روز نهم ماه ذي الحجه الحرام را روز عرفه ناميده اند، روز نيايش و مناجات با خالق هستي؛ چرا که در اين روز، درهاي رحمت الهي بر روي همه بندگان به ويژه گنهکاران گشوده است و همه گنهکاران در اين روز، چشم اميد خود را به خداي خود دوخته اند و از دنيا بريده و به خدا نزديک مي شوند. در اين روز دعا به استجابت نزديک است و هر نااميدي، اميدوار بر در خانه الهي دست هايش را به دعا باز مي کند. در حديثي از پيشواي ششم شيعيان، امام جعفر صادق(عليه السلام) آمده است: «اگر شخص گناه کاري نتواند در شبهاي قدر، از قدر و منزلت خود به نحو احسن استفاده کند وبهره گيرد، ميتواند در اين روز (روز عرفه) از رحمت الهي برخوردار گردد.» اما چرا اين روز، به روز عرفه مشهور است و يا به بيان ديگر، وجه تسميه اين روز چيست؟ در پاسخ به اين سوال مي توان گفت؛ عرفات، نام منطقه وسيعى است با مساحت حدود 18 کيلومتر مربع در شرق مکه معظمه، اندکى متمايل به جنوب که در ميان راه طائف و مکه قرار گرفته است وزائران بيت الله الحرام در نهم ذى الحجه، از ظهر تا غروب در اين منطقه حضور دارند. در نقلى آمده است که آدم و حوا پس از هبوط از بهشت و آمدن به کره خاکى، در اين سرزمين يکديگر را يافتند و به همين دليل، اين منطقه «عرفات» و اين روز «عرفه» نام گرفته است. همچنين گفتهاند که جبرئيل هنگامي که مناسک حج را به ابراهيم ميآموخت، چون به عرفه رسيد به او گفت «عرفت» و او پاسخ داد آري، لذا به اين نام خوانده شد و نيز گفتهاند سبب آن اين است که مردم از اين جايگاه به گناه خود اعتراف ميکنند و بعضي آن را جهت تحمل صبر و رنجي ميدانند که براي رسيدن به آن بايد متحمل شد. چرا که يکي از معاني «عرف» صبر و شکيبايي و تحمل است. برگرفته از سايت تبيان
|