زماني قبر سيدالشهدا عليه السلام نه ضريح و حرمي داشت و نه قبه و بارگاهي، و حتي به قدر چهار انگشت از زمين بالاتر نبود و هيچ نشان و نشانه اي نداشت. بلکه قبر مطهر ايشان در دل صحرا بود و کسي که قصد زيارت داشت بايد نشان دقيق آن را از ديگران مي پرسيد.

در چنين اوضاعي معمولا اشخاص به صورت تنها يا در مجموعه هاي دو سه نفري به زيارت مي آمدند تا به دست مأموران گرفتار نشوند.

در اين زمان شخصي تنها به زيارت امام حسين عليه السلام آمد و به چند صدمتري قبر مطهر که رسيد در روستايي که در آن نزديکي بود درنگ کرد تا هوا تاريک شود. [از گفتار امام که فرمودند: «بين النووايس وکربلا» استفاده مي شود که اين روستا همان کربلاي قديم بوده و ظاهرا پشت بارگاه فعلي حضرت اباالفضل العباس قرار داشته است]

اين اقدام از ترس افراد مسلحي بود که پيرامون قبر مطهر نگهباني مي دادند تا مبادا کسي به زيارت امام حسين بيايد.

اين شخص خودش مي گويد: در تاريکي هوا آرام آرام به سمت قبر مطهر آمدم. ناگهان شخصي در دل تاريکي به سمت من آمد و گفت: برگرد. اکنون نمي تواني زيارت کني. از برخورد او فهميدم جزو نگهبانان نيست.

به روستا برگشتم و قدري که گذشت دوباره به سمت قبر مطهر آمدم و دوباره همان شخص مانع من شد. گفتم چرا؟ گفت: چون حضرت موسي بن عمران علي نبينا وآله وعليه السلام به همراه هفتاد هزار ملک به زيارت امام حسين عليه السلام آمده است.

گفتم تو کيستي؟ گفت: من از ملائکه اي هستم که خدا مرا به نگاهباني از قبر امام حسين و استغفار براي زائرانش گماشته است. دوباره بازگشتم و اين بار نزديک فجر براي زيارت آمدم و کسي جلوي مرا نگرفت. زيارت کردم و نماز صبح خود را همان جا خواندم و پيش از روشن شدن هوا برگشتم. (1)

اين ماجرا مربوط به يکي از زوار امام حسين عليه السلام در حدود هزار و دويست سال پيش است. در گذشته افرادي که قصد زيارت داشتند اين مسئله را حتي از نزديکان خود نيز مخفي مي کردند و اگر به کسي اعتماد داشتند با او وداع مي کردند؛ چرا که بسيار بودند کساني که به زيارت اباعبدالله الحسين(ع) رفتند ولي باز نگشتند.


پي نوشت:
1. کامل الزيارات، ص 112 (باب 38، زيارة الأنبياء للحسين...، حديث 22).

(بخشي از سخنراني آيت الله سيد صادق شيرازي در جمع کاروان پياده روي به سوي کربلا)