به گزارش خبرگزاري اهل‏بيت(ع) ـ ابنا ـ سميه الغنوشي پژوهشگر تونسي مقيم لندن در مقاله‏اي در روزنامه القدس العربي نوشته است:

رژيم آل‏سعود اين روزها خود را در محاصره انقلاب‏ها مي‏يابد و براي برون‏رفت از اين حصار، تقلاي زيادي به خرج مي‏دهد؛ در حالي که اين تقلاها بي‏فايده است و روزي دامن اين رژيم را خواهد گرفت.

در غرب عربستان کشور مصر قرار دارد با انقلابي که پيروزي‏اش اين روزها حلاوت و شيريني گفتار مردم عرب شده است؛ شمالش سوريه و اردن هستند که مردم به هيجان آمده و عليه نظام‏هاي خود دست به اعتراض زده‏اند؛ در جنوب عربستان يمني قرار دارد که انقلابش به روزهاي پاياني خود نزديک مي‏شود و اين روزهاست که ديکتاتور آن از اين کشور رخت بربندد؛ همچنين پادشاهي عمان از ديگر کشورهاي ديکتاتوري جنوب عربستان است که خيز‏ش‏ها و اعتراضات بي‏سابقه‏اي مدتي بر اين کشور سايه انداخته بود؛ در شرق نيز کشور کوچک بحرين با انقلاب شيعيان آن در همسايگي استان شيعه‏نشين عربستان قرار دارد که اگرچه سعودي‏ها به شدت سعي دارند آن را آرام کنند، اما باز هم ترس از ازبين‏رفتن آرامش مناطق نفت‏خيز خود، آرامش را از آنها زدوده است.

حقيقتا بايد به اين مسأله اعتراف کرد که سرايت انقلاب به سعودي، امري ناگزير است. تنها چند روز پس از رفتن زين‏العابدين بن‏علي ديکتاتور تونس پيرمردي 65 ساله در اقليم جيزان سعودي که در نزديکي يمن است در اعتراض به تبعيضات و کمبودهاي اقتصادي خود را به آتش کشيد که سرمنشأ سلسله اعتراضاتي خياباني در اين کشور شد. يازده مارس را به عنوان روز خشم در اين کشور اعلام کردند که در فيس‏بوک به تنهايي 26هزار نفر عضو آن صفحه شدند. اعترضات و خواسته‏هاي آنها بيشتر سياسي و حول اصلاح نظام از جمله بازگرداندن حقوق اوليه و ازدست‏رفته زنان به آنها، آزادي زندانيان سياسي، آزادي رسانه‏ها، کوتاه شدن دست شاه‏زادگان از مناصب و امکانات حکومتي و ... بود.

در مقابل اين اعتراضات مسالمت‏آميز، رژيم سعودي جداي از اينکه از معترضان با گلوله‏هاي پلاستيکي و گاز اشک‏آور استقبال کرد، با دستگير کردن بيش از هشت‏هزار نفر، زندان‏ها را مملو از زندانيان سياسي کرد؛ فيصل عبدالاحد يکي از تنظيم‏کنندگان راه‏پيمايي‏ها را به قتل رساند؛ محمد صالح البجادي از فعالان حقوق بشر، مبارک بن‏زعير وکيلي که پدر و برادرش سال‏هاست بدون تفهيم اتهامي در زندانند و جهاد خضر مبارز هفده ساله‏اي که مدت‏هاست از او خبري در دست نيست، به زندان افتادند.

البته دامنه اين اعتراضات و درخواست‏ها براي ايجاد اصلاحات در کشور به سال 1992 برمي‏گردد که در آن ده تن از فرهيختگان و دانشگاهيان اين کشور در نامه‏اي به پادشاه وقت خواستار انجام اصلاحاتي در کشور شدند؛ نامه‏اي که هر ده تن را به زندان فرستاد! چند سال بعد يکي از اعضاي خاندان سلطنتي ـ ترکي الفيصل ـ که در حال حاضر وزير خارجه است، در همايشي اقتصادي در جده خواستار انتخاب اعضاي مجلس شوراي سعودي با رأي مردم شده بود نه انتصاب از سوي پادشاه!

به طور کلي رژيم فعلي عربستان مورد حمايت کامل آمريکاست و روابط ويژه رياض ـ واشنگتن مانع از آن است که اعتراضات مردمي با حمايت کشورهاي خارجي روبه‏رو شود؛ حمايتي که مي‏تواند تا سال‏ها بقاي اين رژيم را تضمين کند! با اين حال بايد گفت نظام سعودي، از سوي پروردگار که حمايت نمي‏شود تاماندگاري‏اش حتمي باشد؛ اما سؤال اين است که آيا اين انقلاب و تغيير رژيم به زودي انجام خواهد شد يا خير؟ و اگر به زودي است، ماهيت آن چيست و با چه هدفي و از سوي چه گروه‏هايي به دست مي‏آيد؟