* ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ *
ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ (ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½) ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½
  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½شگï؟½ï؟½
تاريخ: 24 اسفند 1392 تعداد بازديد: 37513 
چرا با وجود حضرت علي(ع)، فاطمه زهرا (س) پشت در رفت؟
گروه عقائد شيعه  

طرح شبهه:

چگونه مى‌توان باور داشت كه با وجود علي (ع) در درون منزل،‌ همسر او براى باز كردن در خانه برود! چرا خود علي (ع) براى بازكردن در نرفت؟

نقد و بررسي:

أوّلاً: آن چه كه از برخى از روايات استفاده مى‏شود: حضرت فاطمه سلام الله عليها نزديك در ورودى منزل نشسته بود و با ديدن عمر و همراهان وى، در را به روى آنان بست. 

مرحوم عياشى در تفسير، شيخ مفيد در الإختصاص و... نوشته‌اند:

قال: قال عمر قوموا بنا إليه فقام أبو بكر وعمر وعثمان وخالد بن الوليد و المغيرة بن شعبة وأبو عبيدة بن الجراح وسالم مولى أبي حذيفة وقنفذ وقمت معهم فلما انتهينا إلى الباب فرأتهم فاطمة صلوات الله عليها أغلقت الباب في وجوههم وهي لا تشك أن لا يدخل عليها إلا باذنها، فضرب عمر الباب برجله فكسره، وكان من سعف، ثم دخلوا فأخرجوا عليا ( عليه السلام ) ملببا....

عمر گفت: برخيزيد تا پيش او (علي) برويم، پس ابوبكر، عمر، عثمان،‌ خالد بن وليد، مغيرة بن شعبة،‌ ابوعبيد جراح، سالم مولى ابوحذيفة، قنفذ و من به همراه او راه افتاديم، چون نزديك خانه رسيديم، فاطمه آنان را ديد و لذا در را بست و شك نداشت كه بدون اجازه وارد نخواهند شد، عمر در را كه از شاخه‌هاي خرما ساخته شده بود، با لگد شكست، سپس وارد خانه شدند و علي را بيرون آوردند در حالى كه كمرهاي خود را بسته بودند.

السمرقندى المعروف بالعياشي، أبى النضر محمد بن مسعود بن عياش السلمى (متوفاي320هـ)، تفسير العياشي، ج2، ص67، تحقيق: تحقيق وتصحيح وتعليق: السيد هاشم الرسولي المحلاتي، ناشر: المكتبة العلمية الإسلامية – طهران.

الشيخ المفيد، محمد بن محمد بن النعمان ابن المعلم أبي عبد الله العكبري، البغدادي (متوفاي413هـ) الاختصاص ص 186، تحقيق: علي أكبر الغفاري، السيد محمود الزرندي، ناشر: دار المفيد للطباعة والنشر والتوزيع - بيروت، الطبعة: الثانية، 1414هـ - 1993 م.

المجلسي، محمد باقر (متوفاي 1111هـ)، بحار الأنوار، ج 28، ص 227، تحقيق: محمد الباقر البهبودي، ناشر: مؤسسة الوفاء - بيروت - لبنان، الطبعة: الثانية المصححة، 1403 - 1983 م.

و در روايت سليم نيز آمده:

ثُمَّ أَقْبَلَ حَتَّى انْتَهَى إِلَى بَابِ عَلِيٍّ وَفَاطِمَةُ عليهما السلام قَاعِدَةٌ خَلْفَ الْبَابِ قَدْ عَصَبَتْ رَأْسَهَا وَنَحَلَ جِسْمُهَا فِي وَفَاةِ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وآله فَأَقْبَلَ عُمَرُ حَتَّى ضَرَبَ الْبَابَ ثُمَّ نَادَى يَا ابْنَ أَبِي طَالِبٍ [افْتَحِ الْبَابَ‏] فَقَالَتْ فَاطِمَةُ يَا عُمَرُ مَا لَنَا وَلَكَ لَا تَدَعُنَا وَمَا نَحْنُ فِيهِ قَالَ افْتَحِي الْبَابَ وَإِلَّا أَحْرَقْنَاهُ عَلَيْكُمْ فَقَالَتْ يَا عُمَرُ أَمَا تَتَّقِي اللَّهَ عَزَّ وَجَلَّ تَدْخُلُ عَلَى بَيْتِي وَتَهْجُمُ عَلَى دَارِي فَأَبَى أَنْ يَنْصَرِفَ ثُمَّ دَعَا عُمَرُ بِالنَّارِ فَأَضْرَمَهَا فِي الْبَابِ فَأَحْرَقَ الْبَابَ.

عمر آمد تا به خانه رسيد، فاطمه پشت در نشسته بود، سرش را بسته بود و بدنش از غم از دست دادن پدر نحيف و لاغر شده بود، عمر در را كوبيد و گفت: اى پسر ابوطالب! در را باز كن، فاطمه فرمود: اى عمر به ما چه كار دارى؟ ما را با مصيبتى كه گرفتارش شده‌ايم تنها بگذار. عمر گفت: در را باز كن وگرنه آن را به آتش مى‌كشم. فاطمه فرمود: آيا از خداوند نمى‌ترسى كه وارد خانه ما مى‌شوي، عمر بازنگشت و آتش خواست و آتش را بر در خانه افكند و آن را سوزاند.

الهلالي، سليم بن قيس (متوفاي80هـ) كتاب سليم بن قيس، ص 864، تحقيق محمد باقر الأنصاري، ناشر: انتشارات هادى‏ ـ قم‏، الطبعة الأولي، 1405هـ.

ثانياً: حضرت صديقه شكى نداشت كه جمعيت بدون اذن داخل منزل نخواهند ‏شد؛ چون نص قرآن است كه بدون اجازه وارد خانه كسى نشويد:

يَأَيهَُّا الَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَدْخُلُواْ بُيُوتًا غَيرَْ بُيُوتِكُمْ حَتىَ‏ تَسْتَأْنِسُواْ وَتُسَلِّمُواْ عَلىَ أَهْلِهَا ذَالِكُمْ خَيرٌْ لَّكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ.

فَإِن لَّمْ تجَِدُواْ فِيهَا أَحَدًا فَلَا تَدْخُلُوهَا حَتىَ‏ يُؤْذَنَ لَكمُ‏ْ وَإِن قِيلَ لَكُمُ ارْجِعُواْ فَارْجِعُواْ هُوَ أَزْكىَ‏ لَكُمْ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيم‏. النور / 27 و 28.

اى افرادى كه ايمان آورده‏ايد! در خانه‏هايى غير از خانه خود وارد نشويد تا اجازه بگيريد و بر اهل آن خانه سلام كنيد اين براى شما بهتر است شايد متذكّر شويد!

و اگر كسى را در آن نيافتيد، وارد نشويد تا به شما اجازه داده شود و اگر گفته شد: «بازگرديد!» بازگرديد اين براى شما پاكيزه‏تر است و خداوند به آنچه انجام مى‏دهيد آگاه است!.

خانه فاطمه، برتر از خانه پيامبران:

و از طرفى خانه انبياء احترام ويژه‏اى دارد كه كسى حق ورود بدون اجازه ندارد:

يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ لاتَدْخُلُواْ بُيُوتَ النَّبِىِ‏ّ إِلا أَن يُؤْذَنَ لَكُمْ. الأحزاب /53.

اى افرادى كه ايمان آورده‏ايد! در خانه‏هاى پيامبر داخل نشويد مگر به شما داده شود.

و شكى نيست كه خانه حضرت صديقه طاهره خانه پيغمبر محسوب مى‏شود همانطورى كه در تفاسير متعدد اهل سنت ذيل آيه شريفه:

فِى بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ‏و يُسَبِّحُ لَهُ‏و فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالْأَصَالِ. النور/36.

در خانه‏هايى كه خدا رخصت داده كه [قدر و منزلت‏] آن‌ها رفعت يابد و نامش در آن‌ها ياد شود. در آن [خانه‏] ها هر بامداد و شامگاه او را نيايش مى‏كنند.

 سيوطى و ديگران از قول ابوبكر از نبى مكرم‏ (صلى الله عليه وآله وسلم) نقل كرده‏اند كه خانه علي و زهرا عليهما السلام از با فضيلت‏ترين خانه‌هاى انبياء محسوب مى‏شود:

وأخرج ابن مردويه عن أنس بن مالك وبريدة قال: قرأ رسول الله صلى الله عليه وسلم هذه الآية ) في بيوت أذن الله أن ترفع ( فقام اليه رجل فقال: أي بيوت هذه يا رسول الله قال: بيوت الأنبياء. فقام اليه أبو بكر فقال: يا رسول الله هذا البيت منها ـ البيت علي وفاطمة ـ قال: نعم من أفاضلها.

رسول خدا (ص) اين آيه را تلاوت فرمود، شخصى پرسيد: اين كدام خانه ها است؟ فرمود: خانه هاى پيامبران. ابوبكر پرسيد: آيا خانه علي و فاطمه هم از همان خانه ها است؟ فرمود: بلي، از بر‌ترين آن است.

السيوطي، عبد الرحمن بن الكمال جلال الدين (متوفاي911هـ)، الدر المنثور، ج 6، ص 203، ناشر: دار الفكر - بيروت – 1993 م؛

الثعلبي النيسابوري أبو إسحاق أحمد بن محمد بن إبراهيم (متوفاي427هـ) الكشف والبيان، (متوفاي 427 هـ - 1035م)، ج 7، ص 107، تحقيق: الإمام أبي محمد بن عاشور، مراجعة وتدقيق الأستاذ نظير الساعدي، ناشر: دار إحياء التراث العربي - بيروت، الطبعة: الأولى، 1422هـ-2002م؛

الثعالبي، عبد الرحمن بن محمد بن مخلوف (متوفاي875هـ)، الجواهر الحسان في تفسير القرآن، ج 7، ص 107، ناشر: مؤسسة الأعلمي للمطبوعات – بيروت.

الآلوسي البغدادي، العلامة أبي الفضل شهاب الدين السيد محمود (متوفاي1270هـ)، روح المعاني في تفسير القرآن العظيم والسبع المثاني، ج 18، ص 174، ناشر: دار إحياء التراث العربي – بيروت.

افزون بر اين تصور اين بود كه با توجه به موقعيت حضرت زهرا (سلام الله عليها) و احترام رسول اكرم‏ صلى الله عليه وآله مردم با ديدن حضرت صديقه خجالت بكشند و متعرض نشوند همچنان كه عدّه‏اى با شنيدن صداى حضرت صديقه برگشتند.

قام عمر فمشى ومعه جماعة حتى أتوا باب فاطمة فدقوا الباب، فلما سمعت أصواتهم نادت بأعلى صوتها باكية: يا رسول الله ما ذا لقينا بعد أبي من ابن الخطاب وابن أبي قحافة! فلما سمع القوم صوتها وبكاءها انصرفوا باكين، فكادت قلوبهم تتصدع وأكبادهم تنفطر، وبقي عمر معه قوم.

عمر همراه عده‌اى به طرف خانه فاطمه آمد و در را كوبيد، فاطمه با شنيدن سر وصداى جمعيت با صداى بلند و همراه گريه فرياد زد: اى رسول خدا چه مصيبت‌هايى پس از تو از پسر خطاب و پسر ابوقحافه مى‌بينيم. گروهى با شنيدن گريه فاطمه دلشان به درد آمد و با گريه آنجا را ترك كردند؛ اما عمر با گروهى ديگر باقى ماندند.

الدينوري، أبو محمد عبد الله بن مسلم ابن قتيبة (متوفاي276هـ)، الإمامة والسياسة، ج 1، ص 16، تحقيق: خليل المنصور، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت - 1418هـ - 1997م، با تحقيق شيري، ج1، ص37، و با تحقيق، زيني، ج1، ص24.

بنابراين حضرت صديقه طاهره، هنگام هجوم، با ديدن عمر و همراهانش در را بست و نزديك دَر ايستاده بود و احتمال نمى‌داد كه با وجود آن حضرت متعرض خانه شوند و اين بي‌شرمى مهاجمان بود كه حرمت خانه و اهل آن را رعايت نكردند و به قول سلمان فارسى رضوان الله تعال عليه، كرديد و نكرديد و ندانستيد كه چه كرديد.

همسران رسول خدا (ص) و باز كردن دَر براي نامحرم:

نگاهى به روش پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله وسلم در موضوع مورد بحث، بهترين دليل بر محكوميت شبهه انگيزان است؛ چرا كه موارد گوناگونى در كتاب‌هاى شيعه و اهل سنت وجود دارد كه رسول خدا صلى الله عليه وآله به همسرانش اجازه مى‌داد تا درب خانه را به روى ديگران ( نا محرمان ) باز كنند.

الف: امّ سلمه و باز كردن دَرِ خانه براي علي (عليه السلام):

عن علقمة عن عبد الله قال خرج رسول الله ( صلى الله عليه وسلم ) من بيت زينب بنت جحش وأتى بيت أم سلمة فكان يومها من رسول الله ( صلى الله عليه وسلم ) فلم يلبث أن جاء علي فدق الباب دقا خفيفا فانتبه النبي ( صلى الله عليه وسلم ) للدق وأنكرته أم سلمة فقال رسول الله ( صلى الله عليه وسلم ) قومي فافتحي له

رسول خدا (ص) از خانه زينب دختر جحش بيرون آمد و وارد خانه امّ‌سلمه شد؛ چون آن روز نوبت آمدن آن حضرت به خانه وى بود، مدتى نگذشته بود كه علي آهسته دقّ الباب كرد، رسول خدا (ص) بيدار شد، امّ‌سلمه پاسخ نداد، پيامبر فرمود: بلند شو و در را باز كن....

ابن عساكر الدمشقي الشافعي، أبي القاسم علي بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله،(متوفاي571هـ)، تاريخ مدينة دمشق وذكر فضلها وتسمية من حلها من الأماثل، ج 42، ص 470، تحقيق: محب الدين أبي سعيد عمر بن غرامة العمري، ناشر: دار الفكر - بيروت - 1995

الرافعي القزويني، عبد الكريم بن محمد (متوفاي623 هـ)، التدوين في أخبار قزوين، ج 1، ص 89، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت تحقيق: عزيز الله العطاري، 1987م.

ب: عائشه به دستور رسول خدا (ص) دَر را براي علي (ع) باز كرد:

وعن جعفر بن محمد الصادق عليه السلام عن أبيه عن آبائه عن علي عليه السلام قال: كنت أنا ورسول الله صلى الله عليه وآله في المسجد بعد أن صلى الفجر، ثم نهض ونهضت معه، وكان رسول الله صلى الله عليه وآله إذا أراد أن يتجه إلى موضع أعلمني بذلك، وكان إذا أبطأ في ذلك الموضع صرت إليه لأعرف خبره، لأنه لا يتصابر قلبي على فراقه ساعة واحدة فقال لي: أنا متجه إلى بيت عائشة، فمضى صلى الله عليه وآله ومضيت إلى بيت فاطمة الزهراء عليها السلام فلم أزل مع الحسن والحسين فأنا وهي مسروران بهما، ثم إني نهضت وسرت إلى باب عائشة، فطرقت الباب فقالت: من هذا؟ فقلت لها: أنا علي فقالت: إن النبي راقد، فانصرفت، ثم قلت: النبي راقد وعائشة في الدار، فرجعت وطرقت الباب فقالت لي عائشة: من هذا؟ فقلت لها: أنا علي فقالت: إن النبي صلى الله عليه وآله على حاجة فانثنيتمستحييا من دق الباب، ووجدت في صدري ما لا أستطيع عليه صبرا، فرجعت مسرعا فدققت الباب دقا عنيفا، فقالت لي عائشة: من هذا؟ فقلت: أنا علي فسمعت رسول الله صلى الله عليه وآله يقول: يا عائشة افتحي له الباب، ففتحت ودخلت....

نماز صبح را با رسول خدا (ص) خواندم، با آن حضرت از مسجد بيرون آمدم، اگر جايى مى‌رفت به من خبر مى‌داد و هنگامى كه دير بر مى‌گشت سراغ وى مى‌رفتم تا مطلع شوم؛ چون دورى او را نمى‌توانستم تحمل نمايم، فرمود: به خانه عائشه مى‌روم، من نيز نزد فاطمه رفتم و در كنار حسن و حسين همه خوشحال بوديم، سپس به طرف خانه عائشه رفتم و دَر زدم، گفت: كى هستى؟ گفتم: علي، گفت: پيامبر استراحت مى‌كند، برگشتم و دو مرتبه رفتم و دَر را كوبيدم، گفت: كيستى؟ گفتم: علي، گفت: پيامبر را كارى است، دلم تاقت نياورد، براى دفعه سوّم دقّ الباب كردم، عائشه گفت: كيستى؟ گفتم: علي، صداى رسول خدا را شنيدم، فرمود:‌اى عائشه دَر را باز كن، عائشه دَر را باز كرد و من وارد شدم....

الطبرسي، أبي منصور أحمد بن علي بن أبي طالب (متوفاي 548هـ)، الاحتجاج، ج1، ص 292 و 293، تحقيق: تعليق وملاحظات: السيد محمد باقر الخرسان، ناشر: دار النعمان للطباعة والنشر - النجف الأشرف، 1386 - 1966 م.

المجلسي، محمد باقر (متوفاي 1111هـ)، بحار الأنوار، ج 38 ص 348، تحقيق: محمد الباقر البهبودي، ناشر: مؤسسة الوفاء - بيروت - لبنان، الطبعة: الثانية المصححة، 1403 - 1983 م.

آنچه گذشت يك روايت از كتاب‌هاى شيعه و يك روايت از كتاب‌هاى اهل سنت بود كه به عنوان نمونه ذكر شد كه در آن‌ها رسول خدا صلى الله عليه وآله با توجه به اين كه خود حضرتش در خانه حضور داشت اجازه مى‌داد تا همسرانش دَر را براى افراد نا محرم باز كنند، و اين نشان مى‌دهد كه اين عمل با رعايت وظايف شرعى منعى نخواهد داشت.

عايشه و عمر، سر يك سفره نشستند:

طبق روايت صحيح السندى كه اهل سنت در اكثر كتاب‌هاى خودشان نقل كرده‌اند، رسول خدا به عمر اجازه داد كه با او و عائشه سر يك سفره بنشينند و حتى نقل كرده‌اند هنگامى كه از يك كاسه غذا مى‌خوردند، دست عائشه با دست عمر برخورد كرد. ابن أبي شيبه در المصنف، بخارى در ادب المفرد، ابن أبي حاتم، ابن كثير در تفسير و... نقل كرده‌اند:

عن مجاهد قال مر عمر برسول الله صلى الله عليه وسلم وهو وعائشة وهما يأكلان حيسا فدعاه فوضع يده مع أيديهما فأصابت يده يد عائشة فقال أوه لو أطاع في هذه ووصواحبها ما رأتهن أعين.

رسول خدا با عائشه مشغول خوردن غذا بود، عمر وارد شد، حضرت او را دعوت كرد تا با آنان غذا بخورد. عمر جلو رفت و دست در ميان ظرف غذا برد، دست با دست عائشه تماس مى‌گرفت، گفت: اوه! اگر در باره حجاب همسرانت از من پيروى مى‌كرد، هيچ چشمى آنان را نمى‌ديد.

إبن أبي شيبة الكوفي، أبو بكر عبد الله بن محمد (متوفاي235 هـ)، الكتاب المصنف في الأحاديث والآثار، ج 6، ص 358، تحقيق: كمال يوسف الحوت، ناشر: مكتبة الرشد - الرياض، الطبعة: الأولى، 1409هـ؛

إبي أبي حاتم الرازي، عبد الرحمن بن محمد بن إدريس، تفسير ابن أبي حاتم، ج 10، ص 3148، تحقيق: أسعد محمد الطيب، ناشر: المكتبة العصرية - صيدا؛

البخاري الجعفي، محمد بن إسماعيل أبو عبدالله (متوفاي256هـ)، الأدب المفرد، ج 1، ص 362، تحقيق: محمد فؤاد عبدالباقي، ناشر: دار البشائر الإسلامية - بيروت، الطبعة: الثالثة، 1409هـ – 1989م؛

المزي، يوسف بن الزكي عبدالرحمن أبو الحجاج (متوفاي742هـ)، تهذيب الكمال، ج 29، ص 138، تحقيق: د. بشار عواد معروف، ناشر: مؤسسة الرسالة - بيروت، الطبعة: الأولى، 1400هـ – 1980م؛

القرشي الدمشقي، إسماعيل بن عمر بن كثير أبو الفداء (متوفاي774هـ)، تفسير القرآن العظيم، ج 3، ص 506، ناشر: دار الفكر - بيروت – 1401هـ؛

العسقلاني الشافعي، أحمد بن علي بن حجر أبو الفضل (متوفاي852 هـ)، فتح الباري شرح صحيح البخاري، ج 8، ص 531، تحقيق: محب الدين الخطيب، ناشر: دار المعرفة - بيروت.

هيثمى پس از نقل اين روايت مى‌گويد:

رواه الطبراني في الأوسط ورجاله رجال الصحيح غير موسى بن أبي كثير وهو ثقة.

اين روايت را طبرانى در اوسط نقل كرده است، تمام راويان آن، راويان صحيح بخارى هستند؛ غير از موسى بن كثير كه او نيز مورد اعتماد است.

الهيثمي، علي بن أبي بكر (متوفاي 807 هـ)، مجمع الزوائد ومنبع الفوائد، ج 7، ص 93، ناشر: دار الريان للتراث/‏ دار الكتاب العربي - القاهرة، بيروت – 1407هـ.

و سيوطى مى‌گويد:

وأخرج الطبراني بسند صحيح عن عائشة قالت كنت آكل مع النبي صلى الله عليه وسلم في قعب فمر عمر فدعاه فأكل فأصابت أصبعه أصبعي فقال أوه لو أطاع فيكن ما رأتكن عين.

طبرانى با سند صحيح از عائشه نقل كرده است كه گفت: من با رسول خدا در يك ظرف غذا مى‌خورديم كه عمر از آن جا گذشت، رسول خدا او را دعوت كرد، در حال غذا خوردن انگشتش به انگشت من خورد، عمر گفت: اوه! اگر او در باره شما از من اطاعت مى‌كرد، هيچ چشمى شما را نمى‌ديد.

السيوطي، جلال الدين عبد الرحمن بن أبي بكر (متوفاي911هـ)، لباب النقول في أسباب النزول، ج 1، ص 178، ناشر: دار إحياء العلوم – بيروت.

هنگامى كه نشستن با نامحرم سر يك سفره و خوردن غذا از يك كاسه؛ آن‌هم براى همسر رسول خدا اشكالى نداشته باشد، رفتن پشت در براى دختر آن حضرت نيز اشكالى نخواهد داشت.

نتيجه:

اولاً: صديقه شهيده، پشت در نرفت؛ بلكه جلوى در ايستاده بود كه با ديدن عمر و همراهان او به داخل خانه رفت و در را بست؛ پس اصلا حضرت زهرا سلام الله عليها پشت در نرفته بودد تا اين اشكال پيش بيايد؛

ثانياً: حتى اگر اين مطلب صحت نيز داشته باشد و حضرت پشت در رفته باشد، به دليل اين كه عين همين قضيه براى رسول خدا صلى الله عليه وآله پيش آمده و آن حضرت به همسران خود دستور داده‌اند كه در را باز نمايند، اين اشكال دفع مى‌شود.

 

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

مؤسسه تحقيقاتي حضرت ولي عصر (عج)



    فهرست نظرات  
81   نام و نام خانوادگي:  علي     -   تاريخ:  30 ارديبهشت 92 - 10:16:58
بسيار عالي ممنونم
82   نام و نام خانوادگي:  مهدي عسکري     -   تاريخ:  30 خرداد 92 - 20:08:58
مثل هميشه کامل و بي نقص پاسخ داديد سپاسگزارم
83   نام و نام خانوادگي:  فهيمه     -   تاريخ:  16 مرداد 92 - 22:11:14
هيچ چيزي رو بيشتر از اسمم دوست ندارم فاطمه زهرا لقبت روي من است خودت کمکم کن تا ازش خوب استفاده کنم تازه دوستان فتنه نيندازيم من خودم روي شيعه بودم خيلي تعصبيم هر نظر سني رو ميخونم خودمو به زور اروم ميکنم که يه وقت بي احترامي نکنم چون در ايين مذهب شيعه توهين کردن گناه است وبايد با همه دوست بود حتي دشمن خدا...!!!!!!!!!
84   نام و نام خانوادگي:  محمدي     -   تاريخ:  10 شهريور 92 - 18:49:56
عرض سلام دارم خدمت شما.
اول اينکه رسول خدا معصوم و دور از خطا و اشتباه هستن و پيرو فرمان الهي هستن.
و در قرآن هم اومده که خداوند ميفرمايد=و هر گاه از زنان رسول متاعي ميطلبيد از پس پرده بطلبيد.....سوره احزاب/آيه 53
آيا اين ماجرا(يعني هم سفره شدن عائشه و عمربن خطاب)با اين آيه مغايرت نداره؟
لکن بنده فکر ميکنم که اين داستان براي اينه كه تا مثلا بگويند که عمربن خطاب بيشتر از رسول الله_صلي الله عليه و آله و سلم_غيرتي و به فکر حجاب بوده!!!_البته پناه ميبريم برخدا از اين جور فکر ها_
همون طور که نظير اين داستان در صحيح بخاري و صحيح مسلم به چشم ميخوره.و قلب شخص من رو به درد آورده چون که عده اي براي اينکه براي خليفشون فضيلت اثبات کنن به رسول خدا چنين جسارتي کردن.
مگر رسول خدا نفرمودن که=پدرم ابراهيم بسيار غيرتي بود ولي من از او غيرتمندترم......
به هرحال منتظر جواب هستم.
85   نام و نام خانوادگي:  داود عرفان     -   تاريخ:  18 آبان 92 - 11:35:38
سلام من نميدونم اخه چرا اين سني ها به سندهاي معتبر خودشون هم اعتقادي ندارند چون تموم سوالات خودشون رو ميتونن تو همون كتابها پيدا كنن.
86   نام و نام خانوادگي:  ghasem     -   تاريخ:  16 بهمن 92 - 20:35:56
درپاسخ به کامنت 33
بدنيست ببينيد دوستان وهم فرقه هايه شما عوضي هاچگونه در سوريه سر ميبرن وبا سرهايه بريده شده عکس يادگاري ميگيرن بدنيست ببيني که چطور زنها وبچه هايي رو که به دست شما آشغالهايه نجس کشته شدن از زير خاک وخون بيرون ميارن،مگه همين ريگي سني مذهبتون نبود که سر اين همه جوون روبريد وداغشون رو به دل خونواده هاشون گذاشت کجايه قراني که شما نجسها ميخونيد يه همچين آيه هايي اومده ،اصلا گيريم ابوبکروعمروعثمان خليفه ،خوب خلافت اونها به شماچه ؟اگر شيعه ميگه علي (علي رو امام ومقتدايه خودش ميدونه نه خليفه خودش)چرا چشماتون رو به رويه واقعيتها بستيد يه سئوال ،ازاولي و دومي وسومي چه نسلي باقي موند؟همين رو بريد يکم بهش فکرکنيد؟بعدش ببينيد از اميرالمومنين چه نسلي باقي موند،؟؟؟؟ به ابوبکروعمروعثمان ومغيره وقونفوذوتمامي قاتلان مادرمان زهرا،،،،،،،،،----آقا بيا تا زندگي معنا بگيرد تاکه دعايه مادرت زهرا بگيرد----آقا خلاصه يک نفربايد بيايد تاانتقام سيلي زهرابگيرد--*--ما بيخيال سيلي مادر نميشويم مابا قونفوذو مغيره برادر نميشويم
87   نام و نام خانوادگي:  فرهاد عالي     -   تاريخ:  26 اسفند 92 - 22:22:17
سلام
جوابتان خيلي خوب هست ولي در بعضي جاها خود احتمال شبهه اي ديگر را درست مي كند ونيز به جواب نقضي بسنده ننماييد بلكه از جوابهاي حلي نيز بهره ببريد
از شبهات مثل اينكه، اينكه علي (ع) خيلي اسرار مي كرد در حاليكه شايد پيامبر كار شخصي داشته اند
يا پيامبر كارش را به ديگري واگذار مي كرد
ممنون از زحمات شما
جواب نظر:
باسلام
دوست گرامي؛ سوال شما گويا نيست دوباره بيان بفرمايد.
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
(1)
88   نام و نام خانوادگي:  محقق     -   تاريخ:  27 اسفند 92 - 12:33:58
سلام
شستن پا در وضوي سيدنا حضرت علي رضي الله عنه
از نامه ها و رواياتي که منسوب به حضرت علي - رضي الله عنه - است بدست مي آيد که ايشان در وضو به پيروي از قرآن پاهايشان را مي شسته اند.
در کتاب «الغارات» که از کتب شيعي است در نامه اي که منسوب به حضرت علي به محمدبن ابي بکر است د ر مبحث «في الصلاة و الوضوء» آمده است:
« ... ثم اغسل رجلك اليمني ثلاث مرات ثم اغسل رجلك اليسري ثلاث مرات فإني رأيت النبي - صلى الله عليه وآله وسلم - هکذا يتوضأ ... ».
يعني: « ... سپس پاي راستت را سه بار بشوي سپس پاي چپت را سه بار بشوي زيرا رسول خدا را ديدم اينچنين وضو مي گرفت ... ».
ديگر اينکه در وسائل الشيعه کتاب الطهاره «ابواب الوضوء» آمده است:
«وباسناده عن محمد بن الحسن الصفار عن عبد الله بن المنبه عن الحسين بن علوان عن عمرو بن خالد عن زيد بن علي عن آبائه عن علي (رضي الله عنه) قال: جلست أتوضأ فأقبل رسولُ الله حين ابتدأت في الوضوء فقال لي: تمضمض واستنشق واستن ثم غسلت وجهي ثلاثا فقال: قد يجزيک من ذلک المرتان قال: فغسلت ذراعي ومسحت برأسي مرتين فقال: قد يجزيک من ذلک المرة وغسلت قدمي قال: فقال لي: يا علي، خلل بين الأصابع لا تخلل بالنار».
يعني: « ... از علي - رضي الله عنه - روايت است که گفت: نشستم و ضو بگيرم پس رسول الله هنگاميکه شروع به وضو نمودم آمد و گفت: آب را در دهان بگردان و آب را در بيني خود کن و دندان هايت را بشوي سپس صورتم را سه بار شستم پس پيغمبر فرمود دوبار کافي است علي گفت: پس دستم را تا آرنج شستم و سرم را دوبار مسح نمودم پس پيامبر فرمود يکبار کفايت مي کند. و پايم را شستم پس پيامبر فرمود: اي علي، بين انگشتانت را خلال کن که آتش در آن ها نفوذ نمي کند».
از اين روايت نيز بدست مي آيد که حضرت علي در وضو پاهايش را مي شسته است.
و روايات بيشتري در اين مورد وجود دارد که براي رعايت اختصار از ذکر آن ها خودداري مي نمائيم.
خداوند تبارک و تعالي در آيه 6 سوره مائده فرموده است:
{(((((((((((الَّذِينَ آَمَنُوا إِذَا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلَاةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَأَيْدِيَكُمْ إِلَى الْمَرَافِقِ وَامْسَحُوا بِرُءُوسِكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْنِ ... }.
يعني: «اي کسانيکه ايمان آورده ايد، هنگاميکه براي نماز بپا خاستيد (و وضو نداشتيد) صورت ها و دست هاي خود را تا آرنج ها بشوئيد و سرهاي خود را مسح نمائيد و پاهاي خود را همراه با قوزک بشوئيد ... ».
«حَدَّثَنِي الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ الصُّدَائِيُّ, قَالَ: ثنا أَبِي, عَنْ حَفْصٍ الْغَاضِرِيِّ, عَنْ عَامِرِ بْنِ كُلَيْبٍ, عَنْ أَبِي عَبْدِ الرَّحْمَنِ, قَالَ: قَرَّأَ عَلَيَّ الْحَسَنَ وَالْحُسَيْنَ رِضْوَانُ اللَّهِ عَلَيْهِمَا, فَقَرَأَا: {وَأَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْنِ} [المائدة: 6] فَسَمِعَ عَلِيٌّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ ذَلِكَ, وَكَانَ يَقْضِي بَيْنَ النَّاسِ, فَقَالَ: {وَأَرْجُلَكُمْ} [المائدة: 6] هَذَا مِنَ الْمُقَدَّمِ وَالْمُؤَخَّرِ مِنَ الْكَلَامِ».
يعني: « ... حسن و حسين رضوان الله عليهما قرائت نمودند «وَأَرْجُلِكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْنِ» پس علي - رضي الله عنه - اين گفته را شنيد و در حالي که بين مردم قضاوت مي نمود. پس گفت: اين از جلو افتادن و عقب افتادن از کلام است».
و اين گفته علي - رضي الله عنه - بدين معني است که کلمه «أرجلَکم» عقب افتاده است يعني جايش بعد از ايديکم بوده و به معني اين است که بايد پا را شست.
همچنين در صفحه 81 و 82 آمده است:
«حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَيْنِ, قَالَ: ثنا أَحْمَدُ بْنُ مُفَضَّلٍ, قَالَ: ثنا أَسْبَاطٌ, عَنِ السُّدِّيِّ, قَوْلُهُ: {فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَأَيْدِيَكُمْ إِلَى الْمَرَافِقِ وَامْسَحُوا بِرُءُوسِكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْنِ} فَيَقُولُ: اغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ, وَاغْسِلُوا أَرْجُلَكُمْ, وَامْسَحُوا بِرُءُوسِكُمْ؛ فَهَذَا مِنَ التَّقْدِيمِ وَالتَّأْخِيرِ».
يعني: « ... (از سدي روايت شده) درباره: {فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ وَأَيْدِيَكُمْ إِلَى الْمَرَافِقِ وَامْسَحُوا بِرُءُوسِكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْنِ} و اما {وَأَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَيْنِ} بدين معني است که بشوئيد صورتهايتان را و بشوئيد پاهايتان را و سرهايتان را مسح کنيد پس اين {وَأَرْجُلَكُمْ} از تقديم و تاخير از کلام است».
در اين روايت نيز مشاهده مي نمائيم که گفته است {وَأَرْجُلَكُمْ} به غسل (شستن) باز مي گردد و بايد پاها در وضوء شسته شود.
در صفحه 82 تفسير جامع البيان جلد 6 آمده است:
حَدَّثَنَا ابْنُ وَكِيعٍ, قَالَ: ثنا أَبِي, عَنْ سُفْيَانَ, عَنْ أَبِي إِسْحَاقَ, عَنِ الْحَرْثِ, عَنْ عَلِيٍّ, قَالَ: «اغْسِلِ الْقَدَمَيْنِ إِلَى الْكَعْبَيْنِ».
يعني: « ... از حضرت علي نقل شده که گفت دو پا را تا دو کعب بشوي».
در وسائل الشيعه کتاب «الطهاره» باب وجوب المسح علي الرجلين. آمده است:
«وبإسناده عن محمد بن أحمد بن يحيي عن أحمد بن الحسن بن علي بن فضال عن عمرو بن سعيد عن مصدق بن صدقة عن عمار بن موسي عن أبي عبدالله في الرجل يتوضأ الوضوء کله إلا رجليه ثم يخوض بهما الماء خوضا قال: أجزأه ذلك».
يعني: « ... از حضرت صادق روايت مي کنند درباره مردي که به جز دو پايش بقيه را وضو گرفته بود سپس دو پايش را در آب فرو برد و حضرت صادق فرمود: اين کار او را کفايت مي کند».
ديگر اينکه از نظر عقلي نيز معلوم است که در وضو بايد پاها شسته شود زيرا يکي از اهداف اين که وضو واجب شده براي پاکيزگي است. و معقول نيست که مؤمن در وضو بعد از مسح نمودن سر، دستش را به پايش که احياناً در جوراب و کفش بوده بکشد و هم دست خود را کثيف کند و هم پاي خود را کثيف تر نمايد. بلکه در وضو بايد پاها شسته شود تا تميز گردد.
جواب نظر:
باسلام
دوست گرامي؛ کتاب الغارات سند مشخصي ندارد محقق اين کتاب در مقدمه کتاب مي گويد: «نظر به آنكه نسخه مخطوط كتاب «الغارات» كه متعلّق به نگارنده و أساس طبع كتاب حاضر است مشوّش و مندمج و درهم و برهم و غير مصحّح بود از اين روى در صدد بر آمدم كه نسخه ديگرى را از آن بدست آورم تا در تصحيح كتاب از آن نيز كمك گرفته و از هر دو استفاده كنم متأسّفانه تير اين آرزو بهدف مقصود نرسيد.» وي در ادامه تلاشهاي خود را براي يافتن آن توضيح داده و در پايان مي گويد:  «كتاب «الغارات ثقفي» از بين رفته است و نسخه مخطوطى از آن در هيچ يك از كتابخانه‏ هاى جهان طبق فهارسى كه در دست است وجود ندارد و نصوصى كه از آن كتاب نقل شده است همانا قسمتهايى است كه عالم متبحّر و ثقه ناقد ابن أبى الحديد در شرح معروف خود بكتاب نهج البلاغة نقل نموده است و بس». نسخه اي که ايشان از آن استفاده کرده هم به تصريح خودش «كاتب آن تصريح كرده كه نسخه أصل كه مأخذ استنساخ وى بوده است مشوّش و درهم و برهم بوده از اين روى نتوانسته مطالب كتاب را درست مرتّب كند در يكجا گفته: «در اينجا سقطى هست» و در جاى ديگر گفته: «محتمل است كه در اينجا سقطى باشد».»
اما در مورد اين روايتي که آورده ايد اولاً شيخ طوسي همين روايت را از صاحب کتاب الغارات به اين صورت نقل کرده است: « ثم امسح رأسك ورجليك . . فإني رأيت رسول الله يصنع ذلك» (الأمالي ( مصنفات الشيخ المفيد 13 ) : 267 .) لذا اين از تصحيفات عامه است و الا بر فرض که شيعه باشد بايد متعرض نقدي يا اظهار نظري در مورد اين روايت مي شد که نشده است. مضاف به اينکه وي در نظر عامه جزو روات ضعيف و غالي مي باشد.
اما در مورد روايت وسائل اين روايت هم ضعيف و راويان آن چنانکه خود صاحب وسائل اشاره نموده عامي و زيدي اند مضاف به اينکه روايات مسح متواتر اند و اين روايت توانايي مقابله با آنها را ندارد.
اما در مورد آيه متاسفانه در ترجمه آن تحريف کرده ايد تا نظر خود را از آن در بياوريد در اين آيه خداوند مي فرمايد: ...سر و پاهاي خود را مسح بکشيد.
اما در مورد روايت حضرت امير عليه السلام و سخن سدي ما چنين روايتي نديديم مضاف به اينکه چه با جر خوانده شود و يا با نصب به هر صورت ارجل بر رووس عطف شده حال يا اعراب ظاهر آن را گرفته و يا اعراب محل آن را که علماي شما در کتب خود به اين حقيقت اشاره کرده اند. در اين مورد به بخش «فقه مقارن » مقاله «وضو از منظر فريقين » مراجعه نماييد.
 اما در مورد دليل عقليتان گويا به کتب خود مراجعه نکرده ايد و الا اگر صحيح بخاري و ديگر صحاح سته را مطالعه مي کرديد مي ديديد که چه رواياتي در اين کتابها بر جواز مسح بر کفش در وضو آمده است مثلاً در کتاب بخاري و مسلم بابي تحت عنوان «بَاب الْمَسْحِ على الْخُفَّيْنِ » وجود دارد که جمعا پانزده روايت در آن بر جواز مسح بر کفش وارد شده است و همچنين در ديگر کتب. که اين روايات در حد تواتر است حال آيا مسح بر کفش با دليل عقلي شما سازگاري دارد؟ لطفا به کتب حديثي و فقهي خود مراجعه نماييد يقين بدانيد اين دليل عقلي را کنار خواهيد گذاشت.
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
(1)
89   نام و نام خانوادگي:  محمدحسين     -   تاريخ:  28 اسفند 92 - 12:07:07
سلام
اميدوارم شما خادمان اهل بيت هميشه موفق باشيد
90   نام و نام خانوادگي:  احمد     -   تاريخ:  03 فروردين 93 - 13:08:31
در جواب فرهاد عالي
آقاي فرهاد اين مطلب شبهات جديدي به وجود نياورد
اينکه احاديثي مبني بر اينکه عمر با بعضي همسران پيامبر هم سفره شد و دستش به دست آنان خورد در کتب اهل سنت آمده و دروغي بيش نيست
و اين يک فن استدلال است که از کتب مخالفين حديث بياوريم
به زبان ساده تر ميگوييم ما اين احاديث را قبول نداريم ولي شما که قبول داريد!
91   نام و نام خانوادگي:  احسان     -   تاريخ:  04 فروردين 93 - 13:00:52
فقط مي خوام بدونم اگر عمر آدم بدي بوده چرا پيغمبر ما که از همه چيز آگاهي داشته اولاً 17 سال عمر را يار خود مي دانست دوما چرا حفظ ايه هاي قرآن را به يه آدم سست بنياد سپرد چون ممکن است همچين ادمي ايه ها را دستکاري کند پس به يه نتيجه ميرسيم اينکه عمر بد بوده و پيامبر ما در انتخاب همچين ادمي اشتباه کرده و اين از پيامبران بعيد است يا عمر آدم خوبي بوده ، فقط بخاطر حضرت علي (ع) اورا بد کردند ؟ ؟ ؟
جواب نظر:
باسلام
دوست گرامي؛ نه پيامبر او را يار خود دانسته اند و نه حفظ قرآن را به او سپرده اند. (ثبت العرش ثم انقش) تمام صحابه قرآن را حفظ مي کرده اند و رسول الله کاتبان مخصوصي براي وحي مانند حضرت علي عليه السلام داشته اند با اين وجود چه جايي براي امکان دستکاري مي ماند؟.
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
(1)
92   نام و نام خانوادگي:  اميررضا كاركر     -   تاريخ:  13 فروردين 93 - 20:03:20
F
93   نام و نام خانوادگي:  م.م.م.م.م     -   تاريخ:  28 فروردين 93 - 12:11:48
سلام .پاسختون خوب بود اما کامل نبود .چرا که قرآن مي فرمايد:
"النبي اولي بالمومنين من انفسهم" يعني جان نبي نسبت به مومنين برتر است .
يعني زماني که جان نبي در خطر است مومنين بر طبق اين ايه شريفه(6 احزاب) موظفند جان خود را نثار جان نبي کنند.
طبق ايه شريفه 55 مائده،هر حقي که ولي اول داره ،همون حق رو ولي هاي بعدي هم دارن .پس در نتيجه:
حضرت زهرا(سلام الله عليها) بر طبق ايه 6 احزاب،بايد جان خود را فداي ولي زمانه اش ميکرد.اگه اين کارو نميکرد جاي تعجب داشت!!! چرا که علم اونها از علم خدا سرچشمه ميگيره و آن حضرات منبع تفسير قران هستند و بهتر از هر فرد ديگه اي قران را مي فهمند.والسلام
94   نام و نام خانوادگي:   خادمه زهرا سلام الله عليها     -   تاريخ:  07 خرداد 93 - 17:24:12
سلام عليكم,و اما بعد...
تو چه ميداني چه قدر برايش سنگين بود كه زهرايش روي زمين بود و...

شيعيان!به گوش باشيد كه از راه خواهد رسيد مرهم زخم علي مرتضي در كوچه ها...
95   نام و نام خانوادگي:  علي     -   تاريخ:  16 دي 93 - 21:11:00
سلام ...ايا از نظر عقلي درسته که ريسمان به گردن حضرت علي انداخت ... ايا حضرت علي اون پهلوان عرب که هيج کس مقابلش توي جنگ نبود با ريسمان ميبرنش ... ايا متذکر نميشويد ...جه اندک ميانديشيد ....
جواب نظر:
با سلام 
دوست گرامي
اولا: شما در حقيقت با ذکر اين مطالب در صدد هستيد تا اصل جريان هجوم به خانه حضرت علي عليه السلام را که چيزي ثابت شده و غير قابل انکار هست را انکار کنيد و خلفاي خود را تطهير کنيد.اگر شما به تاريخ زندگي حضرت علي عليه السلام مراجعه مي کرديد چنين حرفي را نمي زديد؛ چون حضرت بر خلاف دستور پيامبر صلي الله عليه و آله کاري را انجام نمي داد ايشان مامور به صبر بودند لذا از قدرت خود استفاده نکردند
 احمد بن حنبل روايتي را در اين خصوص چنين نقل مي کند: حدثنا عبد اللَّهِ حدثني محمد بن أبي بَكْرٍ المقدمي ثنا فُضَيْلُ بن سُلَيْمَانَ يَعْنِى النميري ثنا محمد بن أبي يحيى عن إِيَاسِ بن عَمْرٍو الأسلمي عن علي بن أبي طَالِبٍ رضي الله عنه قال قال رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم إنه سَيَكُونُ بعدي اخْتِلاَفٌ أو أَمْرٍ فَإِنِ اسْتَطَعْتَ أَنْ تَكُونَ السِّلْمَ فَافْعَلْ .
علي بن ابيطالب عليه السلام فرمودند:رسول خدا صلي الله عليه و آله به من فرمودند:به زودي بعد از من اختلاف و درگيري و اتفاقات بدي خواهد افتاد؛در اين زمان؛اگر توانستي که صلح کني؛پس همين کار را بکن{وظيفه تو اين است که اختلاف و جنگ نکني}
مسند أحمد بن حنبل  ج 1   ص 90
هيثمي در خصوص سند اين روايت گويد: رواه عبدالله ورجاله ثقات . مجمع الزوائد  ج 7   ص 234
آيا اگر حضرت برخلاف دستور پيامبر (ص) با مهاجمين بر خانه اش جنگ مي کرد شما اعتراض نمي کرديد که او چرا از فرمان پيامبر سرپيچي کرده است؟!!
همان طور که مي بينيد در روايت از سين استفاده شده يعني به زودي سيکون رسول خداص وظيفه اميرمومنان ع را مشخص کرده و بايد در موقعي که حقش را گرفتند ،بايد صبر کند و اختلاف و جنگ نکند.و اميرالمومنين عليه السلام هم دقيقا همين کار را کرد
همچنانکه خود پيامبر که شجاعتش فوق شجاعت حضرت علي (ع) بود در مواردي در برابر ظلم هايي که مي ديد صبر مي کرد پيامبر (ص) در برابر چشمش سميه را  با وضع فجيعي کشتند و از او هم دفاع نکرد آيا شجاعت پيامبر زير سوال رفت؟! آيا مي شود گفت حضرت شجاعت نداشت ؟ آيا شجاعت ايشان از حضرت علي (ع) کمتر بود؟! چرا پيامبر صلي الله عليه و اله هنگام هجرت به مدينه بخاطر اينکه گرفتار مشرکين نشود، حضرت علي عليه السلام را بجاي خود در بسترش خواباند آيا شجاعت حضرت علي عليه السلام از شجاعت پيامبر (ص) بيشتر بود؟ آيا پيامبر (ص) از مشرکين مي ترسيد؟ پس شما هر جوابي را از پيامبر صلي الله عليه و اله بدهيد ما نيز همان جواب را درباره حضرت علي عليه السلام مي دهيم . بنابراين با دقت در اين جور قضايا مشخص مي شود که يک مصلحتي بوده است که پيامبر و معصومين بهتر مي دانستند که با اين قضيه چه جوري برخورد کنند
ثانيا: خوب است بدانيد كه  اميرمؤمنان عليه السلام در مرحله اول و زمانى كه آن‌ها قصد تعرض به همسرش را داشتند، از خود واكنش نشان داد و با عمر برخورد كرد، او را بر زمين زد، با مشت به صورت و گردن او كوبيد؛ اما از آن جايى كه مأمور به صبر بود از ادامه مخاصمه منصرف و طبق فرمان رسول خدا صلى الله عليه وآله صبر پيشه كرد
جهت اطلاع به اين آدرس رجوع کنيد
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات




  [1] [2] [3]   صفحه قبل

آموزش رجال | مناظرات | فتنه وهابيت | آرشيو اخبار | آرشيو يادداشت | پايگاه هاي برتر | گالري تصاوير | خارج فقه مقارن | درباره ما | شبکه سلام |  ارتباط با ما