با سر بريدن يک معلم سابق شيعه به دست نواصب يزيدي بحران تازه&zwnjاي در منطقه «پاراچنار» (واقع در شمال غرب پاكستان) كليد خورد. اين معلم بازنشسته که دچار اختلالات رواني بود وارد شهرک سني&zwnjنشين "صده" شده بود. چند روز پيش نيز عده&zwnjاي در همين شهرک کاميون&zwnjهاي حاوي مواد غذايي ـ که با اسکورت نيروهاي ارتش عازم پاراچنار بودند ـ را متوقف و محتويات آن را غارت نموده و خسارات زيادي نيز به کاميون&zwnjها وارد کردند. هيچکس نمي&zwnjداند که نيروهاي دولتي محافظ اين کاميون&zwnjها در آن موقع کجا بودند و آيا وظيفه&zwnjاي غير از حفاظت از اين محموله داشتند؟

محاصره جمعيت 500 هزار نفري شيعيان پاراچنار از تاريخ 16 نوامبر سال 2007 (25 آبان 1386) آغاز شد و همچنان ادامه دارد. هر کيلو آرد در اين منطقه بالغ بر 60 روپيه (معادل 900 تومان) است؛ کودکان و سالخوردگان براثر نبود مواد غذايي و پروتئيني دچار سوء تغذيه هستند؛ درمان بيماران به دليل کمبود شديد مواد دارويي دشوار گرديده است ؛ ولي نه دولت پاکستان تاکنون اقدامي در راستاي گشودن راه&zwnjها و رفع محاصره نموده و نه وجدان جهان باصطلاح متمدن و سازمان&zwnjهاي مدعي پاسداري از حقوق بشر در اين عرصه ابراز وجوده نموده است و نه حاميان مظلومان و مستضعفان کاري در اين زمينه انجام داده&zwnjاند.

ناصبيان جديد پاكستان (كساني كه علنا از "يزيد بن معاويه" هواداري و به نفع او تظاهرات و تجمع مي&zwnjكنند!) به صغير و کبير و زن و مرد و حتي مجانين شيعه رحم نمي&zwnjكنند. آنها کساني را هدف خشونت اموي و يزيدي قرار مي&zwnjدهند که حتي در احکام ديني از انجام فرائض ديني معافند! از سوي ديگر دولت پاکستان که از سوي سازمان ملل به عنوان دولتي مستقل شناخته مي&zwnjشود و نزديک به 70 درصد درآمدهاي ملي را در جهت تقويت نيروهاي ارتش و شبه&zwnjنظاميان مصرف مي&zwnjکند و با ادعاي مبارزه با تروريسم از جهانيان کمک&zwnjهاي مالي و تسليحاتي دريافت مي&zwnjنمايد، توان مواجهه با مشتي تروريست از خدا بي&zwnjخبر ـ كه در مناطق سني&zwnjنشين به سني&zwnjها مي&zwnjتازند و با اهرم فتواي ديني آنان را در ملأ عام سر مي&zwnjبرند و به مناطق شيعه نشين نيز تجاوز مي&zwnjکنند ـ را ندارد.

قدرت&zwnjهاي فرامنطقه اي که مدعي مبارزه با تروريسم بوده و حقوق بشر را به عنوان ابزاري عليه کشورهاي مخالف به کار مي&zwnjبندند هم،  از آنجا كه در مناطق قبائليِ هم&zwnjمرز با افغانستان داراي منافعي هستند، سكوت مي&zwnjكنند. سازمان&zwnjهاي حقوق بشري دنيا که مدعي دفاع از حقوق بشر رنجديده هستند بايد پاسخ بدهند که آيا زنان و مردان و کودکان پاراچنار انسان نيستند؟ آيا آنها قرباني تررويسم نيستند؟ آيا آنها هدف حملات القاعده و گروهکهاي تروريستي افغاني و پاکستاني نيستند؟ يا اين که چون مردم پاراچنار شيعه هستند از دائره بشريت خارج شده اند؟

در حالي که شيعيان پاراچنار از انواع مصائب و مسائل رنج مي&zwnjبرند اين روزها با شايعه جديدي نيز روبرو هستند. بر مبناي اين شايعه، شيعيان پاراچنار بزودي با حمله وسيع يکصد هزار نفر از هوادارن يزيد بن معاويه از مناطق سني&zwnjنشين ايالت سرحد روبرو خواهند شد و اين نيروها با تبليغات گسترده ناصبيان هم اکنون آماده حمله مي باشند.

بر اساس گزارش خبرنگار ابنا در "كرم ايجنسي" ؛ شيعيان پاراچنار احتمال مي&zwnjدهند که اين يك ترفند تبليغاتي براي ترساندن آنان باشد؛ هرچند اگر واقعيت هم داشته باشد مردم پاراچنار ـ که از يک سال و 2 ماه گذشته با همه&zwnjي گروه&zwnjهاي تروريستي شناخته&zwnjشده و غير معروف جنگيده اند ـ باکي از اين حمله احتمالي ندارند و آماده&zwnjاند از جان و مال و ناموس و اراضي و مناطق مسکوني خود دفاع کنند. اما در اين ميان نقش نهادهاي حقوق بشري، دولت&zwnjهاي اسلامي و از جمله دولت جمهوري اسلامي ايران چه مي&zwnjشود؟!

به نطر  برخي آگاهان، دولت پاکستان نيز به همين دليل روند مذاکرات شيعه و سني را متوقف کرده و اعضاء هيأت&zwnjهاي مذاکره کننده&zwnjي طرفين را به بهانه عدم موفقيت در ايجاد صلح دستگير و به زندان منطقه "هري&zwnjپور" در 300 مايلي پاراچنار انتقال داده است. گويا دولت منتظر است حمله يکصد هزارنفري به اين منطقه صورت بگيرد تا با يك تير دو نشان بزند: هم به اهداف جنگ 14 ماهه عليه شيعيان دست يابد و شيعيان به شدت ضعيف شوند و زمينه براي فعاليت&zwnjهاي آمريکا در منطقه "دنده پتان" در افغانستان (که در مجاورت پاراچنار قرار دارد) فراهم شود، و هم تروريست&zwnjهاي مناطق قبائلي ـ که مناطق خودشان را براي دولت و فعاليت&zwnjهاي آن ناامن کرده اند ـ در پاراچنار تضعيف و نابود شوند.

لازم به ذکر است که تشيع از قرن چهارم هجري در «منطقه پاراچنار» رواج پيدا کرد. اين منطقه در پاکستان به "ايران کوچک" معروف است و شيعيان اين منطقه در سراسر پاکستان به اعتقادات راسخ شيعي و نيز شجاعت و شهامت شهرت دارند؛ ضمن اين که اين منطقه طبيعتي بسيار زيبا، سرسبز، شاداب، داراي آب فراوان و اراضي حاصلخيز دارد. سطح سواد مردم اين منطقه نيز بدليل شيعه بودن، نسبت به ساير مناطق قبايلي پاكستان و افغانستان بسيار بالا است؛ و  از سال ها پيش دستهاي پنهان در تلاشند اين منطقه را از دست شيعيان خارج کنند و اهالي شيعه را به ديگر مناطق پاکستان بکوچانند.

منبع: ابنا