* ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ *
	ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ (ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½) ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½
	ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½	ï؟½ï؟½ï؟½شگï؟½ï؟½

تاريخ: 08 مهر 1387	تعداد بازديد: 2461
پاسخ آيت‌الله سبحاني به اظهارات اخير قرضاوي عليه شيعيان
آيت‌الله‌العظمي جعفر سبحاني، از مراجع عظام شيعه، در نامه‌اي سرگشاده به يوسف القرضاوي، رئيس اتحاديه جهاني علماي مسلمان، به اتهامات او عليه شيعيان پاسخ گفت. متن ذيل مشروح نامه سرگشاده آيت‌الله‌العظمي جعفر سبحاني، از مراجع عظام تقليد شيعه، به اظهارات يوسف القرضاوي، رئيس اتحاديه جهاني علماي مسلمان، عليه شيعيان است. بسم الله الرحمن الرحيم اخيرا جناب آقاي دکتر يوسف القرضاوي، مصاحبه‌اي با روزنامه‌ «مصري اليوم» و سپس بيانيه‌اي در تأکيد بر مواضع خود داشته‌اند که چون اشکالات و ابهاماتي دربرداشت، با اين نامه، نظر شريف ايشان را به آن نکات جلب مي‌کنيم. حضور انور جناب آقاي دکتر شيخ يوسف القرضاوي ـ دامت برکاته ـ با اهداي سلام موفقيت روزافزون وجود مبارک را در تقريب مسلمانان و حفظ وحدت کلمه، و نشر فرهنگ صحيح اسلامي در ميان امت اسلامي، از خداوند متعال خواستاريم. بيانيه جنابعالي مورخ 13 رمضان 1429 برابر با 13 سپتامبر 2008 در پاسخ به خبرگزاري مهر، و آقايان فضل‌الله و تسخيري، ملاحظه شد. بيانيه مزبور نکات برجسته قابل تقديري دارد، زيرا به طور استدلالي شيعه را از اعتقاد به تحريف قرآن مبرا دانسته‌ايد. دفاع جنابعالي از به کارگيري انرژي صلح آميز هسته‌اي توسط ايران نيز مايه تقدير و تشکر است. علماي بزرگ اسلام پيوسته بايد با ديد وسيع و فکر باز بر مسائل بنگرند و اختلافات طايفه‌اي مانع آنان از رؤيت حقايق نشود و با شجاعت سخن حق را بر زبان آورند، و جنابعالي نيز همين کار را انجام داده‌ايد. در اين که جنابعالي مرد تقريب هستيد و پيوسته در حفظ وحدت کلمه مقالات و سخنراني‌هايي داشته‌ايد، سخني نيست و همگان از موضع شما در اين مسأله به خوبي آگاهند و انتظار از شما جز اين نيست که از استاد بزرگ مرحوم شلتوت، پيروي کنيد و رشته تقريب را محکمتر نماييد. اختلاف در ميان مسلمانان، پس از رحلت پيامبر اکرم(ص) وجود داشته و تاکنون ادامه دارد، و چنين اختلافي در ظرف يک روز و يک هفته و يک سال، برطرف نمي‌شود. آنچه که حکمت و درايت از بزرگان مي‌طلبد، اين است که بر مواضع مشترک پاي بفشارند و مسائل اختلافي را ناديده گرفته و يا فقط در همايش‌هاي علمي و دور از جنجالهاي سياسي مطرح کنند و تا مي‌توانند دايره اختلاف را کم کنند. ولي با تقدير و تشکر از شما، نظر جنابعالي را به نکات زير جلب مي‌کنم: 1. حضرت عالي، و همه افراد متفکر مي‌دانند که غرب و صهيونيسم جهاني، ساليان درازي است که براي دور کردن جهانيان از اسلام بر سه شعار تأکيد مي‌کنند و از آنها بهره مي‌گيرند. و آنها عبارتند از: 1. اسلام هراسي 2. ايران هراسي 3. شيعه هراسي رسانه‌هاي آنها پيوسته غربيان بلکه همه جهانيان را از اين سه موضوع مي‌ترسانند. گويا اينها خطرناکترين مسائل براي تمدن بشري و صلح جهاني هستند!! در چنين شرايطي، مصاحبه جنابعالي با روزنامه «المصري اليوم» درباره شيعه و گسترش موج تبشير شيعي در کشورهاي غالباً سني مذهب و هشدار شما در اين باره، چه معنايي مي‌تواند داشته باشد؟ برداشت خوانندگان (برخلاف شخص جنابعالي) چه مي‌تواند باشد؟ جز اين که موضع استکبار جهاني و صهيونيسم بين‌الملل را تأييد کرده و بر آن صحه بگذارد؟ 2. جنابعالي، که بر اهل بدعت بودن شيعه تأکيد مي‌کنيد و از طرفي هم از ميان هفتاد و سه فرقه تنها اهل سنت را اهل نجات مي‌دانيد و ديگر فرق را اهل دوزخ شمرده و بر موضع خود با حديث معروف استدلال مي‌نماييد، در اين شرايط برداشت يک جوان متعصب سني چه مي‌تواند باشد؟ جز آن که کمربند انفجاري به خود ببندد و از اردن به حله عراق برود تا با انفجار آن، جمع کثيري از شيعيان را بکشد و به عقيده خود، راهي بهشت شود! و فراتر از آن، خانواده او در اردن براي وي جشن عروسي بگيرند، زيرا بدون ازدواج به رحمت حق پيوسته است!! در زبان فارسي مثلي است که مي‌گويد: «هر سخن جايي و هر نکته مقامي دارد» و در زبان عربي گفته مي‌شود: «لکل مقام مقال» آيا شايسته آن عالم روشنفکر مسلمان اين بود که در اين شرايط بحراني که استکبار جهاني و صهيونيسم بر شعله‌ور ساختن جنگ‌هاي داخلي در ميان امت اسلامي، اصرار مي‌ورزند، چنين مصاحبه‌اي انجام دهد و يا در بيانيه بر اين مواضع تأکيد کند؟! اگر دو عزيز بزرگوار آقايان: فضل‌الله و تسخيري که مورد قبول شما هستند، از اين راه و روش انتقاد کرده‌اند، مقصود آنان همين است و بس. 3. شما مسأله گسترش تشيع در نقاط سني نشين را خطري براي اسلام سني تلقي مي‌کنيد، اما آيا هيچ اطلاع داريد که در عربستان سعودي و در امارات روزي نمي‌گذرد مگر اين که کتابي يا رساله‌اي و يا مقاله‌اي عليه شيعه نوشته مي‌شود؟ و متأسفانه همگي تکرار مکررات و تهمت‌هاي واهي است که دهها بار، پاسخ آنها داده شده است. آيا شايسته نيست که جنابعالي در يکي از مصاحبه‌ها و پيامها اين عمل را نکوهش کنيد؟ آنان حتي به اين حد اکتفا نکرده، کتابهايي در نقد شيعه به نام علماي شيعه چاپ و منتشر مي‌کنند و حتي کتابي به نام اينجانب و کتاب ديگري به نام مرحوم علامه عسکري چاپ و منتشر کرده و هر دو نفر را مبلغ وهابيت و منتقد تشيع معرفي کرده‌اند! حتي اخيرا در مصر عزيز (زادگاه جنابعالي) کتابي در نقد نظر فقهي اينجانب درباره «الصلاة خير من النوم» نوشته‌اند که سه چهارم آن فحاشي و بدگويي و افترا و تهمت است و من به عرض جنابعالي مي‌رسانم که روي جلد چنين نوشته است: «جعفر السبحاني ... لا محقق مقرب» و شگفت اينجاست که يکي از اساتيد ازهر به نام محمد البري مقدمه‌اي بر آن نوشته است. آيا بحث در يک فرع فقهي شايسته اين همه بدگويي و بدزباني است؟! 4. در بيانيه، روي «حديث افتراق امت اسلامي بر هفتاد و سه فرقه» تأکيد فرموده‌ايد، ولي يادآور مي‌شوم که محققان و حديث‌شناسان، اسانيد اين حديث را ضعيف شمرده‌اند، و اگر هم يک سند معتبر داشته باشد نمي‌توان با خبر واحد چنين اصلي را در اسلام ثابت کرد و هفتاد و دو فرقه را دوزخي و تنها يک فرقه را بهشتي معرفي کرد. مضمون حديث حاکي از نادرستي آن است. من با فرقه‌هاي هفتاد و يک و هفتاد و دوي يهود و نصاري کاري ندارم ولي اين هفتاد و سه فرقه در اسلام کجا هستند؟ آيا مي‌توانيد در کتابهال ملل و نحل، هفتاد و سه فرقه را نام ببريد؟ آيا مي‌شود اختلاف در يک مسأله کلامي را موجب پيدايش فرقه ناميد؟ فرقه‌هاي اساسي اسلامي از عدد انگلشتان دست فراتر نمي‌رود، و لذا نويسندگان ملل و نحل با تشبثات سست و بي‌پايه مي‌خواهند تعداد فرقه‌هاي مسلمانان را بالا ببرند تا بتوانند اين حديث را بر واقعيت تاريخي تطبيق کنند. جا داشت آن عزيز عقيده خود را براساس اين حديث که بخاري آن را نقل کرده است، استوار مي‌نمود. او آورده است که: قال رسول‌الله(ص): کل امتي يدخلون الجنة الا من ابي. قالوا يا رسول‌الله و من يابي؟ قال: «من اطاعني دخل الجنة و من عصاني فقد ابي». «همه امت من به بهشت خواهند رفت، مگر کسي که خودداري کند. گفتند: اي پيامبر خدا چه کسي خودداري مي‌کند؟ فرمود: هر کس از من فرمانبرداري کند، به بهشت مي‌رود و هر کس مرا نافرماني کند، او خودداري کرده است.» در اين حديث ملاک بهشتي و دوزخي بودن، اطلاعت و عصيان پيامبر است و ناگفته پيداست که عصيان و نافرماني در صورتي صدق مي‌کند که فرد براي عمل خود حجت و دليل معقول نداشته باشد و براي شما و همه افراد اهل بينش روشن است که شيعيان در آن موارد اختلاف از حجت و دليل کافي برخوردارند، هر چند از نظر جنابعالي کافي و وافي نيست. شما در اين بيانيه براي شيعه دو نوع بدعت طرح کرد‌ه‌ايد: 1. بدعت نظري 2. بدعت عملي با اين که مجال سخن کم است، به نوعي به تحليل آنها مي‌پردازيم: الف. بدعتهاي نظري 1. ادعاي وصايت براي اميرالمؤمنين علي(ع) شکي نيست که اساس تشيع اين است که رهبري علمي و سياسي امت پس از درگذشت پيامبر(ص) از آن عترت او و در رأس آنان، امير مؤمنان علي(ع) است و وصايت آن حضرت از طريق احاديث متواتر، ثابت شده است، من از ميان آنها به چند حديث اکتفا مي‌کنم: 1. روزي که آيه «و انذر عشيرتک الاقربين» نازل شد، پيامبر(ص)، بني‌هاشم را به خانه خود دعوت کرد و در آن جمع اميرمؤمنان(ع) را به عنوان وصي و خليفه خود معرفي کرد و فرمود: «انت وزيري و خليفتي من بعدي» و چون در اينجا مجال بيان مصادر حديث نيست، همين قدر يادآور مي‌شوم که حتي حسنين هيکل در کتاب خود «حيات محمد» اين حديث را آورده است، هر چند در چاپ‌هاي بعدي آن را حذف کرده است. 2. حديث «انت مني بمزنلة هارون من موسي الا انه لا نبي بعدي» و استثناي نبوت، حاکي از اين است که علي تمام مقامامت هارون را که وزارت و خلافت نيز از آن جمله است دارا بود. 3. حديث «مثل اهل بيتي کسفينة نوح من رکبها نجي و من تخلف عنها غرق». 4. حديث «من کنت مولاه فهذا علي مولاه، اللهم وال من والاه و عاد من عاداه». در تواتر اين حديث کافي است که 120 صحابي و قريب 90 تابعي و مجموعا 360 عالم سني آن را نقل کرده‌اند. با توجه به چنين ادله روشني که شيعه در اختيار دارد، لااقل بايد اين گروه را معذور بشماريد نه «مبتدع» بالاخص شما فقهاي عزيز مي‌گويد «للمصيب اجران و المخطئ اجر واحد» در اين صورت، نه تنها شيعه مبتدع نخواهد بود بلکه داراي پاداش خواهد بود. 5. در اين بيانيه خود، تصريح مي‌کنيد که اختلاف در فروع قابل تسامح و تحمل است و مي‌فرماييد: اختلاف در فروع، در ميان اهل سنت بيش از اختلاف ميان اهل تشيع و اهل تسنن است. با توجه به اين اصلي که به آن تصريح فرمودند، آيا مسأله امامت و خلافت در ميان اهل سنت از اصول يا از فروع؟ بزرگان اشاعره مانند عضدالدين ايجي در «مواقف» و شارح آن ميرسيد شريف جرجاني و سعدالدين تفتازاني در «شرح مقاصد» و همچنين ديگران مي‌گويند: امامت و خلافت از شاخه‌هاي امر به معروف و نهي از منکر است، زيرا بر مسلمانان لازم است که به ترويج نيکوکاري و جلوگيري از کارهاي زشت بپردازنند. و اين جز در پرتو يک قدرت اجرايي که مجري احکام باشد، انجام نمي‌گيرد و مرکز اين قدرت امام و خليفه است که بايد مسلمانان چنين امامي داشته باشند. در اين استدلال، شيعه و سني، همراه و همگامند، ولي در پديد آوردن چنين قوه مجريه‌اي، دو نظر در ميان آنان هست: 1. تعيين امام بايد به وسيله شوراي مهاجر و انصار انجام گيرد. 2. امام بايد به وسيله پيامبر گرامي و به تنصيص الهي انتخاب شود. فعلاً کاري به ترجيح هيچ يک از دو نظر داريم. سؤال اين است که چه شد نظريه اول عين «سنت» و نظريه دوم، عين «بدعت» شد؟! در حالي که نظريه اول جز يک سيره ناقص خلفا چيزي در اختيار ندارد، و نظريه دوم بر احاديث گذشته متکي است. انصاف ايجاب مي‌کند، برداشت ما از هر دو يکي باشد، نه اين که يکي را پيرو سنت و ديگري را پيرو بدعت تلقي کنيم: «ان هي الا قسمة ضيزي». پس آن تسامح و همزيستي مسالمت آميز در فروع کجا رفت؟! 2. آگاهي از غيب آگاهي از غيب و به تعبير ديگر «علم غيب» بر دو نوع است: الف. ذاتي و نامحدود که تنها از آن خداست. قرآن مجيد مي‌فرمايد: «قل لا يعلم من في السموات و الارض الغيب الا الله و ما يشعرون ايان يبعثون» (نمل/ 65) ب. آگاهي اکتسابي آن هم محدود به اذن خداست، اين نوع آگاهي از غيب در غير خدا فراوان ديده مي‌شود، سوره يوسف سراسر گزارش‌هاي يعقوب و يوسف، از جهان غيب است. قرآن مجيد درباره مصاحب موسي مي‌گويد: «فوجدا عبدا من عبادنا آتيناه رحمة من عندنا و عملناه من لدنا علما» (کهف/ 66) امير مؤمنان(ع) پس از پيروزي در جنگ جمل از آينده بصره خبر داد که به وسيله سيل غرق خواهد شد و از همه شهر فقط، مسجد بصره به سان سينه کشتي در دريا نمايان خواهد بود. در اين هنگام مردي به امير مؤمنان گفت: «لقد اعطيت علم الغيب؟» يا اميرالمؤمنين آيا به شما علم غيب داده شده است؟ امام در پاسخ به مطلبي که گفتيم اشاره کرد و فرمود: «انه ليس بعلم غيب و انما هو تعلم من ذي علم». «اين علم غيب نيست، زيرا اصطلاحاً علم غيب، علم ذاتي نامحدود است بلکه آنچه که من مي‌گويم چيزي است که از فرد دانايي آموخته‌ام». بنابراين، هرگاه، امامان شيعه احياناً از غيب خبر داده‌اند، همگي از نوع دوم است که حتي انسان‌هاي وارسته و عارفان الهي که عمري را در اطاعت و پيروي از دستورهاي اسلام، صرف نموده‌اند، مي‌توانند به اذن الهي از پس پرده غيب خبر دهند. 3. عصمت عترت عصمت، جز اين نيست که حالت خداترسي در انسان به مرحله‌اي برسد که جز رضا حق چيزي محرک او نباشد، و آثار گناه، آنچنان در نظر او مجسم گردد که او را در مقابل گناه بيمه سازد. آيا امکان ندارد که انساني در مسير تکامل روحي به اين حد برسد که در مقابل گناه بيمه گردد و احياناً از نظر روحي به قدري متعالي باشد که خطا نکند؟ مريم عذرا، پيامبر نبوده، اما به تصريح قرآن، معصوم و مصون از گناه بوده است، چنان که مي‌فرمايد: «يا مريم ان الله اصطفاک و طهرک و اصطفاک علي نساء العالمين» (آل عمران/ 42). مسلما مقصود، تطهير مريم از گناه است، چه شد که اعتقاد به عصمت مريم بدعت نمي‌باشد، اما اعتقاد به عصمت امير مؤمنان(ع) که در حديث ثقلين، عدل قرآن شمرده شده است بدعت به حساب مي‌آيد؟! حديث ثقلين از احاديث متواتر مي‌باشد، در آنجا عترت پيامبر هم سنگ قرآن معرفي شده است و آن دو را از هم قابل تفکيک نمي‌داند و مي‌فرمايد: «اني تارک فيلکم الثقلين کتاب الله و عترتي ما ان تمسکتم بهما لن تضلوا». از اين که عترت، معادل قرآن است طبعاً بايد به سان قرآن مصن از خطا باشد، و در غير اين صورت، ميان آن دو جدايي رخ مي‌دهد، در حالي که پيامبر(ص) هر نوع جدايي را نفي کرده است. 4. سب صحابه شگفتا حضرت عالي با آن دانش بالا و بينش روشن، چيزي را مطرح مي‌کنيد که بيشتر در زبان افراد عامي مطرح مي‌شود. آيا اصولاً امکان دارد يک گروه عظيم، پيامبر(ص) را دوست بدارند اما ياران او را به باد بدگويي بگيرند؟ پيامبر گرامي حدود يک‌صد هزار صحابي داشت، و آنچه که علما و دانشمندان به ضبط نام و زندگاني آنان موفق شده‌اند قريب پانزده هزار نفر هستند که قسمتي در بدر و احد جام شهادت نوشيده‌اند و يا در غزوات خندق و خيبر جانفشاني نموده‌اند. آيا يک مسلمان معتقد به خدا و پيامبر و قرآن، مي‌تواند نسبت به اين افراد بدگويي کند؟ قسمت اعظم اين افراد براي اکثر ناشناخته‌اند، آيا وجدان اجازه مي‌دهد که انسان، افرادي را که از وضع آنها خبر ندارد دشنام دهد؟ بنابراين، مسأله سب صحابه به اين تعبير عوامانه، دستاويزي بيش نيست. منطق شيعه درباره صحابه همان است که در نهج‌البلاغه خطبه 97 آمده است، بنابراين، از آن محضر محترم درخواست مي‌کنم که مسأله را به اين نحو مطرح نکنيد. آنچه که هست اين است که شيعه معتقد است: برخي از صحابه که شمار آنان از عدد انگشتان تجاوز نمي‌کند، پس از رحلت رسول گرامي(ص) با خاندان رسالت بدرفتاري نموده‌اند و آنها به خاطر همين رفتار بد از آنان بيزاري مي‌جويند. و اين چيز جديدي نيست پيامبر هم از رفتار خالد بن وليد بيزاري جست و گفت: «اللهم اني ابرء مما فعل خالد». و نيز نظر آن بزرگوار را به روايات «ارتداد صحابه» در صحيح بخاري و مسلم جلب مي‌نمايم (جامع الاصول: 11/ 119 ـ 123) ب. بدعتهاي عملي 1. جنابعالي پس از شمارش بدعتهاي نظري، به بدعتهاي رفتاري اشاره کرده‌ايد و در رأس آنها تظاهرات ميليوني عاشورا را پيش کشيده‌ايد که بيانگر مظلوميت و ستمديدگي خاندان رسالت است. اگر درباره فلسفه قيام حسيني و کتابهايي که در اين مورد نوشته شده مي‌انديشيديد، شما هم مانند شيعيان در اين تظاهرات شرکت مي‌کرديد، زيرا اين تظاهرات براي احياي مکتب ظلم ستيزي و مبارزه با ظلم و قيام در برابر حکومت‌هاي جائر است و اين مکتب بايد هميشه در حيات مسلمين جاويد و ماندگار باشد، و همين مکتب است که «حماس» و «جهاد اسلامي» فلسطين را در برابر صهيونيسم غاصب مقاوم ساخته است. از اين بيان روشن مي‌شود که چرا اين تظاهرات در روز شهادت علي(ع) نيست، هر چند در آن روز هم مراسمي با همين هدف به صورت کم رنگ‌تر انجام مي‌گيرد، اما اوج تظاهرات در روز عاشورا است تا جهانيان را با اين مکتب آشنا سازند و ملت‌هاي تحت ستم از اين مکتب بهره بگيرند و حقوق خود را از غاصبان بازستانند. ضمنا جهان اسلام با اين گروه ويژه از سلف صالح بيشتر آشنا شود که چگونه با خاندان رسالت رفتار نموده‌اند تا لباس قداست بر اندام همگان نپوشانند، هر چند بخش عظيمي از اين سلف، با اهل بيت(ع) رفتار قابل ستايشي داشته‌اند. 2. کارهاي شرک آميز در زيارت قبور در بيانيه جنابعالي، شيعه متهم به کارهاي شرک آميز در زيارت قبور اهل بيت شده است، ولي شايسته بود که شما به اين کارهاي شرک آميز در زيارت قبور اشاره کنيد. آيا اصل زيارت شرک آميز است؟ مسلما نه. آيا درخواست دعا و شفاعت از پيامبر و خاندان او شرک آميز است؟ مسلما چنين نيست، شايسته است در اين مورد، از امام بزرگوار حنفي‌ها پيروي کنيد. مؤلف «فتح القدير» مي‌گويد: امام ابوحنيفه وارد مدينه شد به زيارت قبر پيامبر(ص) رفت و در مقابل قبر شريف او اين دو بيت را سرود: يا اکرم الثقلين يا کنز الوري / جدلي بجودک و ارضني برضاکا انا طامع في الجود منک و لم يکن / لابي حنيفه في الانام سواکا اي گرامي‌ترين انسانها! اي گنجينه مردمان / از بخشش خود به من ببخش و از خشنودي خود مرا خشنود ساز. من آزمند بخشش تو هستم و جز تو / ابوحنيفه کسي در ميان مردم ندارد (فتح القدير، نگارش کمال بن الهمام الحنفي، 2/ 336) گويا امام ابوحنيفه از صحابي بزرگ سواد بن قارب پيروي نموده است که مي‌گويد: فکن لي شفيعاً يوم لا ذو شفاعة / بمغن فتيلا عن سواد بن قارب روزي که شفاعتي نيست شفيع من باش / آنگاه که شفاعت کسي براي سواد بن قارب سودمند نيست در بيانيه آمده است که دعوت غير خدا شرک است، معذرت مي‌خواهم اين همان منطق وهابيان است و احياناً به آيه «و ان المساجد لله فلا تدعوا مع الله احدا» (جن/ 18) تکيه مي‌کنند ولي بايد ديد مقصود از «دعوت» در اين آيه چيست؟ آيا مقصود صدا زدن غير خداست؟ مسلما اين مراد نيست، زيرا بشر در زندگي از هزاران نفر کمک مي‌گيرد، بلکه مقصود از دعوت، عبادت خداست، يعني خضوع در برابر موجودي که خالق و مدبر است. در اين صورت معني اين است که «ان المساجد لله فلا تعبدوا مع الله احدا». اتفاقا آيه ديگر شاهد اين تفسير است. قرآن مي‌فرمايد: «و قال ربکم ادعوني استجب لکم ان الذين يستکبرون عن عبادتي سيدخلون جهنم داخرين» (غافر/ 60) «پروردگار شما گفته است: مرا بخوانيد تا دعاي شما را بپذيرم. کساني که از عبادت من تکبر مي‌ورزند به زودي با ذلت به دوزخ خواهند رفت». در آغاز آيه، کلمه دعوت به کار رفته (ادعوني) ولي در ذيل آيه کلمه (عبادتي) به کار رفته و اين حاکي از آن است که دعايي مخصوص خداست که رنگ عبادت داشته باشد نه اين که هر نوع دعوت و خواندن مخصوص خدا باشد و گرنه در روي زمين موحدي باقي نمي‌ماند! جناب آقاي دکتر، قرآن براي بازشناسي موحد و مشرک ميزان را مشخص کرده است: «ذلکم بانه اذا دعي الله وحده کفرتم به وان يشرک به تؤمنوا فالحکم لله العلي الکبير» (غافر/ 12). «اين به خاطر آن است که وقتي خداوند به يگانگي خوانده مي‌شد، انکار مي‌کرديد و اگر براي او همتاياني مي‌پنداشتند شما ايمان مي‌آوريد. اينک، داوري مخصوص خداوند بلند مرتبه است». آيا شيعيان و قسمت اعظم سنيان جهان، بالاخص مصريان عزيز که من در ميان آنها بوده‌ام و همگي در کنار رأس الحسين و سيده نفيسه و سيده زينب، اجتماع کرده و توسل مي‌جويند، اين چنين هستند که آيه مشرکان را معرفي مي‌کند؟ يعني از عبادت خداي واحد، سر برمي‌تابند ولي هرگاه، همراه با اولياي الهي باشد، به او ايمان مي‌آورند؟ آيا اين همان منطق تکفيريها نيست که شما کراراً از آنها انتقاد مي‌کنيد و آنها را متطرف (تندرو) مي‌شماريد؟ 6. انتظار، اين نبود که شما در تکريم شيخين از مقام علي(ع) بکاهيد و چنين بگوييد: «ابوبکر و عمر نمونه‌اي عالي از حکومت اسلامي ارائه کردند که در آن عدالت و دموکراسي وجود داشت، برخلاف حکومت علي(ع) که پيوسته گرفتار جنگهاي داخلي بود، و نتوانست روش خاص خود را در عدالت و توسعه آن گونه که مي‌خواست عملي کند». آيا اين کاستي در رهبر جامعه اسلامي بود که نتوانست به خواسته خود جامه عمل بپوشاند يا فزون طلبي برخي از بزرگان بود که عدالت علي را برنمي‌تافتند و سرانجام جنگهايي به نامهاي جمل و صفين و نهروان بر او تحميل کردند؟ اکنون چه کسي بايد گناه اين جنگها را به گردن گيرد؟! آيا مي‌توان جنگ افروزان را صحابي عادل دانست يا دايره اجتهاد به اندازه‌اي وسيع است که مي‌تواند مجوز کشتن هزاران مسلمان در نبردهاي سه گانه باشد؟! آيا اين چنين سخن گفتن درباره يک خليفه راشد از يک عالم بزرگوار که همگان براي او احترام قائلند شايسته است؟ در اينجا دامن سخن را کوتاه مي‌کنيم و از محضر محترم آن عالم بزرگ خواهانيم که گذشته را به نحوي جبران کند و همگان را به چنگ زدن به ريسمان وحدت دعوت فرمايد. اللهم انا نرغب اليک في دولة کريمظ تعز بها الاسلام و اهله و تذل بها النفاق و اهله با تقديم احترام جعفر سبحاني 24 ماه مبارک رمضان برابر سوم مهرماه 1387 منبع خبر: ايکنا

فهرست نظرات

1	نام و نام خانوادگي:  استاذنا     -   تاريخ:  24 مهر 87 - 00:00:00 سخنان استاد معظّم حضرت آيت الله حاج شيخ جواد آقاي مروي (حفظه الله تعالي) در پاسخ به شبهات اخير دکتر يوسف القرضاوي که در بحث خارج فقه معظّم له در جمع طلاب و فضلاء حوزه‌ي مقدّسه‌ي قم ايراد گرديده است. بسم الله الرحمن الرحيم الحمدلله رب العالمين و صلّي الله علي سيّدنا و نبيّنا حبيب قلوبنا و طبيب نفوسنا أبي القاسم المصطفي محمّد صلّي الله عليه و آله و سلّم و علي أهل بيته الطّيّبين الطّاهرين صلاةً ترقمُ عُنوفَ الجاهلين الّلهمّ وفّقنا للعلم و العمل به ... اين فرصت کوتاه را اختصاص مي‌دهيم به بحثي که تقريباً از نيمه‌ي دوّم ماه مبارک رمضان در جهان اسلام بحث روز شده است و نکاتي را در رابطه با اين بحث خدمت دوستان عرض مي‌کنيم. اصل مطلب يکي از علماء مشهور اهل‌سنّت دکتر شيخ يوسف القرضاوي سخناني را مطرح کرده است که نياز هست انسان به اين مطالب نگاه انتقادي داشته باشد. سخن اوّل ايشان ابتدا در روز سيزدهم ماه مبارک رمضان با روزنامه‌ي «المصري اليوم» [شماره &#1777&#1781&#1780&#1785 مورخ &#1785/&#1785/&#1778&#1776&#1776&#1784م] مصاحبه‌اي دارد. در اين مصاحبه مصاحبه کننده يک سؤالِ از پيش طرّاحي شده‌اي، که مناسبت با مباحث قبلي هم ندارد، از آقاي قرضاوي سؤال مي‌کند. سؤال اين است که: «شما خطر گسترش وهّابيّت را در جهان اسلام بيشتر مي‌دانيد يا خطر گسترش تشيّع را؟» جناب آقاي قرضاوي بدون اين‌که از خطر وهّابيّت هيچ حرفي بزند اين جور پاسخ مي‌دهد که: «من خطر گسترش تشيّع را در جهان اسلام به عنوان يک خطر بزرگ مي‌دانم». براي اين مسئله توضيحاتي مطرح مي‌کند و مي‌گويد: «في محاولتهم قزو المجتمع السنّي و هم مهيّئمن لذلک بما لديهم بالمليارات بل بالبليارات و کوادرَ مدبَرَ علي التبشير بالمذهب الشيعي في البلاد السنّي» امروز خطري که کيان اسلام را تهديد مي‌کند اين است که ايرانيان با ميليون‌ها بلکه بيلياردها دلار ثروتي که در اختيار دارند هجوم گسترده‌اي را به مجتمع سنّي با کادرهاي تربيت شده و آماده برقرار کرده‌اند. و مثال مي‌زند مي‌گويد: «و للاسف وجدتُ مؤخّراً مصريين شيعي، ما کان يوجد شيعيٌّ واحد في مصر الآن موجودونَ في الصُحُف علي الشاشات و يجهرون بتشيّعهم و افکارهم» در مصر از زمان صلاحُ الدين ايّوبي تا امروز هيچ شيعه‌اي نبوده است ولي متأسّفانه امروز مي‌بينيم که شيعيان زيادي در مصر بروز کرده‌اند و در روزنامه‌ها، در تلويزيون‌ها، در ميدان ماه‌واره‌ها ما شيعيان مصري زيادي را مشاهده مي‌کنيم که جهر به تشيّع دارند و افکارشان را مطرح مي‌کنند. بعد مي‌گويد من از علماء اهل‌سنّت مي‌خواهم با يکديگر هم‌آهنگ بشوند «و مواجهة هذا القزو» برخورد کنند با اين هجومي که شيعه در بلاد تسنّن شروع کرده «لأنّي وجدّتُ أنَّ کُلَّ البلاد العربيّة حَزَّت من الشيعة» طوري که من مي‌بينم تمام کشورهاي عربي از شيعيان دچار تشطُّط شده‌اند «مصر، سودان، مغرب، جزائر و غيرُها فضلاً عن ماليزيا، اندونزيا، نيجيريا» حزّه‌ي شيعه همه‌شان را دچار کرده و بايد علماء اهل سنّت با يکديگر متکتّف و هم‌آهنگ بشوند و جلوي اين قزو شيعي را بگيرند. اين کلامش در 13 رمضان. سخن دوّم سخن دوّمي که قرضاوي در بيانيّه‌اش که در 17 رمضان منتشر شد پيگيري مي‌کند اين است که مي‌گويد حديثي از پيامبر گرامي اسلام داريم که «سَتَفرُقُ اُمَّتي علي ثلاث و سبعينَ فرقه» امّت من به زودي حدود 73 فرقه مي‌شوند «کُلُّها هالکةٌ أو ضالّة» همه‌شان هلاک‌اند، دچار گمراهي‌اند الّا يک فرقه. قرضاوي مي‌گويد من اين تعدّد فِرَق را بر طبق اين روايت قبول دارم، همه‌ي اين فرقه‌ها مسلمان‌اند امّا همه‌شان الّا يک فرقه دچار هِلاکت وگمراهي‌اند و با کمال جرأت اعلام مي‌کند «وَ نَحنُ أهلُ السنّة و الجماعة نوقِنُ بأنَّنا وَحدنا الفِرقََةُ الناجية» در بين همه‌ي اين فرقه‌ها فقط ما اهل‌سنّت فرقه‌ي ناجيه هستيم و ديگران همه هالک و ضالّ‌اند. به اين معنا که مي‌خواهد بگويد ولو قرائت‌ها مختلف است از دين امّا حقّ در بين اين قرائت‌ها يکي است، تصريح مي‌کند «لِأنَّ الحقَّ لايَتَعَدَّد» حقّ متعدّد نيست و قرائت حقّ همان قرائت اهل‌‌‌سنّت و جماعت است و لذا با صراحت ما شيعه را هالک و ضالّ و اهل بدعت مي‌داند. خوب چه چيزي باعث شده است که شيعه اهل هِلاکت و ضلالت باشند؟ سخن سوّم آقاي قرضاوي مي‌گويد شيعيان بدعت‌هاي فراوان عملي و نظري دارند: بدعت‌هاي نظري شيعه او مي‌گويد شيعه: 1- قائل به وصايت اميرمؤمنان علي (عليه‌ا‌لصلاة و السلام) است؛ 2- قائل به عصمت ائمّه است؛ 3- قائل به علم غيب براي ائمّه است؛ 4- قائل به سبّ صحابه است. بدعت‌هاي عملي شيعه او به زعم خودش به دو بدعت مهم اشاره مي‌کند: بدعت عملي اوّل مي‌گويد: «تجديدُ معصات الحسين کلَّ عامٍ» شيعيان هر سال مصيبت عاشورا و امام حسين را تجديد مي‌کنند، جمعيّت‌هاي عظيمي در جريان عاشورا شرکت مي‌کنند و اين تجديد مصيبت امام حسين در هر سال بدعت است. در حالي که «و قد مضي علي المصيبةِ أکثَرَ مِن ثلاثةَعَشَرَ قرونا». بيش از 13 قرن از اين مصيبت گذشته است، چرا اين‌قدر برحادثه‌ي عاشورا و بر بزرگ‌داشت عملي او شيعه اصرار دارد؟ و جالب اين است که اضافه مي‌کند: «وَ لِماذا لَم يَعمَل ذلِکَ في قَتلِ والِدِه؟» چرا در شهادت حضرت امير شيعه اين‌کار را انجام نمي‌دهد با اين‌که اميرمؤمنان اعظم از امام حسين است. بدعت عملي دوّم مي‌گويد شيعه در کنار مزارات اهل‌بيت به زيارت مي‌روند، آن‌جا توسّل و استغاثه و مسح قبور و امثال اين‌ها دارند، اعمالي که اين‌ها همه بدعت و جزء آموزه‌هاي ديني نمي‌باشد. و به تعبير ديگر مي‌گويد: «وَ مِن ذلِکَ شِرکيّات عِندَ المزارات و المقابر الّذي دُفِنَ فيها آلُ البيت» از بدعت‌هاي عملي شيعه اين شرکيّاتي است که در نزد مزارات و قبرهايي که اهل‌بيت در آن‌ها دفن شده‌اند از شيعه بروز مي‌کند. قرضاوي اين دو بدعت عملي را به عنوان شاه فرد بدعت‌هاي عملي شيعه در نوشته‌هاي خودش شماره مي‌کند. چند مطلب در رابطه با سخنان قرضاوي خوب اين سخنان اگر از حلقوم يک عالم وهّابي و سلفي شنيده مي‌شد خيلي سخت نبود زيرا آن‌ها هميشه از اين حرف‌ها مي‌زنند. ولي متأسّفانه از زبان کسي که به تعبير خودش نيم قرن است داعي تقريب بين شيعه و اهل‌سنّت است خارج شده است. اين حرف‌ها بالاخره حرف‌هاي عجيبي است. لذا چند مطلب بايد در مطالب قرضاوي مورد دقّت و تأمّل قرار بگيرد: مطلب اوّل امروز اسلام و مسلمانان از دو ناحيه مورد هجوم است: 1- دشمنان خارجي و در رأس آن‌ها استکبار جهاني با اهانت به دين و قرآن و ساحت مقدّس رسول گرامي اسلام صلّي الله عليه و آله و سلّم در صدد ضربه زدن به اسلام و مسلمين هستند. 2- جاهلانِ متحجّر و تکفيريانِ متعصّب که در جبهه‌ي داخلي فعّاليّت مي‌کنند و بين مسلمانان تفرقه مي‌اندازند. اين سخنان قرضاوي را متأسّفانه در ادامه‌ي اين عمل متحجّران و تکفيريان مي‌دانيم و متأسّفيم که شخصيّتي مثل قرضاوي که بيش از نيم قرن دعوت به تقريب را در پرونده دارد اين سخنان را به زبان رانده است. البته اميدواريم ايشان با دقّت بيشتر در اخباري که اطرافيان براي او نقل مي‌کنند تجديد نظري در گفته‌هاي اخير خودش داشته باشد. مطلب دوّم در رابطه با سخنان قرضاوي بايد به چند نکته اشاره کرد: نکته‌ي اوّل شما در گذشته‌هاي دور در مصاحبه‌اي که با روزنامه‌ي «الشعبِ» الجزاير داشتيد وقتي از حديث «سَتَفرُق» از شما سؤال کردند گفتيد: «من اين حديث را قبول ندارم به خاطر اين‌که مضمون اين حديث سبب افتراق و جدايي بين امّت است». چگونه امروز بنيان اهل بدعت دانستن يک گروه عظيم از مسلمان‌ها و فرقه‌ي ناجيه دانستن خود را مستند به اين حديث مي‌کنيد؟ نکته‌ي دوّم شما در ذيل توضيح اين‌که «چرا اهل‌سنّت را فرقه‌ي ناجيه مي‌دانيد؟» تعليلي ذکر مي‌کنيد: «لِأنَّ الحقَّ لايَتَعَدَّد». خوب آيا ما حقّ داريم از جناب‌عالي سؤال کنيم که اين علّت جالبي که براي فرقه‌ي ناجيه دانستن اهل‌سنّت و بدعت و ضلالت ديگران داريد که حقّ متعدّد نيست اين تعليل فقط در اين زمان و در مسارعه‌ي بين شيعه و اهل‌سنّت جاري است يا نه در همه‌ي ازمنه چنين تعليلي جاري است؟ آيا اجازه داريم از شما بپرسيم در جنگ جمل و صفّين که دو گروه در مقابل هم قرار گرفتند و با يکديگر نبرد ‌کردند وضعيّت چگونه بود؟ آيا مي‌توانيم بگوييم در آن زمان نيز مولا اميرمؤمنان فقط بر حقّ بوده‌اند و در مقابل اين حقّ عدّه‌اي که در مخالفت با حضرت قيام کردند، در مقابل حضرت ايستادند و جنگ را آغاز کردند آنان هالک‌اند و ضالّ‌ و اهل بدعت‌ چون «إنَّ الحقَّ لايَتَعَدَّد»؟ و آيا ما جُز اين کلام را در رابطه با مخالفان اميرمؤمنان علي عليه الصلاة و السلام مي‌گوييم که شما به ما هجوم مي‌کنيد که «چرا صحابه را تقديس نمي‌کنيد و يا آن‌ها را تنقيص مي‌کنيد؟» نکته‌ي سوّم شما آن‌چنان از اهل‌سنّت و جماعت سخن مي‌گوييد که گويي يک گروهي هستند که در تمامي اصول و فروع اعتقادي و فقهي وحدت نظر دارند و هيچ‌گونه اختلافي در بينشان نيست که مي‌گوييد: «نَحنُ أهلُ السنّة نوقِنُ بِأنَّنا وَحدَنا الفِرقَةُ الناجية». در حالي‌که آقاي قرضاوي شما بهتر مي‌دانيد که در بين اهل‌سنّت و جماعت مذاهب متعدّده‌ي عقائدي و فقهي وجود دارد. اختلافات فراوان عقيدتي و فقهي‌اي که در بين اهل‌سنّت وجود دارد قابل انکار نيست. از اين طرف حقّ هم که يکي بيشتر نيست. آيا شما تمام مخالفان عقيده و فقه خود را با همين استدلال که «إنَّ الحقَّ لايَتَعَدَّد» هالک و ضالّ مي‌شماريد يا فقط نسبت به شيعه اين عقيده را داريد؟ به همين مناسبت به دو اختلاف مهم که هم‌اکنون بين علماء اهل‌سنّت و جماعت وجود دارد اشاره مي‌کنم تا بعد ببينيم قضاوت آقاي قرضاوي نسبت به دو طرف اين اختلاف چيست: اختلاف اوّل اختلاف عقيدتي مهمّي که هم‌اکنون بين سلفيّه و وهّابيّت از يک طرف و ساير علماء معاصر از طرف ديگر در بحث صفات الهي مطرح است. ابن‌تيميّه و جمعي از علماء موجود مثل بِن‌باز و بِن‌جبرين که تمام نظرات عقيدتي ابن‌تيميّه را مي‌پذيرند و ساير علماء سلفيّه و وهّابيّت اينان تصريح مي‌کنند که خداوند را با چشم سر مي‌توان ديد. به چند مثال دقّت کنيد: 1- ابن‌تيميّه که او در کتاب «تَلبيسُ الجهميّة في تأسيس بِدَعِهِمُ الکلاميّة» در جزء هفتم صفحه‌ي 290 آن‌گاه که حديثي را از قُتادة از عِکرِمَه از ابن عبّاس نقل مي‌کند که «قال رسول الله صلّي الله عليه و آله و سلّم رأيتُ ربّي في صورةِ شابٍّ اَمرَد لَهُ وَفرَةُ جَعدِ قِطَطٍ في رَوضَةٍ خَضراء» تصريح مي‌کند و مي‌گويد: «فَيَقتَضي أنَّها رؤيَةُ عَينٍ کَما في الحَديث الصحيحِ المرفوع عَن القُتادَة عَن عِکرِمَه عَن اِبنِ عَبّاس». 2- شيخ ابوزهره در کتاب «ابن‌تيميّة»، صفحه‌ي 322 مي‌نويسد: «انّ ابن تيميّة يقرّر انّ مذهب السلف هو اثبات کلّ ما جاء في القرآن من فوقيّة و تحتيّة و استواء علي العرش وجه و يد و محبة و بغض و ما جاء في السنة من ذلک ايضاً من غير تأويل و بالظاهر الحرفي لله تعالي». 3- ابن قيّم شاگرد بزرگ ابن‌تيميّة در قصيده‌ي نونيّه‌ي خودش اين‌چنين تجسيم را براي خداوند اثبات مي‌کند: اللهُ فوقَ العرش فوقَ سمائِهِ سُبحانَ ذي الملکوت و السلطان وَ لعرشه مِنهُ اَطيـــطُ مِثلُ ما قد اطّ رحل الرکب العجــــــــلانِ [کتاب «شرح قصيده ابن قيّم» جلد 1 صفحه‌ي 522 احمد ابن ابراهيم بن عيسي] و در مقابل جمعي از انديشمندان اهل سنّت و تمامي علماء شيعه مي‌گويند که رؤيت خداوند به گونه‌ي «رؤيَةُ عَين» مستلزم تجسيم است. خداوند بايد جسم باشد تا بتوان او را با چشم سر ديد. تجسيم مستلزم تَحَيُّز و مکان داشتن است. اگر خداوند در يک مکاني است و ديده مي‌شود آن وقت يا هميشه در آن‌جاست «کالعَجوزِ القاعد» يا نه متحرّک است و از اين مکان به آن مکان مي‌رود. اگر متحرّک است اثباتُ الحَرِکة لله است. و جمعي از بزرگان اهل‌سنّت مثل قاضي ابوبکر باقِلاني در «تمهيدُ الأوائل و تلخيصُ الدلائل»، سيف الدين آمُدي در «غايةُ المرام في علمِ الکلام»، ابن مُعلّم قُرَشي در «نجمُ المُهتدي و رجمُ المُعتدي» با صراحت اين نظر را انکار مي‌کنند و جمعي از اينان قائل به تجسيم را تکفير مي‌کنند. يک سؤال از آقاي قرضاوي شما که مي‌گوييد: «نَحنُ أهلُ‌ السُنَّةِ وَ الجَماعَة الفِرقَةُ الناجية» به‌خاطر اين‌که «إنّ الحقّ لايتعدّد»، ما از شما سؤال مي‌کنيم که آيا همين بيان را در رابطه با اين اختلاف مطرح مي‌کنيد يا نه؟ در اين‌جا با اين‌که اين اختلاف اختلافي مهم در مسائل اصول دين شمرده مي‌شود شما اين اختلاف را موجب بدعت دانستن طرف مقابل نمي‌دانيد؟ بلکه آن‌گاه که بِن باز از دنيا مي‌رود در مقاله‌اي که در کتاب «في وداع الاعلامِ» خود در صفحه‌ي 61 مي‌نويسيد چنين مي‌گوييد که «وَدَّعَتِ الاُمَّةُ الاسلاميّةِ اليَوم عَلَماً مِن اَعلامِه الافذاذ وَ نَجمَاً مِن نُجومِهَ الساطِعَةِ في سَماءِ العلم عَلّامَةُ الجزيرة الشيخ عَبدُ العَزيز بِن عَبدُ الله بِن باز الّذي کانَ جَبَلاً مِن جِبالِ العِلم وَ بَحراً مِن بُحُورِ الفِقهِ وَ اِماماً مِن ائِمَّةَ الهُدي وَ لِساناً مِن السِنَةِ التوحيد وَعِماداً مِن اَعمِدَةِ الدين وَ رُکناً مِن اَرکانِ الاُمَّة» و سپس اضافه مي‌کنيد که اگر من اختلافي با شيخ بِن باز دارم جهت اين است که «قَضَت سُنَةُ الله أن لايَتَّفِقَ العُلَماء علي رأيٍ واحد في کُلِّ المَسائل وَ قَد اِختَلَفَتِ الصَحابَةُ بَعضُهُم مَعَ بَعض وَ اختَلَفَتِ الاَئُمَّةٌ بَعضٌ مَعَ بَعض فَما ضَرَّهُم ذلِکَ شَيئاً اِختَلَفَت آرائُهُم وَ لَم تَختَلِف قُلُوبُهُم» اين‌جا که مي‌رسد شما مي‌گوييد اين اختلافات ديدگاهي هيچ مشکله‌اي را در بين امّت ايجاد نمي‌‌کند، صحابه هم بعضي با بعضي ديگر اختلاف داشته‌اند، امامان دين هم بعضي با بعضي ديگر اختلاف داشته‌اند. سؤال اين است که اين‌که حقّ واحد است، ناجي يک گروه هست، ديگران در بدعت و ضلالت هستند اين‌جا جايگاه دارد يا نه؟ اختلاف‌ دوّم اختلاف نظر علماء سلفيّه و وهّابيّت با عالم بزرگ معاصر اهل‌سنّت، ساکن مکه، السيّد محمّد العلويُّ المالکي. که نامبرده را به خاطر نوشتن کتاب «الذَّخائرُ المحمّديّة» و کتاب «الصّلواةُ المأثورة» در تاريخ 11/11/1401 در قرارِ شماره‌ي 86 هيئت کِبارُ العلماء عربستان سعودي به‌ دليل مطالبي که در کتابش موجود است او را متّهم به شرک اکبر و ضلالت وَثَنيّت نموده‌اند به خاطر مطالب ذيل که در کتب او موجود است: 1- نامبرده اجازه داده است که قبور انبياء و صالحين بوسيده شود، دست به اين قبور کشيده شود و اين امور بدعت و شرک اکبر است. 2- به خاطر اشعاري که از بَکري نقل مي‌کند و رسول الله را واسطه فيض دانسته است: ما اَرسلَ الرَحمنُ أو يُرسِلُ مِن رَحمَةٍ تَصعُــدُ أو تَنزِلُ في ملکــــوتِ اللهِ أو مُلکِهِ مِن کُلِّ ما يَختَصُّ أو يَشمِلُ الّا وَ طاهَ المصطفــي عَبدُهُ نَبيُّهُ مُختـــــــارُهُ المــرسلُ واسِطَةٌ فيــــها وَ أصلٌ لَها يَعلَمُ هــــــــذا کُلُّ مَن يَعقِلُ بدين جهت که در اين اشعار رسول الله واسطه‌ي کلِّ فيضِ نازله از سوي خداوند به مخلوقات دانسته شده است او را مشرک دانسته‌اند. 3- دعوت به طلب شفاعت نموده از پيامبر در موقع زيارت پيامبر و مي‌گويند: «معلومٌ أنّ الاستشفاءَ و الاستجارة به عند زيارة قبره مِن انواع الشرک الاکبر». و در مقابل 18 نفر از علماء بزرگ اهل‌سنّت از سراسر جهان عقائد محمّد علويّ مالکي را عقائد صحيحه‌ي حقّه برشمرده‌اند. چنان‌چه در مقدّمه‌ي کتاب او، «مفاهيم يَجِب أن تُصَحَّح»، آمده است. ما از شما سؤال مي‌کنيم که «إنَّ الحقّ لايَتَعدَّد». شما از کدام گروهيد؟ آيا گروه مقابل خود از علماء اهل‌سنّت و جماعت را اهل بدعت و ضالّ و گمراهي مي‌دانيد يا نه؟ مطلب سوّم قرضاوي مي‌گويد: «ايرانيان با صرف ميليون‌ها بلکه بيلياردها دلار تشيّع را در کشورهاي عربي توسعه مي‌دهند.» پاسخ اين است که گرچه في الجمله تحوّل مذهبي از تسنّن به تشيّع در کشورهاي اسلامي موجود است امّا سبب اين تحوّل چيست؟ علّت را جناب آقاي قرضاوي بايد در هجمه‌ي سنگين و بي‌سابقه با انواع دروغ و تهمت از سوي کثيري از نويسندگان و گويندگان اهل‌سنّت بر عليه شيعه جستجو کنند. هزاران جزوه، مقاله، کتاب بر عليه مذهب تشيّع در کشورهاي اسلامي نگاشته و مجّاناً پخش و توزيع مي‌شود. آن‌گاه که جمعي از شنوندگان و خوانندگان اين مباحث به کتب شيعه در عقائد و فقه و موضع‌گيري‌هاي رهبران سياسي شيعه در حوادث واقعه مراجعه و تأمّل مي‌کنند مطلب را غير از آن‌چه که قبلاً شنيده و خوانده‌اند مي‌بينند و اين مراجعه و تحقيق سبب تحوّل مذهبي آنان مي‌گردد. تقصير ايران و علماء ايراني چيست؟ و مگر جناب قرضاوي در مقدّمه‌ي کتاب «الحلال و الحرام» صفحه‌ي 10 نمي‌گويد: «و لم ارض لعقلي أن اُقلّد مذهباً معيناً في کلّ القضايا و المسائل» و بعد استشهاد مي‌کند به کلام ابن‌جوزي در «تلبيس ابليس» صفحه‌ي 81 که «و قبيحٌ بمن اعطي شمعة يستضيء بها أن يُطفِئُها و يمشي في الظلمة» آيا ايشان از انديشمندان اهل مطالعه و تحقيق مي‌خواهند که اين شمع را خاموش نموده و در ظلمت و تاريکي راه بروند؟ ايشان و ساير انديشمندان اهل سنّت اگر مي‌خواهند رمز تحوّل برخي از افراد به مذهب تشيّع را بدانند به کتب خود اين متحوّلين مراجعه کنند. از جمله به کتب: 1- «مساحة للحوار من اجل الوفاق و معرفة الحقيقة» 2- «أين سنّة الرسول و ماذا فعلوا بها؟» 3- «الاجتهاد بين الحقائق الشرعيّة و المهازل التاريخيّة» از «احمد حسين يعقوب اردني» 4- «الطريق الي مذهب اهل البيت» از «احمد راسم النفيس» 5- «هکذا عرفت الشيعة» 6- «توضيحات و رودود» از «ادريس الحسيني» 7- «حقيقة الشيعة الاثني عشريّة» از «دکتر اسعد وحيد القاسم فلسطيني» 8- «منهج في النتماء المذهبي» از «صائب عبد الحميد» 9- «الصحوة رحلتي الي الثقلين» از «صباح علي البياتي» با مطالعه اين کتب و ده‌ها کتاب ديگر از متحوّلين آقاي قرضاوي خواهد دانست که تحوّل مذهبي نه برنامه‌ريزي شده از سوي ايران بلکه عکس العملي در مقابل هجمه سنگيني با انواع دروغها و تهمت‌ها به مذهب اهلُ‌‌‌البيت است. آخرين سخن در هر صورت باز هم ما مايليم که ايشان در مطالب‌شان تجديد نظر کنند. زيرا چنين شيوه‌ي بحثي شيوه‌ي مطلوبي نخواهد بود. مباحث مهمّي در رابطه با بدعت‌هاي نظري و عملي‌اي که به شيعه منتسب کرده است وجود دارد که بايد در فرصت‌هاي بعد به آن‌ها پرداخته بشود. وصلّي الله علي محمّد و آله الطاهرين منبع: www.ostazona.blogfa.com
2	نام و نام خانوادگي:  قاسم     -   تاريخ:  05 فروردين 92 - 19:17:09 جاي بسي تأسّف براي اهل سنّت که پيشواي الأزهري شان بر خلاف وحدت اسلامي و سخنان مقام رهبري در رد سب مقدسات اهل سنت، اين چنين به مقدسات دوستداران رسول خدا و اهل بيتش(ص) توهين ميکند

آموزش رجال | مناظرات | فتنه وهابيت | آرشيو اخبار | آرشيو يادداشت | پايگاه هاي برتر | گالري تصاوير | خارج فقه مقارن | درباره ما | شبکه سلام |  ارتباط با ما