اين روايت را با هم از منظر قرآن و هم عقل،مورد بررسي قرار مي دهيم:
1-همان طور که در روايت مي بينيد،عايشه اين حديث را از رسول الله ص نقل نکرده،بلکه بعنوان يک نظريه و اجتهاد شخصى گفته است و خود عايشه ‏نمى‏ تواند بدون واسطه داستان وحى را نقل کند چون عايشه درهنگام بعثت رسول خدا هنوز به دنيا نيامده بود.
2- جبرئيل سه مرتبه به پيامبر فرمود:بخوان! اما هرباري که رسول خداص مي فرمود:من بلد نيستم،جبرئيل چنان پيامبر را در بغل فشار و تحت شکنجه قرار داد که پيامبرص طاقتش تمام مي شد! تا او را وادار به خواندن کند!وقتي پيامبر مي فرمود:بلد نيستم!ديگر به چه منظور براى بار دوم وسوم آنحضرت را تحت فشار قرار داد؟ و دستور خواندن و فرمان‏ کارى را که نمى‏ تواند انجام دهد به او مي دهد؟ آيا مي خواست با فشار دادن، سواد خواندن را به او ياد دهد؟اصلا چه نيازي به آن همه فشار و شکنجه هست!؟ خب با يک معجزه،مسئله مي شد که حل بشود و اگر هم قرار بوده که به طور عادى و غير معجزه باشد،که با سواد شدن جز از راه آموختن و تحصيل مقدور نيست!نکته ديگر آن که:قرآن،قضيه وحي بر پيامبر را خيلي ساده و طبيعي نقل کرده و اين همه شکنجه و فشاري که بخاري آورده، در آن نيست.
فَأَوْحَى? إِلَى? عَبْدِهِ مَا أَوْحَى? نجم10 در اينجا خداوند آنچه را وحي کردني بود به بنده‌اش وحي نمود.
قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ‌ مِّثْلُکُمْ يُوحَى? إِلَيَّ...بگو: «من فقط بشري هستم مثل شما؛ (امتيازم اين است که) به من وحي مي‌شود
3- در اين روايت آمده که،پيامبر در اين قضيه وحي،از ترس مي لرزيد و ترس و وحشت داشته است.و اين مخالف آيات قرآن است. خداوند در سوره نمل آيه10 مي فرمايد:يَا مُوسَى? لَا تَخَفْ إِنِّي لَا يَخَافُ لَدَيَّ الْمُرْ‌سَلُونَ. اي موسي! نترس، که رسولان در نزد من نمي‌ترسند!
4- در اين روايت آمده که:پيامبر نگران و در شک بود و اين حضرت خديجه و آن مرد مسيحي بودند که پيامبر را دلداري دادند و او را از اضطراب بيرون اوردند!چگونه اين را باور کنيم که پيامبرص آنچه از طرف خدا و جبرئيل آمده،در شک هست اما به گفته حضرت خديجه و مرد مسيحي،اطمينان دارد؟از طرفي اين هم مخالف قرآن است چون خداوند مي فرمايد: وَکَذَ?لِکَ نُرِ‌ي إِبْرَ‌اهِيمَ مَلَکُوتَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضِ وَلِيَکُونَ مِنَ الْمُوقِنِينَ. و اين چنين، ملکوت آسمانها و زمين را به ابراهيم نشان داديم؛ تا از اهل يقين گردد...آيا مقام پيامبر ص از حضرت ابراهيم،کم تر بود که چنين در شک بودند؟
اين آيه نشان مي دهد که پيامبران در محضر الهي داراي بينشي روشن و عاري از شک بودند! آيا پيامبر ما،از اين قانون مستثني بود تا گمان بد ببرد و در بيم و هراس به سر ببرد؟
5- در اين روايت چنين آمده که آگاهى خديجه و ورقة‏بن نوفل و يقين آنها به نبوت رسول خدا«ص‏»بيش از خود آن حضرت بوده و آنها سبب شدند تا رسول خدا به نبوت خودش مطمئن شود،و از گفتارشان آرامش و يقين پيدا کند آنوقت ‏اين سئوال پيش مي آيد که چطور آنها از نبوت پيامبر از خود حضرت اگاه تر بودند،با اينکه قران مي فرمايد:از پيامبر ما،و از نوح و ابراهبم و ديگر پيامبران قبلا،درباره اين نبوت پيمان گرفته شده است:
وَ إِذْ أَخَذْنَا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثَقَهُمْ وَ مِنک وَ مِن نُّوحٍ وَ إِبْرَهِيمَ وَ مُوسى وَ عِيسى ابْنِ مَرْيمَ وَ أَخَذْنَا مِنْهُم مِّيثَقاً غَلِيظاً.
(به خاطر آور) هنگامي را که از پيامبران پيمان گرفتيم، و (همچنين) از تو و از نوح و ابراهيم و موسي و عيسي بن مريم، و ما از همه آنان پيمان محکمي گرفتيم
نقدهاي زياد ديگري نيز به اين روايت (که هم عقل و هم آيات قران آن را رد مي کند)،وارد هست که ما به خاطر اختصار،از نوشتن آنها خودداري مي کنيم.حال خوشحال مي شويم که آقايان پيرو مکتب سقيفه،بيايند و نظرات خود را در اين مورد بيان کنند.