حضرت شيخ عبد الله بن عبد الرحمن جبرين (عضو هيئت علماي بزرگ کشور عربستان سعودي)، در بيانيه اي بر وجوب ياري رساندن به مسلمانان اهل سنت عراق در مقابل حملات شيعيان، تأکيد نمود!

متن بيانيه:

و بعد...

اعمالي که رافضه (شيعيان) نسبت به اهل سنت عراق انجام ميدهند، تماماً به اطلاع ما رسيده است:

شيعيان غافلگيرانه بر اهل سنت حمله مي برند و به طرز وحشتناکي آنها را مي کشند! ملاحظه هيچ کسي را هم نمي کنند، نه کودک و نه زن، و نه پير سالخورده، به قصد کشتن به آنان شليک مي کنند...

آنان را درون خانه هايشان مي سوزانند! و قبل از کشتن آنها را شکنجه مي کنند... يا گوشت اعضاي بدنشان را تکه تکه مي کنند!!! يا در يخچال قرار مي دهند تا منجمد شوند و بميرند، هر کس را که اسمش عمر باشد مورد تعقيب قرار مي دهند.

کودک پنج ساله اي را به خاطر اينکه اسمش «عايشه» بود کشتند! بر مساجد اهل سنت مسلّط شدند و مساجد را بر سر نمازگزاران خراب کردند... . خانه ها را بر سر صاحبانشان ويران مي کنند يا مي سوزانند.

با مسيحيان، بر ضدّ اهل تسنن، در ورود به خانه ها و گرفتن وسايل دفاعي، حتي چاقوهاي سبزي خرد کني و... همکاري مي کنند. سپس اندکي بعد به افراد ساکن در آن خانه ها حمله کرده و به طرز وحشتناکي آنها را مي کشند.

قصد شيعيان نابودي اهل سنّت عراق است تا زماني که کسي از آنان باقي نماند (هر چند که مسلمان، و از عهد عمر بن الخطّاب و بعد از آن، از عهد عباسي، در عراق ساکن بوده باشند).

آنان از زمانهاي دور با ما دشمن بوده و هستند، آنان ورثه ابن العلقمي و نصير الدين طوسي اند که قتل خليفه عباسي را زيبا جلوه دادند و سپس وارد بغداد شدند و حدود يک مليون تن از مردم آنجا را کشتند! به طوري که دجله و فرات به رنگ خون درآمد، قرآنها و کتابها را آتش زدند و در آب انداختند!

اينها به دليل کينه و خشم آنان نسبت به مسلماناني است که شهادتين را گفته و نماز مي خوانند و زکات مي دهند و روزه و حج و جهاد به جا مي آورند و گناهي جز رضايت دادن به خلفاي راشدين ابوبکر و عمر و عثمان و معاوية بن ابي سفيان و جابر و انس و ابن عمر و ابو سعيد و ديگر صحابه رضي الله عنهم ندارند.

با اين وجود بعضي ها فکر مي کنند شيعيان مسلمان هستند؛ زيرا شهادتين را بر زبان جاري مي کنند و نماز و روزه و حج و ... به جا مي آورند وليکن ما مي گوييم آنها مشرک هستند:

1- به خاطر اينکه آنها صحابه نبي اکرم (ص) را تکفير[1] مي کنند. آنان معتقدند صحابه بعد از وفات پيامبر (ص) کافر و مرتد شدند؛ زيرا با خلافت علي رضي الله عنه، بيعت نکردند و وصيت پيامبر (به گمان خودشان) را کتمان کردند، به قول خودشان احکام و عباداتي که اين صحابه نقل کرده اند قابل قبول نيست؛ زيرا مرتد و کافر شدند، با اينکه اصحاب، رضي الله عنهم کساني بودند که با اهل ردّه جنگيدند.

2- آنها به أمّهات مؤمنين، عايشه و حفصه طعن و افترا مي بندند و به عايشه ناسزا مي گويند، در حالي که خدا در برائت او از گناه در قرآن آيه نازل کرده است.

3- آنان اهل سنّت را در هر زمان و مکان تکفير مي کنند!؟ چنانکه تأليفات و نوارهايشان اين مطلب را تأييد مي کند. بر آنها حکم مي کنند که در آتش جهنّم جاودان خواهند بود و اين عقيده راسخ ايشان است و روشنترين دليل آن هم، اعمالشان در قبال اهل سنّت عراق و دوستي با مسيحيان براي قتل و نابودي اهل سنّت است!

4- افترا بستن به قرآن، از آنجا که در آن هيچ آيه اي نيافته اند که عقيده شان را بر غلوّ نسبت به علي و دو پسر و همسرش تأييد کند، صحابه را متهم مي کنند که آنها آيات مربوط به فضائل علي و ذريّه او را مخفي و حذف کرده اند، شيخ آنان «طبرسي» کتابي به نام «فصل الخطاب في اثبات تحريف کتاب ربّ الارباب» نوشته و در آن تا توانسته نقلهاي دروغيني آورده، حال آنکه اين شخص نزد آنان مقدّس و تأليفات وي از مهمترين کتابهايشان محسوب مي شود.

5- آنها سنت صحيح نبوي را ردّ مي کنند و کتابهاي اهل سنّت مانند صحيحين، السنن، المسند که امّت اسلام آنها را پذيرفته، معتبر نمي دانند، هر چند صحيح ترين اسناد را در بر داشته باشد، با اينکه در اين کتابها فضائل صحابه آمده و رجالي که سخنشان سند روايات اهل سنّت است و علماي بزرگ رحمهم الله اين اسناد را تصحيح و تنقيح کرده اند.

6- غلوّ در مورد عليّ و حسن و حسين و فاطمه رضي الله عنها. آنها ايشان را با صفات غلوّ آميز و ستايشگري وصف مي کنند تا جايي که آنها را همراه با خدا عبادت کرده و خود را براي آنان خالص مي کنند، در صورتي که خالص شدن فقط براي خداست.

آنها را در شدايد و سختي ها مي خوانند و در فضائل ايشان دروغهايي مي گويند در حالي که آنها نيازي به اين چيزها ندارند، چيزهايي که حتّي اگر کسي که از کمترين حدّ عقل برخوردار باشد، تصديق نمي کند و اين دليل ضعف عقلي آنان و تمسّک به اکاذيبي است که از علماي گمراه آموخته اند.

7- بدعتهاي فراوان ايشان که دلالت بر ضعف عقلي آنان دلالت دارد، از مشهورترين اين بدعتها مراسم هاي عزا و ماتم ساليانه به مناسبت عاشوراست، که در آن بر سينه و صورتشان مي زنند، و با اسلحه(!) به خود ضربه وارد مي کنند، تا خون جاري شود، و نوحه و زاري و فرياد مي کنند.

اينها دلالت بر سخيف بودن و سبک عقلي آنان دارد. عيدي دارند، که آن را «عيد غدير» مي نامند، که نه نزد دوازده امام و نه غير آنان اصل و منشأ ندارد، همينطور است ديگر بدعتها و اکاذيبشان.

بر اساس آنچه ذکر کرديم ما بايد از خدا خلاصي از اعمال شنيع آنان را بخواهيم! ما آزار و اذيت آنان نسبت به مسلمانان عراق و... را محکوم مي کنيم، از اخبار بدست آمده! دشمني رافضه نسبت به اهل سنت و جماعت در هر شهر و در هر زمان و مکان را در مي يابيم و تمام مسلمانان را از فريب تبليغات و ادّعاهاي آنان بر حذر مي داريم.

آنها به زبان چيزي را مي گويند که در دلهايشان نيست، آنها دشمن کينه توز ما هستند، بزرگترين دشمناني که بر ضدّ مسلمانان مکر و حيله مي بندند! پس بايد از مکر آنان بر حذر بود، قطع رابطه با آنان و طرد و اخراجشان واجب است تا مسلمانان از شرّشان در امان بمانند. خدا ما را از مکر آنان دور نمايد و نا اميدشان کند...


عبد الله بن عبد الرحمن الجبرين. 2/1/1428هجري

منبع: http://www.almoslim.net/figh_wagi3/show_news_main.cfm?id=16939