* ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ *
ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ (ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½) ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½
  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ |  ï؟½ï؟½ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ ï؟½ï؟½ï؟½شگï؟½ï؟½
تاريخ: 25 شهريور 1389 تعداد بازديد: 37161 
آيا تهمت فحشاء به عائشه، صحت دارد؟
گروه اهل سنت  

بسم الله الرحمن الرحيم

آيا تهمت فحشاء به عائشه، صحت دارد؟

روايت اول: عايشه كنيزي را زينت مي‌كرد تا با آن جوانان قريش را شكار كند!

نقد و بررسى: روايت مجهول السند است!

روايت دوم: همسر نوح و لوط مرتكب فاحشه شدند!    

نقد و بررسي

پاسخ اجمالي

پاسخ تفصيلي

روايت سوم: عايشه چهل دينار از خيانت جمع‌آوري كرده بود!

نقد و بررسى

اموالى كه معاويه به عائشه داده بود

روايت چهارم: يكي از همسران پيامبر، با يكي از صحابه ازدواج كرد!       

نقد و بررسي

تحليل نهائي روايات

ديدگاه علماي شيعه در باره اتهام فحشاء به همسران پيامبران

آلوسي: اتهام اعتقاد شيعيان به فاحشه بودن عائشه، دروغ و تهمت است     

ديدگاه علماي اهل سنت در باره اتهام فحشاء به همسران پيامبران    

تهمت‌هائي كه بزرگان اهل سنت به عائشه زده‌اند

داستان افك و تهمت صحابه به عائشه (به نظر اهل سنت)

صحابه، عائشه را سبّ كردند و به او تهمت زدند

صحابه، عائشه را متهم كردند!

اجراي حد قذف بر صحابه

ترديد رسول خدا (ص)، به پاكدامني عائشه:

مشورت رسول خدا (ص) با اصحاب در باره طلاق عائشه

قهر يك ماهه رسول خدا (ص) با عائشه

تحليل عدم اعتماد رسول خدا (ص) به عائشه

پدر و مادر عائشه نيز اتهام به او را باور كرده بودند

ديگر همسران رسول خدا (ص) نيز عائشه را متهم كرده بودند

نقل روايات شرم‌آور بر زبان عائشه

باكره بودن زنان در بهشت و گفتار خجالت‌آور عائشه

رسول خدا (ص) در حال روزه، زبان عائشه را مي‌مكيد

انتشار محرمانه‌ترين اسرار رسول خدا (ص) و عائشه

پيامبر خدا با عائشه بازي مي‌كرد

زنان در قيامت برهنه محشور مي‌شوند

پيامبر در حال روزه، عائشه را مي‌بوسيد

رسول خدا (ص) ران عائشه برهنه مي‌كرد و صورتش را بر آن مي‌نهاد

تحليل روايات

اتهام غسل كردن عائشه در مقابل برادر رضاعى خويش!

اتهام جنب شدن مردان در خانه عائشه

عبد اللَّهِ بن شِهَابٍ الْخَوْلَانِيِّ

هَمَّامِ بن الحرث

مردي از قبيله نخع

مردي گمنام

مهمان عائشه كه ملحفه زرد بر روي خود انداخته بود

عائشه به خواهرش دستور مى‌داد به مردانى كه او دوست دارد بر او وارد شوند، شير دهد

اتهام برخي از دانشمندان اهل سنت به زنان ساير پيامبران

نتيجه

 

آيا تهمت فحشاء به عائشه، صحت دارد؟

يكى از بحث‌هاى مهمي كه اكثر علماى شيعه و سني بر آن اتفاق دارند، اين است كه هيچ يك از زنان پيامبر اسلام صلى الله عليه وآله و بلكه هيچ يك از زنان ديگر پيامبران، مرتكب فحشاء نشده‌اند.

در اين ميان گروهى از دشمنان دين، با استناد به روايات ضعيف و متروكى كه در برخى از كتاب‌هاى سنى و شيعى وجود دارد، به برخى از همسران پيامبر تهمت زنا زده‌اند که از ديدگاه ما تهمت به همسران پيامبران در حقيقت طعن بر انبياء است.

 در ابتدا روايات مورد استناد اين افراد را بررسى و سپس ديدگاه علماى شيعه و سنى را در اين زمينه مطرح خواهيم كرد.

روايت اول: عايشه كنيزي را زينت مي‌كرد تا با آن جوانان قريش را شكار كند!

در كتاب‌هاى اهل سنت رواياتى يافت مى‌شود كه اتهاماتى را به همسران پيامبر و مشخصا عائشه نسبت داده‌اند.

ابن أبى شيبه، استاد بخارى در كتاب المصنف روايتى را نقل مى‌كند كه طبق آن عائشه دخترى را براى جلب نظر جوانان قريش آرايش مى‌كرده است:

حدثنا أبو بكر قال نا وكيع عن العلاء بن عبد الكريم اليامي عن عمار بن عمران رجل من زيد الله عن امرأة منهم عن عائشة أنها شوفت جارية وطافت بها وقالت لعلنا نصطاد بها شباب قريش.

از عائشه روايت شده است كه روزى كنيزى را آرايش كرده و او را چرخاند و گفت: شايد بتوانيم با اين كنيز، جوانان قريش را شكار كنيم!

إبن أبي شيبة الكوفي، ابوبكر عبد الله بن محمد (متوفاي235 هـ)، الكتاب المصنف في الأحاديث والآثار، ج4، ص49، ح17664، و ج4، ص484، تحقيق: كمال يوسف الحوت، ناشر: مكتبة الرشد ـ الرياض، الطبعة: الأولى، 1409هـ.

علماى لغت نيز همين روايت را در كتاب‌هاى لغت نقل و كلمات آ‌ن را شرح داده‌اند:

ابن منظور در لسان العرب مى‌نويسد:

وفي حديث عائشة رضي الله عنها: أنها شوفت جارية فطافت بها وقالت: لعلنا نصيد بها بعض فتيان قريش، أي زينتها.

و در روايت عائشه كه آمده است «أنها شوفت جارية فطافت بها وقالت لعلنا نصيد بها بعض فتيان قريش» يعنى كنيز را زينت كرد!

الأفريقي المصري، محمد بن مكرم بن منظور (متوفاي711هـ)، لسان العرب، ج9، ص185، ناشر: دار صادر ـ بيروت، الطبعة: الأولى.

و ابن اثير جززى مى‌نويسد:

في حديث عائشة أنها شوفت جارية فطافت بها وقالت لعلنا نصيد ها بعض فتيان قريش أي زينتها

در روايت عايشه آمده است كه « أنها شوفت جارية فطافت بها وقالت لعلنا نصيد بها بعض فتيان قريش» يعنى كنيز را زينت كرد!

الجزري، ابوالسعادات المبارك بن محمد (متوفاي606هـ)، النهاية في غريب الحديث والأثر، ج2، ص509، تحقيق طاهر أحمد الزاوي ـ محمود محمد الطناحي، ناشر: المكتبة العلمية ـ بيروت ـ 1399هـ ـ 1979م.

و زبيدى در تاج العروس نيز همين روايت را مطرح و برخى از كلمات آن را شرح مى‌دهد:

المُشَوَّفَةُ، كمُعَظَّمَةٍ: مِن النِّسَاءِ: التي تُظْهِرُ نَفْسَهَا لِيَرَاهَا النَّاسُ، عن أَبي عليٍّ. وشَوَّفَهَا، تَشْوِيفاً: زَيَّنَهَا، ومنه حَدِيثُ عائشةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهَا: (أَنَّهَا شَوَّفَتْ جَارِيَةً، فطافَتْ بها، وقالتْ: لَعَلَّنَا نَصِيدُ بها بَعْضَ فِتْيَانِ قُرَيْشٍ).

مشوفة‌ مانند معظمة از زنان كسى است كه خود را مى‌آرايد تا مردم او را ببينند؛ و «شوفها» يعنى او را زينت كرد! و از همين باب است روايت عائشه كه گفت:« أنها شوفت جارية فطافت بها وقالت لعلنا نصيد بها بعض فتيان قريش»

الحسيني الزبيدي، محمد مرتضي (متوفاي1205هـ، تاج العروس من جواهر القاموس، ج23، ص534، تحقيق: مجموعة من المحققين، ناشر: دار الهداية.

نقد و بررسي: روايت مجهول السند است!

اين روايت همان طور كه از سند آن به روشنى پيدا است، مرسل است و عمار بن عمران آن را از «إمرأة» نقل مى‌كند. هم خود عمار بن عمران فردى است مجهول و هم مشخص نيست كه اين «إمرأة» چه كسى است. پس اين روايت ارزش استدلال ندارد.

از نظر دلالى نيز اگر چه عمل زشتى را به همسر پيامبر صلى الله عليه وآله نسبت داده‌ است، اما باز دلالت بر ارتكاب فحشا نمى‌كند!

روايت دوم: همسر نوح و لوط مرتكب فاحشه شدند!

مرحوم كلينى در كتاب شريف كافى مى‌نويسد:

عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ يُونُسَ عَنْ رَجُلٍ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ قَالَ: قُلْتُ لَهُ: فَمَا تَقُولُ فِي مُنَاكَحَةِ النَّاسِ؟ فَإِنِّي قَدْ بَلَغْتُ مَا تَرَاهُ وَمَا تَزَوَّجْتُ قَطُّ فَقَالَ: وَمَا يَمْنَعُكَ مِنْ ذَلِكَ فَقُلْتُ مَا يَمْنَعُنِي إِلَّا أَنَّنِي أَخْشَى أَنْ لَا تَحِلَّ لِي مُنَاكَحَتُهُمْ فَمَا تَأْمُرُنِي؟ فَقَالَ: فَكَيْفَ تَصْنَعُ وَأَنْتَ شَابٌّ أَ تَصْبِرُ؟ قُلْتُ: أَتَّخِذُ الْجَوَارِيَ قَالَ: فَهَاتِ الْآنَ فَبِمَا تَسْتَحِلُّ الْجَوَارِيَ؟ قُلْتُ: إِنَّ الْأَمَةَ لَيْسَتْ بِمَنْزِلَةِ الْحُرَّةِ إِنْ رَابَتْنِي بِشَيْ‏ءٍ بِعْتُهَا وَاعْتَزَلْتُهَا قَالَ: فَحَدِّثْنِي بِمَا اسْتَحْلَلْتَهَا قَالَ: فَلَمْ يَكُنْ عِنْدِي جَوَابٌ فَقُلْتُ لَهُ: فَمَا تَرَى أَتَزَوَّجُ؟ فَقَالَ مَا أُبَالِي أَنْ تَفْعَلَ قُلْتُ: أَ رَأَيْتَ قَوْلَكَ مَا أُبَالِي أَنْ تَفْعَلَ فَإِنَّ ذَلِكَ عَلَى جِهَتَيْنِ تَقُولُ لَسْتُ أُبَالِي أَنْ تَأْثَمَ مِنْ غَيْرِ أَنْ آمُرَكَ فَمَا تَأْمُرُنِي أَفْعَلُ ذَلِكَ بِأَمْرِك‏؟ فَقَالَ لِي‏: قَدْ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ (صلي الله عليه وآله) تَزَوَّجَ وَقَدْ كَانَ مِنْ أَمْرِ امْرَأَةِ نُوحٍ وَامْرَأَةِ لُوطٍ مَا قَدْ كَانَ إِنَّهُمَا قَدْ كانَتا تَحْتَ عَبْدَيْنِ مِنْ عِبادِنا صالِحَيْنِ فَقُلْتُ: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلي الله عليه وآله) لَيْسَ فِي ذَلِكَ بِمَنْزِلَتِي إِنَّمَا هِيَ تَحْتَ يَدِهِ وَهِيَ مُقِرَّةٌ بِحُكْمِهِ مُقِرَّةٌ بِدِينِهِ قَالَ: فَقَالَ لِي: مَا تَرَى مِنَ الْخِيَانَةِ فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ «فَخانَتاهُما» مَا يَعْنِي بِذَلِكَ إِلَّا الْفَاحِشَةَ. وقد زوج رسول الله (صلى الله عليه وآله) فلانا، قال: قلت: أصلحك الله ما تأمرني أنطلق فأتزوج بأمرك؟ فقال لي: إن كنت فاعلا فعليك بالبلهاء من النساء، قلت: و ما البلهاء قال: ذوات الخدور العفائف.

زراره از امام باقر عليه السلام نقل مى‌كند به حضرت عرض كردم:

نظر شما راجع به ازدواج با زنان مخالفين چيست؟ آيا اين كار را جايز مى‌دانيد؟ زيرا من تا كنون ازدواج نكرده‌ام.

فرمودند: چرا تاكنون ازدواج نكرده‌اي؟ پاسخ دادم: تنها مانع من اين است كه مى‌ترسم ازدواج با آنها جايز نباشد! نظر شما چيست؟

فرمودند: اگر ازدواج نكنى با جوانى خود چه مى‌كنى؟ آيا صبر مى‌كنى؟ پاسخ دادم: كنيز خواهم گرفت!

حضرت فرمودند: خوب كنيز (غير شيعه) را چگونه جايز مى‌دانى؟

پاسخ دادم: كنيز مانند زن آزاد نيست! اگر از او ناخشنود شدم، او را طلاق مى‌دهم و از او كناره مى‌گيرم!

فرمودند: به من خبر بده كه چگونه كنيز (غير شيعه) را جايز مى‌داني؟ و من جوابى نداشتم!

پرسيدم: پس نظر شما چيست؟ ازدواج كنم؟

فرمود: براى من فرقى نمى‌كند كه ازدواج كنى!

عرض كردم: مقصود شما چيست؟ آيا مقصود شما اين است كه اگر بدون اينكه از من اجازه بگيرى ازدواج كنى و بدين سبب مرتكب حرام شوى، براى من مهم نيست؟ (يا اين كار اشكال ندارد؟) دستور شما براى من چيست؟

فرمود: رسول خدا صلى الله عليه وآله با مخالفين ازدواج كرد، و داستان زن نوح و زن لوط (را نيز كه) ميدانى چه بوده «آن دو تحت سرپرستى دو بنده از بندگان صالح ما بودند»؟

من عرض‌كردم: رسول خدا مانند من نبوده، همانا زنى داشته كه به حكمش اقرار داشته و به دين او اعتراف مى‌كرد؟

آن حضرت به من فرمود: در باره آن خيانت كه در گفتار خداى عز و جل (در همان آيه است كه فرمايد): «ولى به آن دو خيانت كردند» چه نظر دارى؟ (آيا خداوند) مقصودى جز فاحشه ندارد (يعنى آيا اين دو زن تحت فرمان پيامبرشان بوده‌اند)؟

رسول خدا صلى الله عليه وآله نيز با فلانى ازدواج كرد (و او نيز مطيع دستورات پيامبر نبود).

گفتم: خدا امر شما را درست گرداند؛ آيا به من دستور مى‌دهيد كه بروم و طبق دستور شما (با مخالفين) ازدواج كنم؟ فرمودند اگر مى‌خواهى ازدواج كنى، با زنان بلهاء (از مخالفين) ازدواج نما! زنان پرده‌نشين با عفت.

الكليني الرازي، أبو جعفر محمد بن يعقوب بن إسحاق (متوفاي328 هـ)، الأصول من الكافي، ج2، ص402، ناشر: اسلاميه‏، تهران‏، الطبعة الثانية،1362 هـ.ش.

نقد و بررسي:

پاسخ اجمالي:

اين روايت، هم از جهت سندى و هم از جهت دلالى اشكال دارد؛ زيرا هم از جهت سندى مرسل است و هم از جهت دلالى لفظ «فحش» در لغت عرب، در بسيارى مواقع به معنى بدزبانى به كار رفته است؛ جداى از اينكه در روايت سخنى در باره تهمت فحشاء به عائشه وجود ندارد.

پاسخ تفصيلي:

اولاً: اين روايت مرسل و ضعيف است؛ همان طور كه در سند روايت آمده است، يونس بن عبد الرحمن اين روايت را از «رجل» نقل كرده است و مشخص نيست كه اين «رجل» چه كسى است تا وضعيت او بررسى شود و روايت مرسل ارزش استدلال ندارد؛

ثانياً: حتى اگر فرض كنيم كه روايت از نظر سندى صحيح نيز باشد، اين جمله ارتباطى به عائشه ندارد؛ بلكه امام عليه السلام خيانت آن دو زن را توضيح مى‌دهد نه خيانت عائشه را؛

ثالثاً: با صرف نظر از آن چه گذشت، بازهم نمى‌توان از كلمه «الفاحشة» را به زنا ترجمه كرد؛ زيرا معناى اصلى «فاحشه» انجام هر عملى است كه خداوند از آن نهى كرده است.

بزرگان لغت نيز معانى گوناگونى براى آن نقل كرده‌اند؛ چنانچه ابن منظور در لسان العرب در معناى «فحش» مى‌گويد:

فحش: الفُحْش: معروف. ابن سيدة: الفُحْش والفَحْشاءُ والفاحِشةُ القبيحُ من القول والفعل... فالفاحِشُ ذو الفحش والخَنا من قول وفعل، والمُتَفَحِّشُ الذي يتكلَّفُ سَبَّ الناس ويتعمَّدُه، وقد تكرر ذكر الفُحْش والفاحشة والفاحش في الحديث، وهو كل ما يَشتد قُبْحُه من الذنوب والمعاصي؛ قال ابن الأَثير: وكثيراً ما تَرِدُ الفاحشةُ بمعنى الزنا ويسمى الزنا فاحشةً، وقال اللَّه تعالى: «إِلَّا أَنْ يَأْتِينَ بِفاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ» قيل: الفاحشة المبينة أَن تزني فتُخْرَج لِلْحدّ، وقيل: الفاحشةُ خروجُها من بيتها بغير إِذن زوجها.

وقال الشافعي: أَن تَبْذُوَ على أَحْمائِها بِذَرابةِ لسانها فتُؤْذِيَهُم وتَلُوكَ ذلك. في حديث‏ فاطمة بنت قيس: أَن النبي، صلى اللَّه عليه و سلم، لم يَجْعل لها سُكْنى ولا نفقةً وذَكر أَنه نَقَلها إِلى بيت ابن أُم مَكتوم لبَذاءتِها وسَلاطةِ لِسانِها ولم يُبْطِلْ سُكْناها لقوله عزّ وجل: «لا تُخْرِجُوهُنَّ مِنْ بُيُوتِهِنَّ وَلا يَخْرُجْنَ إِلَّا أَنْ يَأْتِينَ بِفاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ».

وكلُّ خَصْلة قبيحةٍ، فهي فاحشةٌ من الأَقوال والأَفعال؛ ومنه الحديث: قال لعائشة لا تقولي ذلك فإِن اللَّه لا يُحبُّ الفُحْشَ ولا التفاحُشَ‏. أَراد بالفُحْش التعدّي في القول والجواب لا الفُحْشَ الذي هو من قَذَعِ الكلام ورديئه‏... وكلُّ أَمر لا يكون موافقاً للحقِّ والقَدْر، فهو فاحشةٌ... وأَما قول اللَّه عز و جل: «الشَّيْطانُ يَعِدُكُمُ الْفَقْرَ وَيَأْمُرُكُمْ بِالْفَحْشاءِ» قال المفسرون: معناه يأْمركم بأَن لا تتصدقوا، وقيل: الفحشاء هاهنا البُخْل، والعرب تسمي البَخيلَ فاحشاً.

ابن سيده گفته: فحش، فحشاء و فاحشه به معناى زشتى در گفتار و رفتار است. متفحش كسى است كه متصدى فحش دادن به مردم شده است. جمله فحش و فاحشه در روايات بسيار تكرار شده است و منظور از آن هر گناه و معصيتى است كه زشتى آن زياد باشد.

ابن اثير گفته: بسيارى از اوقات كلمه «فاحشه» به معناى زنا آمده و زنا «فاحشه» نامگذارى شده است، خداوند مى‌فرمايد: «الا أن يأتين بفاحشة مبينة؛ مگر اينكه آنها عمل زشت آشكارى انجام دهند» فاحشه مبينه در اين آيه به معناى اين است كه اگر زنا كردند، بر آن‌ها حد جارى كند. برخى گفته‌اند كه منظور از فاحشه، خارج شدن از خانه بدون اجازه شوهر است.

اگر به شوهرش ناسزا گفت و تندزبانى كرد، او را آزار دهيد و دهانش را ببنديد. در روايت فاطمه بنت قيس آمده است كه رسول خدا (ص) براى او خانه‌اى قرار ندارد و نفقه‌اى برايش معين نكرد و دستور داد كه او را به خانه ابن ام مكتوم انتقال دهند؛ چرا كه زبان تندى داشت و بد زبان بود؛ اما او را از خانه‌اش خارج نكرد؛ چرا كه خداوند فرموده است: « نه آنها را از خانه‏هايشان بيرون كنيد و نه آنها (در دوران عدّه) بيرون روند، مگر آنكه كار زشت آشكارى انجام دهند»

هر خصلت زشت؛ چه در گفتار باشد و چه در كردار، فاحشه ناميده مى‌شود. از جمله آن روايتى است كه رسول خدا (ص) به عائشه گفت: «اين سخن را نگو؛ چرا كه خداوند ناسزا و ناسزا گفتن به يكديگر را دوست ندارد» مراد از «فحش» در اين روايت گذشتن از حد در گفتار و جواب دادن است، نه به معناى ناسزاگوئى و كلام پست.

هر آن چه با حق و آن چه خداوند خواسته، سازگار نباشد، «فاحشه» است؛ اما اين گفتار خداوند: «شيطان، شما را (به هنگام انفاق،) وعده فقر و تهيدستى مى‏دهد و به فحشا (و زشتيها) امر مى‏كند»،‌ مفسران گفته‌اند كه معناى آن اين است كه شيطان به شما دستور مى‌دهد كه صدقه ندهيد، برخى گفته‌اند كه فحشا در اين آيه به معناى بخل است و عرب به انسان بخيل «فاحش» مى‌گويند.

الأفريقي المصري، محمد بن مكرم بن منظور (متوفاي711هـ)، لسان العرب، ج‏6، ص325، فصل الفاء، ماده «فحش»، ناشر: دار صادر ـ بيروت، الطبعة: الأولى.

مولى محمد صالح مازندرانى در شرح اين روايت مى‌گويد:

قال المفسرون فيه إشارة إلى أن سبب القرب والرجحان عند الله تعالى ليس إلا الصلاح كائنا من كان وخيانة المرأتين ليست هي الفجور وإنما هي نفاقهما وابطانهما الكفر وتظاهرهما على الرسولين فامرأة نوح قالت لقومه أنه مجنون وامرأة لوط دلت قومه على ضيفانه، وليس المراد بالخيانة البغى والزنا إذ ما زنت امرأة نبي قط، وذلك هو المراد بقوله (عليه السلام): (ما ترى من الخيانة في قول الله عز وجل (فخانتاهما) ما يعني بذلك إلا الفاحشة) هي كلما يشتد قبحه من الذنوب والمعاصي والمراد بها هنا النفاق والمخالفة والكفر.

مفسران در تفسير اين آيه گفته‌اند: اين آيه اشاره به اين دارد كه معيار نزديكى و برترى در نزد خداوند، چيزى جز كار خير نيست، هركس كه مى‌خواهد باشد و خيانت اين دو زن، زنا نبوده است؛ بلكه نفاق، پنهان كردن كفر در دل و دشمنى با آن دو پيامبر خدا بوده است؛ پس زن نوح به قومش مى گفت كه او ديوانه است و زن لوط مردم از وجود ميهمان‌ها در خانه آن حضرت آگاه كرد، مقصود از خيانت زنا نيست؛ چرا كه هيچ يك از زنان پيامبران هيچگاه زنا نكرده‌اند و مراد امام عليه السلام از جمله «...ما يعنى بذلك الا الفاحشه» نيز همين است. فاحشه،‌ كلمه‌اى است كه هرگاه زشتى يك گناه و معصيت شديد شود، استفاده مى شود و مراد از آن نفاق، مخالفت (با پيامبر) و كفر است.

المازندراني، مولي محمد صالح (متوفاي1081هـ)، شرح أصول الكافي، ج10، ص107، ضبط و تصحيح: السيد علي عاشور، ناشر: دار احياء التراث العربي ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1421هـ‍ ـ 2000م

در منابع اهل سنت نيز روايتى وجود دارد كه رسول خدا صلى الله عليه وآله كلمه «فاحشه» را براى عائشه به كار برده است و «فاحشه» در اين روايت به معناى بدگوئى و كلام زشت است.

ابن أبى شيبه در كتاب مصنف مى‌نويسد:

حدثنا أبو بكر قال حدثنا أبو معاوية عن الأعمش عن أبي الضحى عن مسروق عن عائشة أن النبي صلى الله عليه وسلم قال لها: يَا عَائِشَةُ لاَ تَكُونِي فَاحِشَةً.

از مسروق از عائشه نقل شده است كه رسول خدا (ص) به عائشه گفت: اى عائشه! «فاحشه؛ ناسزاگو» نباش.

إبن أبي شيبة الكوفي، ابوبكر عبد الله بن محمد (متوفاي235 هـ)، الكتاب المصنف في الأحاديث والآثار، ج5، ص211، ح25329، تحقيق: كمال يوسف الحوت، ناشر: مكتبة الرشد ـ الرياض، الطبعة: الأولى، 1409هـ.

و مسلم نيشابورى همين روايت را با طول و تفصيل بيشترى نقل كرده است:

حَدَّثَنَا أَبُو كُرَيْب، حَدَّثَنَا أَبُو مُعَاوِيَةَ، عَنِ الأَعْمَشِ، عَنْ مُسْلِم، عَنْ مَسْرُوق، عَنْ عَائِشَةَ، قَالَتْ أَتَى النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم أُنَاسٌ مِنَ الْيَهُودِ فَقَالُوا السَّامُ عَلَيْكَ يَا أَبَا الْقَاسِمِ. قَالَ «وَعَلَيْكُمْ». قَالَتْ عَائِشَةُ قُلْتُ بَلْ عَلَيْكُمُ السَّامُ وَالذَّامُ. فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم «يَا عَائِشَةُ لاَ تَكُونِي فَاحِشَةً». فَقَالَتْ مَا سَمِعْتَ مَا قَالُوا فَقَالَ «أَوَلَيْسَ قَدْ رَدَدْتُ عَلَيْهِمُ الَّذِي قَالُوا قُلْتُ وَعَلَيْكُمْ».

از مسروق از عائشه نقل شده است: عده‌اى از يهوديان خدمت رسول خدا (ص) رسيدند و گفتند: سام (مرگ) بر تو اى ابوالقاسم. رسول خدا (ص) فرمود: بر شما. عائشه گويد من گفتم: بلكه بر خود شما مرگ و ملامت باد، پس رسول خدا (ص) فرمود: اى عائشه، فاحشه نباش. عائشه گفت: مگر نشنيدى كه چه گفتند؟ رسول خدا (ص) فرمود: مگر نه اين كه هر آن چه كه گفته بودند بر خود آن‌ها برگرداندم و گفتم بر شما باد؟

النيسابوري القشيري، ابوالحسين مسلم بن الحجاج (متوفاي261هـ)، صحيح مسلم، ج4، ص1706، ح2165، كتاب السلام (الاداب)، باب النَّهْىِ عَنِ ابْتِدَاءِ، أَهْلِ الْكِتَابِ بِالسَّلاَمِ وَكَيْفَ يَرُدُّ عَلَيْهِمْ، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار إحياء التراث العربي ـ بيروت.

نووى در شرح همين روايت و روايت ديگرى با همين مضمون از عائشه، مى‌گويد:

وأما الفحش فهو القبيح من القول والفعل وقيل الفحش مجاوزة الحد.

و اما فحش به معناى زشتى در گفتار و كردار است، برخى گفته‌اند كه فحش به معناى تجاوز از حد است.

النووي الشافعي، محيي الدين أبو زكريا يحيى بن شرف بن مر بن جمعة بن حزام (متوفاي676 هـ)، شرح النووي علي صحيح مسلم، ج14، ص147، ناشر: دار إحياء التراث العربي ـ بيروت، الطبعة الثانية، 1392هـ.

و ملا على هروى مى‌گويد:

وفي رواية لمسلم قال: «لا تكوني فاحشة» أي قائلة للفحش ومتكلمة بكلام قبيح.

در روايت مسلم آمده است كه «فاحشه نباش» فاحشه، يعنى به زبان آوردن سخن زشت.

ملا علي القاري، نور الدين أبو الحسن علي بن سلطان محمد الهروي (متوفاي1014هـ)، مرقاة المفاتيح شرح مشكاة المصابيح، ج8، ص463، تحقيق: جمال عيتاني، ناشر: دار الكتب العلمية ـ لبنان/ بيروت، الطبعة: الأولى، 1422هـ ـ 2001م.

در نتيجه: اولاً: اين روايت مرحوم كلينى در كتاب كافى سندش ضعيف است؛ ثانياً: ارتباطى به عائشه ندارد؛ ثالثاً: فاحشه معانى مختلفى دارد و هميشه به معناى زنا نيامده است.

روايت سوم: عايشه چهل دينار از خيانت جمع‌آوري كرده بود!

حافظ رجب برسى در كتاب مشارق الأنوار نوشته است:

الفصل الرابع (في أسرار الحسن بن علي عليهما السلام): فمن ذلك: أنه لما قدم من الكوفة جاءت النسوة يعزينه في أمير المؤمنين عليه السلام، ودخلت عليه أزواج النبي صلى الله عليه وآله، فقالت عائشة: يا أبا محمد ما مثل فقد جدك إلا يوم فقد أبوك، فقال لها الحسن: نسيت نبشك في بيتك ليلا بغير قبس بحديدة، حتى ضربت الحديدة كفك فصارت جرحا إلى الآن.

فأخرجت جردا أخضر فيه ما جمعتها من خيانة حتى أخذت منه أربعين دينارا عددا لا تعلمين لها وزنا ففرقتيها في مبغضي علي صلوات الله عليه من تيم وعدي، وقد تشفيت بقتله، فقالت: قد كان ذلك.

فصل چهارم در باره اسرار حسن بن على عليهما السلام است. از اسرار آن حضرت اين است كه وقتى آن حضرت از كوفه برگشت، زنان براى تسليت گفتن شهادت اميرمؤمنان عليه السلام خدمت آن حضرت رسيدند، همسران رسول خدا (ص) نيز به همين منظور آمده بودند؛ پس عائشه گفت: اى ابو محمد! هيچ روزى همانند روز از دست دادن جدت نبود، مگر روز از دست دادن پدرت.

امام حسن عليه السلام فرمود: آيا فراموش كردى كه مى‌خواستى شبانه گودالى در خانه‌ات با آهن بكنى؛ در حالى كه چراغى نداشتى؛ پس آهن به كف دستت خورد و زخم آن تا امروز موجود است؛ پس كيسه سبزى خارج كردى كه در آن اموالى را از خيانت جمع‌آورى كرده بودى،‌ تا اين كه چهل عدد دينار كه وزن آن را نمى‌دانستى برداشتى و آن را در بين دشمنان على عليه السلام از قبيله تيم و عدى تقسيم كردى و از كشته شدن على عليه السلام خوشحال شدي؟ عائشه گفت: بلى، چنين بوده است.

البرسي الحلي، رضي الدين رجب بن محمد بن رجب المعروف بالحافظ (متوفاى813هـ)، مشارق أنوار اليقين في أسرار أمير المؤمنين عليه السلام، ص129، تحقيق العلامة السيد علي عاشور، ناشر: مؤسسة الأعلمي للمطبوعات بيروت، الطبعة: الأولى ـ 1419هـ ـ 1999م.

نقد و بررسي:

اولاً: حافظ رجب برسى اين روايت را به صورت مرسل نقل كرده است و ديگران نيز كه با سند نقل كرده‌اند، در سند آن حسين المقرى كوفى، محمد بن حليم التمارى، مخول بن ابراهيم و زيد بن كثير وجود دارد كه همگى آن‌ها «مجهول» و بلكه «مهمل» هستند و در كتاب‌هاى رجالى نامى از آن‌ها برده نشده است؛ پس چنين روايتى ارزش استدلال ندارد.

ثانيا: با چشم پوشى از سند روايت، از كجا معلوم كه مقصود از خيانت «زنا» باشد؟ خيانت هم مى‌تواند خيانت مالى باشد، هم خيانت‌هاى ديگر.

ابن حجر عسقلانى در شرح اين روايت بخاري: «وَلَوْلَا حَوَّاءُ لم تَخُنَّ أُنْثَى زَوْجَهَا؛ اگر (اين كار) حوا نبود، هيچ زنى به شوهرش خيانت نمى‌كرد» (صحيح البخاري، ج3، ص1212، ح3152، كِتَاب الْأَنْبِيَاءِ، بَاب خَلْقِ آدَمَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عليه وَذُرِّيَّتِهِ)، خيانت حضرت حواء عليه السلام را اين چنين معنا كرده است:

فيه إشارة إلى ما وقع من حواء في تزيينها لآدم الأكل من الشجرة حتى وقع في ذلك فمعنى خيانتها أنها قبلت ما زين لها إبليس حتى زينته لآدم ولما كانت هي أم بنات آدم أشبهها بالولادة ونزع العرق فلا تكاد امرأة تسلم من خيانة زوجها بالفعل أو بالقول وليس المراد بالخيانة هنا ارتكاب الفواحش حاشا وكلا ولكن لما مالت إلى شهوة النفس من أكل الشجرة وحسنت ذلك لآدم عد ذلك خيانة له وأما من جاء بعدها من النساء فخيانة كل واحدة منهن بحسبها.

اين روايت اشاره دارد به قصه‌اى كه براى حوا اتفاق افتاد و او خوردن از درخت را براى آدم زيبا جلوه داد؛ تا اين كه آدم اين عمل را انجام داد. پس معناى خيانت حوا اين است كه او زيبا جلوه دادن شيطان را پذيرفت و آن را براى حضرت آدم زيبا جلوه داد. و چون حوا مادر تمام زنان عالم بود، همگى به او شبيه شدند و اين رگ را از او گرفتند؛‌ به همين سبب هيچ زنى از خيانت به شوهر خويش در رفتار و گفتار مصون نيست! و معنى از اين خيانت در اينجا ارتكاب فواحش نيست! هرگز! اما چون به شهوت نفس رو كرد و از درخت خورد و اين‌كار را براى آدم زينت داد، اين كار خيانت به آدم به حساب آمد؛ و زنانى كه بعد از او آمدند خيانت هر كدام، به حسب خود آنان است!

العسقلاني الشافعي، أحمد بن علي بن حجر ابوالفضل (متوفاي852 هـ)، فتح الباري شرح صحيح البخاري، ج6، ص368، تحقيق: محب الدين الخطيب، ناشر: دار المعرفة ـ بيروت.

همچنين خداوند در آيه 10 سوره تحريم از خيانت زنان نوح و لوط خبر داده است:

ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً لِلَّذينَ كَفَرُوا امْرَأَتَ نُوحٍ وَ امْرَأَتَ لُوطٍ كانَتا تَحْتَ عَبْدَيْنِ مِنْ عِبادِنا صالِحَيْنِ فَخانَتاهُما فَلَمْ يُغْنِيا عَنْهُما مِنَ اللَّهِ شَيْئاً وَ قيلَ ادْخُلاَ النَّارَ مَعَ الدَّاخِلين‏.

خداوند براى كسانى كه كافر شده‏اند به همسر نوح و همسر لوط مثَل زده است، آن دو تحت سرپرستى دو بنده از بندگان صالح ما بودند، ولى به آن دو خيانت كردند و ارتباط با اين دو (پيامبر) سودى به حالشان (در برابر عذاب الهى) نداشت، و به آنها گفته شد: «وارد آتش شويد همراه كسانى كه وارد مى‏شوند!»

در حالى كه تمام شيعه و اكثر بزرگان سنى اتفاق دارند كه مراد از «فَخانَتاهُما» فحشا و زنا نيست؛ بلكه زن نوح و لوط اخبار خانه آن دو پيامبر را به كافران مى‌رساند، به همين جهت خداوند آن دو را با كافران عذاب كرد.

قرطبى مفسر مشهور اهل سنت در تفسير اين آيه مى‌گويد:

وقوله: « فَخانَتاهُما» يعني في الدين لا في الفراش وذلك أن هذه كانت تخبر الناس أنه مجنون وذلك أنها قالت له: أما ينصرك ربك فقال لها: نعم قالت: فمتى قال: إذا فار التنور فخرجت تقول لقومها: يا قوم والله إنه لمجنون يزعم أنه لا ينصره ربه إلا أن يفور هذا التنور فهذه خيانتها وخيانة الأخرى أنها كانت تدل على الأضياف.

منظور از «فخانتاهما» خيانت در دين است نه خيانت ناموسى و اين بدان خاطر بوده است كه زن نوح به مردم مى گفت كه او مجنون است. همچنين زن نوح به ايشان گفت: آيا پروردگارت تو را يارى مى‌كند؟ حضرت نوح فرمود: بلي. زن گفت: چه زماني؟ حضرت نوح فرمود: زمانى كه (آب از) تنور فوران كند. پس زن از خانه خارج شد و به قومش گفت: اى قوم به خدا سوگند كه نوح ديوانه است و خيال مى‌كند كه پروردگار او را يارى نخواهد كرد؛ مگر زمانى كه (آب از) اين تنور فوران كند. اين خيانت زن نوح بود و خيانت زن لوط نيز اين بود كه مردم از وجود ميهمانان آگاه كرد.

الأنصاري القرطبي، ابوعبد الله محمد بن أحمد (متوفاي671هـ)، الجامع لأحكام القرآن، ج9، ص47، ناشر: دار الشعب – القاهرة.

بقيه مفسران شيعه و سنى نيز همين ديدگاه را دارند كه در ادامه سخنان جمعى از آن‌ها را نقل خواهيم كرد.

از آن چه گفتيم روشن مى‌شود كه صدور چنين گناهانى كه در ادب عربى از آن به «خيانت» تعبير مى‌شود، از زنان پيامبران اشكالى ندارد؛ اما خيانت ناموسى از آن جائى كه ارتباط مستقيم با آبروى آن بزرگواران دارد، قابل پذيرش نيست و از ديدگاه جمهور علماى شيعه و سنى غير ممكن است.

ثالثاً: همان‌طور كه از متن روايت پيدا است، مراد از خيانت در روايت حافظ رجب برسى، خيانت در بيت مال مسلمين است كه از طرف معاويه براى عائشه فرستاده مى‌شد و او در ميان مسلمانان به منظور ميل مردم به سوى معاويه و تنفر از اميرمؤمنان عليه السلام تقسيم مى‌كرد، نه خيانت به معناى زنا؛ چرا كه در ادامه روايت آمده است:

ففرقتيها في مبغضي علي صلوات الله عليه من تيم وعدي، وقد تشفيت بقتله.

تو اين اموال را در بين دشمنان على عليه السلام از قبيله تيم و عدى تقسيم كرده و از كشته شدن آن حضرت خوشحال شدي.

اموالي كه معاويه به عائشه داده بود:

طبق مدارك موجود در منابع اهل سنت، معاوية بن أبى سفيان براى عائشه اموال فراوانى مى‌فرستاد تا او با توجه به سابقه دشمنى كه با اميرمؤمنان عليه السلام داشت، اين اموال را در جهت تقويت جبهه معاويه و تضعيف جبهه اميرمؤمنان عليه السلام مصرف نمايد. ما به صورت خلاصه به چند مدرك در اين باره اشاره مى‌كنيم:

أبو نعيم اصفهانى در حلية الأولياء، ابن عساكر دمشقى در تاريخ مدينه دمشق و شمس الدين ذهبى در تاريخ الإسلام مى‌نويسند:

عن هشام بن عروة عن أبيه أن معاوية بعث إلى عائشة رضي الله تعالى عنها بمائة ألف فوالله ما غابت الشمس عن ذلك اليوم حتى فرقتها قالت مولاة لها لو اشتريت لنا من هذه الدراهم بدرهم لحما فقالت لو قلت قبل أن أفرقها لفعلت.

هشام بن عروه از پدرش نقل كرده است كه معاويه صد هزار (درهم) براى عائشه فرستاد، به خدا قسم هنوز خورشيد غروب نكرده بود كه عائشه آن‌ها را تقسيم كرد. كنيز عائشه به او گفت: اى كاش با يكى از اين درهم‌ها براى ما گوشت مى‌خريدى، عائشه گفت: اگر پيش از تقسيم آن‌ها مى‌گفتى، مى‌خريدم.

الأصبهاني، ابونعيم أحمد بن عبد الله (متوفاي430هـ)، حلية الأولياء وطبقات الأصفياء، ج2، ص47، ناشر: دار الكتاب العربي ـ بيروت، الطبعة: الرابعة، 1405هـ؛

ابن عساكر الدمشقي الشافعي، أبي القاسم علي بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله،(متوفاي571هـ)، تاريخ مدينة دمشق وذكر فضلها وتسمية من حلها من الأماثل، ج59، ص192، تحقيق: محب الدين أبي سعيد عمر بن غرامة العمري، ناشر: دار الفكر ـ بيروت – 1995؛

الذهبي الشافعي، شمس الدين ابوعبد الله محمد بن أحمد بن عثمان (متوفاي 748 هـ)، تاريخ الإسلام ووفيات المشاهير والأعلام، ج4، ص248، تحقيق د. عمر عبد السلام تدمرى، ناشر: دار الكتاب العربي ـ لبنان/ بيروت، الطبعة: الأولى، 1407هـ ـ 1987م.

و بسيارى از بزرگان اهل سنت نقل كرده‌اند:

عن عطاء قال: قدمت عائشة مكة، فأرسل إليها معاوية بطوق قيمته مائة ألف فقبلته.

عطا گفته است كه عائشه وارد مكه شد، پس معاويه براى او گردنبندى فرستاد كه قيمتش صد هزار (درهم يا دينار) بود و عائشه نيز قبول كرد.

ابن الأعرابي، أبو سعيد أحمد بن محمد بن زياد بن بشر بن درهم البصري (متوفاي340هـ)، معجم ابن الأعرابي، ج5، ص236، طبق برنامه الجامع الكبير؛

ابن عساكر الدمشقي الشافعي، أبي القاسم علي بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله،(متوفاي571هـ)، تاريخ مدينة دمشق وذكر فضلها وتسمية من حلها من الأماثل، ج59، ص192، تحقيق: محب الدين أبي سعيد عمر بن غرامة العمري، ناشر: دار الفكر ـ بيروت – 1995؛

ابن كثير الدمشقي، ابوالفداء إسماعيل بن عمر القرشي (متوفاي774هـ)، البداية والنهاية، ج8، ص137، ناشر: مكتبة المعارف – بيروت.

شمس الدين ذهبى در تاريخ الإسلام، ابن كثير سلفى در البداية والنهاية و ابن عساكر در تاريخ مدينه دمشق مى‌نويسند:

وقال سعيد بن عبد العزيز: قضى معاوية عن عائشة ثمانية عشر ألف دينار.

سعيد بن عبد العريز گفته: معاويه هيجده هزار دينار از بدهكارى‌هاى عائشه را داد.

الذهبي الشافعي، شمس الدين ابوعبد الله محمد بن أحمد بن عثمان (متوفاي 748 هـ)، تاريخ الإسلام ووفيات المشاهير والأعلام، ج4، ص248، تحقيق د. عمر عبد السلام تدمرى، ناشر: دار الكتاب العربي ـ لبنان/ بيروت، الطبعة: الأولى، 1407هـ ـ 1987م؛

ابن عساكر الدمشقي الشافعي، أبي القاسم علي بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله،(متوفاي571هـ)، تاريخ مدينة دمشق وذكر فضلها وتسمية من حلها من الأماثل، ج59، ص192، تحقيق: محب الدين أبي سعيد عمر بن غرامة العمري، ناشر: دار الفكر ـ بيروت – 1995؛

ابن كثير الدمشقي، ابوالفداء إسماعيل بن عمر القرشي (متوفاي774هـ)، البداية والنهاية، ج8، ص136، ناشر: مكتبة المعارف – بيروت.

محمد بن سعد در طبقات الكبرى، ابن جوزى در المنتظم و صفوة الصفوة مى‌نويسند:

وروى حجاج بن محمد عن أبي معشر قال دخل المنكدر بن عبد الله على عائشة فقالت لك ولد قال لا فقالت لو كان عندي عشرة آلاف درهم لوهبتها لك قال فما أمست حتى بعث إليها معاوية بمال فقالت ما أسرع ما ابتليت وبعثت إلى المنكدر بعشرة آلاف درهم فاشترى منها جارية فهي أم ولده محمد وعمر وأبي بكر.

حجاج بن محمد از ابومشعر نقل كرده است كه منكدر بن عبد الله بر عائشه وارد شد، عائشه از او سؤال كرد كه فرزندى داري؟ گفت: خير. پس عائشه گفت: اگر من ده هزار درهم داشتم، آن‌ها را به تو مى‌بخشيدم. آن روز تمام نشده بود كه معاويه براى عائشه مالى فرستاد؛ پس عائشه گفت: چه زود كه خدا من را امتحان كرد؛ سپس ده هزار درهم براى منكدر فرستاد و منكدر با آن كنيزى خريد و آن كنيز صاحب فرزند شد و محمد، عمر وابوبكر را به دنيا آورد.

الزهري، محمد بن سعد بن منيع ابوعبدالله البصري (متوفاي230هـ)، الطبقات الكبرى، ج5، ص27، ناشر: دار صادر – بيروت؛

ابن الجوزي الحنبلي، جمال الدين ابوالفرج عبد الرحمن بن علي بن محمد (متوفاي 597 هـ)، المنتظم في تاريخ الملوك والأمم، ج7، ص281، ناشر: دار صادر ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1358.

ابن الجوزي الحنبلي، جمال الدين ابوالفرج عبد الرحمن بن علي بن محمد (متوفاي 597 هـ)، صفة الصفوة، ج2، ص140، تحقيق: محمود فاخوري ـ د.محمد رواس قلعه جي، ناشر: دار المعرفة ـ بيروت، الطبعة: الثانية، 1399هـ – 1979م.

و همچنين ابن سعد در طبقات، و ذهبى در تاريخ الإسلام و سير أعلام النبلاء مى‌نويسند:

أخبرنا أبو معاوية الضرير حدثنا هشام بن عروة عن محمد بن المنكدر عن أم ذرة قالت بعث بن الزبير إلى عائشة بمال في غرارتين يكون مائة ألف فدعت بطبق وهي يومئذ صائمة فجعلت تقسم في الناس قال فلما أمست قالت يا جارية هاتي فطري فقالت أم ذرة يا أم المؤمنين أما استطعت فيما أنفقت أن تشتري بدرهم لحما تفطرين عليه فقالت لا تعنفيني لو كنت أذكرتني لفعلت.

ام ذره گفته: (عبد الله) بن زبير براى عائشه دو جوال (گوني) مال فرستاد كه صدهزار مى‌شد. پس عائشه در حالى كه روزه‌دار بود، طبقى خواست و اموال را در ميان مردم تقسيم كرد، هنگامى كه روز تمام شد، به كنيزش گفت: افطارى من را بياور، ام ذره گفت: اى مادر مؤمنان! آيا نمى‌توانستى با يكى از درهم‌هائى كه انفاق كردى گوشت مى‌خريدى تا با آن افطار مى‌كرديم؟ عائشه گفت: بر من سخت نگيريد، اگر به يادم مى‌انداختيد، اين كار را مى‌كردم.

الزهري، محمد بن سعد بن منيع ابوعبدالله البصري (متوفاي230هـ)، الطبقات الكبرى، ج8، ص67، ناشر: دار صادر – بيروت؛

الذهبي الشافعي، شمس الدين ابوعبد الله محمد بن أحمد بن عثمان (متوفاي 748 هـ)، سير أعلام النبلاء، ج2، ص187، تحقيق: شعيب الأرناؤوط، محمد نعيم العرقسوسي، ناشر: مؤسسة الرسالة ـ بيروت، الطبعة: التاسعة، 1413هـ.

الذهبي الشافعي، شمس الدين ابوعبد الله محمد بن أحمد بن عثمان (متوفاي 748 هـ)، تاريخ الإسلام ووفيات المشاهير والأعلام، ج4، ص250، تحقيق د. عمر عبد السلام تدمرى، ناشر: دار الكتاب العربي ـ لبنان/ بيروت، الطبعة: الأولى، 1407هـ ـ 1987م.

به راستى هدف معاويه و عبد الله بن زبير از فرستادن اين همه مال و اموال براى عائشه كه فرماندهى جنگ جمل را بر عهده گرفت چه بود؟ چرا اين سرمايه به عايشه داده شد و نه به ام سلمه يا ام حبيبه كه طبق روايت صحيح بخارى، در ميان زنان رسول خدا در حزب مخالف عايشه قرار داشت؟

ما دوست داريم كه بزرگان اهل سنت جواب اين مطلب را به روشنى بدهند تا ذهن جوانان شيعه و سنى از هرگونه مطلب خلافى روشن شود.

از آن چه گذشت مى‌توان اين احتمال را داد كه منظور از روايت حافظ رجب برسى خيانت عائشه در اموال مسلمانان و مصرف بيت المال مسلمين در رواج دشمنى با اميرمؤمنان عليه السلام و جمع‌آورى هوادار براى معاويه بوده است نه خيانت به معناى فحشاء.

روايت چهارم: يكي از همسران پيامبر، با يكي از صحابه ازدواج كرد!

در تفسير على بن ابراهيم آمده است:

قال علي بن إبراهيم في قوله ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا ثم ضرب الله فيهما مثلا فقال: «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِلَّذِينَ كَفَرُوا امْرَأَتَ نُوحٍ وَامْرَأَتَ لُوطٍ كانَتا تَحْتَ عَبْدَيْنِ مِنْ عِبادِنا صالِحَيْنِ فَخانَتاهُما» فقال: والله ما عنى بقوله فَخانَتاهُما إلا الفاحشة وليقيمن الحد على فلانة فيما أتت في طريق وكان فلان يحبها فلما أرادت أن تخرج إلى [البصرة] قال لها فلان لا يحل لك أن تخرجي من غير محرم فزوجت نفسها من فلان‏.

على بن ابراهيم در باره آيه «ضرب الله مثلا» گفته: خداوند در باره آن دو (حفصه و عائشه) مَثَل زده و فرموده: « خداوند براى كسانى كه كافر شده‏اند به همسر نوح و همسر لوط مثَل زده است، آن دو تحت سرپرستى دو بنده از بندگان صالح ما بودند، ولى به آن دو خيانت كردند»؛ به خدا قسم كه منظور از «فخانتاهما» چيزى جز فاحشه نيست و بايد بر فلانه (عائشه) حد جارى شود؛ به خاطر اين كه وقتى مى‌خواست به بصره برود، فلانى (طلحه) او را دوست داشت و به او گفت: براى تو حلال نيست كه بدون محرم خارج بشوى؛ پس خود را به ازدواج فلان (طلحه) درآورد.

القمي، أبو الحسن علي بن ابراهيم (متوفاي310هـ) تفسير القمي، ج2، ص 377، تحقيق: تصحيح وتعليق وتقديم: السيد طيب الموسوي الجزائري، ناشر: مؤسسة دار الكتاب للطباعة والنشر ـ قم، الطبعة: الثالثة، صفر 1404.

نقد و بررسي:

اولاً: علماى شيعه در اين مطلب اختلاف دارند كه آيا تفسير موجود، همان تفسير على بن ابراهيم است، يا توسط شاگرد او عباس بن محمد بن قاسم كه از نظر رجالى فرد مجهولى است، نوشته شده؛ از اين رو اصل صحت انتساب اين جمله به على بن ابراهيم مورد ترديد است.

عبد الرحيم ربانى شيرازى، محقق كتاب بحار الأنوار در ذيل نقل اين روايت در بحار مى‌نويسد:

فيه شناعة شديدة، وغرابة عجيبة، نستبعد صدور مثله عن شيخنا علي بن إبراهيم بل نظن قريبا انه من زيادات غيره، لان التفسير الموجود ليس بتمامه منه قدس سره، بل فيه زيادات كثيرة من غيره، فعلى أي هذه مقالة يخالفها المسلمون بأجمعهم من الخاصة والعامة وكلهم يقرون بقداسة أذيال أزواج النبي (صلى الله عليه وآله) مما ذكر، نعم بعضهم يعتقدون عصيان بعضهن لمخالفتها أمير المؤمنين على (عليه السلام).

در اين گفتار زشتى بسيار شگفت‌انگيزى وجود دارد، صدور چنين جمله‌اى از شيخ ما على بن ابراهيم بعيد است؛ بلكه گمان قوى دارم كه اين جمله از اضافات ديگران است؛ زيرا تمام تفسير موجود از خود او نيست؛ بلكه اضافات بسيارى از سوى ديگران در آن وارد شده است.

به هر حال اين گفتار مخالف ديدگاه تمام مسلمانان؛ چه شيعه و چه سنى است و همه مسلمانان به پاك بودن دامان همسران رسول خدا از آن چه نقل شده است، اقرار كرده‌اند؛ بلى، برخى به عصيان و سركشى برخى از همسران رسول خدا به خاطر مخالفت با اميرمؤمنان عليه السلام قائل شده‌اند.

المجلسي، محمد باقر (متوفاي 1111هـ)، بحار الأنوار، ج22، ص 241، پاورقي شماره 3، تحقيق: عبد الرحيم الرباني الشيرازي، ناشر: مؤسسة الوفاء ـ بيروت ـ لبنان، الطبعة: الثانية المصححة، 1403 ـ 1983م.

ثانياً: همان طور كه از متن مطلب فوق به دست مى‌آيد، جمله «والله ما عنى بقوله فَخانَتاهُما إلا الفاحشة و ليقيمن الحد على فلانة...» كلام يكى از ائمه اهل بيت عليهم السلام نيست؛ بلكه اين گفته منسوب به على بن ابراهيم است. بديهى است كه حتى بر فرض صحت انتساب تمام مطالب كتاب به على بن ابراهيم،‌ گفته او براى احدى جز خودش حجت نيست.

از ديدگاه ما شأن على بن ابراهيم اجل است از اين كه چنين جمله شنيعى را بدون دليل و مدرك گفته باشد.

علامه مجلسى رضوان الله تعالى عليه در اين باره مى‌گويد:

بيان: المراد بفلان طلحة وهذا إن كان رواية فهي شاذة مخالفة لبعض الأصول، وإن كان قد يبدو من طلحة ما يدل على أنه كان في ضميره الخبيث مثل ذلك لكن وقوع أمثال ذلك بعيد عقلا ونقلا وعرفا وعادة وترك التعرض لأمثاله أولى.

توضيح: مراد از «فلان» طلحه است، اگر اين جمله روايت باشد، شاذ و مخالف بعضى از اصول است؛ اگر چه از طلحه چيزهاى سر زده است كه دلالت مى‌كند او در باطن خبيث خود چنين قصدهايى را داشته است، ولى وقوع چنين چيزهاى از نظر عقل، نقل، عرف و عادت بعيد به نظر مى‌رسد و شايسته است كه چنين مطالبى مطرح نشود.

المجلسي، محمد باقر (متوفاي 1111هـ)، بحار الأنوار، ج32، ص 107، تحقيق: عبد الرحيم الرباني الشيرازي، ناشر: مؤسسة الوفاء ـ بيروت ـ لبنان، الطبعة: الثانية المصححة، 1403 ـ 1983 م.

اين سخن علامه مجلسى اشاره دارد به روايات فراوانى كه در منابع اهل سنت وجود دارد كه ثابت مى‌كند طلحه بسيار دوست داشته است كه با عائشه ازدواج نمايد و حتى در زمان حيات پيامبر خدا صلى الله عليه وآله بارها اين آرزو را بر زبان آورده است، تا اين كه اين خبر به گوش آن حضرت مى‌رسد و سبب ناراحتى و غصه آن حضرت را فراهم مى‌كند كه خداوند با فرستادن آيه ششم سوره احزاب:

النَّبِيُّ أَوْلى‏ بِالْمُؤْمِنينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَأَزْواجُهُ أُمَّهاتُهُمْ.

پيامبر نسبت به مؤمنان از خودشان سزاوارتر است و همسران او مادران آنها [مؤمنان‏] محسوب مى‏شوند.

ازدواج همسران پيامبر را با ديگران حرام اعلام مى‌كند. ما به برخى از مدارك آن اشاره مى‌كنيم:

مقاتل بن سليمان كه از قديمى‌ترين تفسيرپردازان اهل سنت به شمار مى‌رود، در شأن نزول آيه 53 سوره احزاب «وَما كانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ وَلا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْواجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَداً إِنَّ ذلِكُمْ كانَ عِنْدَ اللَّهِ عَظيماً» مى‌نويسد:

فقال طلحة بن عبيد الله القرشي من بني تيم بن مرة: ينهانا محمد أن ندخل على بنات عمنا، يعني عائشة، رضي الله عنها، وهما من بني تيم بن مرة، ثم قال في نفسه: والله، لئن مات محمد وأنا حي لأتزوجن عائشة، فأنزل الله تعالى في قول طلحة بن عبيد الله «وَما كانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ وَلا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْواجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَداً إِنَّ ذلِكُمْ كانَ عِنْدَ اللَّهِ عَظيماً» لأن الله جعل نساء النبي صلى الله عليه وسلم على المؤمنين في الحرمة كأمهاتهم. فمن ثم عظم الله تزويجهن على المؤمنين.

طلحة بن عبيد الله قرشى از بنى تيم گفت: محمد ما را از اين كه به نزد دختر عمويمان يعنى عائشه رويم! ـ طلحه و عائشه هر دو از بنى‌تيم بودند- سپس در دل خويش گفت: قسم به‌خدا اگر محمد بميرد و من زنده باشم، با عائشه ازدواج مى‌كنم.

به همين سبب خداوند اين آيه را نازل كرد كه «شما حق نداريد كه رسول خدا را آزار دهيد و حق نداريد كه بعد از او با همسرانش ازدواج كنيد كه اين كار در نزد خداوند (گناه) بزرگى است».

زيرا خداوند همسران رسول خدا (ص)‌ را در حرمت ازدواج مانند مادرانشان قرار داده است و به همين سبب خدا ازدواج با آنان را گناه كبيره براى مومنان دانسته است.

الأزدي البلخي، أبو الحسن مقاتل بن سليمان بن بشير (متوفاي150هـ)، تفسير مقاتل بن سليمان، ج3، ص 53، تحقيق: أحمد فريد، ناشر: دار الكتب العلمية ـ لبنان/ بيروت، الطبعة: الأولى، 1424هـ ـ 2003م.

و أبومظفر سمعانى مى‌نويسد:

وقوله: «ما كانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ» قال أهل التفسير: لما نزلت آية الحجاب ومنع الرجال من الدخول في بيوت النبي، قال رجل من الصحابة: ما بالنا نمنع من الدخول على بنات أعمامنا، والله لئن حدث أمر لأتزوجن عائشة، والأكثرون على أن القائل لهذا طلحة بن عبيد الله، وكان من رهط أبي بكر الصديق.

اهل تفسير گفته‌اند كه وقتى آيه حجاب نازل شد و مردان از ورود به خانه رسول خدا (ص) منع شدند، يكى از صحابه گفت: چه شده است كه ما را از وارد شدن به دختران عموى‌مان، باز مى‌دارند؟ قسم به خدا اگر اتفاقى افتاد (رسول خدا مرد) با عائشه ازدواج مى‌كنم.

بيشتر علما بر اين عقيده‌اند كه گوينده اين سخن، طلحة بن عبيد الله بوده است كه از قبيله ابو‌بكر بود.

السمعاني، ابوالمظفر منصور بن محمد بن عبد الجبار (متوفاي489هـ)، تفسير القرآن، ج4، ص 301، تحقيق: ياسر بن إبراهيم و غنيم بن عباس بن غنيم، ناشر: دار الوطن ـ الرياض ـ السعودية، الطبعة: الأولى، 1418هـ- 1997م.

ابن أبوحاتم رازى در تفسير خود سه روايت در اين باره نقل كرده است:

. 17763 عن ابن عباس رضي الله، عنه في قوله: وما كان لكم ان تؤذوا رسول الله... قال: نزلت في رجل هم ان يتزوج بعض نساء النبي صلى الله عليه وسلم بعده، قال سفيان: ذكروا انها عائشة رضي الله، عنها.

17764 عن عبد الرحمن بن زيد بن اسلم قال: بلغ النبي صلى الله عليه وسلم ان رجلا يقول: ان توفي رسول الله صلى الله عليه وسلم تزوجت فلانة من بعده، فكان ذلك يؤذي النبي صلى الله عليه وسلم فنزل القران وما كان لكم ان تؤذوا رسول الله.

17765 عن السدى رضي الله، عنه قال: بلغنا ان طلحة بن عبيد الله قال: ايحجبنا محمد، عن بنات عمنا، ويتزوج نسائنا من بعدنا لئن حدث به حدث لنتزوجن نساءه من بعده. فنزلت هذه الاية

از ابن عباس روايت شده است كه در مورد آيه «وما كان لكم أن توذوا...» گفت: در مورد مردى نازل شد كه مى‌خواست با بعد از رحلت رسول خدا (ص) يكى از همسران آن حضرت ازدواج كند. سفيان گفته است كه چنين مى‌گويند كه آن زن عائشه بوده است!

از عبد الرحمن بن زيد بن اسلم روايت شده است كه گفت: به پيامبر (ص) خبر رسيد كه مردى مى‌گويد: اگر پيامبر از دنيا رفت من بعد از او با فلان زن ازدواج مى‌كنم!

سخن او سبب آزار رسول خدا (ص) شد؛ و اين آيه نازل گرديد كه «وما كان لكم أن توذوا...»

از سدى از عبد الرحمن بن زيد روايت شده است كه به ما خبر رسيد كه طلحة بن عبيد الله گفت: آيا محمد بين ما و دختران عمو‌مان پرده قرار مى‌دهد؟ و خود بعد از مردن ما با همسران ما ازدواج مى‌كند؟ قسم به خدا اگر براى او اتفاقى افتاد، بعد از او با همسرانش ازدواج خواهيم كرد.

به همين سبب اين آيه نازل شد!

إبي أبي حاتم الرازي، عبد الرحمن بن محمد بن إدريس (متوفاي327هـ)، تفسير ابن أبي حاتم، ج10، ص 3150، تحقيق: أسعد محمد الطيب، ناشر: المكتبة العصرية ـ صيدا.

و قرطبى مفسير شهير و پرآوازه سنى مى‌نويسد:

وقال القشيري أبو نصر عبد الرحمن: قال بن عباس قال رجل من سادات قريش من العشرة الذين كانوا مع رسول الله صلى الله عليه وسلم على حراء في نفسه لو توفي رسول الله صلى الله عليه وسلم لتزوجت عائشة وهي بنت عمي قال مقاتل: هو طلحة بن عبيد الله... وقال بن عطية: روي أنها نزلت بسبب أن بعض الصحابة قال: لو مات رسول الله (ص) لتزوجت عائشة فبلغ ذلك رسول الله (ص) فتأذى به هكذا كنى عنه بن عباس ببعض الصحابة وحكى مكي عن معمر أنه قال: هو طلحة بن عبيد الله

ابن عباس گفته است كه يكى از بزرگان قريش از ده نفرى كه با رسول خدا (ص) در غار حراء بودند در دل خويش گفت: اگر پيامبر از دنيا برود، با عائشه كه دختر عموى من است ازدواج مى‌كنم! مقاتل مى گويد: او طلحة بن عبيد الله است

ابن عطيه نيز گفته است: روايت شده است كه اين آيه در مورد يكى از صحابه نازل شد كه گفت: اگر رسول خدا بميرد، با عائشه ازدواج مى‌كنم!

اين خبر به رسول خدا (ص) رسيد! و آن حضرت نيز بدين سبب آزرده شد.

در اين روايت ابن عباس با كنايه گفته است يكى از صحابه ولى مكى از معمر روايت كرده است كه او گفته است «طلحة بن عبيد الله»

الأنصاري القرطبي، ابوعبد الله محمد بن أحمد (متوفاي671هـ)، الجامع لأحكام القرآن، ج14، ص 228، ناشر: دار الشعب – القاهرة.

ديگر دانشمندان و مفسران اهل سنت نيز بر اين مطلب تصريح كرده‌اند كه ما فقط به ذكر نام و آدرس كتاب آن‌ها اكتفا مى‌كنيم:

الزهري، محمد بن سعد بن منيع ابوعبدالله البصري (متوفاي230هـ)، الطبقات الكبرى، ج8، ص 201، ناشر: دار صادر – بيروت؛

البلاذري، أحمد بن يحيي بن جابر (متوفاي279هـ)، أنساب الأشراف، ج3، ص 201، طبق برنامه الجامع الكبير؛

السمرقندي، نصر بن محمد بن أحمد ابوالليث (متوفاي367 هـ)، تفسير السمرقندي المسمي بحر العلوم، ج3، ص 66، تحقيق: د. محمود مطرجي، ناشر: دار الفكر – بيروت؛

البغوي، الحسين بن مسعود (متوفاي516هـ)، تفسير البغوي، ج3، ص 541، تحقيق: خالد عبد الرحمن العك، ناشر: دار المعرفة – بيروت؛

الأندلسي، ابومحمد عبد الحق بن غالب بن عطية (متوفاي546هـ)، المحرر الوجيز في تفسير الكتاب العزيز، ج4، ص 396، تحقيق: عبد السلام عبد الشافي محمد، ناشر: دار الكتب العلمية ـ لبنان، الطبعة: الاولى، 1413هـ- 1993م؛

إبن العربي، ابوبكر محمد بن عبد الله (متوفاي543هـ)، أحكام القرآن، ج3، ص 617، تحقيق: محمد عبد القادر عطا، ناشر: دار الفكر للطباعة والنشر – لبنان؛

ابن الجوزي، جمال الدين ابوالفرج عبد الرحمن بن علي بن محمد (متوفاي 597 هـ)، زاد المسير في علم التفسير، ج6، ص 416، ناشر: المكتب الإسلامي ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1404هـ؛

الرازي الشافعي، فخر الدين محمد بن عمر التميمي (متوفاي604هـ)، التفسير الكبير أو مفاتيح الغيب، ج25، ص 416، ناشر: دار الكتب العلمية ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1421هـ ـ 2000م؛

الزيلعي، عبدالله بن يوسف ابومحمد الحنفي (متوفاي762هـ)، تخريج الأحاديث والآثار الواقعة في تفسير الكشاف للزمخشري، ج3، ص 128، تحقيق: عبد الله بن عبد الرحمن السعد، ناشر: دار ابن خزيمة ـ الرياض، الطبعة: الأولى، 1414هـ؛

العيني الغيتابي الحنفي، بدر الدين ابومحمد محمود بن أحمد (متوفاي 855هـ)، عمدة القاري شرح صحيح البخاري، ج19، ص 121، ناشر: دار إحياء التراث العربي – بيروت؛

الأنصاري الشافعي، أبويحيى زكريا (متوفاي926هـ)، أسنى المطالب في شرح روض الطالب، ج3، ص 102، تحقيق: د. محمد محمد تامر، ناشر: دار الكتب العلمية ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1422 هـ ـ 2000

أبو القاسم خلف بن عبد الملك بن بشكوال (متوفاي578هـ)، غوامض الأسماء المبهمة الواقعة في متون الأحاديث المسندة، ج11، ص 711ـ712، تحقيق: د. عز الدين علي السيد , محمد كمال الدين عز الدين، ناشر: عالم الكتب ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1407هـ

بنابراين هرچند كه طلحه چنين آوزويى را در باطن خود داشته است؛ اما روايت على بن ابراهيم رضوان الله تعالى عليه ازدواج او را با عائشه ثابت نمى‌كند؛ چرا كه انتساب اين مطلب به على بن ابراهيم قطعى و روشن نيست؛ بنابراين روايت نيز ارزش استناد ندارد و چيزى را عليه شيعيان ثابت نمى‌كند.

تحليل نهائي روايات:

طبق آن چه گذشت نتيجه مى‌گيريم كه تمام اين روايات هم از نظر سندى و هم از نظر دلالى مشكلات اساسى داشته، ارزش استناد ندارند و چيزى را به اثبات نمى‌رسانند.

از طرف ديگر با روايات صحيح السند و اجماع امت اسلامى نيز در تعارض هستند.

نتيجه نهائى آن كه: اتهام فحشاء به عائشه و ساير همسران تمام پيامبران دليل و مدرك معتبرى ندارد.

ديدگاه علماي شيعه در باره اتهام فحشاء به همسران پيامبران

از ديدگاه شيعه،‌ زنان تمام پيامبران از تهمت زنا مبرا بوده‌اند؛ چرا كه اين مطلب طعن و نقص بر انبياء عليهم السلام است و با آبروى آن‌ها سروكار دارد و خداوند تمام انبياء خود را از هر نقص و عيبى مبرا كرده است.

شيخ طوسى رحمت الله عليه معروف به شيخ الطائفة در باره اتهام فحشا به همسرن پيامبران به نقل از ابن عباس مى‌نويسد:

ما زنت امرأة نبي قط، وكانت الخيانة من امرأة نوح انها كانت تنسبه إلى الجنون والخيانة من امرأة لوط انها كانت تدل على أضيافه.

هيچ يك از زنان پيامبران هرگز زنا نكرده است، خيانت زن نوح اين بود كه آن حضرت را متهم به ديوانگى كرده بود و خيانت زن لوط نيز اين بود كه جاى مهمانان حضرت لوط به كفار نشان داد.

الطوسي، الشيخ ابوجعفر، محمد بن الحسن بن علي بن الحسن (متوفاي460هـ)، التبيان في تفسير القرآن، ج5، ص 495، تحقيق: تحقيق وتصحيح: أحمد حبيب قصير العاملي، ناشر: مكتب الإعلام الإسلامي، الطبعة: الأولى، 1409هـ..

و در جاى ديگر گفته است:

وقوله (ضرب الله مثلا للذين كفروا امرأة نوح وامرأة لوط كانتا تحت عبدين من عبادنا صالحين) قال ابن عباس: كانت امرأة نوح وامرأة لوط منافقتين (فخانتاهما) قال ابن عباس: كانت امرأة نوح كافرة، تقول للناس انه مجنون، وكانت امرأة لوط تدل على أضيافه، فكان ذلك خيانتهما لهما، وما زنت امرأة نبي قط، لما في ذلك من التنفير عن الرسول وإلحاق الوصمة به، فمن نسب أحدا من زوجات النبي إلى الزنا، فقد أخطأ خطأ عظيما، وليس ذلك قولا لمحصل.

اما اين سخن خداوند كه: «خداوند براى كسانى كه كافر شده‏اند به همسر نوح و همسر لوط مثَل زده است، آن دو تحت سرپرستى دو بنده از بندگان صالح ما بودند»، ابن عباس گفته: زن نوح و زن لوط منافق بودند. «فخانتاهما» ابن عباس گفته: زن نوح كافر بود و به مردم مى‌گفت كه آن حضرت ديوانه شده است و زن لوط جاى مهمانان آن حضرت را به كفار نشان داد، اين خيانت آن دو زن بود؛ هيچ يك از زنان پيامر هرگز زنا نكرده‌اند؛ زيرا سبب بدبينى و ننگ و عار نسبت به آن حضرت مى‌شد؛ پس هركس يكى از زنان پيامبران را متهم به زنا كند، اشتباه بزرگى مرتكب شده است و كسى كه تحصيل (تحقيق) كرده باشد، چنين سخنى نمى‌گويد.

الطوسي، الشيخ ابوجعفر، محمد بن الحسن بن علي بن الحسن (متوفاي460هـ)، التبيان في تفسير القرآن، ج10، ص 52، تحقيق: تحقيق وتصحيح: أحمد حبيب قصير العاملي، ناشر: مكتب الإعلام الإسلامي، الطبعة: الأولى، 1409هـ.

سيد مرتضى رضوان الله تعالى عليه در كتاب امالى خود در اين باره مى‌نويسد:

إن سأل سائل عن قوله تعالى (وَنادى‏ نُوحٌ رَبَّهُ فَقالَ رَبِّ إِنَّ ابْني‏ مِنْ أَهْلي‏) إلى قوله (أَنْ تَكُونَ مِنَ الْجاهِلين‏). فقال ظاهر قوله تعالى (إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ) يقتضى تكذيب قوله عليه السلام انه من أهلي فالنبي لا يجوز عليه الكذب فما الوجه في ذلك وكيف يصح أن يخبر عن ابنه انه عمل غير صالح وما المراد به.

الجواب قلنا في هذه الآية وجوه: أحدها: أن نفيه لان يكون من أهله لم يتناول نفى النسب وإنما نفى أن يكون من أهله الذين وعد بنجاتهم لأنه عز وجل كان وعد نوحا عليه السلام بان ينجي أهله ألا ترى إلى قوله تعالى (قُلْنَا احْمِلْ فيها مِنْ كُلٍّ زَوْجَيْنِ اثْنَيْنِ وَأَهْلَكَ إِلاَّ مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْل‏) فاستثنى تعالى من أهله من أراد اهلاكه بالغرق.

ويدل عليه أيضا قول نوح عليه السلام (إِنَّ ابْني‏ مِنْ أَهْلي‏ وَإِنَّ وَعْدَكَ الْحَق‏) وعلى هذا الوجه يتطابق الخبران ولا يتنافيان وقد روى هذا التأويل بعينه عن ابن عباس وجماعة من المفسرين.

والجواب الثاني أن يكون المراد بقوله تعالى (لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ) اي انه ليس على دينك وأراد انه كان كافرا مخالفا لأبيه وكأن كفره أخرجه من أن يكون له أحكام أهله ويشهد لهذا التأويل قوله تعالى طريق التعليل (إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صالِح‏) فبين تعالى انه إنما خرج من أحكام أهله لكفره وسوء عمله وقد روي هذا التأويل أيضا عن جماعة من المفسرين.

وحكى عن ابن جريج انه سئل عن ابن نوح فسبح طويلا ثم قال لا إله إلا الله يقول الله ونادى نوح ابنه ويقول ليس منه ولكنه خالفه في العمل فليس منه من لم يؤمن.

وروى عن عكرمة أنه قال كان ابنه ولكنه كان مخالفا له في النية والعمل فمن ثم قيل إنه ليس من أهلك.

والوجه الثالث انه لم يكن ابنه على الحقيقة وإنما ولد على فراشه فقال عليه السلام ان ابني على ظاهر الأمر فأعلمه الله تعالى ان الأمر بخلاف الظاهر ونبه على خيانة امرأته وليس في ذلك تكذيب خبره لأنه إنما خبر عن ظنه وعما يقتضيه الحكم الشرعي فأخبره الله تعالى بالغيب الذي لا يعلمه غيره وقد روى هذا الوجه عن الحسن وغيره.

وروى قتادة عن الحسن قال كنت عنده فقال ونادى نوح ابنه فقال لعمر الله ما هو ابنه قال فقلت يا أبا سعيد يقول الله تعالى ونادى نوح ابنه وتقول ليس بابنه قال أفرأيت قوله ليس من أهلك قال قلت معناه انه ليس من أهلك الذين وعدتك ان أنجيهم معك ولا يختلف أهل الكتاب انه ابنه فقال أهل الكتاب يكذبون.. وروى عن مجاهد وابن جريج مثل ذلك.

وهذا الوجه يبعد إذ فيه منافاة للقرآن لأنه قال تعالى (ونادى نوح ابنه) فأطلق عليه اسم البنوة ولأنه أيضا استثناه من جملة أهله بقوله تعالى (وأهلك إلا من سبق عليه القول) ولان الأنبياء عليهم الصلاة والسلام يجب أن ينزهوا عن مثل هذه الحال لأنها تعر وتشين وتغض من القدر وقد جنب الله تعالى أنبيائه عليهم الصلاة والسلام ما هو دون ذلك تعظيما لهم وتوقيرا ونفيا لكل ما ينفر عن القبول منهم وقد حمل ابن عباس ظهور ما ذكرناه من الدلالة على أن تأول قوله تعالى في امرأة نوح وامرأة لوط فخانتاهما على أن الخيانة لم تكن منهما بالزنا بل كانت إحداهما تخبر الناس بأنه مجنون والأخرى تدل على الأضياف والمعتمد في تأويل الآية هو الوجهان المتقدمان.

اگر سؤال كننده‌اى از اين گفتار خداوند بلند مرتبه سؤال كند كه: «نوح به پروردگارش عرض كرد: «پروردگارا! پسرم از خاندان من است» تا اين كلام خداوند: « من به تو اندرز مى‏دهم تا از جاهلان نباشى!» و بگويد كه ظاهر اين گفته خداوند «اى نوح! او از اهل تو نيست‏» اقتضاء مى‌كند كه گفته حضرت نوح كه او از اهل من است، دروغ باشد؛ در حالى كه دروغ گفتن براى انبياء جايز نيست؛ پس حقيقت مطلب و مقصود از آيه چيست؟

در جواب مى‌گوئيم: در باره اين آيه ديدگاه‌هاى مختلفى وجود دارد: يكى از آن‌ها اين است كه اگر خداوند مى‌گويد «او از اهل تو نيست» به معناى نفى نسب آن فرزند از حضرت نوح نيست؛ بلكه منظور اين است كه اين فرزند از كسانى نيست كه ما وعده نجات آن‌ها را به شما داديم؛ زيرا خداوند به حضرت نوح وعده داده است كه اهلش را نجات دهد؛ مگر اين سخن خداوند را نمى‌بينيد كه فرمود: «(به نوح) گفتيم: «از هر جفتى از حيوانات (از نر و ماده) يك زوج در آن (كشتى) حمل كن! همچنين خاندانت را (بر آن سوار كن)- مگر آنها كه قبلًا وعده هلاك آنان داده شده» پس خداوند با اين جمله كسانى از خانواده آن حضرت را كه وعده هلاكتشان را داده است، استثنا كرده است.

دليل ديگر بر اين ديدگاه، اين گفته حضرت نوح عليه السلام است كه: «پروردگارا! پسرم از خاندان من است و وعده تو (در مورد نجات خاندانم) حق است‏»

طبق اين ديدگاه، هر دو آيه با يكديگر سازگار است و تضاد ندارد. عين اين تأويل از ابن عباس و جماعتى از مفسران نقل شده است.

جواب دوم اين است كه مقصود از اين گفته خداوند كه «او از اهل تو نيست» اين است كه دين تو را قبول ندارد؛‌ و مراد اين است كه او كافر و مخالف پدرش بوده و همين كفرش او را از گستره احكامى كه اهل نوح را شامل مى‌شده خارج كرده است.

شاهد بر اين مطلب اين استدلال خداوند است كه: «او عمل غير صالحى است». خداوند با اين جمله او را به خاطر كفر و كردار بدش از احكامى كه شامل اهل نوح مى‌شده خارج كرده است. اين تأويل از گروهى از مفسران نقل شده است.

از ابن جريج نقل شده كه از او از فرزند نوح سؤال شد، بعد از مكث طولانى گفت: خدائى جز خداى يكتا نيست، خداوند او را فرزند نوح خوانده است؛ ولى اين‌ها مى‌گويند كه او فرزند نوح نبوده است! فرزند نوح در كردار با پدرش مخالفت كرد؛ پس هركس كه به نوح ايمان نياورد از او نيست.

از عكرمه نقل شده است كه گفت: او فرزند نوح بود؛ اما در نيت و كردار با پدرش مخالفت كرد، به همين خاطر خداوند گفته است كه او از اهل تو نيست.

ديدگاه سوم اين است كه: او فرزند واقعى حضرت نوح نبوده است؛ بلكه در هنگام ازدواج نوح با‌ آن زن به دنيا آمد و حضرت نوح گفته است كه او ظاهرا فرزند من است؛ ولى خداوند به او فهماند كه اين چنين نيست؛ بلكه همسرت به تو خيانت كرده است؛ پس با اين تأويل بازهم دروغگو بودن حضرت نوح از آيه استفاده نمى‌شود؛ چرا حضرت نوح به خيال خودش و‌ بر مبناى اقتضاى حكم شرعى (كه فرزندى كه از زن به دنيا مى‌آيد، مال شوهر او است) اين سخن را گفته است؛ اما خداوند با علم غيبى كه جز خودش نمى‌داند، او را آگاه كرده است. اين نظريه از حسن (بصري) و ديگران نقل شده است.

قتاده از حسن (بصري) نقل كرده كه من نزد او بودم كه اين آيه را تلاوت كرد: «ونادى نوح ابنه» و سپس گفت: سوگند به خدا كه او فرزند نوح نبود. من گفتم: اى ابوسعيد! خداوند مى‌گويد كه او فرزندش بوده و تو مى‌گوئى كه فرزندش نيست؟ حسن گفت: مگر اين سخن خداوند را نديده‌اى كه مى‌گويد: «او از اهل تو نيست». قتاده مى‌گويد كه من گفتم: معناى آيه اين است كه او از كسانى از اهل تو نيست كه من وعده نجات آن‌ها را داده‌ام، تمام اهل كتاب اختلاف ندارند كه او فرزند نوح است. حسن گفت: اهل كتاب دروغ مى‌گويند. از مجاهد و ابن جريج نيز همين ديدگاه نقل شده است.

اين ديدگاه بعيد به نظر مى‌رسد؛ چرا كه با قرآن كريم در تضاد است؛ زيرا خداوند فرموده «نوح فرزندش را صدا زد» پس اسم فرزند را بر او اطلاق كرده است. همچنين به اين دليل كه خداوند او را از اهلش استثناء كرده و فرموده: « خاندانت را (بر آن سوار كن)- مگر آنها كه قبلًا وعده هلاك آنان داده شده». و نيز به اين دليل كه واجب است انبياء عليهم السلام از چنين امورى پاك باشند؛ زيرا براى آن‌ها ننگ و عار است و قدر و منزلت آن‌ها را پايين مى‌آورد؛ در حالى كه خداوند انبياءش را از چيزهاى كم‌تر از آن به خاطر تعظيم و احترام و درو كردن هر چيزى مردم را از آن‌ها و پذيرش سخنشان روى گردان كند، منزه و پاك كرده است.

ابن عباس، جمله «فخانتاهما؛ آن دو خيانت كردند» را اين گونه تفسير كرده است كه خيانت آن‌ها زنا نبوده است؛ بلكه يكى از آن‌ها (زن نوح) به مردم مى‌گفت كه او ديوانه شده است و ديگرى (زن لوط) مردم از جاى مهمانان آگاه كرد.

آن چه براى ما قابل اعتماد است، دو ديدگاه اول است.

المرتضي علم الهدي، ابوالقاسم علي بن الحسين بن موسي بن محمد بن موسي بن إبراهيم بن الإمام موسي الكاظم عليه السلام (متوفاي436هـ)، الأمالي، ج2، ص144 ـ 145، تحقيق: السيد محمد بدر الدين النعساني الحلبي، ناشر: منشورات مكتبة آية الله العظمى المرعشي النجفي ـ قم، الطبعة الأولى، 1325هـ ـ 1907م.

مرحوم شرف الدين بعد از نقل گفتار سيد مرتضى مى‌نويسد:

إلى آخر كلامه الدال على وجوب نزاهة امرأة نوح وامرأة لوط من الخنا، وعلى ذلك إجماع مفسري الشيعة ومتكلميهم وسائر علمائهم.

اين گفته سيد مرتضى دلالت مى‌كند بر وجوب پاكى زن حضرت نوح و حضرت لوط از خيانت، و تمام مفسران، متكلمان و ديگر علماى شيعه بر اين مطلب اجماع دارند.

شرف الدين الموسوي، السيد عبد الحسين (متوفاي1377هـ)، الفصول المهمة في تأليف الأمة، ص 156، ناشر: قسم الإعلام الخارجي المؤسسة البعثة ـ قم، الطبعة: الأولى.

و شيخ طبرسى در تفسير مجمع البيان در رد گفتار حسن بصرى و مجاهد مبنى بر اين كه فرزند نوح، از زنا بوده است مى‌گويد:

وهذا الوجه بعيد من حيث إن فيه منافاة القرآن، لأنه تعالى قال: ( ونادى نوح ابنه ) ولأن الأنبياء يجب أن ينزهوا عن مثل هذه الحال، لأنها تعير وتشين، وقد نزه الله أنبياءه عما دون ذلك، توقيرا لهم، وتعظيما عما ينفر من القبول منهم. وروي عن ابن عباس أنه قال: ما زنت امرأة نبي قط، وكانت الخيانة من امرأة نوح أنها كانت تنسبه إلى الجنون، والخيانة من امرأة لوط أنها كانت تدل على أضيافه.

اين ديدگاه بعيد به نظر مى‌رسد؛ چرا كه با قرآن در تضاد است؛ زيرا خداوند مى‌فرمايد كه حضرت نوح او را فرزند خود خطاب كرده است و همچنين به اين دليل كه واجب است انبياء از چنين امورى پاك باشند؛ زيرا براى آن‌ها عيب و عار است و خداوند انبياى خود را به منظور احترام و تعظيم آن‌ها و دور كردن هرآن‌چه كه پذيرش گفتار آن‌ها را منفور مى‌كند، از امورى پايين‌تر از آن پاك كرده است. از ابن عباس روايت شده است كه زن هيچ پيامبرى هرگز زنا نكرده است و خيانت زن نوح اين بود كه آن حضرت به ديوانگى متهم كرده بود و خيانت زن لوط نيز اين بود كه جاى مهمانان را به كفار نشان داد.

الطبرسي، أبي علي الفضل بن الحسن (متوفاي548هـ)، تفسير مجمع البيان، ج5، ص285، تحقيق: لجنة من العلماء والمحققين الأخصائيين، ناشر: مؤسسة الأعلمي للمطبوعات ـ بيروت، الطبعة الأولى، 1415هـ ـ 1995م.

المجلسي، محمد باقر (متوفاي 1111هـ)، بحار الأنوار، ج11، ص 314، تحقيق: محمد الباقر البهبودي، ناشر: مؤسسة الوفاء ـ بيروت ـ لبنان، الطبعة: الثانية المصححة، 1403 ـ 1983 م.

و در تفسير جوامع الجامع مى‌گويد:

(فخانتاهما) بالنفاق والتظاهر على الرسولين: فامرأة نوح قالت لقومه: إنه مجنون، وامرأة لوط دلت على ضيفانه، وعن الضحاك: خانتاهما بالنميمة إذا أوحى الله إليهما أفشتاه إلى المشركين، ولا يجوز أن يراد بالخيانة الفجور لأنه نقيصة عند كل أحد، سمج في كل طبيعة، بخلاف الكفر لأن الكفار لا يستسمجونه، وعن ابن عباس: ما زنت امرأة نبي قط؛ لما في ذلك من التنفير عن الرسول، وإلحاق الوصمة به.

«فخانتاهما» به معناى نفاق و جبهه‌گيرى عليه آن دو پيامبر خدا است؛ همسر نوح به قومش مى‌گفت كه او ديوانه است و زن لوط جاى مهمانان را نشان داد. از ضحاك نقل شده است كه خيانت آن دو سخن چينى و جاسوسى بوده و خداوند به واسطه وحى آن چه را كه افشا كرده بودند، به آن دو پيامبر خبر داد.

جايز نيست كه خيانت را به معناى فجور و زنا تفسير كنيم؛ چرا كه اين امر از ديدگاه همگان نقص به حساب مى‌آيد و از ديد هر انسانى زشت به حساب مى‌آيد؛ بر خلاف كفر؛ زيرا زشتى كفر به پيامبران سرايت نمى‌كند. از ابن عباس نقل شده است كه زن هيچ پيامبرى هيچگاه زنا نكرده است؛ چرا كه اين امر مردم را از آن پيامبر متنفر مى‌كند و براى آنان عيب به شمار مى‌رود.

الطبرسي، أبي علي الفضل بن الحسن (متوفاي548هـ)، تفسير جوامع الجامع، ج3، ص 597، تحقيق و نشر: مؤسسة النشر الاسلامي التابعة لجماعة المدرسين بقم المشرفة، الطبعة: الأولى، 1418هـ.

سيد نعمت الله جزائرى رحمت الله عليه در اين باره مى‌گويد:

 أقول قوله تعالى «إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ» قيل فيه أقوال:

أحدها: أنه كان ابنه لصلبه والمعنى أنه ليس من أهلك الذين وعدتك نجاتهم معك لأن الله تعالى قد استثنى من أهله الذين وعده أن ينجيهم ممن أراد إهلاكهم بالغرق فقال «إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَيْهِ الْقَوْلُ» عن ابن عباس‏.

وثانيها: أن المراد بقوله «إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ» ليس على دينك فكان كفره أخرجه عن أن يكون له أحكام أهله وهذا كما قال النبي (صلي الله عليه وآله): سلمان منا أهل البيت‏. وإنما أراد على ديننا

ويؤيد هذا التأويل أن الله سبحانه قال على طريق التعليل «إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صالِحٍ» فبين أنه إنما أخرج عن أحكام أهله لكفره وشر عمله.

وثالثها: أنه لم يكن ابنه حقيقة وإنما ولد على فراشه فقال: إنه ابنه على ظاهر الأمر فأعلمه الله أن الأمر بخلاف الظاهر ونبهه على خيانة امرأته عن الحسن ومجاهد.

وهذا الوجه بعيد من حيث إن فيه منافاة للقرآن لأنه تعالى قال: «وَ نادى‏ نُوحٌ ابْنَهُ» ولأن الأنبياء يجب أن ينزهوا عن مثل هذا الحال لأنها تعيير وتشيين وقد نزه الله أنبياءه عما دون ذلك.

ورابعها أنه كان ابن امرأته وكان ربيبه ويعضده قراءة من قرأ بفتح الهاء وحذف الألف وإثباته لفظا.

والمعتمد المعول عليه في تأويل الآية القولان الأولان‏.

در رابطه با قول خداى متعال كه فرمود: «اين پسر از اهل تو نيست» ديدگاه‌هاى متفاوتى نقل شده است:

اوّل: اين‌كه آن پسر از نسل نوح بود؛ امّا اين‌كه خداوند او را از خانواده نوح نمى‏داند، به اين دليل است كه او به خاطر كفرش از كسانى كه خدا وعده نجات آن‌ها را به نوح داده، نبوده است؛ بلكه از كسانى بوده كه خداوند در باره آنان فرمود: «مگر آنكه‏ قول من در باره او سبقت گرفته است»

دوّم: اينكه مراد اين است كه آن پسر بر دين نوح نيست، گويا كفر او را از احكام خانوادگى و اهل بودن خارج نموده است. و اين قول شبيه همان گفتار پيامبر صلى الله عليه وآله در باره سلمان است كه فرمود: «سلمان از ما اهل بيت است» يعنى سلمان بر دين و طريقه ما است. و تأييد اين تعبير همان است كه خداوند در ادامه دليل اين مطلب را اين گونه بيان مى‌كند:

«او عملش غير صالح است» پس آشكار مى‏شود كه بدى اعمال و كفر آن پسر او را از احكام اهليّت نوح خارج كرده است.

سوّم: اينكه آن پسر، فرزند حقيقى نوح نبوده است؛ بلكه پسر همسرش بوده كه نوح او را پسر خود مى‏پنداشته است؛ امّا خداوند او را از خيانت همسرش آگاه مى‏سازد و مى‏فهماند كه اين پسر نامشروع همسرش بوده است.

اين قول از حسن و مجاهد نقل شده، ولى اين ديدگاه بسيار بعيد به نظر مى‌رسد؛ زيرا در قدم نخست با ظاهر آيات قرآن در تضاد است و قرآن او را با لفظ «ابن» ياد مى‏كند؛ ثانيا: واجب است كه دامان انبياء از امثال اين امور منزّه باشد؛ زيرا چنين امورى عار، ننگ و زشتى براى پيامبران است و خداوند آنان را از امورى كمتر از اين منزّه داشته است.

چهارم: اينكه آن پسر فرزند خوانده مشروع همسر نوح بوده كه در خانه نوح تربيت و رشد يافته و اين قول را قرائت كسانى كه (ابنه) هاء را با فتحه و حذف الف و اثبات لفظى آن قرائت كرده‏اند، تأييد مى‏كند.

امّا دو ديدگاه اوّل قابل اعتماد‌تر است و با تفسير و تأويل آيه سازگارى بيشترى دارد.

الموسوي الجزائري، السيد نعمة الله بن عبد الله (متوفاي1112هـ)، النور المبين في قصص الأنبياء و المرسلين، ص71، ناشر: منشورات مكتبة آيت الله العظمى مشرعشي نجفي ـ قم، الطبعة الأولي، 1404هـ نوبت چاپ: اول‏

على بن يونس عاملى در كتاب الصراط المستقيم مى‌نويسد:

قال ابن عباس ما زنت امرأة نبي قط.

از ابن عباس نقل شده است كه زن هيچ پيامبرى، هيچگاه زنا نكرده است.

العاملي النباطي، الشيخ زين الدين أبي محمد علي بن يونس (متوفاي877هـ) الصراط المستقيم إلى مستحقي التقديم، ج1، ص 342، تحقيق: محمد الباقر البهبودي، ناشر: المكتبة المرتضوية لإحياء الآثار الجعفرية، الطبعة الأولى، 1384هـ

و ملا محمد فيض كاشانى نيز گفته است:

(عبادنا صالحين فخانتاهما) بالنفاق والتظاهر على الرسولين. مثل الله حال الكفار والمنافقين ـ في أنهم يعاقبون بكفرهم ونفاقهم، ولا يحابون بما بينهم وبين النبي والمؤمنين، من النسبة والوصلة ـ بحال امرأة نوح وامرأة لوط. وفيه تعريض بعائشة وحفصة في خيانتهما رسول الله صلى الله عليه وآله، بإفشاء سره، ونفاقهما إياه، وتظاهرهما عليه، كما فعلت امرأتا الرسولين.

مراد از «فخانتاهما» نفاق و همدست شدن عليه آن دو پيامبر است و آن‌ها همانند كافران و منافقان به خاطر كفر و نفاق شان مؤاخذه خواهند شد و نسبتى كه بين آنان و بين پيامبران و مؤمنان بوده فايده‌اى به حالشان نخواهد داشت. اين آيه كنايه به عائشه و حفصه است در خيانتشان به رسول خدا صلى الله عليه وآله كه راز آن حضرت را فاش ساختند، نفاق ورزيدند و عليه رسول خدا همدست شدند؛ همان طورى كه زن آن دو پيامبر (نوح و لوط) انجام دادند.

الكاشاني، المولى محمد محسن الفيض (متوافاي1091هـ)، الأصفى في تفسير القرآن، ج2، ص 1325، ناشر: مركز الأبحاث والدراسات الاسلامية تحقيق: مركز الأبحاث والدراسات الاسلامية، ناشر: مركز النشر التابع لمكتب الإعلام الإسلامي ـ قم، الطبعة: الأولي، 1418هـ

و علامه طباطبائى مى‌نويسد:

و في التمثيل تعريض ظاهر شديد لزوجي النبي (ص) حيث خانتاه في إفشاء سره و تظاهرتا عليه و آذتاه بذلك، و خاصة من حيث التعبير بلفظ الكفر و الخيانة و ذكر الأمر بدخول النار.

در اين مثال كنايه شديدى به دو همسر رسول خدا صلى الله عليه وآله است؛ به خاطر اين كه راز آن حضرت را فاش ساخته و عليه آن حضرت همدست شدند و ايشان را اذيت كردند؛ به ويژه كه از كلمه «كفر و خيانت» استفاده كرده و وعده دخول در آتش جهنم را داده است.

طباطبايى، سيد محمد حسين‏ (متوفاي 1412هـ)، الميزان فى تفسير القرآن‏، ج‏19، ص343، ناشر: منشورات جماعة المدرسين في الحوزة العلمية في قم المقدسة‏، الطبعة: الخامسة، 1417هـ.

بنابراين، اجماع علماى شيعه بر اين است كه هيچ زنى از زنان پيامبران و حتى زن نوح و لوط كه خداوند صراحتا از خيانت آن‌ها سخن گفته است، در تمام عمرشان متهم به زنا نبوده‌اند.

آلوسي: اتهام اعتقاد شيعيان به فاحشه بودن عائشه، دروغ و تهمت است:

علامه آلوسى از مفسران شهير اهل سنت نيز با تأييد همين ديدگاه، سخن كسانى را كه مى‌گويند شيعه اعتقاد به فاحشه بودن برخى از زنان پيامبر دارد، رد و آن را دروغ و شايعه مى‌داند:

ونسب للشيعة قذف عائشة رضي الله تعالي عنها بما براها الله تعالي منه وهم ينكرون ذلك أشد الإنكار وليس في كتبهم المعول عليها عندهم عين منه ولا أثر أصلاً. وكذلك ينكرون ما نسب إليهم من القول بوقوع ذلك منها بعد وفاته صلى الله عليه وسلم وليس له أيضا في كتبهم عين ولا أثر.

به شيعيان نسبت داده شده است كه به عائشه تهمت زنا كه خداوند او را از آن مبرّا كرده است، زده‌اند؛ در حالى كه خود آن‌ها چنين مطلبى را شديدا انكار مى‌كند؛ در كتاب‌هاى مورد اعتماد آن‌ها چنين مطلبى ديده نمى‌شود و اصلا اثرى از آن نيست. همچنين آن‌ها وقوع فحشا را براى عائشه بعد از وفات رسول خدا صلى الله عليه وآله انكار مى‌كنند و از اين مطلب نيز در كتاب‌هاى آن‌ها اثرى ديده نمى‌شود.

الآلوسي البغدادي الحنفي، أبو الفضل شهاب الدين السيد محمود بن عبد الله (متوفاي1270هـ)، روح المعاني في تفسير القرآن العظيم والسبع المثاني، ج18، ص 122، ناشر: دار إحياء التراث العربي ـ بيروت.

و در جائى ديگر مى‌گويد:

(فخانتهما) بيان لما صدر عنهما من الخيانة العظيمة مع تحقق ما ينافيهما من مرافقة النبي عليه الصلاة والسلام أما خيانة امرأة نوح عليه السلام فكانت تقول للناس: إنه مجنون وأما خيانة امرأة لوط فكانت تدل على الضيف رواه جمع وصححه الحاكم عن ابن عباس....

ونقل ابن عطية عن بعض تفسيرها بالكفر والزنا وغيره ولعمري لا يكاد يقول بذلك إلا ابن زنا فالحق عندي أن عهر الزوجات كعهر الأمهات من المنفرات التي قال السعد: إن الحق منعها في حق الأنبياء عليهم السلام. وما ينسب للشيعة مما يخالف ذلك في حق سيد الأنبياء صلى الله تعالى عليه وسلم كذب عليهم فلا تعول عليه وكان شائعا وفي هذا على ما قيل: تصوير لحال المرأتين المحاكية لحال الكفرة في خيانتهما لرسول الله صلى الله تعالى عليه وسلم بالكفر والعصيان مع تمكنهم التام من الإيمان والطاعة.

«فخانتاهما» بيان خيانت‌هاى بزرگى است كه از آن دو زن صادر شده و اين خيانت‌ها با دوستى آنان با اين پيامبران منافات داشته است. خيانت زن نوح اين بوده كه او به مردم مى‌گفت كه او ديوانه است و خيانت زن لوط اين بوده كه او جاى مهمانان را به كفار نشان مى‌داده‌، اين روايت را گروهى از ابن عباس نقل كرده و حاكم نيشابورى نيز سند آن را تصحيح كرده است.

از ابن عطيه از برخى تفاسير او نقل شده كه «فخانتاهما» را به كفر و زنا تفسير كرده است؛ قسم به جانم كه ممكن نيست كسى چنين بگويد،‌ مگر فرزند زنا باشد؛ پس ديدگاه حق در نزد من اين است كه اتهام زنا به همسران پيامبران، همانند اتهام امهات المؤمنين به زنا، از گفتارهاى شاذى است كه سعد در باره آن گفته: حق اين است كه متهم كردن زنان انبياء به زنا، جايز نيست و‌ آن چه به شيعيان نسبت داده مى‌شود كه خلاف اين اعتقاد را در حق آقاى پيامبران صلى الله عليه وآله دارند، دروغ است، ارزش اعتماد ندارد و شايعه‌اى بيش نيست.

و طبق اين مطالب، اين آيه حالت دو زنى را كه نشانگر حال كفار در خيانت به پيامبر صلى الله عليه وآله بودند، نشان مى‌دهد، با اينكه آن دو قدرت كامل بر ايمان و اطاعت داشتند!

الآلوسي البغدادي الحنفي، أبو الفضل شهاب الدين السيد محمود بن عبد الله (متوفاي1270هـ)، روح المعاني في تفسير القرآن العظيم والسبع المثاني، ج28، ص162، ناشر: دار إحياء التراث العربي – بيروت.

ديدگاه علماي اهل سنت در باره اتهام فحشاء به همسران پيامبران

اكثر بزرگان اهل سنت نيز اعتقاد دارند كه هيچ يك از زنان پيامبران، متهم به زنا فحشاء نبوده‌اند.

ابن كثير دمشقى سلفى در اين باره مى‌گويد:

وليس المراد بقوله «فخانتاهما» في فاحشة بل في الدين فإن نساء الأنبياء معصومات عن الوقوع في الفاحشة لحرمة الأنبياء كما قدمنا في سورة النور قال سفيان الثوري عن موسى بن أبي عائشة عن سليمان بن قتة سمعت ابن عباس يقول في هذه الآية ) فخانتاهما ( قال ما زنتا أما خيانة امرأة نوح فكانت تخبر أنه مجنون وأما خيانة امرأة لوط فكانت تدل قومها على أضيافه.

منظور از اين گفته خداوند «فخانتاهما» فحشا نيست؛ بلكه خيانت در دين است؛ چرا كه زنان انبياء از انجام فحشاء معصوم هستند؛ به خاطر احترامى كه انبياء دارند؛ چنانچه پيش از اين در سوره نور در اين باره سخن گفتيم. سفيان ثورى از موسى بن أبى عائشه از سليمان بن قته از ابن عباس نقل كرده است كه در باره اين آيه گفته: آن‌ها زنا نكرده بودند؛ بلكه خيانت زن نوح اين بود كه به مردم مى‌گفت او ديوانه است و خيانت زن لوط نيز اين بود جاى مهمانان را به قوم لوط نشان داد.

ابن كثير الدمشقي، إسماعيل بن عمر ابوالفداء القرشي (متوفاي774هـ)، تفسير القرآن العظيم، ج4، ص394، ناشر: دار الفكر ـ بيروت – 1401هـ.

و در جاى ديگر مى‌گويد:

وقال ابن عباس وغير واحد من السلف ما زنت امرأة نبي قط قال وقوله (إنه ليس من أهلك) أي الذين وعدتك نجاتهم وقول ابن عباس في هذا هو الحق الذي لا محيد عنه فإن الله سبحانه أغير من أن يمكن امرأة نبي من الفاحشة...

عن سليمان بن قتة قال سمعت ابن عباس سئل وهو إلى جنب الكعبة عن قول الله (فخانتاهما) قال أما إنه لم يكن بالزنا ولكن كانت هذه تخبر الناس أنه مجنون وكانت هذه تدل على الأضياف ثم قرأ (إنه عمل غير صالح).

قال ابن عيينة وأخبرني عمار الدهني أنه سأل سعيد بن جبير عن ذلك فقال كان ابن نوح إن الله لا يكذب قال تعالى «ونادى نوح ابنه» قال وقال بعض العلماء ما فجرت امرأة نبي قط وكذا روي عن مجاهد أيضا وعكرمة والضحاك وميمون بن مهران وثابت بن الحجاج وهو اختيار أبي جعفر بن جرير وهو الصواب الذي لا شك فيه.

ابن عباس و بسيارى از گذشتگان گفته‌اند كه هيچيك از زنان پيامبران هيچگاه زنا نكرده‌اند، و اين گفته خداوند «او از اهل تو نيست» يعنى (همسر و فرزندت) جزء كسانى كه وعده نجاتش را به تو داديم نيستند. گفته ابن عباس در اين باره گفته درستى است كه چاره‌اى جز قبول آن نداريم؛ زيرا خداوند غيرتمندتر از آن است كه ممكن باشد زنى از زنان پيامبران فاحشه باشد.

از سليمان بن قته نقل شده است كه از ابن عباس؛ در حالى كه او در كنار كعبه بود از آيه «فخانتاهما» سؤال شد، در جواب گفت: منظور از خيانت زنا نيست؛ بلكه زن نوح به مردم مى‌گفت كه او ديوانه است و زن لوط جاى مهمانان را به كفار نشان داد، سپس اين آيه را قرائت كرد كه «او عمل غير صالحى است».

ابن عيينه گفته كه عمار دهنى به من خبر داد كه از سعيد بن جبير در باره اين آيه سؤال شد، پس گفت: او فرزند نوح بوده است، چو خداوند هيچگاه دروغ نمى‌گويد و خداوند فرموده كه: «نوح فرزندش را صدا زد». برخى از علما گفه‌اند كه هيچيك از زنان پيامبران هيچگاه فاجره نبوده‌اند. از مجاهد، عكرمه، ضحاك، ميمون بن مهران، ثابت بن حجاج نيز همين ديدگاه نقل شده و ابوجعفر بن جرير (طبري)‌ نيز همين را اختيار كرده، اين سخن حقى است كه ترديدى در آن نيست.

ابن كثير الدمشقي، إسماعيل بن عمر ابوالفداء القرشي (متوفاي774هـ)، تفسير القرآن العظيم، ج2، ص449، ناشر: دار الفكر ـ بيروت – 1401هـ.

فخررازى در جواب كسانى كه فرزند نوح را زنا زاده معرفى كرده‌اند، مى‌گويد:

القول الثالث: أنه ولد على فراشه لغير رشدة، والقائلون بهذا القول احتجوا بقوله تعالى في امرأة نوح وامرأة لوط «فخانتاهما» وهذا قول خبيث يجب صون منصب الأنبياء عن هذه الفضيحة لا سيما وهو على خلاف نص القرآن. أما قوله تعالى «فَخَانَتَاهُمَا» فليس فيه أن تلك الخيانة إنما حصلت بالسبب الذي ذكروه. قبل لابن عباس رضي الله عنهما: ما كانت تلك الخيانة، فقال: كانت امرأة نوح تقول: زوجي مجنون، وامرأة لوط تدل الناس على ضيفه إذا نزلوا به.

ديدگاه سوم اين است كه: او (پسر نوح) فرزند نامشروعى بوده كه در خانه حضرت نوح به دنيا آمده است، دليل آن‌ها اين گفته خداوند در باره زنان حضرت نوح و لوط است كه فرموده: «فخانتاهما». اين گفته خبيثى است كه واجب است مقام انبياء عليهم السلام از چنين فضاحتى محفوظ بماند؛ به ويژه كه بر خلاف نص قرآن كريم است.

اما در اين گفته خداوند «فخانتاهما»، چيزى نيست كه نتيجه آن خيانتى باشد كه طرفداران ديدگاه سوم گفته‌اند. از ابن عباس سؤال شد كه منظور از خيانت در اين آيه چيست، پس گفت: خيانت زن نوح اين بود كه مى‌گفت شوهر من ديوانه است و خيانت زن لوط اين بود كه مردم را از وجود مهمانان آگاه كرد، آن زمان كه مهمانان وارد (خانه لوط) شدند.

الرازي الشافعي، فخر الدين محمد بن عمر التميمي (متوفاي604هـ)، التفسير الكبير أو مفاتيح الغيب، ج17، ص113، ناشر: دار الكتب العلمية ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1421هـ ـ 2000م.

و علامه شوكانى در باره نوع خيانت همسر حضرت نوح و لوط و اجماعى بودن اين مطلب كه هيچ يك از زنان پيامبر متهم به زنا نبوده‌اند، مى‌نويسد:

(فخانتاهما) أي فوقعت منهما الخيانة لهما قال عكرمة والضحاك بالكفر وقيل كانت امرأة نوح تقول للناس أنه مجنون وكانت امرأة لوط تخبر قومه بأضيافه وقد وقع الإجماع على أنه ما زنت امرأة نبي قط وقيل كانت خيانتهما بالنفاق وقيل خانتاهما بالنميمة.

«فخانتاهما» يعنى آن دو زن به آن دو پيامبر خيانت كردند، عكرمه و ضحاك گفته‌اند كه منظور از خيانت كفر است. برخى گفته‌اند كه زن نوح به مردم مى‌گفت كه او ديوانه است، و زن لوط جاى مهمانان را به كفار نشان داد. اين مطلب اجماعى است كه هيچيك از زنان پيامبران هيچگاه زنا نكرده‌اند، برخى گفته‌اند كه خيانت آن‌ها نفاقشان بوده و برخى اعتقاد دارند كه خيانت آن‌ها سخن چينى بوده است.

الشوكاني، محمد بن علي بن محمد (متوفاي1255هـ)، فتح القدير الجامع بين فني الرواية والدراية من علم التفسير، ج5، ص255، ناشر: دار الفكر – بيروت.

و قنوجى حنفى، از بزرگان قرن چهاردهم هجرى اهل سنت، ادعاى اجماع مى‌كند كه هيچ يك از همسران پيامبران، زنا نكرده‌اند:

وقد وقعت الأدلة الإجماعية على أنه ما زنت امرأة نبي قط.

ادله اجماعى وجود دارد كه هيچيك از زنان پيامبران، هيچگاه زنان نكرده‌اند.

القنوجي البخاري، أبو الطيب السيد محمد صديق خان بن السيد حسن خان (متوفاي1307هـ)، حسن الأسوة بما ثبت من الله ورسوله في النسوة، ج1، ص241، تحقيق: الدكتور- مصطفي الخن/ ومحي الدين ستو ناشر: مؤسسة الرسالة – بيروت، الطبعة: الخامسة، 1406هـ/ 1985م.

و بستى اموى در رد تهمتى كه به همسران حضرت سليمان زده شده است، مى‌گويد:

وحاشى وكلا من هذه الوصمة الخسيسة أن يفعلها الله تعالى مع أنبيائه عليهم السلام وكيف والأمة مجمعة على أنه ما زنت امرأة نبي قط كانت مؤمنة أو كافرة وخيانة امرأة نوح وامرأة لوط عليهما السلام إنما كانت في إظهارهما الإيمان وإخفائهما الكفر لا غير.

هرگز، هرگز، چنين عيب زشتى را نمى‌توان پذيرفت كه خداوند براى انبياى خود امكان‌پذير كرده باشد؛ چگونه ممكن است؛ در حالى كه امت اسلام اجماع دارند كه هيچيك از زنان پيامبران هيچگاه زنا نكرده‌اند؛ چه آن‌ها كه مؤمن بوده‌اند و چه كافران‌شان. خيانت زن نوح و زن لوط عليهما السلام اين بود كه در ظاهر مى‌گفتند كه ما مؤمن هستيم؛ ولى كفرشان را مخفى مى‌كردند و خيانت ديگرى نبوده است.

السبتي الأموي، أبو الحسن علي بن أحمد، تنزيه الأنبياء عما نسب إليهم حثالة الأغبياء، ج1، ص39، تحقيق: محمد رضوان الداية، ناشر: دار الفكر المعاصر ـ لبنان، الطبعة: الأولى، 1411هـ ـ 1990م.

ابن تيميه حرّانى در اين باره مى‌نويسد:

وأما البغايا فليس في الأنبياء، ولا الصالحين من تزوج بغيا لأن البغاء يفسد فراشه، ولهذا أبيح للمسلم أن يتزوج الكتابية اليهودية والنصرانية، إذا كان محصنا غير مسافح، ولا متخذ خدن فعلم أن تزوج الكافرة قد يجوز، وتزوج البغي لا يجوز لأن ضرر دينها لا يتعدى إليه، أما ضرر بغاها فيتعدى إليه، و الله أعلم.

اما زنان زنا كار، هيچ نبى و يا صالحى نبوده است كه با زنان زناكار ازدواج كرده باشد؛ زيرا زناى اين زنان، سبب از بين رفتن نسل او مى‌شود؛ و به همين دليل براى مسلمان جايز است كه با اهل كتاب يعنى يهود و نصارا ازدواج كند؛ اما ازدواج با زن زناكار جايز نيست! زيرا ضررى كه در دين يهودى و مسيحى است، به مسلمان سرايت نمى‌كند اما ضرر زناى زن بدكار، به شوهر سرايت مى‌كند!

ابن تيميه الحراني الحنبلي، ابوالعباس أحمد عبد الحليم (متوفاي 728 هـ)، الفتاوى الكبرى لشيخ الإسلام ابن تيمية، ج4، ص158، تحقيق: قدم له حسنين محمد مخلوف، ناشر: دار المعرفة ـ بيروت.

جصاص در احكام القرآن مى‌نويسد:

وقوله تعالى: (فخانتاهما)، قال ابن عباس: «كانتا منافقتين ما زنت امرأة نبي قط»، وكانت خيانتهما أن امرأة نوح عليه السلام كانت تقول للناس إنه مجنون، وكانت امرأة لوط عليه السلام تدل على الضيف.

ابن عباس در باره اين گفته خداوند: «فخانتاهما» گفته: هر دوى آن‌ها منافق بودند، هيچيك از زنان پيامبران هيچگاه زنا نكرده‌اند، خيانت آن‌ها اين بود كه زن نوح به مردم مى‌گفت كه او ديوانه است و زن لوط جاى مهمانان را به كفار نشان داد.

الجصاص، أحمد بن علي الرازي أبو بكر (متوفاي370هـ)، أحكام القرآن، ج5، ص365، تحقيق: محمد الصادق قمحاوي، ناشر: دار إحياء التراث العربي ـ بيروت – 1405هـ.

سمرقندى در تفسير خود مى‌نويسد:

(فخانتاهما) يعني خالفتاهما في الدين. وروي عن ابن عباس أنه قال ما زنت امرأة نبي قط وما كانت خيانتهما إلا في الدين. فأما امرأة نوح كانت تخبر الناس أنه مجنون وأما امرأة لوط فكانت تدل على الأضياف. وقال عكرمة الخيانة في كل شيء ليس في الزنى.

منظور از «فخانتاهما» خيانت در دين است، از ابن عباس نقل شده است كه هيچيك از زنان پيامبران هيچگاه زنا نكرده‌اند... از عكرمه نقل شده است كه مراد از آيه خيانت در هر چيزى مى‌تواند باشد جز زنا.

السمرقندي، نصر بن محمد بن أحمد ابوالليث (متوفاي367 هـ)، تفسير السمرقندي المسمي بحر العلوم، ج3، ص449، تحقيق: د. محمود مطرجي، ناشر: دار الفكر ـ بيروت.

أبوالقاسم لالكائى مى‌گويد:

عن أبي عامر الهمداني قال سمعت الشعبي يقول ما زنت امرأة نبي قط.

ابوعامر همدانى مى‌گويد كه از شعبى شنيدم كه مى‌گفت: هيچيك از زنان پيامبران هيچگاه زنا نكرده‌اند.

اللالكائي، أبو القاسم هبة الله بن الحسن بن منصور (متوفاي418هـ)، شرح أصول اعتقاد أهل السنة والجماعة من الكتاب والسنة وإجماع الصحابة، ج8، ص1437، تحقيق: د. أحمد سعد حمدان، ناشر: دار طيبة ـ الرياض 1402هـ

غرناطى كلبى مى‌نويسد:

(فخانتاهما) * قال ابن عباس خيانة امرأة نوح في أنها كانت تقول إنه مجنون وخيانة امرأة لوط بأنها كانت تخبر قومه بأضيافه إذا قدموا عليه وكانتا مع ذلك كافرتين وقيل خانتا بالزنا وأنكر ابن عباس ذلك وقال ما زنت امرأة نبي قط تنزيها من الله لهم عن هذا النقص.

ابن عباس در باره آيه «فخانتاهما» گفته: كه خيانت زن نوح اين بود كه به مردم مى‌گفت كه او ديوانه است و خيانت زن لوط نيز اين بود كه مردم را از وجود مهمانان آگاه كرد در آن هنگام كه آن‌ها وارد (خانه لوط) شدند. در عين حال هر دوى آن‌ها كافر بودند. برخى گفته‌اند كه مراد از خيانت «زنا» است، ابن عباس اين مطلب را منكر شده و گفته: هيچيك از زنان پيامبران هيچگاه زنا نكرده‌اند؛ چرا كه خداوند پيامبرانش را از چنين عيب و نقصى پاك كرده است.

الغرناطي الكلبي، محمد بن أحمد بن محمد (متوفاي741هـ)، كتاب التسهيل لعلوم التنزيل، ج4، ص133، ناشر: دار الكتاب العربي ـ لبنان، الطبعة: الرابعة، 1403هـ ـ 1983م.

تهمت‌هائي كه بزرگان اهل سنت به عائشه زده‌اند:

داستان افك و تهمت صحابه به عائشه (به نظر اهل سنت)

يكى از قضاياتى اهل سنت به عائشه نسبت داده و در حقيقت به او تهمت زده‌اند، داستان افك است. طبق آيه قرآن كريم، گروهى از صحابه به يكى از همسران رسول خدا تهمت فحشاء زده بودند كه رسول خدا از اين كار بسيار غمگين و ناراحت شد و خداوند آيه برائت همسر ايشان را نازل و قلب رسول خدا را شادمان كرد.

برخى از بزرگان عقيده دارند كه اين تهمت به ماريه قبطيه مادر ابراهيم عليه السلام توسط يكى ديگر از همسران آن حضرت زده شد و خداوند برائت ماريه را از اين اتهام نازل كرد.

ما اين مطلب را در آدرس ذيل به صورت كامل بررسى كرده‌ايم:

http://valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=question&id=1265

از آن جائى كه اين قضيه فضيلت بزرگى براى شخص تبرئه شده به حساب مى‌آمد، اهل سنت تلاش كردند كه اين ماجرا را به پاى عائشه بنويسند؛ همان طورى كه بسيارى از فضائل و مناقب اهل بيت عليهم السلام را براى ديگران نقل كردند.

جالب اين است كه براى تثبيت اين مطلب چنان اغراق كردند و مطالب زشت و زننده را به آن افزودند كه عقل، انصاف و غيرت هيچ مسلمانى نمى‌تواند آن را بپذيرد كه اگر اين مطالب ثابت شود، اصل عدالت، تقوى و كرامت رسول خدا از يك طرف و عدالت صحابه و ياران آن حضرت از طرف ديگر زير سؤال مى‌رود.

ما به مواردى به صورت اختصار اشاره مى‌كنيم:

صحابه، عائشه را سبّ كردند و به او تهمت زدند:

اهل سنت به عدالت تمام اصحاب رسول خدا صلى الله عليه وآله معتقد هستند و مى‌گويند همه آن‌ها بلا استثناء عادل هستند؛ اما مى‌بينيم كه همين افراد به عائشه تهمت زنا مى‌زنند و حتى او را سبّ مى‌كنند.

بخارى به نقل از خود عائشه مى‌نويسد:

عَنْ عَائِشَةَ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم خَطَبَ النَّاسَ فَحَمِدَ اللَّهَ وَأَثْنَى عَلَيْهِ وَقَالَ مَا تُشِيرُونَ عَلَىَّ فِي قَوْمٍ يَسُبُّونَ أَهْلِي مَا عَلِمْتُ عَلَيْهِمْ مِنْ سُوءٍ قَطُّ.

عائشه از رسول خدا (ص) روايت مى کند که براى مردم سخنرانى نمودند؛ پس ستايش و ثناى خداوند کرده و فرمودند: در مورد گروهى که خانواده من (عائشه در قضيه افك) را دشنام مى‌دهند و من در گذشته از ايشان هيچ بدى نديده‌ام، چه نظرى را به من پيشنهاد مى کنيد؟

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج6، ص2683، ح 6936، كِتَاب الِاعْتِصَامِ بِالْكِتَابِ وَالسُّنَّةِ، بَاب قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى « وَأَمْرُهُمْ شُورَى بَيْنَهُمْ»، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

صحابه، عائشه را متهم كردند!

بخارى، در باره كسانى كه به عائشه تهمت زدند، مى‌نويسد:

وقال عُرْوَةُ أَيْضًا لم يُسَمَّ من أَهْلِ الْإِفْكِ أَيْضًا إلا حَسَّانُ بن ثَابِتٍ وَمِسْطَحُ بن أُثَاثَةَ وَحَمْنَةُ بِنْتُ جَحْشٍ في نَاسٍ آخَرِينَ لَا عِلْمَ لي بِهِمْ غير أَنَّهُمْ عُصْبَةٌ كما قال الله تَعَالَى وَإِنَّ كِبْرَ ذلك يُقَالُ له عبد اللَّهِ بن أُبَيٍّ بن سَلُولَ.

عروه نقل مى كند كه كسى از اهل افك (تهمت زننده‌گان به عائشه) نام برده نشده؛ جز حسان بن ثابت و مسطح بن اثاثه و حمنة دختر جحش. مردم ديگرى نيز بودند كه من چيزى نمى دانم؛ جز آنكه آن‌ها يك گروه (عصبه) بودند؛ همانگونه كه خداوند عزوجل فرموده است؛ اگر چه كسى كه اين قضيه را بزرگ جلوه داده، نامش عبد الله بن أبى سلول بوده.

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج4، ص1518، ح3910، كِتَاب الْمَغَازِي، بَاب حديث الْإِفْكِ، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

اجراي حد قذف بر صحابه

در مصادر اهل سنت، رواياتى وارد شده است كه رسول خدا بعد از نزول آيه برائت عائشه، تهمت زنندگان را حد قذف زد؛ از جمله حسان بن ثابت، مسطح بن أثاثة و حمنة بن جحش.

قرطبى، مفسر پرآوازه اهل سنت در اين باره مى‌نويسد:

المشهور من الأخبار والمعروف عند العلماء أن الذي حد حسان ومسطح وحمنة ولم يسمع بحد لعبد الله بن أبي روى أبو داود عن عائشة رضي الله عنها قالت: لما نزل عذري قام النبي صلى الله عليه وسلم فذكر ذلك وتلا القرآن فلما نزل من المنبر أمر بالرجلين والمرأة فضربوا حدهم وسماهم: حسان بن ثابت ومسطح بن أثاثة وحمنة بنت جحش وفي كتاب الطحاوي ثمانين ثمانين قال علماؤنا وإنما لم يحد عبد الله بن أبي لأن الله تعالى قد أعد له في الآخرة عذابا عظيما فلو حد في الدنيا لكان ذلك نقصا من عذابه في الآخرة وتخفيفا عنه.

ديدگاه معروف علما اين است و روايات مشهور نيز دلالت كه رسول خدا، حسان، مسطح و حمنة را حد زده است و شنيده نشده است كه عبد الله بن أبى را نيز حد زده باشد.

ابوداود از عائشه نقل كرده است كه وقتى عذر (پاك بودن) من نازل شد، رسول خدا ايستاد،‌ اين مطلب را ياد‌آور شد و قرآن خواند، وقتى از منبر پايين آمد، دستور داد كه دو مرد و يك زن را حد بزنند و حسان بن ثابت، مسطح بن أثاثة وحمنة بن ججش را نام برد.

در كتاب طحاوى آمده است كه به هر كدام هشتاد ضربه شلاق زدند، دانشمندان ما گفته‌اند كه عبد الله بن أبى را حد نزد؛ زيرا خداوند وعده داده است كه او را در آخرت عذاب سختى نمايد و اگر در اين دنيا حد زده مى‌شد، از عذاب قيامت او كاسته مى‌شود و تخفيفى براى او بود.

الأنصاري القرطبي، ابوعبد الله محمد بن أحمد (متوفاي671هـ)، الجامع لأحكام القرآن، ج12، ص201، ناشر: دار الشعب – القاهرة.

البته اين گفته او كه «چون قرار است در آخرت عبد الله بن أبى عذاب سختى شود؛ پس رسول خدا (ص‌‌) او را حد نزده است» سخنى است نسنجيده؛ زيرا پيامبر (ص) مامور به اجراى حدود الهى بودند و ترك حدود، خود يكى از گناهان كبيره است! و به همين جهت، پيامبر (ص) حتى رجم يهود را به خاطر زنا، ترك نكردند! چه رسد به يك منافق از مسلمانان!

بنابراين يا عبد الله بن أبى را نيز حد زده است كه اين وجه دليلى ندارد، يا او جزء تهمت زنندگان نبوده است؛ بلكه اهل سنت خواسته‌اند كه ثابت كنند كه تهمت زنندگان به عائشه منافق بوده‌اند نه از بزرگان اصحاب.

آلوسى نيز مى‌گويد:

وفي البحر أن المشهور حدّ حسان ومسطح وحمنة.

مشهور اين است كه رسول خدا (ص)؛ حسّان، مسطح و حمنته را حد زده است.

الآلوسي البغدادي الحنفي، أبو الفضل شهاب الدين السيد محمود بن عبد الله (متوفاي1270هـ)، روح المعاني في تفسير القرآن العظيم والسبع المثاني، ج18، ص116، ناشر: دار إحياء التراث العربي – بيروت.

و ابن حزم اندلسى مى‌گويد:

فَبَعْدَ نُزُولِ هذه الْآيَةِ جَلَدَ رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم مِسْطَحَ بن أُثَاثَةَ وَحَسَّانَ بن ثَابِتٍ وَحَمْنَةَ بِنْتَ جَحْشٍ.

بعد از نزول اين آيه رسول خدا (ص)؛ مسطح بن أثاثه، حسّان بن ثابت، وحمنة بنت حجش را تازيانه زد.

إبن حزم الأندلسي الظاهري، ابومحمد علي بن أحمد بن سعيد (متوفاي456هـ)، المحلي، ج11، ص130، تحقيق: لجنة إحياء التراث العربي، ناشر: دار الآفاق الجديدة ـ بيروت.

حسان بن ثابت، همان كسى است كه در زمان جاهليت شاعر انصار بود و در زمان اسلام «شاعر رسول الله» لقب گرفت.

بخارى در صحيح خود مى‌نويسد:

حدثنا حَفْصُ بن عُمَرَ حدثنا شُعْبَةُ عن عَدِيِّ بن ثَابِتٍ عن الْبَرَاءِ رضي الله عنه قال قال النبي صلى الله عليه وسلم لِحَسَّانَ اهْجُهُمْ أو هَاجِهِمْ وَجِبْرِيلُ مَعَكَ.

براء بن عازب گفته است كه رسول خدا به حسّان گفت: هجو كن (جواب كسانى را كه شعرهاى زشت در باره رسول خدا مى‌سرودند با شعر بده) جبرئيل با تو است.

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج3، ص1176، ح3041، كِتَاب بَدْءِ الْخَلْقِ، بَاب ذِكْرِ الْمَلَائِكَةِ، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

و أبوداود در مسند خود نقل مى‌كند:

حدثنا محمد بن سُلَيْمَانَ الْمِصِّيصِيُّ لُوَيْنٌ ثنا بن أبي الزِّنَادِ عن أبيه عن عُرْوَةَ وَهِشَامٍ عن عُرْوَةَ عن عَائِشَةَ رضي الله عنها قالت كان رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم يَضَعُ لِحَسَّانَ مِنْبَرًا في الْمَسْجِدِ فَيَقُومُ عليه يَهْجُو من قال في رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فقال رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم إِنَّ رُوحَ الْقُدُسِ مع حَسَّانَ ما نَافَحَ عن رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم.

عروه از عائشه نقل كرده است كه رسول خدا براى حسّان منبرى در مسجد نهاده بود؛ پس او روى منبر مى‌نشست و كسانى را كه پيامبر خدا را هجو كرده بودند، هجو مى‌كرد. پس رسول خدا (ص) فرمود: روح القدس (جبرئيل) با حسّان است، زمانى كه از رسول خدا پشتيبانى مى‌كرد.

السجستاني الأزدي، سليمان بن الأشعث ابوداود (متوفاي 275هـ)، سنن أبي داود، ج4، ص304، ح5015، تحقيق: محمد محيي الدين عبد الحميد، ناشر: دار الفكر؛

المزي، ابوالحجاج يوسف بن الزكي عبدالرحمن (متوفاي742هـ)، تهذيب الكمال، ج6، ص21، تحقيق: د. بشار عواد معروف، ناشر: مؤسسة الرسالة ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1400هـ – 1980م؛

العسقلاني الشافعي، أحمد بن علي بن حجر ابوالفضل (متوفاي852هـ)، الإصابة في تمييز الصحابة، ج2، ص64، تحقيق: علي محمد البجاوي، ناشر: دار الجيل ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1412هـ ـ 1992م.

مسطح بن أثاثه نيز از كسانى كه در جنگ بدر حضور داشته و همراه پدرش در همان سال‌هاى نخست ايمان آورده و قطعا جزء سابقون الأولون است؛ چناچه در صحيح بخارى آمده است:

بَاب تَسْمِيَةُ من سُمِّيَ من أَهْلِ بَدْرٍ في الْجَامِعِ الذي وَضَعَهُ أبو عبد اللَّهِ على حُرُوفِ الْمُعْجَمِ... مَعْنُ بن عَدِيٍّ الْأَنْصَارِيُّ مِسْطَحُ بن أُثَاثَةَ بن عَبَّادِ بن الْمُطَّلِبِ بن عبد مَنَافٍ مِقْدَادُ بن عَمْرٍو الْكِنْدِيُّ....

باب نام‌هاى كسانى از اهل بدر كه ابو عبد الله (بخاري) در كتاب الجامع (صحيح بخاري) به ترتيب حروف الفبا مرتب كرده است... معن بن عدى انصارى، مسطح بن أثاثة بن عباد بن المطلب بن عبد مناف، مقداد بن عمرو كندى و...

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج4، ص1477، كِتَاب الْمَغَازِي، بَاب تَسْمِيَةُ من سُمِّيَ من أَهْلِ بَدْرٍ...، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

و ابن تيميه حرانى مى‌نويسد:

فان الذين قذفوا عائشة أم المؤمنين كان فيهم مسطح بن اثاثة وكان من أهل بدر.

از كسانى به عائشه تهمت زنا زدند، مسطح بن أثاثة بود كه او در جنگ بدر نيز حضور داشته است.

ابن تيميه الحراني الحنبلي، ابوالعباس أحمد عبد الحليم (متوفاي 728 هـ)، كتب ورسائل وفتاوي شيخ الإسلام ابن تيمية، ج7، ص487، تحقيق: عبد الرحمن بن محمد بن قاسم العاصمي النجدي، ناشر: مكتبة ابن تيمية، الطبعة: الثانية.

ترديد رسول خدا (ص)، به پاكدامني عائشه:

همان طور كه پيش از اين گفتيم، اهل سنت براى تثبيت نزول آيه افك در باره عائشه، چنان در آن اغراق كرده و به قول معروف پيازداغش را زياد كرده‌اند كه حتى به رسول خدا صلى الله عليه وآله نيز تهمت زده‌اند كه آن حضرت نيز به عائشه اطمينان نداشت و حتى ايشان نيز اتهام به عائشه را باور كرده بود و مدام به عائشه مى‌گفت كه اگر اين كار را كرده‌اى، به من بگو تا از خداوند براى تو طلب استغفار كنم!!!.

يا عَائِشَةُ فإنه بَلَغَنِي عَنْكِ كَذَا وَكَذَا فَإِنْ كُنْتِ بَرِيئَةً فَسَيُبَرِّئُكِ الله وَإِنْ كُنْتِ أَلْمَمْتِ بشيء فَاسْتَغْفِرِي اللَّهَ وَتُوبِي إليه فإن الْعَبْدَ إذا اعْتَرَفَ بِذَنْبِهِ ثُمَّ تَابَ تَابَ الله عليه.

اى عايشه! از تو به من چنين و چنان رسيده (خبر رسيده كه مرتكب چنين گناهى شدى) پس اگر بى‌گناه باشى خدا تو را تبرئه خواهد كرد و اگر گناه كردى استغفار كن و به درگاه او توبه كن؛ چرا كه اگر بنده به گناه خود اعتراف و سپس به درگاه خدا توبه كند خدا او را مى بخشد.

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج2، ص945، ح2518،كتاب الشهادات، بَاب تَعْدِيلِ النِّسَاءِ بَعْضِهِنَّ بَعْضًا و ج4، ص1774، ح4473، كتاب التفسير، بَاب قوله «لَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ...»، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

و طبرانى در معجم كبير خود نقل مى‌كند:

يا عَائِشَةُ!إن كُنْتِ فَعَلْتِ هذا الأَمْرَ فَقُولِي حتى اسْتَغْفِرَ اللَّهَ لَكِ. قالت: وَاللَّهِ لا أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ منه أَبَدًا إن كُنْتُ فَعَلْتُهُ فَلا غَفَرَ اللَّهُ لي.

اى عائشه! اگر تو اين كار را كرده‌اى (اگر زنا كرده‌اي) به من بگو تا براى تو از خداوند طلب بخشش كنم، عائشه گفت: به خدا سوگند هرگز از خداوند طلب بخشش نمى‌كنم، اگر انجام داده باشم، خدا مرا نبخشد.

الطبراني، ابوالقاسم سليمان بن أحمد بن أيوب (متوفاي360هـ)، المعجم الكبير، ج23، ص128، تحقيق: حمدي بن عبدالمجيد السلفي، ناشر: مكتبة الزهراء ـ الموصل، الطبعة: الثانية، 1404هـ – 1983م.

وجاء في بعض الروايات: يا عائشة إن كنت فعلت هذا الأمر فقولي لي حتى أستغفر الله تعالى لك.

در برخى از روايات آمده است كه رسول خدا فرمود: اى عائشه! اگر تو اين كار را كرده‌اى (اگر زنا داده‌اي) به من بگو تا براى تو از خداوند طلب بخشش كنم.

الآلوسي البغدادي الحنفي، أبو الفضل شهاب الدين السيد محمود بن عبد الله (متوفاي1270هـ)، روح المعاني في تفسير القرآن العظيم والسبع المثاني، ج18، ص121، ناشر: دار إحياء التراث العربي – بيروت.

جالب است كه البانى وهابى با استناد به روايت بخارى كه پيش از اين گذشت، ارتكاب فحشاء را براى همسران انبياء عليهم السلام و رسول خدا صلى الله عليه وآله ممكن و آن‌ها را غير معصوم از چنين خطائى مى‌داند:

و قوله: «ألممت» قال الحافظ: أي وقع منك على خلاف العادة، و هذا حقيقة الإلمام... قال الداوودي: أمرها بالاعتراف، و لم يندبها إلى الكتمان، للفرق بين أزواج النبي صلى الله عليه وسلم و غيرهنّ، فيجب على أزواجه الاعتراف بما يقع منهنّ و لا يَكْتُمْنَه إياه، لأنه لا يحل لنبي إمساك من يقع منها ذلك بخلاف نساء الناس، فإنهن ندبن إلى الستر.

ثم تعقبه الحافظ نقلا عن القاضي عياض فيما ادعاه من الأمر بالاعتراف، فليراجعه من شاء، لكنهم سلموا له قوله: إنه لا يحل لنبي إمساك من يقع منها ذلك. و ذلك غيرة من الله تعالى على نبيه صلى الله عليه وسلم، و لكنه سبحانه صان السيدة عائشة رضي الله عنها وسائر أمهات المؤمنين من ذلك كما عرف ذلك من تاريخ حياتهن، و نزول التبرئة بخصوص السيدة عائشة رضي الله عنها، وإن كان وقوع ذلك ممكنا من الناحية النظرية لعدم وجود نص باستحالة ذلك منهن، ولهذا كان موقف النبي صلى الله عليه وسلم في القصة موقف المتريث المترقب نزول الوحي القاطع للشك في ذلك الذي ينبئ عنه قوله صلى الله عليه وسلم في حديث الترجمة: «إنما أنت من بنات آدم، فإن كنت بريئة فسيبرئك الله، و إن كنت ألممت بذنب فاستغفري الله..»، و لذلك قال الحافظ في صدد بيان ما في الحديث من الفوائد: «و فيه أن النبي صلى الله عليه وسلم كان لا يحكم لنفسه إلا بعد نزول الوحي. نبه عليه الشيخ أبو محمد بن أبي جمرة نفع الله به ».

يعني أن النبي صلى الله عليه وسلم لم يقطع ببراءة عائشة رضي الله عنها إلا بعد نزول الوحي. ففيه إشعار قوي بأن الأمر في حد نفسه ممكن الوقوع.

حافظ (ابن حجر) در باره كلمه «الممت» گفته: يعنى از تو كار خلاف عادت سر زده است، اين حقيقت المام است... داودى گفته: رسول خدا (ص) به عائشه دستور داد كه اعتراف كند و آن را كتمان ننمايد؛ چرا كه فرق است بين همسران رسول خدا و ديگر زنان، پس واجب است كه هركارى كه از زنان رسول خدا (ص) سر مى‌زند، اعتراف كنند و حق كتمان آن را ندارند؛ زيرا براى رسول خدا (ص) جايز نيست كه اعمال آن‌ها بگذرد؛ به خلاف ديگر زنان كه به آن‌ها دستور داده شده كارهاى كه از آن‌ها سرزده را بپوشانند.

حافظ (ابن حجر) در ادامه سخن قاضى عياض را نقل مى‌كند كه او ادعا كرده رسول خدا به عائشه دستور داد كه اعتراف نمايد اما از سوى ديگر علما اين سخن ابن حجر را نيز قبول كرده‌اند كه بر پيامبر (ص) جايز نيست، زنى را كه زنا كرده است، در همسرى خود نگاه دارد! (نشانگر تعارض بين اين دو سخن پيامبر است كه من براى تو استغفار مى‌كنم و نگران نباش و اينكه پيامبر بايد او را طلاق دهد) ولى خداوند همسران پيامبر و نيز بانو عائشه را از اين گناه حفظ كرد، همانطور كه هركس تاريخ را مطالعه كند و نزول آيه برائت براى عائشه را، اين مطلب را درك مى‌كند!

 اگر چه وقوع اين عمل (فحشا) از ناحيه نظرى ممكن است؛ چرا كه نصى وجود ندارد كه ثابت كند انجام فحشا براى آن‌ها محال است. از اين رو، رسول خدا در اين قضيه منتظر وحى بود كه شك او را در باره عائشه از بين ببرد و اين گفتار رسول خدا (ص) بر اين مطلب دلالت دارد كه فرمود: «تو فرزندى از فرزندان آدم هستى، اگر كارى نكرده‌ باشى خداوند تو را تبرئه خواهد كرد، اگر خلافى از تو سرزده است، از خداوند طلب بخشش كن». از اين رو ابن حجر در صدد بيان فوائد اين حديث برآمده و گفته است: رسول خدا قلبا براى خودش حكم صادر نكرده بود؛ مگر بعد از نزول وحى، به اين مطلب را شيخ أبومحمد بن أبى حمزه اشاره كرده است.

يعنى رسول خدا به پاكدامنى عائشه اطمينان نداشت؛ مگر بعد از نزول وحى، در اين مطلب دلالت قوى دارد بر اين كه به خودى خود انجام اين كار (فحشا) براى زنان پيامبر امكان پذير است.

ألباني، محمّد ناصر (متوفاي1420هـ)، سلسة الأحاديث الصحيحة‌، ج6، ص 26، ح2507، طبق برنامه المكتبة الشاملة.

و سپس در ادامه به نقد كلام ابن كثير دمشقى كه قائل به عصمت همسران پيامبران از فحشا شده مى‌پردازد و با استناد به همين روايت بخارى و شكى كه رسول خدا به عائشه داشته است‌، ثابت مى‌كند كه همسران پيامبران و از جمله عائشه از عمل فحشاء معصوم نبوده و براى آنان نيز ارتكاب چنين عملى ممكن بوده است.

مشورت رسول خدا (ص) با اصحاب در باره طلاق عائشه:

بخارى در صحيح خود نوشته است كه رسول خدا صلى الله عليه وآله چنان اتهام به عائشه را باور كرده بود كه با اصحاب خود در باره طلاق دادن عائشه مشورت كرد. و جالب اين است كه ادعا مى‌كند اميرمؤمنان عليه السلام به طلاق دادن او رأى داد. وى به نقل از عائشه مى‌نويسد:

فقلت سُبْحَانَ اللَّهِ وَلَقَدْ يَتَحَدَّثُ الناس بهذا قالت فَبِتُّ اللَّيْلَةَ حتى أَصْبَحْتُ لَا يَرْقَأُ لي دَمْعٌ ولا أَكْتَحِلُ بِنَوْمٍ ثُمَّ أَصْبَحْتُ فَدَعَا رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم عَلِيَّ بن أبي طَالِبٍ وَأُسَامَةَ بن زَيْدٍ حين اسْتَلْبَثَ الْوَحْيُ يَسْتَشِيرُهُمَا في فِرَاقِ أَهْلِهِ فَأَمَّا أُسَامَةُ فَأَشَارَ عليه بِالَّذِي يَعْلَمُ في نَفْسِهِ من الْوُدِّ لهم فقال أُسَامَةُ: أَهْلُكَ يا رَسُولَ اللَّهِ ولا نَعْلَمُ والله إلا خَيْرًا وَأَمَّا عَلِيُّ بن أبي طَالِبٍ فقال: يا رَسُولَ اللَّهِ لم يُضَيِّقْ الله عَلَيْكَ وَالنِّسَاءُ سِوَاهَا كَثِيرٌ.

عائشه گويد: گفتم: منزه است خدا! آيا مردم چنين سخنانى گفته‌اند؟ عائشه مى‌گويد: از سر شب تا صبح بيدار بودم و اشك چشمانم قطع نمى‌شد و خوابم نمى‌برد، وقتى صبح شد، رسول خدا (ص)، على بن أبى طالب و اسامة بن زيد را خواست، در آن هنگام كه هنوز وحى به تأخير افتاده بود، تا در باره جدائى و طلاق من مشورت كند، اسامة بن زيد به دوستى و علاقه‌اى كه رسول خدا به من داشت اشاره كرد و گفت: اى رسول خدا (ص) او خانواده تو است، به خدا سوگند كه ما جز خير از او چيز ديگرى نديده‌ايم؛ اما على بن طالب (ع) فرمود: اى رسول خدا! خداوند بر تو سخت نگرفته (دستت بسته نيست) زنان بسيارى (براى ازدواج با تو) هستند.

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج2، ص944، ح2518،كتاب الشهادات، بَاب تَعْدِيلِ النِّسَاءِ بَعْضِهِنَّ بَعْضًا، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

و طبرانى در معجم كبير، سيوطى در الدر المنثور و آلوسى در تفسير خود مى‌نويسند:

فقال لِعَلِيٍّ: ما تَقُولُ في عَائِشَةَ؟ فَقَدْ أَهَمَّنِي ما قال الناس فيها. فقال له: يا رَسُولَ اللَّهِ قد قال الناس وقد حَلَّ لك طَلاقُهَا.

رسول خدا (ص) خطاب به على عليه السلام فرمود: مردم در باره عائشه چه مى‌گويند، به درستى كه گفتار آن‌ها مرا غمگين كرده است، على عليه السلام فرمود: اين پيامبر خدا! مردم چيزهائى مى‌گويند، خداوند طلاق او را برايت حلال كرده است.

الطبراني، ابوالقاسم سليمان بن أحمد بن أيوب (متوفاي360هـ)، المعجم الكبير، ج23، ص127، تحقيق: حمدي بن عبدالمجيد السلفي، ناشر: مكتبة الزهراء ـ الموصل، الطبعة: الثانية، 1404هـ – 1983م؛

السيوطي، جلال الدين عبد الرحمن بن أبي بكر (متوفاي911هـ)، الدر المنثور، ج6، ص149، ناشر: دار الفكر ـ بيروت – 1993؛

الآلوسي البغدادي الحنفي، أبو الفضل شهاب الدين السيد محمود بن عبد الله (متوفاي1270هـ)، روح المعاني في تفسير القرآن العظيم والسبع المثاني، ج18، ص117، ناشر: دار إحياء التراث العربي – بيروت.

قهر يك ماهه رسول خدا (ص) با عائشه:

جالب است كه اهل سنت نقل كرده‌اند، رسول خدا چنان به عائشه بى‌اعتماد بود و چنان اتهام به او را باور كرده بود كه تا يك ماه با عائشه قهر كرد و با او سخن نگفت. بخارى در صحيح خود مى‌نويسد:

ولم يَجْلِسْ عِنْدِي مُنْذُ قِيلَ ما قِيلَ قَبْلَهَا وقد لَبِثَ شَهْرًا لَا يُوحَى إليه في شَأْنِي بِشَيْءٍ.

بعد از آن كه مردم آن مطالب را در باره من گفتند، رسول خدا پيش من نيامد (با من قهر بود) يكماه وحى به تأخير افتاد و چيزى در باره من نازل نشد.

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج4، ص1520، ح3910، كتاب المغازي، بَاب حديث الْإِفْكِ و ج2، ص945، ح2518،كتاب الشهادات، بَاب تَعْدِيلِ النِّسَاءِ بَعْضِهِنَّ بَعْضًا، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

تحليل عدم اعتماد رسول خدا (ص) به عائشه:

همان طور كه پيش از اين گفتيم، اهل سنت براى تثبيت اين فضيلت ساختگى براى عائشه، اين اغراق‌ها را نقل كرده‌اند وگرنه شأن رسول خدا صلى الله عليه وآله بسيار بالاتر از اين است كه به همسر خود بى‌اعتماد باشد و اتهام چند نفر (به قول اهل سنت چند منافق) را باور و حتى با همسرش يك ماه تمام قهر كند.

چگونه مى‌توان باور داشت كه رسول خدا به خاطر گفته كسانى كه هيچ مدركى براى سخنان خود ندارند، به همسر خود شك كرده باشد؟

در حالى كه قرآن كريم صراحت دارد كه آن حضرت جز وحى سخن ديگرى نمى‌گويد:

وَمَا يَنطِقُ عَنِ الهَْوَى. إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْىٌ يُوحَى‏. النجم/3 و 4.

و هرگز از روى هواى نفس سخن نمى‏گويد!. آنچه مى‏گويد چيزى جز وحى كه بر او نازل شده نيست‏.

چگونه مى‌توان باور داشت كه پيام‌آور خدا قبل از نزول وحى و قبل از اطمينان از انجام عمل به همسر خود شك كرده باشد؟

آيا اين مطلب عدالت رسول خدا را زير سؤال نمى‌برد؟

متأسفانه اهل سنت حاضر هستند كه براى اثبات يك فضيلت براى عائشه، شخصيت و مقام رسول خدا را زير سؤال ببرند. و اين جاى تأسف بسيار دارد.

جالب است كه قرآن كريم به نقل از حضرت عيسى عليه السلام مى‌نويسد كه او از داخل خانه‌هاى مردم خبر مى‌داده است:

وَأُنَبِّئُكُمْ بِما تَأْكُلُونَ وَما تَدَّخِرُونَ في‏ بُيُوتِكُمْ إِنَّ في‏ ذلِكَ لَآيَةً لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنينَ. آل عمران/49.

و از آنچه مى‏خوريد، و در خانه‏هاى خود ذخيره مى‏كنيد، به شما خبر مى‏دهم مسلماً در اينها، نشانه‏اى براى شماست، اگر ايمان داشته باشيد!.

چطور حضرت عيسى عليه السلام در درون خانه‌هاى مردم و آن چه آن‌ها مى‌خورند و ذخيره مى‌كنند، خبر مى‌دهد؛ اما رسول خدا از وضعيت و كردار همسرش بى‌خبر است و به گفته چند نفر منافق اعتماد و همسرش را متهم كرده و تا يك ماه با او قهر مى‌كند؟

خداوند صراحتا در آيه قرآن كريم از آگاه ساختن رسول خود از علم غيب سخن مى‌گويد، چگونه ممكن است كه از كردار و احوال همسر خود بى‌خبر باشد؟

عَلِمُ الْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلىَ‏ غَيْبِهِ أَحَدًا. إِلَّا مَنِ ارْتَضىَ‏ مِن رَّسُولٍ فَإِنَّهُ يَسْلُكُ مِن بَينْ‏ِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَدًا. الجن/27.

داناى غيب اوست و هيچ كس را بر اسرار غيبش آگاه نمى‏سازد، مگر رسولانى كه آنان را برگزيده و مراقبينى از پيش رو و پشت سر براى آنها قرار مى‏دهد.

پيامبرى كه از فتح ايران و روم و به دست‌آوردن گنج‌هاى قيصر خبر مى‌دهد، چگونه ممكن است كه از احوال همسرش بى‌خبر باشد؟

بخارى در صحيح خود مى‌نويسد:

حدثني محمد بن الْحَكَمِ أخبرنا النَّضْرُ أخبرنا إِسْرَائِيلُ أخبرنا سَعْدٌ الطَّائِيُّ أخبرنا مُحِلُّ بن خَلِيفَةَ عن عَدِيِّ بن حَاتِمٍ قال بَيْنَا أنا عِنْدَ النبي صلى الله عليه وسلم إِذْ أَتَاهُ رَجُلٌ فَشَكَا إليه الْفَاقَةَ ثُمَّ أَتَاهُ آخَرُ فَشَكَا قَطْعَ السَّبِيلِ فقال يا عَدِيُّ هل رَأَيْتَ الْحِيرَةَ قلت لم أَرَهَا وقد أُنْبِئْتُ عنها قال فَإِنْ طَالَتْ بِكَ حَيَاةٌ لَتَرَيَنَّ الظَّعِينَةَ تَرْتَحِلُ من الْحِيرَةِ حتى تَطُوفَ بِالْكَعْبَةِ لَا تَخَافُ أَحَدًا إلا اللَّهَ قلت فِيمَا بَيْنِي وَبَيْنَ نَفْسِي فَأَيْنَ دُعَّارُ طَيِّئٍ الَّذِينَ قد سَعَّرُوا الْبِلَادَ وَلَئِنْ طَالَتْ بِكَ حَيَاةٌ لَتُفْتَحَنَّ كُنُوزُ كِسْرَى....

عدى بن حاتم گفت: در محضر رسول خدا (ص) بوديم كه مردى آمد و از مشكلات و سختى‌ها شكايت كرد، پس شخص ديگرى آمد و از راهزنى شكايت نمود؛ پس رسول خدا (ص) فرمود: آيا تا به حال حيره را ديده‌اي؟ گفتم: نديده‌ام؛ ولى برايم تعريف كرده‌اند. فرمود: اگر عمرت دراز شود، خواهى ديد زنى در هودج از حيره براى طواف خانه كعبه حركت مى‌كند؛ در حالى كه از احد جز خدا نمى‌ترسد. در دل خود گفتم: پس دزدان طى كه سبب داغ شدن شهرها (نا امنى شهرها) شده‌اند كجا هستند! و فرمود: اگر عمرت طولانى شود، فتح گنجهاى كسرى را خواهى ديد.

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري،ج 3، ص1316، ح3400، كِتَاب الْمَنَاقِبِ، بَاب عَلَامَاتِ النُّبُوَّةِ في الْإِسْلَامِ، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

چگونه است كه عمر بن الخطاب از مدينه لشكريان مسلمان در ايران را در حال شكست خوردن مى‌بيند و از همان‌جا آن‌ها را هدايت مى‌كند؛ اما پيامبر خدا صلى الله عليه وآله از داخل خانه خود خبر ندارد و از كردار همسرش آگاه نيست؟

ابن تيميه حرانى در منهاج السنة مى‌نويسد:

وروى ابن وهب عن يحيى بن أيوب عن ابن عجلان عن نافع عن ابن عمر أن عمر بن الخطاب بعث جيشا وأمر عليهم رجلا يدعى سارية قال فبينا عمر يخطب في الناس فجعل يصيح على المنبر يا سارية الجبل يا سارية الجبل قال فقدم رسول الجيش فسأله فقال يا أمير المؤمنين لقينا عدونا فهزمونا فإذا بصائح يا سارية الجبل يا سارية الجبل فأسندنا ظهورنا إلى الجبل فهزمهم الله فقيل لعمر بن الخطاب إنك كنت تصيح بذلك على المنبر.

نافع از ابن عمر نقل كرده است كه عمر بن خطاب لشكرى را براى جنگ فرستاد و فرماندهى آن را به سارية واگذار كرد، روزى عمر بر بالاى منبر خطبه مى‌خواند كه ناگهان فرياد زد: اى ساريه! به كوه پناه ببر، به كوه پناه ببر. وقتى پيك لشكر آمد، از وضعيت لشكر از او سؤال كردند، گفت: با دشمن روبرو شديم، آن‌ها ما را شكست دادند، تا اين كه فريادى به گوش مان رسيد كه «اى ساريه به كوه پناه ببر»؛ پس ما نيز پشت مان را به كوه محكم كرديم و آن‌ها را شكست داديم، به عمر گفتند: اين تو بودى كه اين فرياد را از بالاى منبر سر دادى.

ابن تيميه الحراني الحنبلي، ابوالعباس أحمد عبد الحليم (متوفاي 728 هـ)، منهاج السنة النبوية، ج6، ص64، تحقيق: د. محمد رشاد سالم، ناشر: مؤسسة قرطبة، الطبعة: الأولى، 1406هـ.

و ابن كثير سلفى مى‌نويسد:

وقد ذكرنا في سيرة عمر بن الخطاب رضي الله عنه أشياء كثيرة من مكاشفاته وما كان يخبر به من المغيبات كقصة سارية بن زنيم وما شاكلها ولله الحمد والمنة.

در باره عمر، مطالب زيادى از مكاشفات (معجزات) و اخبار غيبى او نقل شده است؛ همانند قصيه سارية بن زنيم و همانند، خداوند را به خاطر آن سپاسگذاريم.

ابن كثير الدمشقي، ابوالفداء إسماعيل بن عمر القرشي (متوفاي774هـ)، البداية والنهاية، ج6، ص201، ناشر: مكتبة المعارف – بيروت.

ابن حجر هيثمى مى‌نويسد:

الفصل السابع في كراماته رضي الله عنه.

الأولى أخرج البيهقي وابو نعيم واللالكائي وابن الأعرابي والخطيب عن نافع عن ابن عمر بإسناد حسن قال وجه عمر جيشا ورأس عليهم رجلا يدعى سارية فبينا عمر رضي الله عنه يخطب جعل ينادي يا سارية الجبل ثلاثا ثم قدم رسول الجيش فسأله عمر فقال يا أمير المؤمنين هزمنا فبينا نحن كذلك إذ سمعنا صوتا ينادي يا سارية الجبل ثلاثا فأسندنا ظهرنا إلى الجبل فهزمهم الله قال قيل لعمر إنك كنت تصيح بذلك.

وذلك الجبل الذي كان سارية عنده بنهاوند من أرض العجم.

فصل هفتم در باره كرامات عمر:

اول: بيهقى، ابونعيم، لالكائى، ابن اعرابى و خطيب از نافع از ابن عمر با سند «حسن» نقل كرده‌اند كه عمر لشكرى را به فرماندهى ساريه، عازم نبرد كرد، روزى ديديم كه عمر خطبه مى‌خواند كه ناگهان....

الهيثمي، ابوالعباس أحمد بن محمد بن علي ابن حجر (متوفاي973هـ)، الصواعق المحرقة علي أهل الرفض والضلال والزندقة، ج1، ص293، تحقيق عبد الرحمن بن عبد الله التركي ـ كامل محمد الخراط، ناشر: مؤسسة الرسالة ـ لبنان، الطبعة: الأولى، 1417هـ ـ 1997م.

و ابن حجر عسقلانى مى‌گويد:

وأخرجها البيهقي في الدلائل واللالكائي في شرح السنة والزين عاقولي في فوائده وابن الأعرابي في كرمات الأولياء من طريق بن وهب عن يحيى بن أيوب عن بن عجلان عن نافع عن بن عمر قال وجه عمر جيشا ورأس عليهم رجلا يدعى سارية... وهكذا ذكره حرملة في جمعة لحديث بن وهب وهو إسناده حسن.

بيهقى در دلائل، لالكائى در شرح السنة، و زين عاقولوى در فوائد، ابن اعرابى در كرامات الأولياء از طريق وهب از نافع از ابن عمر نقل كرده‌اند كه عمر... اين روايت را حرمله نيز در مجموعه حديث خود به همين صورت نقل كرده و سند آن «حسن» است.

العسقلاني الشافعي، أحمد بن علي بن حجر ابوالفضل (متوفاي852هـ)، الإصابة في تمييز الصحابة، ج3، ص6، تحقيق: علي محمد البجاوي، ناشر: دار الجيل ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1412هـ ـ 1992م.

از طرف ديگر علما و بزرگان اهل سنت نقل كرده‌اند كه رسول خدا صلى الله عليه وآله همان طورى كه از روبرو و با چشم سر مى‌ديد، از پشت سر نيز قادر بود كه اعمال و رفتار مردم را ببيند.

بخارى در صحيح خود مى‌نويسد:

عن أبي هُرَيْرَةَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قال هل تَرَوْنَ قِبْلَتِي هَا هُنَا فَوَاللَّهِ ما يَخْفَى عَلَيَّ خُشُوعُكُمْ ولا رُكُوعُكُمْ إني لَأَرَاكُمْ من وَرَاءِ ظَهْرِي.

پيامبر (ص) فرمود: آيا من را در مقابل خود اينجا مى‌بينيد؟ قسم به خدا خشوع و ركوع شما بر من پنهان نيست! من شما را از پشت سر خويش مى‌بينم!

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج1، ص161، ح408، كتاب الصلاة، بَاب عِظَةِ الْإِمَامِ الناس في إِتْمَامِ الصَّلَاةِ وَذِكْرِ الْقِبْلَةِ، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

و در صحيح مسلم آمده است كه آن حضرت فرمود:

إني والله لَأُبْصِرُ من وَرَائِي كما أُبْصِرُ من بَيْنِ يَدَيَّ.

سوگند به خدا! كه من همانطور كه از پيش رويم را مى‌بينم، پشت سرم را نيز مى‌بينم.

النيسابوري القشيري، ابوالحسين مسلم بن الحجاج (متوفاي261هـ)، صحيح مسلم، ج1، ص319، ح423، كتاب الصلاة، باب الأَمْرِ بِتَحْسِينِ الصَّلاَةِ وَإِتْمَامِهَا وَالْخُشُوعِ فِيهَا، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار إحياء التراث العربي ـ بيروت.

پيامبرى كه از اعمال مردم پشت سر خود با خبر است، چگونه از درون خانه خود و وضعيت همسرش آگاه نيست و به همسرش اطمينان ندارد؟

به نظر مى‌رسد كه اهل سنت اين مطالب را فقط براى تثبيت مطلب جعل كرده‌اند و به قول معروف خواسته‌اند پيازداغش را زيادتر كنند تا مردم بيشتر باور نمايند، غافل از اين كه با ده‌ها روايت ديگر در تضاد و غير قابل پذيرش است.

پدر و مادر عائشه نيز اتهام به او را باور كرده بودند:

بخارى در صحيح خود مى‌نويسد كه ابوبكر و ام رمان، پدر و مادر عائشه نيز سخن تهمت زنندگان را باور و حتى تصديق كرده بودند. وى در صحيح خود به نقل از عائشه مى‌نويسد كه او خطاب به پدر و مادرش اين چنين گفته است:

إني والله لقد عَلِمْتُ أَنَّكُمْ سَمِعْتُمْ ما يَتَحَدَّثُ بِهِ الناس وَوَقَرَ في أَنْفُسِكُمْ وَصَدَّقْتُمْ بِهِ وَلَئِنْ قلت لَكُمْ إني بَرِيئَةٌ وَاللَّهُ يَعْلَمُ إني لَبَرِيئَةٌ لَا تُصَدِّقُونِي بِذَلِكَ وَلَئِنْ اعْتَرَفْتُ لَكُمْ بِأَمْرٍ وَاللَّهُ يَعْلَمُ أَنِّي بَرِيئَةٌ لَتُصَدِّقُنِّي والله ما أَجِدُ لي وَلَكُمْ مَثَلًا إلا أَبَا يُوسُفَ إِذْ قال «فَصَبْرٌ جَمِيلٌ وَاللَّهُ الْمُسْتَعَانُ على ما تَصِفُونَ».

به خدا سوگند مى‌دانم كه شما اين تهمت را شنيده‌ايد، و به آن اطمينان كرده‌ و اين مطالب را تصديق كرده ايد، اگر بگويم: من مرتكب اين گناه نشده‌ام، خداوند مى‌داند كه من مرتكب نشده‌ام (سودى ندارد) شما سخنم را باور و مرا تصديق نخواهيد كرد؛ اما اگر به انجام آن اعتراف كنم؛ در حالى كه انجام نداده‌ام، مرا تصديق و اين مطلب را باور مى‌كنيد. هيچ مثلى را براى خود و شما نمى يابم جز كلام پدر يوسف كه گفت: (فصبر جميل والله المستعان على ما تصفون).

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج2، ص945، ح2518،كتاب الشهادات، بَاب تَعْدِيلِ النِّسَاءِ بَعْضِهِنَّ بَعْضًا، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

ديگر همسران رسول خدا (ص) نيز عائشه را متهم كرده بودند:

بخارى در صحيح خود مى‌نويسد كه حتى ديگر امهات المؤمنين نيز عائشه را متهم به اين عمل كرده بودند. وى به نقل از عائشه مى‌نويسد:

فقلت ائْذَنْ لي إلى أَبَوَيَّ قالت وأنا حِينَئِذٍ أُرِيدُ أَنْ أَسْتَيْقِنَ الْخَبَرَ من قِبَلِهِمَا فَأَذِنَ لي رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فَأَتَيْتُ أَبَوَيَّ فقلت لِأُمِّي ما يَتَحَدَّثُ بِهِ الناس فقالت يا بُنَيَّةُ هَوِّنِي على نَفْسِكِ الشَّأْنَ فَوَاللَّهِ لَقَلَّمَا كانت امْرَأَةٌ قَطُّ وَضِيئَةٌ عِنْدَ رَجُلٍ يُحِبُّهَا وَلَهَا ضَرَائِرُ إلا أَكْثَرْنَ عليها.

به رسول خدا (ص) گفتم: به من اجازه بده تا به خانه پدر و مادرم بروم و هدف من اين بود كه به خبرهاى كه از آن‌ها به من رسيده بود، مطمئن شوم، رسول خدا (ص) اجازه داد، پيش پدر و مادرم رفتم و به مادرم گفتم: مردم چه مى گويند؟ مادرم گفت: نگران مباش، زنى را كه شوهرش او را دوست دارد، هووهايش زياد در باره او سخن مى‌گويند.

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج2، ص944، ح2518،كتاب الشهادات، بَاب تَعْدِيلِ النِّسَاءِ بَعْضِهِنَّ بَعْضًا، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

از ديدگاه ما نقل چنين مطالبى، بى‌احترامى به همسران رسول خدا و در نتيجه بى‌احترامى به خود آن حضرت است؛ اما اهل سنت در مصادر متعدد شان به منظور اثبات اين مطلب كه آيه‌اى در قرآن كريم در شأن عائشه نازل شده است، حاضر شده‌اند كه اين تهمت‌ها را به همسر رسول خدا و خود حضرت بزنند و عاقبت و نتيجه آن هرچه باشد، براى اهل سنت تفاوتى نمى‌كند؛ چرا كه آن‌ها براى آن اثبات و جعل فضيلت براى عائشه از هر چيز ديگرى مهم‌‌تر است.

نقل روايات شرم‌آور بر زبان عائشه:

رابطه هر زنى با شوهرش از محرمانه‌ترين مسائلى است كه هيچ كس نبايد از آن آگاه شود. اين مسأله حتى در جوامع غير مسلمان نيز رعايت مى‌شود و امرى است كه فطرتا تمامى انسان‌ها همانند رازى محرمانه آن را حفظ مى‌كنند.

اما متأسفانه اهل سنت مطالبى از ام المؤمنين عائشه نقل كرده‌اند كه به هيچ وجه با موقعيت او سازگارى ندارد و در حقيقت آبروى رسول خدا صلى الله عليه وآله را نشانه رفته است.

متأسفانه برخى از فرقه‌ها و علماى اهل سنت براى اين كه بتوانند اعتقادات، افكار و فتواهاى خود را تثبيت كنند و آن را به كرسى بنشانند، رواياتى را از زبان همسران رسول خدا و به ويژه عائشه در تأييد افكار خود نقل كرده‌اند؛ در حالى كه عقل هيچ انسانى نمى‌تواند بپذيرد كه همسر رسول خدا مطالبى را كه عرق شرم از پيشانى هر مسلمان با غيرتى سرازير مى‌كند؛ آن‌هم با مردان نامحرم در ميان گذاشته باشد و اسرار خصوصى خود و رسول خدا صلى الله عليه وآله فاش ساخته باشد.

ما به تعدادى از اين روايات اشاره مى‌كنيم و قضاوت را به عهده خوانندگان منصف و واقع بين مى‌گذاريم.

باكره بودن زنان در بهشت و گفتار خجالت‌آور عائشه:

يكى از مسائلى كه به كرات در روايات آمده است، باكره بودن زنان در بهشت است كه آن‌ها بعد از هر بار نزديكى دوباره به حالت اول بازخواهند گشت. رسول خدا صلى الله عليه وآله وقتى اين مطلب را براى اصحاب نقل مى‌كند و عائشه اين مطلب را مى‌شنود، سخنى مى‌گويد كه عرق شرم از هر پيشانى هر انسانى جارى مى‌شود؛ البته گفتگو در باره اين مطالب بين زن و شوهر هيچ اشكالى ندارد؛ اما نقل آن در كتاب‌هاى روائى، تفسير، لغت و... آن‌هم از زبان همسر رسول خدا صلى الله عليه وآله امر قبيحى است كه غيرت هر مسلمانى را به جوش مى‌آورد.

قرطبى مفسر شهير اهل سنت در تفسير خود مى‌نويسد:

وقال المسيب بن شريك: قال النبي (ص) في قوله «إنا أنشأناهن إنشاء» [ الآية ] قال: «هن عجائز الدنيا أنشأهن الله خلقا جديداً كلما أتاهن أزواجهن وجدوهن أبكارا» فلما سمعت عائشة ذلك قالت: واوجعاه فقال لها النبي (ص): «ليس هناك وجع».

مسيب بن شريك مى‌گويد: رسول خدا در باره آيه «إنا انشأناهن إنشاء» فرمود: مقصود از آن پيرزن‌هائى كه در قيامت به آن‌ها آفرينش جديدى داده مى‌شود كه هر وقت شوهرانشان با آن‌ها نزديكى كنند، آن‌ها را باكره خواهند يافت. وقتى عائشه اين مطلب را شنيد، گفت: واى از مصيبت درد كشيدن! رسول خدا (ص) به او فرمود: در آن جا دردى نيست.

الأنصاري القرطبي، ابوعبد الله محمد بن أحمد (متوفاي671هـ)، الجامع لأحكام القرآن، ج17، ص211، ناشر: دار الشعب – القاهرة؛

البغدادي الشهير بالخازن، علاء الدين علي بن محمد بن إبراهيم (متوفاي725هـ )، تفسير الخازن المسمي لباب التأويل في معاني التنزيل، ج7، ص19، ناشر: دار الفكر ـ بيروت / لبنان ـ 1399هـ ـ 1979م؛

ابن عادل الدمشقي الحنبلي، ابوحفص عمر بن علي (متوفاي بعد 880 هـ)، اللباب في علوم الكتاب، ج18، ص401، تحقيق: الشيخ عادل أحمد عبد الموجود والشيخ علي محمد معوض، ناشر: دار الكتب العلمية ـ بيروت / لبنان، الطبعة: الأولى، 1419 هـ ـ 1998م؛

الثعالبي، عبد الرحمن بن محمد بن مخلوف (متوفاي875هـ)، الجواهر الحسان في تفسير القرآن، ج9، ص210، ناشر: مؤسسة الأعلمي للمطبوعات – بيروت؛

الثعلبي النيسابوري، ابوإسحاق أحمد بن محمد بن إبراهيم (متوفاي427هـ)، الكشف والبيان، ج9، ص210، تحقيق: الإمام أبي محمد بن عاشور، مراجعة وتدقيق الأستاذ نظير الساعدي، ناشر: دار إحياء التراث العربي ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1422هـ-2002م.

زمخشرى، اديب، لغت شناس و مفسر پرآوازه اهل سنت در تفسير خود و زيعلى، يكى ديگر از بزرگان اهل سنت در تخريج الآثار مى‌نويسند:

أنّ أمّ سلمة رضي الله عنها سألته عن قول الله تعالى: «إِنَّا أَنشَأْنَاهُنَّ» فقال: «يا أم سلمة هنّ اللواتي قبضن في دار الدنيا عجائز شمطا رمصا، جعلهنّ الله بعد الكبر «أَتْرَاباً» على ميلاد واحد في الاستواء، كلما أتاهنَّ أزواجهنّ وجدوهنّ أبكارا؛ فلما سمعت عائشة رضي الله عنها ذلك من رسول الله صلى الله عليه وسلم قالت: واوجعاه فقال رسول الله صلى الله عليه وسلم: (ليس هناك وجع).

ام سلمه كه خداوند از او راضى باد، از رسول خدا (ص) در باره آيه «إنا أنشأناهن» سؤال كرد، آن حضرت فرمود: اى ام سلمه! منظور از آن زنانى هستند كه در حال پيرى، موسفيد و غير باكره از دنيا مى‌روند كه خداوند آن‌ها را در آن دنيا باكره و بر آفرينش واحد و يكسان (هميشه باكره) قرار مى‌دهد؛ به طورى كه هر وقت شوهرانشان با آن‌ها نزديكى مى‌كنند، آن‌ها را باكره مى‌يابند، وقتى عائشه اين مطلب را از رسول خدا (ص) شنيد، گفت: واى از مصيبت درد كشيدن! رسول خدا (ص) فرمود: در آن جا دردى نيست.

الزمخشري الخوارزمي، ابوالقاسم محمود بن عمرو بن أحمد جار الله (متوفاى538هـ)، الكشاف عن حقائق التنزيل وعيون الأقاويل في وجوه التأويل، ج4، ص460، ح1122، تحقيق: عبد الرزاق المهدي، بيروت، ناشر: دار إحياء التراث العربي؛

الزيلعي، عبدالله بن يوسف ابومحمد الحنفي (متوفاي762هـ)، تخريج الأحاديث والآثار الواقعة في تفسير الكشاف للزمخشري، ج3، ص405؛ ج3، ص406، تحقيق: عبد الله بن عبد الرحمن السعد، ناشر: دار ابن خزيمة ـ الرياض، الطبعة: الأولى، 1414هـ.

آيا واقعا عائشه اين مطلب را گفته است؟ اگر هم گفته باشد، چرا دانشمندان و بزرگان اهل سنت آن را به تفصيل در كتاب‌هاى خود نقل كرده‌اند؟ هدف آن‌ها از انتشار گفتگوى محرمانه رسول خدا و همسرش چه بوده است؟

رسول خدا (ص) در حال روزه، زبان عائشه را مي‌مكيد:

امام احمد بن حنبل، رئيس مذهب حنابله در مسند خود به نقل از أبى يحيى انصارى كه بى‌ترديد با عائشه نامحرم بوده است نقل مى‌كند:

حدثنا عبد اللَّهِ حدثني أبي ثنا عَفَّانُ قال ثنا محمد بن دِينَارٍ عن سَعْدِ بن أَوْسٍ عن مِصْدَعٍ أبي يحيى الأنصاري عن عَائِشَةَ ان رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم كان يُقَبِّلُهَا وهو صَائِمٌ وَيَمُصُّ لِسَانَهَا قلت سَمِعْتَهُ من سَعْدِ بن أَوْسٍ قال نعم.

از ابويحيى انصارى از عائشه نقل شده است كه رسول خدا (ص) او را در حالى كه روزه‌دار بود، مى‌بوسيد و زبانش را مى‌مكيد. عفان مى‌گويد: به محمد بن دينار گفتم كه اين روايت را از سعد بن أوس شنيده‌اي؟ گفت: آري.

الشيباني، ابوعبد الله أحمد بن حنبل (متوفاي241هـ)، مسند أحمد بن حنبل،ج 6، ص123، ح24960، ناشر: مؤسسة قرطبة – مصر.

و ابن خزيمه نيز همين مطلب را در صحيح خود نقل كرده است:

حدثنا بشر بن معاذ العقدي حدثنا محمد بن دينار الطاحي حدثنا سعد بن أوس عن مصدع أبي يحيى عن عائشة أن رسول الله صلى الله عليه وسلم كان يقبلها وهو صائم ويمص لسانها.

از ابويحيى از عائشه نقل شده است كه رسول خدا در حالى كه روزه داشت، عائشه را مى‌بوسيد و زبانش را مى‌مكيد.

ابن خزيمة السلمي النيسابوري، أبو بكر محمد بن إسحاق بن خزيمة (متوفاي311هـ)، صحيح ابن خزيمة، ج3 ص246، ح2003، تحقيق: د. محمد مصطفى الأعظمي، ناشر: المكتب الإسلامي ـ بيروت – 1390هـ – 1970م.

چه كسى باور مى‌كند كه همسر رسول خدا صلى الله عليه وآله با نامحرمان نشسته باشد و چنين مطالبى را كه اسرار بين او و پيامبر خدا بوده است، نقل كرده باشد؟

انتشار محرمانه‌ترين اسرار رسول خدا (ص) و عائشه:

محمد بن ادريس شافعى، رئيس شافعى‌ها در كتاب اختلاف الحديث اين گونه مى‌نويسد:

أخبرنا الثقة عن الأوزاعي عن عبد الرحمن بن القاسم عن أبيه أو عن يحيى بن سعيد عن القاسم عن عائشة قالت إذا التقى الختانان فقد وجب الغسل فعلته أنا ورسول الله فاغتسلنا.

قاسم از عائشه نقل مى‌كند كه گفت: وقتى دو ختنه‌گاه (زن و مرد) با يكديگر ملاقات كنند، غسل واجب مى‌شود، من و رسول خدا اين كار را انجام داديم و سپس غسل كرديم.

الشافعي، ابوعبد الله محمد بن إدريس (متوفاي 204هـ)، اختلاف الحديث، ج1، ص493، تحقيق: عامر أحمد حيدر، ناشر: مؤسسة الكتب الثقافية ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1405هـ – 1985م

احمد بن حنبل، رئيس مذهب حنابله و ابن ماجه قزوينى در سنن خود، اين روايت را با كمى اختلاف به اين صورت نقل كرده‌اند:

حدثنا عبد اللَّهِ حدثني أَبِى ثنا الْوَلِيدُ بن مُسْلِمٍ ثنا الأوزاعي قال حدثني عبد الرحمن بن الْقَاسِمِ عن أبيه عن عَائِشَةَ زَوْجِ النبي صلى الله عليه وسلم قالت إذا جَاوَزَ الْخِتَانُ الْخِتَانَ فَقَدْ وَجَبَ الْغُسْلُ فَعَلْتُهُ أنا وَرَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم وَاغْتَسَلْنَا.

از عائشه همسر رسول خدا (ص) نقل شده است كه گفت: هر وقت ختنه‌گاه (مرد) از ختنه‌گاه (زن) عبور كرد، غسل واجب مى‌شود، من و رسول خدا (ص) اين كار را انجام داديم و سپس غسل كرديم.

الشيباني، ابوعبد الله أحمد بن حنبل (متوفاي241هـ)، مسند أحمد بن حنبل، ج6، ص161، ح25320، ناشر: مؤسسة قرطبة – مصر.

القزويني، ابوعبدالله محمد بن يزيد (متوفاي275هـ)، سنن ابن ماجه، ج1، ص199، تحقيق محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار الفكر ـ بيروت.

جالب اين است كه برخى از فقهاى اهل سنت، با استناد به همين روايت، فتوا داده‌اند:

كما أخذ الفقهاء في التقاء الختانين بحديث عائشة وقولها: فعلته أنا ورسول الله فاغتسلنا.

چنانچه فقها به در باره وجوب غسل با التقاء ختانين، به حديث عائشه و اين گفته او كه «من و رسول خدا (ص) انجام داديم و سپس غسل كرديم» استناد كرده‌اند.

الماوردي البصري الشافعي، علي بن محمد بن حبيب (متوفاي450هـ)، الحاوي الكبير في فقه مذهب الإمام الشافعي وهو شرح مختصر المزني، ج11، ص466، تحقيق الشيخ علي محمد معوض ـ الشيخ عادل أحمد عبد الموجود، ناشر: دار الكتب العلمية ـ بيروت ـ لبنان، الطبعة: الأولى، 1419 هـ -1999م.

و ابن حبان در صحيح خود روايت شرم‌آور ديگرى را به عائشه نسب مى‌دهد:

أَخْبَرَنَا الْقَطَّانُ بِالرَّقَّةِ حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ إِبْرَاهِيمَ حَدَّثَنَا الْوَلِيدُ بْنُ مُسْلِمٍ عَنِ الأَوْزَاعِيِّ حَدَّثَنِي عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ الْقَاسِمِ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَائِشَةَ أَنَّهَا سُئِلَتْ عَنِ الرَّجُلِ يُجَامِعُ أَهْلَهُ فَلا يُنْزِلُ الْمَاءَ قَالَتْ فَعَلْتُهُ أَنَا وَرَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فَاغْتَسَلْنَا مِنْهُ جَمِيعًا.

از عائشه سؤال شد كه مردى با همسرش نزديكى مى‌كند؛ اما انزالى صورت نمى‌گيرد، تكليف او چيست؟ عائشه گفت: من و رسول خدا (ص) اين كار را انجام داديم و سپس هر دويمان غسل كرديم.

التميمي البستي، محمد بن حبان بن أحمد ابوحاتم (متوفاي354 هـ)، صحيح ابن حبان بترتيب ابن بلبان، ج3، ص458، ح1185، تحقيق: شعيب الأرنؤوط، ناشر:مؤسسة الرسالة ـ بيروت، الطبعة: الثانية، 1414هـ ـ 1993م.

و جالب اين است أبو الحسن آمدى نقل مى‌كند كه عمر كسى را فرستاد تا در باره اين مسأله از عائشه سؤال كنند، عائشه نيز جواب داد كه من و رسول خدا اين كار را انجام داده و سپس غسل كرديم!!!!

وأما من جهة الإجماع فما روي عن الصحابة أنهم لما اختلفوا في الغسل من غير إنزال أنفذ عمر إلى عائشة رضي الله عنها وسألها عن ذلك فقالت فعلته أنا ورسول الله واغتسلنا فأخذ عمر والناس بذلك.

اما از جهت اجماع: از صحابه نقل شده است كه وقتى آن‌ها در باره نزديكى بدون انزال اختلاف كردند، عمر شخصى را پيش عائشه فرستاد و در باره اين حكم از او سؤال كرد، عائشه گفت: من و رسول خدا اين كار را انجام داديم و هر دويمان غسل كرديم؛ پس عمر و مردم سخن عائشه را پذيرفتند.

الآمدي، ابوالحسن علي بن محمد (متوفاي 631هـ)، الإحكام في أصول الأحكام، ج1، ص233، تحقيق: د. سيد الجميلي، ناشر: دار الكتاب العربي ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1404هـ.

جاى سؤال دارد كه چرا عمر بن الخطاب اين سؤال را از دختر خود حفصه كه با عمر محرم بوده است نمى‌پرسد؟ آيا حفصه همسر پيامبر نبود؟ چرا از عائشه سؤال مى‌كند؟

و در جاى ديگر همين روايت را اين چنين تكرار مى‌كند:

وعملهم بأجمعهم في الرجوع عن سقوط فرض الغسل بالتقاء الختانين بقول عائشة فعلته أنا ورسول الله صلى الله عليه وسلم واغتلسنا.

تمام صحابه در باره عدم وجوب غسل با فرض برخورد دو ختنه‌گاه، از سخن خود برگشتند، در آن هنگام كه عائشه گفت: من و رسول خدا (ص) اين كار را انجام داديم و سپس هردويمان غسل كرديم.

الآمدي، ابوالحسن علي بن محمد (متوفاي 631هـ)، الإحكام في أصول الأحكام، ج2، ص77، تحقيق: د. سيد الجميلي، ناشر: دار الكتاب العربي ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1404هـ.

و مسلم نيشابورى كه انگار خجالت كشيده است كه اين مطالب را از زبان عائشه نقل كند، از خود رسول خدا صلى الله عليه وآله نقل كرده است:

حدثنا هَارُونُ بن مَعْرُوفٍ وَهَارُونُ بن سَعِيدٍ الْأَيْلِيُّ قالا حدثنا بن وَهْبٍ أخبرني عِيَاضُ بن عبد اللَّهِ عن أبي الزُّبَيْرِ عن جَابِرِ بن عبد اللَّهِ عن أُمِّ كُلْثُومٍ عن عَائِشَةَ زَوْجِ النبي صلى الله عليه وسلم قالت إِنَّ رَجُلًا سَأَلَ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم عن الرَّجُلِ يُجَامِعُ أَهْلَهُ ثُمَّ يُكْسِلُ هل عَلَيْهِمَا الْغُسْلُ وَعَائِشَةُ جَالِسَةٌ فقال رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم إني لَأَفْعَلُ ذلك أنا وَهَذِهِ ثُمَّ نَغْتَسِلُ.

جابر بن عبد الله از ام كلثوم از عائشه همسر رسول خدا (ص) نقل كرده است كه گفت: مردى از رسول خدا سؤال مى‌كند در باره زنى كه با همسرش نزديكى مى‌كند؛ اما در ادامه كسل مى‌شود (انزال صورت نمى‌گيرد) آيا بر هر دوى آن‌ها غسل واجب است؟ در حالى كه عائشه در مجلس بود، رسول خدا (ص) به عائشه اشاره كرد و فرمود: من و اين زن (عائشه) اين كار را انجام داديم و سپس غسل كرديم.

النيسابوري القشيري، ابوالحسين مسلم بن الحجاج (متوفاي261هـ)، صحيح مسلم، ج1، ص272، ح350، كِتَاب الْحَيْضِ، بَاب نَسْخِ الْمَاءُ من الْمَاءِ وَوُجُوبِ الْغُسْلِ بِالْتِقَاءِ الْخِتَانَيْنِ، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار إحياء التراث العربي ـ بيروت.

آيا يك مسلمان با غيرت مى‌تواند تصور كند كه رسول خدا كه باغيرت‌ترين مرد عالم است، در حضور همسر خود، با مردان نامحرم از اسرار خصوصى خود صحبت و به همسر خود اشاره كند كه من و او اين كارها را انجام داده و سپس غسل كرده‌ايم؟

آيا علماى اهل سنت، اتفاقاتى را كه بين آن‌ها و همسرانشان اتفاق افتاده است‌، با مردان نامحرم نقل مى‌كنند؟

پيامبر خدا با عائشه بازي مي‌كرد

محمد بن اسماعيل بخارى، در صحيح‌ترين كتاب اهل سنت بعد از قرآن اين چنين با آبروى رسول خدا و همسر او بازى مى‌كند:

حدثنا مُحَمَّدٌ أخبرنا أبو مُعَاوِيَةَ حدثنا هِشَامٌ عن أبيه عن عَائِشَةَ رضي الله عنها قالت كنت أَلْعَبُ بِالْبَنَاتِ عِنْدَ النبي صلى الله عليه وسلم وكان لي صَوَاحِبُ يَلْعَبْنَ مَعِي فَكَانَ رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم إذا دخل يَتَقَمَّعْنَ منه فَيُسَرِّبُهُنَّ إلي فَيَلْعَبْنَ مَعِي.

از عائشه نقل شده است كه گفت: من با دختران در محضر رسول خدا (ص) بازى مى‌كردم، دوستانى داشتم كه با هم همبازى بودند، هر وقت وارد مى‌شد، مرا از آن بين انتخاب مى‌كرد، دختركان را مى‌فرستاد و سپس با من بازى مى‌كرد.

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج5، ص2270، ح5779، كِتَاب الْأَدَبِ، بَاب الِانْبِسَاطِ إلى الناس، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

زنان در قيامت برهنه محشور مي‌شوند:

بخارى در روايت ديگر از عائشه نقل مى‌كند:

حدثنا قَيْسُ بن حَفْصٍ حدثنا خَالِدُ بن الْحَارِثِ حدثنا حَاتِمُ بن أبي صَغِيرَةَ عن عبد اللَّهِ بن أبي مُلَيْكَةَ قال حدثني الْقَاسِمُ بن مُحَمَّدِ بن أبي بَكْرٍ أَنَّ عَائِشَةَ رضي الله عنها قالت قال رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم تُحْشَرُونَ حُفَاةً عُرَاةً غُرْلًا قالت عَائِشَةُ فقلت يا رَسُولَ اللَّهِ الرِّجَالُ وَالنِّسَاءُ يَنْظُرُ بَعْضُهُمْ إلى بَعْضٍ فقال الْأَمْرُ أَشَدُّ من أَنْ يُهِمَّهُمْ ذَاكِ.

از عائشه نقل شده است كه رسول خدا (ص) فرمود: شما در حالى وارد محشر مى‏شويد كه پا برهنه و بى‏لباس و وامانده از هر گونه پيوند و تبار هستيد، عائشه گفت: پس من گفتم: اين رسول خدا (ص) آيا زن و مرد به يكديگر نگاه خواهند كرد؛ پس رسول خدا (ص) فرمود: وضعيت قيامت سخت‌تر از آن است كه مردم به فكر اين چيزها باشند.

البخاري الجعفي، ابوعبدالله محمد بن إسماعيل (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج5، ص2391، ح6162، كِتَاب الرِّقَاقِ، بَاب كَيْفَ الْحَشْرُ، تحقيق د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 ـ 1987.

پيامبر در حال روزه، عائشه را مي‌بوسيد:

و احمد بن حنبل در مسند خود، مى‌نويسد:

حدثنا عبد اللَّهِ حدثني أبي ثنا عَفَّانُ قال ثنا أبو عَوَانَةَ ثنا سَعْدُ بن إبراهيم عن طَلْحَةَ عن عَائِشَةَ قالت أَهْوَى إِلَىَّ رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ليقبلني فقلت اني صَائِمَةٌ قال وأنا صَائِمٌ قالت فَأَهْوَى الي فقبلني.

طلحه از عائشه نقل كرده است كه رسول خدا (ص) به طرف مى‌آمد تا مرا ببوسد؛ پس من گفتم كه روزه دارم، آن حضرت فرمود كه من هم روزه‌دار هستم. عائشه مى‌گويد: رسول خدا (ص) جلو آمد و مرا بوسيد.

الشيباني، ابوعبد الله أحمد بن حنبل (متوفاي241هـ)، مسند أحمد بن حنبل، ج6، ص134، ح25066، ناشر: مؤسسة قرطبة – مصر.

و در روايت ديگر نقل مى‌كند:

حدثنا عبد اللَّهِ حدثني أبي ثنا عَفَّانُ قال ثنا أبو عَوَانَةَ قال ثنا مُطَرِّفٌ عن عَامِرٍ عن مَسْرُوقٍ قال قالت عَائِشَةُ ان كان رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم لَيَظَلُّ صَائِماً ثُمَّ يُقَبِّلُ ما شَاءَ من وجهي حتى يُفْطِرَ.

مسروق از عائشه نقل مى‌كند كه رسول خدا دائما روزه بود، سپس هر جائى از صورتم را كه مى‌خواست مى‌بوسيد تا افطار مى‌كرد.

الشيباني، ابوعبد الله أحمد بن حنبل (متوفاي241هـ)، مسند أحمد بن حنبل، ج6، ص101، ح24743، ناشر: مؤسسة قرطبة – مصر.

ابن خزيمه همين روايت را با طول و تفصيل بيشتر نقل كرده است:

ابن خزيمة السلمي النيسابوري، أبو بكر محمد بن إسحاق بن خزيمة (متوفاي311هـ)، صحيح ابن خزيمة، ج3، ص246، ح2001، تحقيق: د. محمد مصطفى الأعظمي، ناشر: المكتب الإسلامي ـ بيروت – 1390هـ – 1970م.

و ابن أبى الدنيا همين مطلب را نقل و سپس مى‌گويد:

 حديث صحيح.

إبن أبي الدنيا القرشي البغدادي، ابوبكر عبد الله بن محمد بن عبيد (متوفاي281هـ)، العيال، ج2، ص134، ح565، تحقيق: د نجم عبد الرحمن خلف، ناشر: دار ابن القيم ـ السعودية ـ الدمام، الطبعة: الأولى، 1410هـ ـ 1990م.

ابن منده اصفهانى نيز بعد از نقل اين روايت مى‌گويد:

 اسناده حسن والحديث صحيح.

ابن منده الأصفهاني، أبو عمرو عبد الوهاب بن محمد بن إسحاق بن محمد بن منده (متوفاي475هـ)، الفوائد لإبن منده، ج1، ص49، تحقيق: مسعد عبد الحميد، ناشر: دار الصحابة للتراث ـ طنطا، الطبعة الأولى، 1412هـ

همين روايات را ديگر علماى اهل سنت نيز نقل كرده‌اند كه ما به اختصار به چند مورد اشاره مى‌كنيم:

الدارقطني البغدادي، ابوالحسن علي بن عمر (متوفاي 385هـ)، سنن الدارقطني، ج1، ص135، ح6، تحقيق: السيد عبد الله هاشم يماني المدني، ناشر: دار المعرفة ـ بيروت ـ 1386 – 1966م.

الطحاوي الحنفي، ابوجعفر أحمد بن محمد بن سلامة (متوفاي321هـ)، شرح معاني الآثار، ج2، ص93، تحقيق: محمد زهري النجار، ناشر: دار الكتب العلمية ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1399م؛

الحنبلي، شمس الدين محمد بن أحمد بن عبد الهادي (متوفاي744هـ)، تنقيح تحقيق أحاديث التعليق، ج1، ص146، تحقيق: أيمن صالح شعبان، ناشر: دار الكتب العلمية ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1998م.

هرچند كه بوسيدن همسر، امرى است طبيعى؛ اما نقل آن توسط يك زن بيوه براى نامحرمان عملى است زشت و زننده.

رسول خدا (ص) ران عائشه برهنه مي‌كرد و صورتش را بر آن مي‌نهاد:

أبى داود سجستانى در سنن خود و ابن كثير دمشقى در تفسير خود نقل مى‌كنند:

حدثنا عبد اللَّهِ بن مَسْلَمَةَ ثنا عبد اللَّهِ يَعْنِي بن عُمَرَ بن غَانِمٍ عن عبد الرحمن يَعْنِي بن زِيَادٍ عن عُمَارَةَ بن غُرَابٍ أن عَمَّةً له حَدَّثَتْهُ أنها سَأَلَتْ عَائِشَةَ قالت إِحْدَانَا تَحِيضُ وَلَيْسَ لها وَلِزَوْجِهَا إلا فِرَاشٌ وَاحِدٌ قالت أُخْبِرُكِ بِمَا صَنَعَ رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم دخل فَمَضَى إلى مَسْجِدِهِ قال أبو دَاوُد تَعْنِي مَسْجِدَ بَيْتِهِ فلم يَنْصَرِفْ حتى غَلَبَتْنِي عَيْنِي وَأَوْجَعَهُ الْبَرْدُ فقال ادْنِي مِنِّي فقلت إني حَائِضٌ فقال وَإِنْ اكْشِفِي عن فَخِذَيْكِ فَكَشَفْتُ فَخِذَيَّ فَوَضَعَ خَدَّهُ وَصَدْرَهُ على فَخِذِي وَحَنَيْتُ عليه حتى دَفِئَ وَنَامَ.

عمارة بن غراب از عمه خودش نقل مى‌كند كه از عائشه سؤال كردم: برخى از ما وقتى حيض مى‌شود، فقط يك رخت‌خواب براى خود و همسرش دارد (چه كار كند؟). عائشه گفت: بگذاريد از كارى كه رسول خدا كرد براى شما بگويم، روزى رسول خدا (ص) بر من وارد شد و به محل سجده خود (ابوداود گفته منظور محل نماز آن حضرت در خانه‌اش بوده)، برنگشت تا خواب بر من غلبه كرد، و رسول خدا نيز سردش شد، پس به من گفت: به من نزديك شود، من گفتم: من حيض هستم، پس گفت: پس رانت را برهنه كن، من رانم را برهنه كردم؛ پس آن حضرت گونه و سينه‌‌اش بر ران من گذاشت، من دلم به حالش سوخت تا اين كه گرم شد و خواب رفت.

السجستاني الأزدي، سليمان بن الأشعث ابوداود (متوفاي 275هـ)، سنن أبي داود، ج1، ص70، ح270، تحقيق: محمد محيي الدين عبد الحميد، ناشر: دار الفكر؛

ابن كثير الدمشقي، ابوالفداء إسماعيل بن عمر القرشي (متوفاي774هـ)، تفسير القرآن العظيم، ج1، ص260، ناشر: دار الفكر ـ بيروت – 1401هـ.

هرچند كه سند اين روايت مشكل دارد؛ اما سؤال ما اين است كه چرا دانشمندان و بزرگان اهل سنت اين مطالب را كه از خصوصى‌ترين اسرار پيامبر خدا صلى الله عليه وآله به شمار مى‌رود، در صحيح‌ترين كتاب‌هاى خود نقل كرده‌اند؟

و دار قطنى در سنن خود مى‌نويسد:

أخبرنا عبد الله بن محمد بن عبد العزيز نا داود بن رشيد نا علي بن هاشم نا حريث عن عامر عن مسروق عن عائشة قالت ربما أغتسل رسول الله صلى الله عليه وسلم من الجنابة ولم أغتسل بعد فجائني فضممته إلي وأدفيته.

مسروق از عائشه نقل مى‌كند كه هر وقت رسول خدا (ص) از جنابت غسل مى‌كرد و من هنوز غسل نكرده بودم، پيش من مى‌آمد؛ پس من او را در برمى‌گرفتم و با رواندازم مى‌پيچاندم تا گرم شود.

الدارقطني البغدادي، ابوالحسن علي بن عمر (متوفاي 385هـ)، سنن الدارقطني، ج1، ص143، ح34، تحقيق: السيد عبد الله هاشم يماني المدني، ناشر: دار المعرفة ـ بيروت ـ 1386 – 1966م.

تحليل روايات:

يا للعجب!!! آيا واقعا عائشه اين مطالب را كه خصوصى‌ترين اسرار پيامبر خدا بوده، با مردان نامحرم در ميان گذاشته است؟

اين مطلب را در جمع تعدادى زيادى از اصحاب نقل كرده يا در حضور يكى از آن‌ها بوده است؟

اگر واقعا عائشه چنين كارى كرده باشد، بايد براى مظلوميت رسول خدا صلى الله عليه وآله خون گريه كرده كه بيوه جوان او در ميان مردان نامحرم حاضر مى شده و نهفته‌ترين اسرارش را كه بين هر زن و شوهرى وجود دارد، با نامحرمان در ميان گذاشته است.

اگر هدف عائشه از نقل اين مسائل، بيان فعل معصوم كه حجت قاطع در مسائل فقهى بر جواز و عدم حرمت است‌، بوده، فقط كافى بود كه بگويد اين كار جايز است يا نيست، مسلمانان نيز با توجه به رابطه او با رسول خدا، طبيعتا مى‌پذيرفتند؛ اما چه ضرورتى داشت كه خصوصى‌ترين اسرار رسول خدا را نيز با نامحرمان در ميان بگذارد؟

اگر مثلا از «التقاء ختانين» و «جماع بدون انزال» سؤال مى‌شد، مى‌توانست حكم شرعى آن را بيان كند و بگويد كه اين كار نياز به غسل دارد، يا حديثى از زبان پيامبر گرامى بيان كند تا آبروى رسول خدا بازيچه قرار نگيرد؛ اما چه ضرورتى داشت كه در حضور نامحرم بگويد كه من و رسول خدا اين كار را كرده و سپس هر دو با هم غسل كرديم؟

يا شايد اهل سنت گمان كرده‌اند كه نقل اين مسائل كه بين عائشه و رسول خدا اتفاق افتاده، فضيلت و منقبت عظيمى براى او است كه بايد همه مردم جهان از آن با خبر شوند؟ غافل از اين كه اين مسائل بين تمام زن و شوهرهاى عالم اتفاق مى‌افتد و بين رسول خدا و ديگران همسران او نيز اتفاق افتاده است.

به همين جهت بايد براى دانشمندان، بزرگان و ائمه اهل سنت، تأسف خورد كه چرا به همسر رسول خدا چنين تهمت‌هائى را زده و با آبروى اشرف مخلوقات خداوند بازى كرده‌اند.

اگر چنين رواياتى در منابع شيعه نقل مى‌شد، آقايان اهل سنت و به ويژه وهابى‌ها چه برخوردى مى‌كردند؟ آيا به كمتر از ويران كردن آسمان بر سر شيعه بسنده مى‌كردند؟

آيا اعلام انزجار و تنفر از كسانى كه خصوصى‌ترين اسرار خانه رسول خدا را نقل مجالس و محافل خود كرده‌اند، بر مسلمانان با غيرت واجب نيست؟

طبيعى است كه مسائلى همچون بوسيدن، مكيدن زبان، برهنه كردن ران و گذاشتن گونه و صورت بر آن، جماع بدون انزال و مسائلى از اين دست، بين هر زن و شوهرى اتفاق مى‌افتد؛ اما آيا سخن گفتن از آن با نامحرمان و گفتگو در باره آن در مجالس و محافل، شرم‌آور نيست؟

آيا اگر همسران كسانى كه اين مطالب را نقل كرده‌اند، همين عمل را مرتكب مى‌شدند، بازهم اين مردان با غيرت! تحمل و به آن مباهات مى‌كردند؟

پرواضح است كه اين مسائل بين تمامى پيامبران و همسران آن‌ها و نيز بين رسول خدا صلى الله عليه وآله و تمام همسران او اتفاق افتاده است. همه اين‌ها مسائل عادى و از عادات بشر است و بين هر زن و شوهرى اتفاق مى‌افتد؛ اما چرا اين مطالب فقط از زبان عائشه نقل شده است؟ چرا از زبان هيچ يك از همسران پيامبران در طول تاريخ نقل نشده است؟ چرا از زبان حضرت خديجه، ام سلمه، زينب بنت حجش و... نقل نشده است؟

آيا جز فضيلت‌تراشى براى عائشه، دليل ديگرى مى‌توان براى آن جست؟

اتهام غسل كردن عائشه در مقابل برادر رضاعي خويش!

طبق نص صريح روايت مسلم، رسول خدا صلى الله عليه وآله حتى از ورود برادر رضاعى عائشه به خانه عائشه ناراحت مى‌شد و به خاطر آن بر عائشه خشمگين شده است:

حَدَّثَنَا هَنَّادُ بْنُ السَّرِيِّ، حَدَّثَنَا أَبُو الأَحْوَصِ، عَنْ أَشْعَثَ بْنِ أَبِي الشَّعْثَاءِ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ مَسْرُوق، قَالَ قَالَتْ عَائِشَةُ دَخَلَ عَلَىَّ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم وَعِنْدِي رَجُلٌ قَاعِدٌ فَاشْتَدَّ ذَلِكَ عَلَيْهِ وَرَأَيْتُ الْغَضَبَ فِي وَجْهِهِ قَالَتْ: فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّهُ أَخِي مِنَ الرَّضَاعَةِ. قَالَتْ فَقَالَ «انْظُرْنَ إِخْوَتَكُنَّ مِنَ الرَّضَاعَةِ فَإِنَّمَا الرَّضَاعَةُ مِنَ الْمَجَاعَةِ».

از مسروق نقل شده است كه عائشه گفت: رسول خدا (ص) بر من وارد شد؛ در حالى مردى پيش من نشسته بود، اين مطلب بر آن حضرت گران‌آمد؛ تا جائى كه آثار خشم را در صورتش ديدم. عائشه گفت كه به آن حضرت گفتم: اى رسول خدا! او برادر رضاعى من است، پس آن حضرت فرمود: برادران رضاعى خود را ببيند؛ شير دادن فقط براى نجات از گرسنگى است.

النيسابوري القشيري، ابوالحسين مسلم بن الحجاج (متوفاي261هـ)، صحيح مسلم، ج2 ص1078، ح1455، كِتَاب الرِّضَاعِ، بَاب إنما الرَّضَاعَةُ من الْمَجَاعَةِ، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار إحياء التراث العربي ـ بيروت.

حال در بعضى از كتب اهل سنت روايتى ذكر شده است كه مى‌گويد عائشه بعد از رحلت رسول خدا (ص) در مقابل برادر رضاعى خويش غسل كرده است!

ابن وهب، عن أسامة بن زيد، أن محمد بن إبراهيم بن الحارث التيمي حدثه، عن أبي سلمة بن عبد الرحمن، قالَ: دخلت على عائشة، فقلت لها: كيف غسل رسول الله من الجنابة؟ فقالت: أدخل معك يا ابن أخي رجلاً من بني أبي القعيس ـ من بني أخيها من الرضاعة -، فأخبر أبا سلمة بما تصنع، فأخذت إناء فأكفأته ثلاث مرات على يدها، قبل أن تدخل يدها فيهِ، فقالَ: صبت على يدها من الإناء يا أبا سلمة ثلاث مرات قبل أن تدخل يدها. فقالت: صدق، ثم مضمضت واستنثرت، فقالَ: هي تمضمض وتستنثر. فقالت: صدق، ثم غسلت وجهها ثلاث مرات، ثُمَّ حفنت على رأسها ثلاث حفنات، ثم قالت بيدها في الإناء جميعاً، ثم نضحت على كتفيها ومنكبيها، كل ذَلِكَ تقول إذا أخبر ابن أبي القعيس ما تصنع: صدق. خرجه بقي بن مخلد وابن جرير الطبري. وهذا سياق غريب جداً. وأسامة بن زيد الليثي، ليس بالقوي. وهذه الرواية تدل على أن ابن أخيها من الرضاعة اطلع على غسلها، وهذا يتوجه على قول من أباح للمحرم أن ينظر إلى ما عدا ما بين السرة والركبة، وهو قول ضعيف شاذ

از ابى سلمة بن عبد الرحمن روايت شده است كه گفت به نزد عايشه رفتم و به او گفتم: پيامبر صلى الله عليه وآله چگونه از جنابت غسل مى‌كرد؟

او گفت: اى فرزند برادرم، مردى از بنى ابى القعيس ـ از فرزندان برادر رضاعى عايشه- را به همراه خود بياور تا به ابا سلامه خبر دهد كه چه مى‌كند! پس مشتى از آب را با دست خويش گرفت و سه بار بر روى دست خويش ريخت قبل از آنكه دست خويش را وارد ظرف كند، آن شخص نيز چنين به اباسلمه گفت؛‌ عايشه (براى اينكه ابا سلمة از سخن اين شخص مطمئن شود) سخن او را تاييد كرد! سپس آب را مضمضه كرد و بيرون ريخت؛ و آن شخص نيز براى اباسلمه نقل كرده و عائشه نيز تاييد كرد؛ سپس صورت خويش را سه بار شست؛ سپس سه بار آب را به روى سر خويش ريخت؛ سپس تمام دو دست خويش را وارد ظرف كرد؛ سپس آب را بر روى دو كتف و شانه خويش ريخت! و در همه اين بخش‌ها وقتى ابن ابى القعيس به اباسلمه خبر مى‌داد، عايشه مى‌گفت راست گفت!

اين روايت بسيار عجيب است! اسامة بن زيد ليثى قوى نيست!

و اين روايت نشان مى‌دهد كه فرزند برادر رضاعى عايشه، نحوه غسل كردن او را ديده است! و اين نظر تنها طبق نظر كسانى قابل توجيه است كه مى‌گويند شخص محرم، مى‌تواند به غير از ما بين ناف و زانوى زنان محرم خويش نگاه كند! و اين نظر ضعيف و شاذى است!

ابن رجب البغدادي، زين الدين أبي الفرج عبد الرحمن ابن شهاب الدين (متوفاي795هـ)، فتح الباري في شرح صحيح البخاري، ج1، ص249، تحقيق: أبو معاذ طارق بن عوض الله بن محمد، ناشر: دار ابن الجوزي ـ السعودية / الدمام، الطبعة: الثانية، 1422هـ.

اگر چه سند اين روايت، ضعيف است! اما اگر يك عالم شيعى اين روايت را در كتاب خويش نقل كرده بود، چه در مورد او گفته مى‌شد؟! خود قضاوت كنيد!

اتهام جنب شدن مردان در خانه عائشه

يكى از اتهاماتى كه اهل سنت به عائشه همسر رسول خدا زده‌اند، اين است كه برخى از مردان وارد خانه عائشه مى‌شدند و شب در آن جا مى‌ماندند و صبح در حالى كه محتلم شده بودند، غسل مى‌كردند. همانطور كه در مورد قبل نيز گفتيم، طبق نص صريح روايت مسلم، رسول خدا صلى الله عليه وآله حتى از ورود برادر رضاعى عائشه به خانه عائشه ناراحت مى‌شد و به خاطر آن بر عائشه خشمگين شده است!

از اين روايت استفاده مى‌شود كه ورود مردان و حتى برادر رضاعى عائشه به خانه او جايز نبوده و عائشه حق نداشته است كه مردان را به خانه خود راه دهد؛ حال سؤال اين جا است كه اين مردان نامحرم در خانه عائشه كه در آن زمان بيوه و جوان بوده است، چه مى‌كرده‌اند؟

چرا شب در خانه عائشه مانده‌اند تا در آن جا محتلم شوند؟

ما به چند نمونه از مردانى كه به خانه عائشه وارد، شب در آن جا مانده و محتلم شده‌اند، اشاره مى‌كنيم:

عبد اللَّهِ بن شِهَابٍ الْخَوْلَانِيِّ

مسلم نيشابورى در صحيح خود مى‌نويسد كه عبد الله بن شهاب خولانى از كسانى است كه در خانه عائشه محتلم شده است:

وحدثنا أَحْمَدُ بن جَوَّاسٍ الْحَنَفِيُّ أبو عَاصِمٍ حدثنا أبو الْأَحْوَصِ عن شَبِيبِ بن غَرْقَدَةَ عن عبد اللَّهِ بن شِهَابٍ الْخَوْلَانِيِّ قال كنت نَازِلًا على عَائِشَةَ فَاحْتَلَمْتُ في ثَوْبَيَّ فَغَمَسْتُهُمَا في الْمَاءِ...

از عبد الله بن شهاب خولانى نقل شده است كه من بر خانه عائشه وارد شدم؛ پس در لباس خود محتلم شدم و سپس لباسم در آب فروبردم...

النيسابوري القشيري، ابوالحسين مسلم بن الحجاج (متوفاي261هـ)، صحيح مسلم، ج1، ص239 ح 290، كِتَاب الطَّهَارَةِ، بَاب حُكْمِ الْمَنِيِّ، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار إحياء التراث العربي ـ بيروت.

هَمَّامِ بن الحرث

ابوداود سجستانى در سنن خود كه يكى از صحاح سته اهل سنت به شمار مى‌رود، مى‌نويسد كه همام بن الحرث نيز از كسانى است كه در خانه عائشه محتلم شده است:

حدثنا حَفْصُ بن عُمَرَ عن شُعْبَةَ عن الْحَكَمِ عن إبراهيم عن هَمَّامِ بن الحرث أَنَّهُ كان عِنْدَ عَائِشَةَ رضي الله عنها فَاحْتَلَمَ فَأَبْصَرَتْهُ جَارِيَةٌ لِعَائِشَةَ وهو يَغْسِلُ أَثَرَ الْجَنَابَةِ من ثَوْبِهِ....

از همام بن حرث نقل شده است كه او در نزد عائشه بود كه محتلم شد؛ پس كنيزى او ديد كه اثر جنابت را از لباسش مى‌شويد....

السجستاني الأزدي، ابوداود سليمان بن الأشعث (متوفاي 275هـ)، سنن أبي داود، ج1، ص101، ح371، كِتَاب الطَّهَارَةِ، بَاب الْمَنِيِّ يُصِيبُ الثَّوْبَ، تحقيق: محمد محيي الدين عبد الحميد، ناشر: دار الفكر.

مردي از قبيله نخع

احمد بن حنبل مى‌نويسد كه مردى از قبيله نخع بر عائشه وارد و در خانه او محتلم شد:

ان رَجُلاً مِنَ النخغ كان نَازِلاً على عَائِشَةَ فَاحْتَلَمَ فَأَبْصَرَتْهُ جَارِيَةٌ لِعَائِشَةَ وهو يَغْسِلُ أَثَرَ الْجَنَابَةِ من ثَوْبِهِ أو يَغْسِلُ ثَوْبَهُ....

مردى از قبيله نخع بر عائشه وارد و سپس محتلم شد؛ پس كنيز عائشه او در حال شستن اثر جنابت ديد...

الشيباني، ابوعبد الله أحمد بن حنبل (متوفاي241هـ)، مسند أحمد بن حنبل، ج6، ص125، ح24983، ناشر: مؤسسة قرطبة – مصر.

مردي گمنام

مسلم نيشابورى در روايت ديگر مى‌نويسد كه مردى در خانه عائشه محتلم شد؛ اما از بردن نام او خوددارى كرده است:

وحدثنا يحيى بن يحيى أخبرنا خَالِدُ بن عبد اللَّهِ عن خَالِدٍ عن أبي مَعْشَرٍ عن إبراهيم عن عَلْقَمَةَ وَالْأَسْوَدِ أَنَّ رَجُلًا نَزَلَ بِعَائِشَةَ فَأَصْبَحَ يَغْسِلُ ثَوْبَهُ فقالت عَائِشَةُ: إنما كان يُجْزِئُكَ إن رَأَيْتَهُ أَنْ تَغْسِلَ مَكَانَهُ...

ابومشعور از علقمه و أسود نقل كرده است كه مردى بر عائشه وارد (و جنب شد) صبح در حال شستن لباسش بود كه عائشه به او گفت: همين كه جاى منى را بشويى كفايت مى‌كند....

النيسابوري القشيري، ابوالحسين مسلم بن الحجاج (متوفاي261هـ)، صحيح مسلم، ج1، ص238 ح288، كِتَاب الطَّهَارَةِ، بَاب حُكْمِ الْمَنِيِّ، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار إحياء التراث العربي ـ بيروت.

مهمان عائشه كه ملحفه زرد بر روي خود انداخته بود

ترمذى در مسند خود مى‌نويسد كه مهمانى در خانه عائشه وارد شد، عائشه ملحفه زردى بر روى او انداخت و او در خواب محتلم شد:

حدثنا هَنَّادٌ حدثنا أبو مُعَاوِيَةَ عن الْأَعْمَشِ عن إبراهيم عن هَمَّامِ بن الحرث قال ضَافَ عَائِشَةَ ضَيْفٌ فَأَمَرَتْ له بِمِلْحَفَةٍ صَفْرَاءَ فَنَامَ فيها فَاحْتَلَمَ فَاسْتَحْيَا أَنْ يُرْسِلَ بها وَبِهَا أَثَرُ الِاحْتِلَامِ فَغَمَسَهَا في الْمَاءِ ثُمَّ أَرْسَلَ بها فقالت عَائِشَةُ لِمَ أَفْسَدَ عَلَيْنَا ثَوْبَنَا إنما كان يَكْفِيهِ أَنْ يَفْرُكَهُ بِأَصَابِعِهِ وَرُبَّمَا فَرَكْتُهُ من ثَوْبِ رسول اللَّهِ e بِأَصَابِعِي قال أبو عِيسَى هذا حَدِيثٌ حَسَنٌ صَحِيحٌ.

همام بن حرث گفت: شخصى مهمان عائشه شد، عائشه دستور داد كه ملحفه زردى بر روى او بيندازند، پس مهمان خوابيد و محتلم شد؛ مرد خجالت كشيد كه ملحفه را بفرستد؛ در حالى كه اثر جنابت در آن ديده مى‌شود؛ پس آن را در آب فرو كرد؛ سپس آن را فرستاد. پس عائشه گفت: لباس ما را از بين بردى، كافى بود كه اثر جنابت را با ناخن‌هاى مى‌خراشيدى؛ گاهى من آن را از لباس رسول خدا (ص) با انگشتانم مى‌تراشيدم. ابوعسى (ترمذي) گويد: اين روايت «حسن» و «صحيح» است.

الترمذي السلمي، ابوعيسي محمد بن عيسي (متوفاي 279هـ)، سنن الترمذي، ج1، ص199، ح116، كِتَاب أبواب الطَّهَارَةِ، بَاب ما جاء في الْمَنِيِّ يُصِيبُ الثَّوْبَ، تحقيق: أحمد محمد شاكر وآخرون، ناشر: دار إحياء التراث العربي ـ بيروت.

آيا واقعا عائشه بعد از رسول خدا مردان را به خانه خود راه مى‌داده و‌ آن‌ها شب در خانه او كه در آن زمان بيوده بوده مى‌مانده‌اند و محتلم مى‌شده‌اند؟

اگر اين مطلب واقعيت داشته باشد، بايد به مظلوميت پيامبر (ص)‌ گريه كرد كه چگونه همسر او با سفارشات پيامبر خدا مخالفت و مردان نامحرم را به خانه خود راه مى‌داده است.

اما اگر واقعيت نداشته، چرا اهل سنت چنين تهمت‌هاى زشت را به همسر رسول خدا زده و اين مطالب را در صحيح‌ترين كتاب‌هاى خود نقل كرده‌اند؟

عائشه به خواهرش دستور مي‌داد به مرداني كه او دوست دارد بر او وارد شوند، شير دهد:

يكى از مسائل بسيار زشتى كه به عائشه نسبت داده شده است و عقل و شعور هر انسانى؛ حتى آن‌ها كه كافر هستند آن را تقبيح مى‌كند، مسأله شيرخوردن مردان از زنان و محرم شدن آنان به يكديگر است.

اين مطلب به صورت گسترده در كتاب‌هاى اهل سنت به عائشه نسبت داده شده است كه عائشه دوست داشت مردانى بر او وارد شوند و با او همنشين باشند؛ اما از آن جائى كه آن‌ها نامحرم بودند و ممكن بود كه با مخالفت و تقبيح مردم و اصحاب روبرو شود، به خواهر خود دستور مى‌داد كه به اين مردان شير دهد تا آن‌ها به او و خود عائشه محرم شوند!!

احمد بن حنبل و أبو عوانه در مسند شان نقل مى‌كنند:

كانت عَائِشَةُ تَأْمُرُ أَخَوَاتِهَا ان يُرْضِعْنَ من أَحَبَّتْ عَائِشَةُ ان يَرَاهَا وَيَدْخُلَ عليها وان كان كَبِيراً خَمْسَ رَضَعَاتٍ ثُمَّ يَدْخُلُ عليها وَأَبَتْ أُمُّ سَلَمَةَ وَسَائِرُ أَزْوَاجِ النبي صلى الله عليه وسلم ان يُدْخِلْنَ عَلَيْهِنَّ بِتِلْكَ الرَّضَاعَةِ أَحَداً مِنَ الناس حتى يَرْضَعَ في الْمَهْدِ.

عائشه، به خواهرانش دستور مى‌داد به مردانى كه او دوست دارد آن‌ها را ببيند و بر او وارد شوند، پنج‌بار شير دهد؛ اگر چه مردان بزرگ باشند، سپس بر او وارد شوند؛ اما ام‌سلمه و ساير زنان پيامبر (ص) با اين كار مخالف بودند كه با اين نوع شير خوردن، احدى بر آن‌ها وارد شود؛ مگر اين كه در گهواره شيرخورده باشند.

الشيباني، ابوعبد الله أحمد بن حنبل (متوفاي241هـ)، مسند أحمد بن حنبل، ج6، ص270، ح26373، ناشر: مؤسسة قرطبة – مصر؛

الاسفرائني، أبو عوانة يعقوب بن إسحاق (متوفاي316هـ)، مسند أبي عوانة، ج3، ص122، ناشر: دار المعرفة – بيروت؛

السجستاني الأزدي، ابوداود سليمان بن الأشعث (متوفاي 275هـ)، سنن أبي داود، ج2، ص223، ح2061، كِتَاب النِّكَاحِ، بَاب فِيمَنْ حَرَّمَ بِهِ، تحقيق: محمد محيي الدين عبد الحميد، ناشر: دار الفكر؛

الطبراني، ابوالقاسم سليمان بن أحمد بن أيوب (متوفاي360هـ)، مسند الشاميين، ج4، ص192، تحقيق: حمدي بن عبدالمجيد السلفي، ناشر: مؤسسة الرسالة ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1405هـ – 1984م؛

الحميدي، محمد بن فتوح (متوفاي488هـ)، الجمع بين الصحيحين البخاري ومسلم،ج 4، ص192، تحقيق د. علي حسين البواب، ناشر: دار ابن حزم ـ لبنان/ بيروت، الطبعة: الثانية، 1423هـ ـ 2002م؛

المقدسي الحنبلي، ابومحمد عبد الله بن أحمد بن قدامة (متوفاي620هـ)، المغني في فقه الإمام أحمد بن حنبل الشيباني، ج8، ص142، ناشر: دار الفكر ـ بيروت، الطبعة: الأولى، 1405هـ.

ابن حجر عسقلانى بعد از نقل اين روايت مى‌گويد:

وإسناده صحيح وهو صريح فأي ظن غالب وراء هذا والله سبحانه وتعالى أعلم وفي الحديث أيضا جواز دخول من اعترفت المرأة بالرضاعة معه عليها وأنه يصير أخا لها وقبول قولها فيمن اعترفت به وأن الزوج يسأل زوجته عن سبب إدخال الرجال بيته والاحتياط في ذلك والنظر فيه.

سند اين روايت صحيح و معناى صريحى دارد؛ پس چه گمانى برتر از اين وجود دارد؛ خداوند پاك و بلند مرتبه بهتر مى‌داند. همچنين اين حديث دلالت دارد بر جواز وارد شدن كسانى كه زنان اعتراف كنند با آن‌ها شير خورده‌اند و آن‌ها برادر او مى‌شوند و گفته اين زنان كه به اين مطلب اعتراف كنند، پذيرفته مى‌شود. و نيز دلالت مى‌كند بر اين كه شوهر مى‌تواند از زنش از دليل وارد شدن مردان به خانه‌اش سؤال كنند و در اين باره احتياط نمايند.

العسقلاني الشافعي، أحمد بن علي بن حجر ابوالفضل (متوفاي852 هـ)، فتح الباري شرح صحيح البخاري، ج9، ص149، تحقيق: محب الدين الخطيب، ناشر: دار المعرفة ـ بيروت.

البانى وهابى، بعد از نقل اين روايت مى‌گويد:

والسياق لمالك، وظاهر إسناده الارسال، ولكنه في حكم الموصول، فإنه عند الآخرين عن عروة عن عائشة. وزاد أبو داود: " وأم سلمة ". وصحح إسناده الحافظ (9/122) وكذا رواه النسائي كما يأتي، ولم يسقه البخاري والنسائي بتمامه، وإنما دون قوله: أرضعيه... القصة. ولفظه في أوله كما أورده المصنف. وقد أخرج القصة وحدها مسلم (4/168 ـ 169) وابن ماجة (1943) والدارمي (2/158) وأحمد أيضا (6/255) من طرق أخرى عن عائشة.

اين روايت را مالك نقل كرده و ظاهرا سند مرسل است؛ ولى اين مرسل در حكم موصول است؛ چرا كه ديگران همين روايت را از عروه از عائشه نقل كرده‌اند و ابوداود روايت از ام سلمه نيز نقل كرده است. ابن حجر عسقلانى گفته كه سند اين روايت صحيح است، همچنين اين روايت را نسائى نقل كرده است؛ اما بخارى و نسائى به صورت كامل نقل نكرده‌اند و جمله «ارضعيه...» را تا آخر داستان نقل نكرده‌‌اند و اولش به همان صورتى نقل كرده‌اند كه در كتاب المصنف آمده است. همچنين اين داستان را مسلم، ابن ماجه، دارمى و احمد با سند‌هاى ديگر از عائشه نقل كرده‌اند.

ألباني، محمد ناصر (متوفاي1420هـ)، إرواء الغليل في تخريج أحاديث منار السبيل، ج6 ص 264، تحقيق: إشراف: زهير الشاويش، ناشر: المكتب الإسلامي ـ بيروت ـ لبنان، الطبعة: الثانية، 1405 ـ 1985 م.

محمد بن ادريس شافعى در كتاب الأم و مالك بن أنس در كتاب الموطأ و ابن حبان بستى در صحيح خود مى‌نويسند:

فَكَانَتْ تَأْمُرُ أُخْتَهَا أُمَّ كُلْثُومٍ وَبَنَاتِ أَخِيهَا يُرْضِعْنَ لها من أَحَبَّتْ أَنْ يَدْخُلَ عليها من الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وأبي سَائِرُ أَزْوَاجِ النبي صلى اللَّهُ عليه وسلم أَنْ يَدْخُلَ عَلَيْهِنَّ بِتِلْكَ الرَّضَاعَةِ أَحَدٌ من الناس.

عائشه به خواهرش ام كلثوم و دختران برادرش دستور مى‌داد مرادانى را كه او دوست بر او وارد شوند، شير دهد؛ اما ساير زنان رسول خدا اجازه نمى‌دادند كه با اين نوع شيرخوردن كسى بر آن‌ها وارد شوند.

الشافعي، ابوعبد الله محمد بن إدريس (متوفاي 204هـ)، الأم، ج5، ص28، ناشر: دار المعرفة ـ بيروت، الطبعة: الثانية، 1393هـ.

مالك بن أنس ابوعبدالله الأصبحي (متوفاي179، موطأ الإمام مالك، ج2، ص605، تحقيق محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار إحياء التراث العربي ـ مصر.

التميمي البستي، محمد بن حبان بن أحمد ابوحاتم (متوفاي354 هـ)، صحيح ابن حبان بترتيب ابن بلبان، ج10، ص28، تحقيق: شعيب الأرنؤوط، ناشر:مؤسسة الرسالة ـ بيروت، الطبعة: الثانية، 1414هـ ـ 1993م.

آيا واقعا عائشه دوست داشت كه مردان نامحرم بر او وارد شوند و اين علاقه به حدى بود كه به خواهرش دستور مى‌داد به اين مردان بزرگ سال شير دهد تا آن‌ها به عائشه محرم و اين رابطه‌ها مستحكمتر شود؟

با اين كه گذشت كه رسول خدا از ورود برادر رضاعى عائشه بر او خشمگين شده بود و عائشه را از اين كار باز داشته بود؛ اما چرا عائشه بعد از رسول خدا صلى الله عليه وآله بر خلاف گفته آن حضرت عمل كرده است؟

و اگر اين مطلب واقعيت ندارد، چرا ائمه و بزرگان اهل سنت آن را با آب و تاب فراوان نقل كرده‌اند؟ چرا به همسر رسول خدا صلى الله عليه وآله چنين تهمت زشتى زده‌اند؟

ما انتظار داريم كه علما و دانشمندان اهل سنت جوابگوى اين مسائل باشند و ذهن جوانان سنى را از اين شبهات پاكسازى نمايند.

اتهام برخي از دانشمندان اهل سنت به زنان ساير پيامبران:

متأسفانه برخى از دانشمندان سنى همسران حضرت نوح و حضرت لوط عليهما السلام را متهم به فحشاء كرده‌اند، بى‌آنكه توجه نمايد اين اتهام مستقيما به آبروى خود آن پيامبران بزرگ الهى ضربه مى‌زند و مقام و منزلت آن بزرگواران را زير سؤال مى‌برد.

محمد بن جرير طبرى در تفسير خود چندين روايت در اين زمينه نقل كرده است:

حدثني محمد بن عمرو قال ثنا أبو عاصم قال ثنا عيسى عن بن أبي نجيح عن مجاهد فلا تسألن ما ليس لك به علم قال تبين لنوح أنه ليس بابنه.

حدثني المثنى قال ثنا أبو حذيفة قال ثنا شبل عن بن أبي نجيح عن مجاهد فلا تسألن ما ليس لك به علم قال بين الله لنوح أنه ليس بابنه

حدثني المثنى قال ثنا إسحاق قال ثنا عبد الله عن ورقاء عن بن أبي نجيح عن مجاهد مثله.

حدثنا القاسم قال ثنا الحسين قال ثني حجاج عن بن جريج عن مجاهد مثله.

قال بن جريج في قوله ونادى نوح ابنه قال ناداه وهو يحسبه أنه ابنه وكان ولد على فراشه.

از مجاهد در باره آيه «فَلا تَسْئَلْنِ ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْم؛ از سر ناآگاهى از من چيزى مخواه‏‏» سؤال شد، جواب داد: براى نوح مشخص شد كه او پسرش نيست.

ابن جريج در باره آيه « وَ نادى‏ نُوحٌ ابْنَهُ؛ نوح پسرش را صدا زد» نقل شده است كه گفت: او خيال مى‌كرد كه اين فرزند پسر او است؛ در حالى كه در خانه او متولد شده بود (زنش در زمانى كه همسر او بوده، از شخص ديگرى باردار شده بود).

الطبري، أبو جعفر محمد بن جرير بن يزيد بن كثير بن غالب (متوفاي310)، جامع البيان عن تأويل آي القرآن، ج12، ص50، ناشر: دار الفكر، بيروت – 1405هـ

ابن أبى حاتم نيز در تفسير خود روايتى را در اين زمينه نقل كرده است:

10896 حدثنا الحسن بن عرفة ثنا علي بن ثابت الجزري عن جعفر بن برقان عن ثابت بن الحجاج الكلابي في قول الله: ونادى نوح ابنه قال: ولد على فراشه.

از ثابت بن حجاج كلابى در باره آيه « وَنادى‏ نُوحٌ ابْنَهُ» نقل شده است كه آن فرزند در خانه نوح متولد شد.

إبن أبي حاتم الرازي، عبد الرحمن بن محمد بن إدريس (متوفاي327هـ)، تفسير ابن أبي حاتم، ج6، ص2034، تحقيق: أسعد محمد الطيب، ناشر: المكتبة العصرية ـ صيدا.

والثاني أنه ولد على فراشه من لغير رشدة ولم يكن ابنه روى ابن الأنباري باسناده عن الحسن أنه قال لم يكن ابنه إن امرأته فجرت وعن الشعبي قال لم يكن ابنه إن امرأته خانته وعن مجاهد نحو ذلك وقال ابن جريج ناداه نوح وهو يحسب أنه ابنه وكان ولد على فراشه.

ديدگاه دوم اين است كه اين فرزند در زمانى كه آن زن، همسر نوح بوده، از شخص ديگرى و نامشروع متولد شده و در حقيقت فرزند نوح نبوده، ابن انبارى با سند خود از حسن (بصري) نقل كرده است كه او فرزند نوح نبود؛ بلكه زنش فاحشه بود، و از شعبى نقل شد است كه او فرزند نوح نبود؛ بلكه زنش به آن حضرت خيانت كرد و از مجاهد نيز همانند آن نقل شده است، ابن جريج در باره «ناداه نوح» گفته كه نوح خيال مى‌كرد كه آن فرزند، پسر او است؛ در حالى كه در خانه او متولد شده بود (زنش در زمانى كه همسر او بوده، از شخص ديگرى باردار شده بود).

ابن الجوزي الحنبلي، جمال الدين ابوالفرج عبد الرحمن بن علي بن محمد (متوفاي 597 هـ)، زاد المسير في علم التفسير، ج4، ص113، ناشر: المكتب الإسلامي ـ بيروت، الطبعة: الثالثة، 1404هـ.

قرطبى، مفسر شهير اهل سنت نيز همين مطلب را از ابن جريج نقل كرده است:

وقال بن جريج: ناداه وهو يحسب أنه ابنه وكان ولد على فراشه وكانت امرأته خانته فيه ولهذا قال: فخانتاهما.

نوح خيال مى‌كرد كه آن پسر، فرزند او است؛ در حالى كه فقط در خانه او متولد شده بود، زنش به آن حضرت خيانت كرد و به همين خاطر خداوند فرموده است كه «فخانتاهما؛ آن دو زن به آن دو پيامبر (نوح و لوط) خيانت كردند».

الأنصاري القرطبي، ابوعبد الله محمد بن أحمد (متوفاي671هـ)، الجامع لأحكام القرآن، ج9، ص46، ناشر: دار الشعب – القاهرة.

أبوجعفر نحاس همين مطلب را از حسن بصرى و مجاهد نقل كرده است:

قال الحسن: لم يكن ابنه وإنما ولد على فراشه فنسب إليه.

وقال مجاهد: ليس هو ابنه، ويبين ذلك قول الله تبارك وتعالى فلا تسألني ما ليس لك به علم.

حسن (بصري) گفته: آن پسر، فرزند نوح نبود؛ بلكه فقط در خانه او متولد شده بود؛ پس به او نسبت داده شد. مجاهد گفته: آن پسر، فرزند او نبود؛ خداوند با آيه «فلا تسألنى ما ليس لك به علم» اين مطلب را بيان كرده است.

النحاس المرادي المصري، أبو جعفر أحمد بن محمد بن إسماعيل (متوفاي338هـ)، معاني القرآن الكريم، ج3، ص351، تحقيق: محمد علي الصابوني، ناشر: جامعة أم القرى ـ مكة المرمة، الطبعة: الأولى، 1409هـ.

ابن عطيه اندلسى در تفسير خود مى‌نويسد:

وأن امرأته الكافرة خانته فيه هذا قول الحسن وابن سيرين وعبيد بن عمير.

زن نوح، كافر بود و به آن حضرت خيانت كرد، اين ديدگاه حسن (بصري) ابن عسير و عبيد بن عمير است.

 الأندلسي، ابومحمد عبد الحق بن غالب بن عطية (متوفاي546هـ)، المحرر الوجيز في تفسير الكتاب العزيز، ج3، ص 176، تحقيق: عبد السلام عبد الشافي محمد، ناشر: دار الكتب العلمية ـ لبنان، الطبعة: الاولى، 1413هـ- 1993م.

نتيجه:

به اتفاق تمام علماى شيعه و اكثر علماى اهل سنت تمام زنان پيامبران، حتى آن‌ها كه طبق نص صريح قرآن كريم كافر بوده‌اند، از اتهام فحشاء مبرا هستند.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

مؤسسه تحقيقاتي حضرت ولي عصر (عج)



    فهرست نظرات  
41   نام و نام خانوادگي:  سعيد حسيني(شاه اسماعيل صفوي)     -   تاريخ:  15 خرداد 89 - 18:28:05
سلام جناب حسن پوشيدن زره و سوار شدن بر شتر و همدستي با طلحه و زبير و لشکر کشي بر عليه خليفه و امام بر حق حضرت امير المومنين عليه السلام و به تيغ سپردن حدود 18 هزار مسلمان از موارد و نکات بي نظير تاريخ مي باشد که فقط و فقط مختص عايشه ام المومنين شماست. ما راست ميگوئيد او قوت قلبي براي دشمنان حضرت علي عليه السلام بود و مدام ميگفت : اي بني مروان کجائيد که ببينيد که علي عليه السلام خار چشم من است! يا حق
42   نام و نام خانوادگي:  عبد السلام     -   تاريخ:  16 خرداد 89 - 00:52:35
به دنيا سر زدم دنيا علي ع بود

به عقبي سر زدم عقبي علي ع بود

به مسجد رفتم از بهر عبادت

بنا و باني و بنا علي ع بود

الهي اي فکر ديگر نگردي

اگر دور سر حيدر نگردي

الهي اي نفس به عشق مولا

اگر از سينه رفتي بر نگردي؟
43   نام و نام خانوادگي:  momen abdullah     -   تاريخ:  16 خرداد 89 - 09:17:04
برادر عزيز جناب سعيد حسيني
جناب حسن خان از در کنايه سخن مي‌رانند!!! ايشان به خوبي مي‌دادند که عايشه بر مومنين قاتل و بر مرتدين مادر بود!!!

يا علي
44   نام و نام خانوادگي:  يك وهابي     -   تاريخ:  16 خرداد 89 - 14:12:04
جناب حسن خان !

عواطف و احساسات زنانه چيه ؟!
نخير قلدري و تخريب گري مردانه !

اين گونه ويژگي ها و آداب خاص زنان كافر و مردان كافر است .

بعد :
در مورد ام المومنين عائشه و انجام تكليف الهي بوسيله ايشان كه براي اجراي حكم قصاص و اصلاح امور مومنين مسلمان به سوي بصره و مدينه حركت كردند و اصحاب و مومنين مكه همراه شدند هرگز اقدام به جنگ و شمشير كشي نكردند بلكه مرتدين و منافقين و قاتلان مقيم بصره اول با لشكر مسلح به سوي آنها آمده و شروع به جنگ كردند كه ام المومنين و اصحابش خود را كنار كشيدند و برخورد كوچكي روي داد يعني ام المومنين و اصحاب براي پرهيز از جنگ مسير عوض كردند و جنگ بعدش به سركردگي و فرمان علي ابن ابيطالب بود كه ابتدا پيشنهاد صلح و گفتگو براي فرداي آن روز دادند و ام المومنين و اصحاب پذيرفتند اما همان شب علي و لشكرش ناباورانه بر سر آنها تاختند و صدها الي هزاران نفر را به قتل رساندند چنانكه علي خود در وسط ميدان لشكريانش را براي حمله بيشتر تهييج ميكرد و حتي زماني كه تنها عده اي از اصحاب باقي ماندند و خود را به ام المومنين رساندند و جانفدائي كردند علي باز هم دستور حمله صادر مي كرد يعني به مدافعان جان بركف ام المومنين رضي الله تعالي عنها هم رحم نكرد .

جناب حسن آنچه به شما در مورد ام المومنين و اصحابش گفته اند فقط ساخت كذابان است تا علي را نجات دهند .... تا همانطور كه 14 قرن پيش پشت او خود را قايم كردند الان هم پشت نام او خود را مخفي كنند .
موفق باشيد



45   نام و نام خانوادگي:  momen abdullah     -   تاريخ:  16 خرداد 89 - 23:40:24
اهل سنت و جماعت
چرا شما حضرت علي (عليه السلام) را به خلافت رسول الله (صلي الله عليه و اله) قبول نداريد؟؟
چرا تا اين حد با ايشان بغض و عداوت و کينه داريد؟؟ مگر حضرت اميرالمومنين علي (عليه السلام) با شما چه کرد؟؟
اهل سنت و جماعت
مگر خداوند در قرآن کريم نمي‌فرمايد «قل لا اسالكم عليه اجرا الا الموده في القربي». پس چرا شما تا اين حد به مقام حضرت اميرالمومنين علي (عليه السلام) کينه مي‌ورزيد؟؟
*************
اهل سنت و جماعت
آيا شرمتان نمي‌آيد که چنين جملاتي را مي‌نويسيد؟
«اما همان شب علي و لشكرش ناباورانه بر سر آنها تاختند و صدها الي هزاران نفر را به قتل رساندند چنانكه علي خود در وسط ميدان لشكريانش را براي حمله بيشتر تهييج ميكرد و حتي زماني كه تنها عده اي از اصحاب باقي ماندند و خود را به ام المومنين رساندند و جانفدائي كردند علي باز هم دستور حمله صادر مي كرد يعني به مدافعان جان بركف ام المومنين رضي الله تعالي عنها هم رحم نكرد»
«فقط ساخت كذابان است تا علي را نجات دهند »
*********
اهل سنت و جماعت
اينهمه حقد و عداوت شما با حضرت اميرالمومنين علي (عليه السلام) بهر چيست؟؟ مگر نه اينکه حضرت رسول اکرم (صلي الله عليه و آله) فرمودند:
«لايبغضک يا علـي إلا منافق»
پس شما اهل سنت و جماعت چرا چنين با ايشان بغض مي‌ورزيد؟؟؟
مگر در قرآن کريم نخوانده ايد که :
«ان المنافقين في الدرك الاسفل من النار ولن تجد لهم نصيرا»
اهل سنت و جماعت
چگونه است که شما عمري را از او 20 صفحه مطلب علمي نقل نشده است را خليفة الله مي‌دانيد ولي حضرت اميرالمومنين علي (عليه السلام) که باب علم بودند را خليفة رسول الله (صلي الله عليه و آله) نمي‌دانيد؟؟
براستي علت اينهمه توهين هاي شما به آل محمد (صلي الله عليهم) چيست؟؟

يا علي
46   نام و نام خانوادگي:  بسم رب الحسين     -   تاريخ:  17 خرداد 89 - 18:24:21
سلام
اقا دمتون گرم
واقعا بايد خسته نباشيد بگم بهتون
ملت هر چر ميگن بزارين بگن شما دلگير نشين
اقا جان التماس دعا
ياعليييييييييييييييييي
47   نام و نام خانوادگي:  فائز     -   تاريخ:  18 خرداد 89 - 14:24:03
سلام باسلام چندپيشنهادداشتم 1-مقالات وكتابهاي سايت رادرفرمتهاي مختلف مانند ورد وپي دي اف و... براي استفاده قراردهيد 2-بخش فعالي تحت عنوان كتابخانه ايجادنماييد 3-مقالات وكتابها رابه صورت نرم افزار رايانه وهمراه تبديل نماييد 4- به تهيه نرم افزارهاي اسلامي كم حجم براي دانلود بپردازيد مثلا نرم افزارهايي درباره پيامبرواهل بيت عليهم السلام 5-بخشي به عنوان مسبصرين (شيعه شدگان) ايجادنماييد 6-ماهنامه الكترونيكي مانندسايتهاي وهابي ايجادنماييد. 7-قسمتي ازسايت رابه پاسخگويي به شبهات سايت پاسخ به شبهات وهابيت اختصاص دهيد 8-كتابهاي عربي درباره دفاع ازاهل بيت عليهم السلام وپاسخگويي به شبهات راباترجمه فارسي درسايت قراردهيد
48   نام و نام خانوادگي:  سولماز صادقي     -   تاريخ:  25 خرداد 89 - 10:40:26
سلام من چند تا سوال دارم: چرا پيامبر چندين زن داشته؟؟ و چرا زن هاي پيامبر بعد از فوت پيامبر نمي توستند ازدواج كنند؟ بعضي از زن هاي پيامبر مثل عايشه كه خيلي جوان بوده اند بعد پيامبر با تمايلات جنسي خود چه مي كردند؟ آيا اين ظلم به زن هاي پيامبر نبوده؟ چرا پيامبر و امامان ما تا اين حد دنبال زن و شهوت بودند؟ چرا همه آنها چندين زن و كنيز داشته اند؟ با عقل و منطق جور در نمياد كه در كاملترين دين خدا, تا اين حد نياز حنسي مرد با داشتن چندين و چند زن تا حد اعلا ارضا شود در عوض نياز زنان تا اين حد ناديده گرفته شود! به نظر من هيچ زني تحمل اينكه شوهرش با زن ديگري در ارتباط باشد را ندارد. مگر اين كه زن هم دل در گرو مرد ديگري داشته باشد!
جواب نظر:

با سلام
خواهر گرامي
1- علت تعدد همسران پيامبر (ص) به صورت ضمني در آدرس ذيل آمده است :
http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=question&id=1344
2- علت حرمت ازدواج همسران پيامبر (ص) با ديگران در آيه قرآن آمده است ؛‌پيامبران به مثابه پدر اين امت است ، و هيچكس ، با همسر پدر خويش ، حق ازدواج ندارد .
3- پيامبر در زمان حيات خويش ، همسران خويش را مخير كرد كه مي‌توانند از آن حضرت جدا شده ، و مانند زنان عادي زندگي كنند ، و يا خود را با همسري پيامبر ، در معرض اين امتحان قرار دهند كه «لستن كأحد من النساء ان اتقيتن»! و خود به اختيار خويش اين امتحان را انتخاب كردند .
4- پاسخ اين سوال كه «چرا پيامبر و امامان ما تا اين حد دنبال زن و شهوت بودند؟ چرا همه آنها چندين زن و كنيز داشته اند؟» در آدرس داده شده آمده است .
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات

49   نام و نام خانوادگي:  احمد     -   تاريخ:  26 خرداد 89 - 01:58:35
لب و لباب حكمت... قرآن است و سنت. آنچه كه نص قران است اين است كه زنان رسول الله (صل الله عليه و آله) امهات المومنين اند. فعل امام معصوم حجت است. امام علي (سلام الله عليه) بعد از جمل... عايشه را با احترام به مدينه بازگرداند...اجماع جمهور (اماميه و اهل سنت) بر اين است كه امهات المومنين از فحشا’ مبري هستند. هرچند به اجماع جمهور...عايشه در قضيه جمل گناهكار است...لكن تهمت فحشا و گفتن ناسزا دور از شان يك مومن است...و نعوذ بالله تهمت فحشا به امهات المومنين (ويا حتي زنان عادي) معصيت است.
دوستان
اهل سنت در تعريف و تمجيد از صحابه ( و عايشه) غلو مي كنند... و متاسفانه بعضي از شيعيان تندرو و بي مطالعه و بي دقت نظر...عليه ايشان موضع متعصبانه گرفته و به دور از عقل و وحي و سنت...به بعضي صحابه (وعايشه) توهين مي كنند.
جناب "احمد علوي" ... دوست متعصب
اولا :بسياري از بزرگان اسلام...در جنگهاي صدر اسلام...عليه اسلام جنگيده اند و چه بسا رسول الله و حضرت امير را نيز مجروح ساخته اند...اما بعدا اسلام آورده و از اكابر اسلام و مورد مدح رسول الله و ائمه شدند. ثانيا : عجيب است كه شما چگونه به خاطر جنگ با امام معصوم...به عايشه تهمت فحشا مي زنيد (يا ناسزا مي گوئيد) ؟ آيا (معاذ الله ) اين مكتب امام علي است...آيا رسول الله راضي است از كار شما؟ آيا اين در شان مومن است؟ ( فكر كنيد دوست عزيز)
زبير بن عوام نيز در قضيه جمل حضور داشت و عليه امام (سلام الله عليه) جنگيد و ياران امام را كشت...و حتي اگر مي توانست امام را نيز مي كشت...ولي برخورد امام قبل و بعد از جنگ با او چگونه بود؟ (ان لكم في رسول الله اسوه حسنه).
امام (سلام الله عليه) قاتل زبير را نيز نفرين كرد
دوست عزيز...هر عمل اشتباه يا معصيتي...در جاي خودش بايد نقد و بررسي شود (آن هم با روش علمي و با تعصي از مكتب اهل بيت) ... نه اينكه اسب فصاحت در ميدان جهالت بدوانيم و خلاف عقل و سنت و بدور از مكتب ائمه هدي(سلام الله عليهم) ناسزا گويي و تهمت را جايگزين تحقيق و آزاد انديشي كنيم.
والله الهادي الي سوا السبيل


50   نام و نام خانوادگي:  فقط هدايت " الله " هدايت است     -   تاريخ:  26 خرداد 89 - 15:32:14
با سلام بنده هم در جواب سوالات خانم سولماز صادقي چند سطر جواب آماده كرده ام و چون برگرفته از آيات قرآن كريم است هادي و رهگشاست انشاء الله پرسيده اند : سوال1 : چرا پيامبر چندين زن داشته؟؟ تعدد زوجات براي مرد مسلمان ( نه غير مسلمان) به شرط رعايت عدالت ميان همسران از طرف شوهر امر الله عزوجل در قرآن مجيد است براي هرمرد مومني كه مي خواهد براي كار خير و حسنه اقدام كند براي نگهداري و بر عهده گرفتن سرپرستي آنها چون زنان بطور فطري كمتر به كارهاي خارج از منزل گرايش دارند و اگر چنانچه به آن اقدام كنند مشقت هائي براي آنها به همراه دارد كه بعضي از اين مشقت ها خصوصا خارج از قدرت تحمل زن است كه ذكرش در اينجا امكانپذير نيست ....در نتيجه اگر كار نكنند توانائي بدست آوردن رزق روزانه خود را ندارند و .... و پيامبر خود اولين مطيع امر رب تعالي بوده است . سوال 2 : چرا زن هاي پيامبر بعد از فوت پيامبر نمي توستند ازدواج كنند؟ اولا كه امر رب تعالي الله ست ثانيا ازواج پيامبر صلي الله عليه و سلم بنا به فرموده قرآن مثل ساير زنان نيستند و احكام خاصي در مورد آنها نازل شده است مثل اجر و عذاب مضاعف دنيوي و اخروي و يا منازلشان محل نزول وحي بوده و علم قرآن و همجوار بودن با رسول الله تبرج را از آنها زدوده ، چند آيه در قرآن مستقيما آنها را بصورت جمعي مورد خطاب داده و كمترين حركات و سكنات آنها مورد توجه ويژه بوده و به پيامبر اكرم خبر داده شده و دار آخرت را بر زينت هاي دنيا ترجيح داده اند .. مجموعا براي آنكه پروردگار اراده فرموده آنها تطهير شوند ( لطفا سوره هاي احزاب و نور را بخوانيد ) بنابراين چنين همسراني با چنين تزكيه و تعليم و تربيتي هرگز نمي توانسته اند در همسري مرد ديگري جز همسري خاتم الانبياء محمد رسول الله قرار بگيرند. محمد كسي ست كه پدر هيچيك از مردان گذشته ها و الان و آينده نبوده و نيست بلكه پدر هيچيك از زنان گذشته و حال و آينده نبوده و نيست و نخواهد بود . ميفرمايد: ما كان محمد ابا احد من رجالكم و لكن رسول الله و خاتم النبيين و كان الله بكل شي ء عليما" محد پدر احدي از مردان شما نيست و لكن فرستاده الله و پايان دهنده پيام آوران است و الله به هر چيزي داناست .( آيه 40 سوره احزاب) سوال 3: بعضي از زن هاي پيامبر كه خيلي جوان بوده اند بعد پيامبر با تمايلاتشان چه ميكردند ؟ در جواب: ازواج پيامبر با داشتن آن شرائط خاص كه در جواب 2 عنوان شد پروردگار در جهت عفاف و تطهيرشان اراده فرموده و بنابراين تمايل در درون آنها كاملا فروكش كرده و مطلقا تعطيل شده است حتي اگر بسيار جوان بوده باشند. سوال 4 : چرا پيامبر تا اين حد دنبال زن و شهوت بودند؟ چرا چندين زن و كنيز داشته اند؟ پاسخ سوال 1 را بخوانيد باضافه اينكه وقتي شما ميگوئيد پيامبر و از فرستاده خدا حرف ميزنيد ديگر دنبال زن بودن بطور كلي بي معنا بوده مصدر ظهوري ندارد همانطور كه خودتان هم فرموده ايد "‌با عقل و منطق جور در نمياد " دقيقا اشاره كرده ايد و پيامبران هرگز دنبال رو شيطان نبوده اند تا به تبع او دنبال زن بروند اصلا چنين چيزي حتي در مخيله آنها نگذشته است مردان و زنان مومن كه اسوه شان پيامبران خداست همچنين اند . در پايان فرموده ايد: به نظر من هيچ زني تحمل اينكه شوهرش با زن ديگري در ارتباط باشد را ندارد. مگر اين كه زن هم دل در گرو مرد ديگري داشته باشد! در جواب: اين معادله شما وقتي درست از آب درمياد كه هم زن هم مرد مومن به كتاب الله نباشند و در محيطي با چنين گرايش هائي رشد كرده باشند و گر نه با پوزش از شما و ديگران اين بده بستان هاي قبيح در ميان مومنان مسلمان جائي ندارد . موفق باشيد
51   نام و نام خانوادگي:  ali     -   تاريخ:  01 تير 89 - 12:51:54
سلام شما گفتي که جناب مزي در تهذيب الکمال گفته که تمامي صاحبان صحاح سته از اسلم قرشي عدوي روايت نقل کرده اند. من ميخوام که اون روايت يا رواياتي که صاحبان صحاح از اسلم قرشي عدوي نقل کرده اند را برايم نقل کنيد . منظورم نقل روايت اسلم هست اون روايتي که صاحبان صحاح نقل کرده اند از اسلم قرشي . اون روايتي که از اسلم هست را نقل کنيد با تشکر فراوان
جواب نظر:

با سلام

دوست گرامي

يكي از روايات او در صحيح بخاري روايت ذيل است :

4177 - حَدَّثَنِى عَبْدُ اللَّهِ بْنُ يُوسُفَ أَخْبَرَنَا مَالِكٌ عَنْزَيْدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ أَبِيهِ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم كَانَ يَسِيرُ فِى بَعْضِ أَسْفَارِهِ ، وَعُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ يَسِيرُ مَعَهُ لَيْلاً ، فَسَأَلَهُ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ عَنْ شَىْءٍ فَلَمْ يُجِبْهُ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ثُمَّ سَأَلَهُ فَلَمْ يُجِبْهُ ، ثُمَّ سَأَلَهُ فَلَمْ يُجِبْهُ وَقَالَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ ثَكِلَتْكَ أُمُّكَ يَا عُمَرُ ، نَزَرْتَ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم ثَلاَثَ مَرَّاتٍ ، كُلُّ ذَلِكَ لاَ يُجِيبُكَ . قَالَ عُمَرُ فَحَرَّكْتُ بَعِيرِى ثُمَّ تَقَدَّمْتُ أَمَامَ الْمُسْلِمِينَ ، وَخَشِيتُ أَنْ يَنْزِلَ فِىَّ قُرْآنٌ ، فَمَا نَشِبْتُ أَنْ سَمِعْتُ صَارِخاً يَصْرُخُ بِى - قَالَ - فَقُلْتُ لَقَدْ خَشِيتُ أَنْ يَكُونَ نَزَلَ فِىَّ قُرْآنٌ . وَجِئْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ فَقَالَ « لَقَدْ أُنْزِلَتْ عَلَىَّ اللَّيْلَةَ سُورَةٌ لَهِىَ أَحَبُّ إِلَىَّ مِمَّا طَلَعَتْ عَلَيْهِ الشَّمْسُ ، ثُمَّ قَرَأَ ( إِنَّا فَتَحْنَا لَكَ فَتْحاً مُبِيناً ))/ البخاري: المغازي، باب 35.

مي‌توانيد روايت را در آدرس ذيل مشاهده نماييد .

http://hadith.al-islam.com/Display/Display.asp?Doc=0&Rec=6127

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

52   نام و نام خانوادگي:  حسين     -   تاريخ:  02 تير 89 - 17:15:22
مردم دشمن آنند كه ندانند......يا بهتر بگم جنگ هفتاد و دو ملت تو غنيمت بشمار چون حقيقت نديدند ره افسانه زدند....وانتقادي از اهل علم ,اين همه شبه افكني وگمراه كردن جوانان شيعه به علت ضعف اخلاص قليليست است. التماس دعا يا علي
53   نام و نام خانوادگي:  ميرزا حسين بهادري     -   تاريخ:  08 تير 89 - 11:25:36
سلام و صلوات بر محمد آل محمد (ص) و سلام بر کسانيکه ولايت علي(ع) را با جان و دل پزيرفتن. عزيزان محترم و برادران گرامي اولا تمام سوالات ، شبهات ،نقطه نظرات و جوابهاي را که داده ميشود خوب با دقت تمام بيخوانيد بعد نظر بديد. بعضي از برادران آقاي قزويني را متهم کردن به دفاع از جناب عايشه، آقاي قزويني آمده کتابهاي تاريخي،روائي و کتابهاي علماي سني و شيعه را نقد و برسي کرده و به اين نتيجه رسيده که اين درست نيست و اين به تهمت بيشتر قريبه تا واقعيت و اين نظر تمام علماي شيعه هم هست. اين به اين معني نيست که عايشه جنگ جمل را رهبري نکرده و عليه امام زمانش نجنگيده و فرزندان مومينش را شهيد نکرده و جنازه اي يکي از بهترين خلق خدا را که امام زمانش هم بود تير باران نکرده و حرمت قرآن را نشکسته وووو!!!!! تمام اين کار ها را انجام داده. خدا لعنت کنه کسي را و کساني را که بغض علي (ع) را در دل داشت و دارند. وديگر اينکه در جواب اون خواهر عزيز که گفته ايد پيامبر به مثابه اي پدر امت هست کسي حق ندارد با زن پدرش ازدواج کنه درست، آيا پيامبر مکرم اسلام تمام زنهايش را به يکباره عقد و نکاح کرد؟ نه وقتيکه پيامبر مکرم اسلام با حضرت خديجه (س) ازدواج کرد و به پيامبري مبعوث شد آيا عايشه از جمله اي امت پيامبر بود يا نه ؟قطعا که بود آيا پيامبر نعوذ باللة بادوختر خود !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! اين جواب شما جواب درست نيست و اين جواب را از انترنت برداريد ودلايل ديگري که گفتيد درست است چون خداوند متعال در قرآن کريم ازدواج با زنان پيامبر را تحريم کرده و زنان پيامبر را امهات المومنين معرفي کرده. والسلام عليکم خداوند عزيز به محبين اهل البيت عزت عنايت فرمايد و به دشمنان اهل البيت خفت خدا يار شما و علي(ع)نگهدار شما
54   نام و نام خانوادگي:   عمرعلي حيدر     -   تاريخ:  13 تير 89 - 02:12:06
لاحيا في الدين:دردين هيچ شرمي نيست گفتن نقل قول ديگران دليل برصحت ادعاي شما نميباشد وشما با استفاده از برخي روايات دروغ وساختگي نميتوانيد به اهل بيت پيامبر تهمت وبهتان بزنيد.خداوند ازدواج با عايشه را به پيامبرتوصيه كرده بودند با اين اراجيف شما,منظورتان اين است كه خداوند(نعوذبالله)اشتباه كرده است.تهمت به هيچ كس دردين جايز نيست به خصوص به مادر مومنان,واي برشما بترسيد ازعذاب دوزخ,,,چشمانتان را به روي حقيقت بسته ايد وكوركورانه براشتباهتان اصرارداريد,واي بر شما
55   نام و نام خانوادگي:  مهدي     -   تاريخ:  13 تير 89 - 07:51:56
با سلام و خسته نباشيد
اين کار شما بسيار وقيهانه و بي شرمانه بود. از يک طرف مسائل جنسي را اينطور به زبان مي آوريد و از طرف ديگر راحت براي خود دليل و استدلال مي اوريد. بهتره بگرديد رموز بسياري از دين ما اسلام رو که هنوز ناشناخته است به مردم بشناسونيد (البته پس از مطالعه کافي) ايا با بيان اين مطالب که قابل دسترس همه هست به اثار و تبعات ان فکر کرده ايد؟
56   نام و نام خانوادگي:  حسين     -   تاريخ:  24 تير 89 - 14:13:47
من يک شيعه هستم ولي متاسفم از برادران شيعه و سني بجاي اينکه باهم متحد شوند به سراغ حديث هايي ميروند که فقط کينه چند قرن را افزايش ميدهد شماها که دين اسلام قبول کرديد يک کمي هم قران را با معناي فارسي بخوانيد لااقل قران که وحي الهي است که توسط پيامبر براي بشيريت قرايت شده عمل کنيم نه اينکه همديگر را بکوبيم
57   نام و نام خانوادگي:  کريمي     -   تاريخ:  03 مرداد 89 - 15:45:55
با سلام وخسته نباشيد
جواباها منطقي بود . مخصوصا که با ارائه سند همراه بودند .
با آرزوي طول عمر و سلامتي براي علماي شيعه همچون آقايان قزويني و عسگري
58   نام و نام خانوادگي:  جواد علوي     -   تاريخ:  16 مرداد 89 - 11:59:43
سلام يکي از برادران اهل سنت گفته که مقام خضر پيامبر از مقام حضرت مهدي بالاتر است . لطفا به اين گفته پاسخ محکم دهيد و اگر در اين رابطه مقاله اي توي سايتتون هست برايم بفرستيد لطفا پاسخ را هر چه سريعتر ارسال کنيد
جواب نظر:

با سلام

دوست گرامي

در کتب اهل سنت ، رواياتي با سند معتبر وجود دارد که رسول خدا ، اميرمومنان ، فاطمه زهرا ، حسنين و مهدي را سروران بهشت معرفي مي کند !

جداي از اينکه به اجماع مسلمانان عيسي از خضر برتر است ، و عيسي پشت سر امام زمان نماز مي خواند ! اين دلالت بر بالاتر بودن مقام امام زمان ، بر عيسي و خضر عليهما السلام دارد !

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

59   نام و نام خانوادگي:  مجيد م علي     -   تاريخ:  16 مرداد 89 - 15:37:41
با سلام برادر عزيز جناب جواد علوي جواب اين سوالها را بايد با ادله خوب و قوي داد و يكي از بهترين جوابها همان مقام حضرت مهدي ( عجل الله تعالي فرجه ) در مقابل حضرت عيسي عليه السلام ميباشد كه اين حديثي متواتر است . ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- در ثاني مگر نه اينكه مقام حضرت محمد صلي الله عليه و اله و سلم برترين پيامبران است . مسلماً هيچ كس اين سخن را انكار نمي كند .شامخترين مقام در بين انبياء الهي متعلق به ايشان ميباشد . حال با مراجعه بقران كريم و ايه مباهله انجائي كه خداوند ميفرمايد : ____ ۞۞۞۞۞۞۞۞۞ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ۞۞۞۞۞۞۞۞۞____ ____ ۞۞۞۞۞۞۞۞۞ فَمَنْ حَآجَّكَ فِيهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْ نَدْعُ أَبْنَاءنَا وَأَبْنَاءكُمْ وَنِسَاءنَا وَنِسَاءكُمْ وَأَنفُسَنَا وأَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَةَ اللّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ ال عمران ﴿۶۱﴾ ۞۞۞۞۞۞۞۞۞______ ================================================================================ لفظ انفسنا يعني مساوات ايماني مقامي علمي و هر صفات خوب بين حضرت محمد صلي الله عليه و اله و سلم و حضرت علي عليه السلام ميباشد بغير از نبوت . همانطور كه در حديث منزلت امده است كه حضرت محمد صلي الله عليه و اله و سلم فرمودند : عَنْ مُصْعَبِ بْنِ سَعْدٍ عَنْ أَبِيهِ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ خَرَجَ إِلَى تَبُوكَ وَاسْتَخْلَفَ عَلِيًّا فَقَالَ أَتُخَلِّفُنِي فِي الصِّبْيَانِ وَالنِّسَاءِ قَالَ أَلَا تَرْضَى أَنْ تَكُونَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى إِلَّا أَنَّهُ لَيْسَ نَبِيٌّ بَعْدِي . هنگامى كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله عازم جنگ تبوك شد حضرت على عليه السّلام را به جانشينى خود در مدينه تعيين فرمود . حضرت على عليه السّلام كه چنان انتظارى نداشت به عرض مبارك رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله تقديم داشت : آيا مرا به جانشينى خود در ميان زنان و فرزندان، معين مى‏فرمائى ؟ رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله در پاسخ فرمود : آيا خرسند نيستى از اينكه منزلت تو نسبت به من ، برابر منزلت هارون عليه السّلام نسبت به حضرت موسى عليه السّلام باشد و از هيچ جهتى ميان تو و او تفاوتى نيست ، تنها تفاوت آن است كه پيغمبرى پس از من مبعوث نمى‏شود . صحيح البخاري ، ج 5 - ص 129 . ================================================================================ و هزار يك دليل ديگر و اينكه اين مقام به فرزندان ايشان تا حضرت مهدي ( عليه السلام ) ميرسد . ================================================================================ اين هم قسمت اخر داستان سفر حضرت موسي عليه السلام با حضرت خضر است . وقتى حضرت موسى عليه السلام از نزد خضر برگشت و آن حوادث عجيب مثل سوراخ كردن كشتى و تعمير ديوار و كشتن آن نوجوان به وقوع پيوست ، برادر او هارون از موسى در مورد دانش خضر پرسيد. حضرت موسى عليه السلام فرمود: اين امر، دانشى است كه نداشتن آن ضرر ندارد ولى حادثه اى عجيب تر روى داد! هارون پرسيد: چه حادثه اى ؟ حضرت موسى عليه السلام گفت : من و خضر كنار دريا ايستاده بوديم كه پرنده اى شبيه به چلچله ظاهر شد، با منقار خود قطره اى آب برداشت و به طرف مشرق پرتاب كرد! بار دوم قطره اى ديگر برداشت و آن را به طرف مغرب انداخت ، بار سوم آن را به طرف جنوب و بار چهارم به طرف شمال پرتاب كرد! و در دفعه پنجم به طرف آسمان و دفعه ششم به خشكى و دفعه هفتم به دريا انداخت و سپس ‍ پركشيد و پرواز كرد. ما دو نفر حيرت زده مانديم و سر اين كار را نفهميديم تا اينكه خداوند فرشته اى را به صورت آدمى فرستاد و به ما گفت : چرا شما را متحير مى بينم ؟ گفتيم : در كار اين پرنده متحيريم ، گفت : منظور او را نمى دانيد؟ گفتيم : خدا بهتر مى داند، گفت : اين پرنده با عملش ‍ مى گويد: به حق آنكه شرق و غرب زمين را آفريد و آسمان را بر پا داشت و زمين را به حركت آورد و بگستراند، بطور قطع خداوند در آخر الزمان پيامبرى را خواهد فرستاد كه نامش محمد صلى الله عليه وآله است ، او را وصيى است بنام على عليه السلام كه علم شما دو نفر روى هم در مقابل دانش آن دو همانند اين قطره است در مقابل اىن دريا =============================================================================يا علي
60   نام و نام خانوادگي:  نفس     -   تاريخ:  17 مرداد 89 - 12:10:15
سلام
خسته نباشيد
من اكثر موضوعات اين سايت را مطالعه كردم خيلي از جوابها رو قبول نداشتم و بعضيها قابل قبول بودن
اما واقعا نميدونم بعضيها جقدر بى كارن كه نشستن فقط به كسايى كه اينجا نظر ميدن توهين ميكنن
فكر ميكنن فقط اونا حقيقت رو بيدا كردن و اونا همه جيز تموم هستن
اما نه اونا نه نظرشون واسم سر سوزن هم ارزش نداره
لطفا هركس فقط نظر خودشو در مورد مطلب بده و همين
احتياجى به دخالت دانشمندان نخود هر اش نيست
61   نام و نام خانوادگي:  دل سوخته     -   تاريخ:  18 مرداد 89 - 01:17:02
اقايي که عايشه رو ام المومنين ميدوني انشاا... با همون محشور بشي
حضرت محمد(ص) خواستگاري اين عايشه خانم نرفتند خليفه اول سني ها(ابوبکر) به زور وبا قسم دادن پيامبر به جان بي بي فاطمه
عايشه رو زن پيغمبر کرد
تورو خدا يک کم مطالعه کن اين مغزت رو از آک بودن در بيار يک کم هم فکر کن

يا حق
62   نام و نام خانوادگي:  مسلمان     -   تاريخ:  19 مرداد 89 - 09:55:39
واقعا متاسفم آقاي قزويني! آدم موهاي تنش سيخ ميشه. من فکر ميکردم افراطي باشين ولي نه در اين حد! يعني شماها هيچ آزرمي ندارين که به ناموس رسول الله(ص) اينجور مستقيم چنين تهمتايي ميزنين!!؟گيرم که اونا روايت کردن که نکردن و شايدم اونا شبهه اي رو مطرح کردن که شما قيچيش کردين به نفع خودتون!حالا بايد به همه ي مقلدان کورتون تحويل بدين و از اين نظرات شيرينشون لذت ببريد؟! با اين حرفاتون انتظار دارين سني ها شعار وحدتتون که گوش آدم و عالم رو کر کرده رو باور کنن؟ ازتون ميخوام برين سوره ي نور آيات10 تا 27 رو بخونين که کساني که مثل شما به ام المومنين افترا زدن به چه عقوبتي گرفتار شدن هر چند که خودت سوادت خيلي از ما بالاتره ولي نميخواين ملت با خبر بشن که ...! و فکر نميکنم اين آيه رو خونده باشين: النبي اولا بالمومنين من انفسهم و ازواجهو امهاتهم !!! يعني پيامبر اکرم براي شما مومنان از جانتان برتر است و زنهاي او مادران شما هستند.و اگر چنانجه خداوند متعال نعوذ بالله چيزي رو که قابل تغيير بود نميدانست اينجور با صراحت در کلام پاکش بيان نميکرد. و بنا بر آياتي که در جاي جاي قرآن نسبت به حرمت والدين آمده شما به مادرتان تهمت زنا زده ايد و بنا بر حديث هر کس حتي اگر مادرش را در حال زنا هم ببيند حق ندارد که به روي خودش بياورد. ولي مثل اينکه شما خيلي جسور از اين حرفا هستين و از عقاب و عتاب اين کار هيچ باکي ندارين. از شما که يک مرجع تقليد هستين و مليونها مقلددارين بيشتر انتظار ميره! پس اگه وهابيا حکم تکفيرتونو ميدن بي دليل نيست! من که سني هستم هيچ يک شيعه منصف مثل آقاي احمد هم از اين عمل زشت دلش به درد اومده! در ضمن انقد نگين به علي ظلم شده. به قول عطار نيشابوري: چون علي شير حق است و تاج سر ظلم نتوان کرد بر شير اي پسر. و ميگه: آنکه با دختر تواند جنگ کرد داند او سوي پدر آهنگ کرد. يعني حضرت علي که به خاطر دين با بي بي عايشه که يک زن بود با داشتن لقب اسدالله ميتونست با پدرش يعني ابوبکر هم بجنگه. منظورش اينه که لابد اختلافي بينشون نبوده وگرنه همونطور که در مقابل حضرت عايشه و حضرت معاويه که خودشو بر حق ميدونست جنگيد با ابوبکر و عمر و عثمان(رضي الله عنهما) ميجگيد! ازتون خواهشمندم درجش کنين و جواب بدين وگرنه ضعفتونو ميرسونه.
جواب نظر:

با سلام

دوست گرامي

1- به اقرار علماي اهل سنت و تصريح علماي شيعه ، آيات سوره نور ، مربوط به ام المومنين ماريه است و نه عايشه همسر رسول خدا (ص) :

http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=question&id=8435

2- فرموده ايد «گيرم آنها روايت کرده اند که نکرده اند !» لابد ما دروغ گفته ايم ! پيدا کردن حقيقت ، در اين موارد بسيار راحت است ! با مراجعه به مدرک داده شده ، اگر چنين چيزي پيدا شد ، معلوم است که ما راست گفته ايم و اگر نبود معلوم است که ما دروغگواييم !

3- فرموده ايد «شما قيچيش کردين به نفع خودتون» هر کدام از موارد که قيچي شده است ، بگوييد تا اصلاح شود ، تا خداي نکرده خوانندگان گمان نکنند که شما از روي ناچاري دست به دروغ آورده ايد !

4- اگر نقل نکرده اند چطور ما آن را قيچي کرده ايم ؟

5- راجع به آيه «وازواجه امهاتهم» به آدرس ذيل مراجعه کنيد :

http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=question&id=8434

6- راجع به مظلوميت اميرمومنان ، خود آن حضرت فرموده اند «ما زلت مظلوما مذ قبض رسول الله »!

آيا قبول داريد که عايشه به جنگ آن حضرت آمد يا خير ؟ حکم خروج بر امام زمان و خليفه به نظر شما چيست ؟

7- جناب دکتر قزويني مرجع تقليد نيستند ، و مجتهدند !

در پايان تکرار مي کنيم هر کدام از مطالب فوق که تحريف يا  دروغ بود ، بفرماييد تا اصلاح شود ! البته احتمال مي دهيم شما اصلا متن مقاله را نخوانده ايد و گمان کرده ايد که ما مي خواهيم اين تهمت را ثابت کنيم ، اما خبر نداريد که ما آن را به شدت رد کرده ايم !

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

 

63   نام و نام خانوادگي:  محب الزهرا     -   تاريخ:  20 مرداد 89 - 11:15:24
ما شيعيان علي ع هرگز به همسران رسول الله ص جسارت نمي کنيم و همه را مبراي از زشتيها ميدانيم و سرزنش ما به خاطر مخالفت بعضي در برابر حق و خليفه مسلمين وخود سري انها ميباشد لطفا جواب دهيد چگونه معاو يه لعنت الله علي0 نستجير بالله 0حضرت معاو يه است 0 لابد چون خليفه نامسلمانان بوده امابه نام مبارک امير المومنين علي عليه السلاه والسلام که ميرسيد ميشود 0علي 0 البته تعجبي نيست از شماها 0 بعد هم مي گوئيد اينقدر نگوئيد علي ع مظلو م است 0 اما يک سوال حکم خروج بر خليفه برحق رسول الله ص و کشتار هزاران مسلمان در جنگ جمل که انقدر با شجاعت از ان دفاع مکنيد که فرماندهي مقتدر اين گونه بايد باشد بر عهده کيست
64   نام و نام خانوادگي:  سعيد حسيني(شاه اسماعيل صفوي)     -   تاريخ:  21 مرداد 89 - 12:32:37
جناب نامسلمان خداوند تبارک و تعالي عقل را در انسان سرمايه اي قرار داد که با آن به تشخيص حق از باطل اقدام کنيم و با آن سرمايه به ثروت علم دست پيدا کنيم و از جمله وسايلي که در پويائي اين سرمايه الهي بسيار موثر و کارگشاست، سواد است. چرا بخود زحمت کسب سواد و علم و استفاده ار آن ثروت خداداي را نميدهيد؟!!!! بابا با چه زباني برايتان بگوئيم؟ به مصادر روايات دقت کنيد اين مطالب از متب معترب رو علماي خودتان است. اگر موهاي تن شما به علت خواندن همين روايات سيخ شده است ، در واقع بيانگر چند مطلب مهم در مورد شماست!!! 1- شما تا بحال هيچگونه مطالعه اي در مورد مذهب خود نداشته ايد 2- چگونه مذهبي را پذيرفته ايد که شنيدن حقايقش آنهم از کتب معتبرتان موهاي تن و يا سر شما را سيخ ميکند؟! 3- چرا تا بحال بنا به فرموده ي قرآن در مذهب خود تفکر و تحقيق نکرده ايد؟! 4- بنا به فرموده ي قرآن کريم: ســــــلام عليکم يا حق
65   نام و نام خانوادگي:  محسن     -   تاريخ:  21 مرداد 89 - 22:21:27
بسم الله الرحمن الرحيم

هركسي ميخواهد باور كند و هركسي ميخواهد باور نكند : عايشه قاتل رسول الله (ص) بوده .عايشه قاتل رسول الله (ص) بوده .عايشه قاتل رسول الله (ص) بوده ... و شما اي شيعيان باور نكنيد كه زن يهوديه قاتل او بوده باشد ...همانطوريكه كه غلام عمر قنفذ قاتل فاطمه زهرا(س) بوده است ...
و من به خداي بزرگ سوگند مي خورم كه اسم عايشه را در زمره لعنت شدگان ديدم و اسم او را به عنوان قاتل رسول الله (ص) ديدم ...
به خدا قسم آنچه ديدم در نزد يكي از مردان خدا بود كه به تقوي و ورع و علم او و ارتباطش با مولايمان صاحب الزمان (عج) يقين داريم و در دفتر او نامهاي مومنين و منافقين ثبت شده بود ...
شما در قرآن كريم ببينيد كه وقتيكه حواريون مسيح (ع) از او مائده اي آسماني خواستند خداوند متعال به ايشان فرمود كه آن مائده را مي فرستم اما اگر كافر شويد چنان عذابتان مي كنم كه احدي از عالمين را چنان عذاب نكنم و اين نشان مي دهد كه حواري بودن به خودي خود باعث نجات نيست و هركس كه نزديكتر است خطرش هم بيشتر است واگر كافر شوند در قعر جهنم خواهند بود .
عايشه با اميرالمومنين علي (ع) جنگيد و اگر كسي در دلش به اندازه دانه خردلي كينه نسبت به اميرالمومنين علي (ع) باشد ما او را كافر مي دانيم چه برسد به كسي كه قاتل بسياري از ياران علي (ع) است و كينه او در نهايت شدت نسبت به علي (ع) بود...


لاحول ولاقوه الابالله العلي العظيم و صلي الله علي محمد وآله الطاهرين .
66   نام و نام خانوادگي:  محمد     -   تاريخ:  06 شهريور 89 - 07:37:39
استغفر الله ربي و اتوب اليه
پناه مي برم به خداوند مهربان به خاطر اونچه امشب در اين وبلاگ خوندم. چقدر زير لب نفرين و لعنت فرستادم به کسايي که اين اراجيف رو تا به اين حد وقيحانه در کتابهاشون نوشتن و بيشتر از اون چقدر حسرت خوردم و متاثر شدم به حال کوردلايي که اين اراجيف رو باور دارن و به حرف و قول و فتواي چنين بي چشم و رو هايي عمل مي کنن.
شما رو به قران قسم برادران سني مسلک، چشمهاتونو باز کنين و حقايق رو ببينين. علم مخالفت بردارين و علماي بي سواد و بي شرف تون رو لعن و تکذيب کنين و از زير بار اين خجالت که پيرو چنين جرثومه هاي کفر و نفاقي هستين در بياين. به خدا رسول الله صل الله عليه و آله در قيامت شما رو مورد لعن قرار مي ده. به خاطر پيروي کورکورانه تون.
نستجير با الله. خدايا مارو حفظ کن.
67   نام و نام خانوادگي:  محمد     -   تاريخ:  06 شهريور 89 - 07:38:58
1 سوال: اگر عايشه بر فرض با عمر مي جنگيد شما با او چه برخوردي مي کردين؟
68   نام و نام خانوادگي:  احمد     -   تاريخ:  06 شهريور 89 - 16:37:11
چرا دعوا بر سر فاحشه بودن يا نبودن عايشه؟
اين جنك جمل كه عايشه به راه انداخت و مقابل امام زمانش ايستاد صد برابر فاحشه گري است
69   نام و نام خانوادگي:  حاتم     -   تاريخ:  10 شهريور 89 - 00:55:47
سلام خدمت تمام برادران دست‌اندركاران سايت. من يك جوان اهل سنت مي‌باشم. ما در دين اسلام، صدها و يا شايد هزاران آيتم جهت وحدت داريم. چرا به آنها نمي‌پردازيم و به آنها اهميت نمي‌دهيم؟ گذشتگان هرچه كرده‌اند، اجر و پاداش خود را در آن حهان از خداي خود خواهند گرفت. اين چه مشكلي از ما در اين زمان حل خواهد كرد؟ آيا فاصله ايجاد كردن بين مسلمانان چنگ زدن به ريسمان الله است؟ آيا خدمت به دشمنان اسلام نيست ؟ ...... كاشكي در تمام دنيا فقط كلمه اسلام بود و بس.
جواب نظر:

با سلام

دوست گرامي

سخن شما صحيح است ؛ اما آيا مطرح كردن علمي مسائل خلافي و پاسخ آنها نيز تشديد خلاف است ؟ بهتر است نظر علماي بزرگ اهل سنت و طرفدار تقريب را در آدرس ذيل ببينيد :

http://valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=maghalat&id=55

البته مشكل از جانب كساني است كه تاب قبول حقايق را ندارند .

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

70   نام و نام خانوادگي:  جواد مهدوي     -   تاريخ:  12 شهريور 89 - 16:28:45
سلام من شنيده‌ام که مي‌گن تو صحيح بخاري داره که معوذتين يعني دو سوره ناس و فلق جزء قرآن نيست. لطفا در کجاي صحيح بخاري نوشته شده؟ آدرس‌شو بگوييد.جواب رو ارسال کنيد.
جواب نظر:

با سلام

دوست گرامي

اين روايت در صحيح بخاري نيامده است ، اما در ساير كتب اهل سنت با اسناد معتبر آمده است ؛ و از عبد الله بن مسعود است :
4429- أخبرنا محمد بن الحسن بن مكرم بالبصرة قال حدثنا داود بن رشيد قال حدثنا أبو حفص الأبار عن منصور عن عاصم بن أبي النجود عن زر بن حبيش قال لقيت أبي بن كعب فقلت له إن ابن مسعود كان يحك المعوذتين من المصاحف ويقول إنهما ليستا من القرآن فلا تجعلوا فيه ما ليس منه

صحيح ابن حبان  ج 10   ص 274 ، اسم المؤلف:  محمد بن حبان بن أحمد أبو حاتم التميمي البستي الوفاة: 354 ، دار النشر : مؤسسة الرسالة - بيروت - 1414 - 1993 ، الطبعة : الثانية ، تحقيق : شعيب الأرنؤوط
البته در صحيح بخاري ، اين مطلب را به صورت مبهم بيان كرده است :
4692 حدثنا قُتَيْبَةُ بن سَعِيدٍ حدثنا سُفْيَانُ عن عَاصِمٍ وَعَبْدَةَ عن زِرِّ بن حُبَيْشٍ قال سَأَلْتُ أُبَيَّ بن كَعْبٍ عن الْمُعَوِّذَتَيْنِ فقال سَأَلْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فقال قِيلَ لي فقلت فَنَحْنُ نَقُولُ كما قال رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم
473 باب تفسير سُورَةُ ) قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الناس ( الناس وَيُذْكَرُ عن بن عَبَّاسٍ ) الْوَسْوَاسِ ( إذا وُلِدَ خَنَسَهُ الشَّيْطَانُ فإذا ذُكِرَ الله عز وجل ذَهَبَ وإذا لم يذكر اللَّهَ ثَبَتَ على قَلْبِهِ
4693 حدثنا عَلِيُّ بن عبد اللَّهِ حدثنا سُفْيَانُ حدثنا عَبْدَةُ بن أبي لُبَابَةَ عن زِرِّ بن حُبَيْشٍ وَحَدَّثَنَا عَاصِمٌ عن زِرٍّ قال سَأَلْتُ أُبَيَّ بن كَعْبٍ قلت يا أَبَا الْمُنْذِرِ إِنَّ أَخَاكَ بن مَسْعُودٍ يقول كَذَا وَكَذَا فقال أُبَيٌّ سَأَلْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فقال لي قِيلَ لي فقلت قال فَنَحْنُ نَقُولُ كما قال رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم

صحيح البخاري  ج 4   ص 1904 ، اسم المؤلف:  محمد بن إسماعيل أبو عبدالله البخاري الجعفي الوفاة: 256 ، دار النشر : دار ابن كثير , اليمامة - بيروت - 1407 - 1987 ، الطبعة : الثالثة ، تحقيق : د. مصطفى ديب البغا

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

71   نام و نام خانوادگي:  مسلم     -   تاريخ:  14 شهريور 89 - 17:33:48
بسم الله الرحمن الرحيم و اياه نستعين من دلم به حال اين سني ها مي سوزد مادر اينها عايشه و مادر ما خديجه کبري(س) سيد اينها عمر ب و ابوبکر ؟؟؟ اما در مورد جنايات ابوبکر ملعون ما بياييم از غصب خلافت بگذريم از شهادت حضرت زهرا(س) هم اگر بگذريم اگر از ايجاد انحراف در اسلام و دين خدا بگذريم اگر از ارتدادش بگذريم(بنابر قران) اگر از قتل عام مسلمين بگذريم اگر از بدعتهايش بگذريم اگر از خارج کردن خلافت اسلامي از مسير اصلي اش بگذريم اگر از ايجاد اختلاف در مسلمين بگذريم اگر از فتنه هايش بگذريم اگر از زمينه سازي براي شهادت ائمه(ع) بگذريم اگر از بقيه جنايات و کارهايش بگذريم فقط اين کار او را مورد توجه قرار دهيم و فقط اين داستان را بشنويم و خدايي قضاوت کنيم مطمئنا از اين شخص و شخصيت کمال تنفر را خواهيم داشت و او را به عنوان يک انسان قبول نمي کنيم چه رسد به خليفه و جانشين شخصي مثل رسول الله(ص) رحمه للعالمين و خاتم النبيين و خير المرسلين اين داستان از کتب اهل سنت : (متن کامل در سايت موجود است) کشتن مالک بن نويره به دست خالد بن وليد و به دستور مستقيم ابوبکر مالك بن نويره ، فردي شجاع ، شاعر و رئيس بخشي از قبيله بني تميم ؛ صحابي پيامبر و عامل و کارگزار آن حضرت بود که در اظهار عواطف نسبت به يتيمان و زنان بي سر پرست مشهور بود و زکات جمع آوري شده را به توجه به اختياري که از جانب پيامبر داشت ، ميان فقراء تقسيم مي کرد . خالد بن وليد به دستور ابوبکر به سوي قبيله مالک رفت و وقتي به سر زمين بطاح رسيد ، به ضرار بن ازْوَر و چند تن از سپاهيانش دستور داد تا به قبيله مالک رفته و آن‌ها را بياورند . ابو قتاده به محض رسيدن به قبيله مالک شبيخون زد . بعد ها وقتي از او در اين باره سؤال کردند ، گفت : ما گفتيم که اگر راست مي گوييد که مسلمانيد ، اسلحه‌تان را بر زمين بگذاريد ، آن ها اين پشنهاد را پذيرفتند و اسلحه خود را بر زمين گذاشته و به نماز پرداختند . طبري ، تاريخ نويس معروف اهل سنت در اين باره مي نويسد : وكان ممن شهد لمالك بالاسلام أبو قتادة الحارث بن ربعي أخو بنى سلمة وقد كان عاهد الله أن لا يشهد مع خالد بن الوليد حربا أبدا بعدها وكان يحدث أنهم لما غشوا القوم راعوهم تحت الليل فأخذ القوم السلاح قال فقلنا إنا المسلمون فقالوا ونحن المسلمون قلنا فما بال السلاح معكم قالوا لنا فما بال السلاح معكم قلنا فان كنتم كما تقولون فضعوا السلاح قال فوضعوها ثم صلينا وصلوا . تاريخ الطبري ، الطبري ، ج 2 ، ص 503 . از كساني كه به اسلام مالك بن نويره شهادت داده بود ، ابو قتاده بن ربعي ، برادر بني سلمه بود . او با خداوند عهد كرده بود كه بعد از اين ماجرا در هيچ جنگي با خالد بن وليد شركت نكند ؛ و چنين مي گفت که وقتي به نزديکي ايشان رسيده بودند ، همان شب به سمت ايشان رفتيم ؛ ايشان سلاح به دست گرفته و گفتند ما مسلمانيم ؛ ما نيز گفتيم : ما هم مسلمان هستيم ؛ گفتيم : پس براي چه سلاح به دست گرفته ايد ؟ پاسخ دادند ، به خاطر ما ( از ترس شما ) و گفتند : شما چرا سلاح به دست گرفته ايد ؟ گفتيم : اگر آنچنان است که مي گوييد پس سلاح را بر زمين بگذاريد ؛ ايشان سلاح را بر زمين گذاشته هم ما و هم ايشان نماز خوانديم . و ابن حجر عسقلاني مي نويسد : فكان أبو قتادة ممن شهد انهم أذنوا وأقاموا الصلاة وصلوا فحبس بهم خالد في ليلة باردة ثم أمر مناديا فنادى أدفئوا أساركم وهي في لغة كناية عن القتل فقتلوهم وتزوج خالد بعد ذلك امرأة مالك . الإصابة ، ابن حجر ، ج 5 ، ص 560 – 561 . ابوقتاده از کساني است که شهادت داده است که ايشان اذان گفته و نماز خواندند ؛ اما خالد ايشان را در شبي سرد به اسارت گرفته و دستور داد که شخصي ندا بدهد ( ادفئوا ) گرم کنيد زندانيانتان را ؛ اما اين کلمه در اصطلاح بعضي به معني کشتن است ؛ پس ايشان را کشتند و بعد از آن خالد با همسر مالک ازدواج کرد !!! متقي هندي مي نويسد : عن أبي عون وغيره أن خالد بن الوليد ادعى أن مالك بن نويرة ارتد بكلام بلغه عنه ، فأنكر مالك ذلك ، وقال : أنا على الاسلام ما غيرت ولا بدلت وشهد له بذلك أبو قتادة وعبد الله بن عمر فقدمه خالد وأمر ضرار بن الأزور الأسدي فضرب عنقه ، وقبض خالد امرأته ، فقال لأبي بكر : إنه قد زنى فارجمه ، فقال أبو بكر : ما كنت لأرجمه تأول فأخطأ ، قال : فإنه قد قتل مسلما فاقتله قال : ما كنت لأقتله تأول فأخطأ ، قال : فاعزله ، قال : ما كنت لاشيم سيفا سله الله عليهم أبدا . ( ابن سعد ) . كنز العمال ، المتقي الهندي ، ج 5 ، ص 619 . از ابي عون و غير او نقل شده است که خالد بن وليد ادعا کرد که مالک به او سخني گفته و مردتد شده است ؛ ولي وي گفته بود : من بر اسلام هستم و نه آن را تغيير داده و نه عوض کرده ام ؛ و ابو قتاده و عبد الله بن عمر نيز بر اين مطلب شهادت دادند ؛ اما خالد او را جلو انداخته و به ضرار بن ازور اسدي گفت گردن او را بزن ؛ و خالد همسر او را نيز گرفت ؛ پس (عمر) به ابو بکر گفت : او زنا کرده است ؛ او را سنگسار بنما ؛ ابو بکر پاسخ داد : من او را سنگسار نمي کنم ؛ او اجتهاد کرده و اشتباه نموده است ؛ گفت : او را قصاص بنما ؛ زيرا او مسلماني را کشته است ؛ پاسخ داد : او را نمي کشم ؛ زيرا او اجتهاد نموده و خطا کرده است !!! گفت : پس او را بر کنار بنما ؛ پاسخ داد : من شمشيري را که خداوند بر ايشان کشيده است در غلاف نمي گذارم . و از طرف ديگر بخاري در صحيحش نقل مي کند : فَقَامَ رَجُلٌ غَائِرُ الْعَيْنَيْنِ مُشْرِفُ الْوَجْنَتَيْنِ نَاشِزُ الْجَبْهَةِ كَثُّ اللِّحْيَةِ مَحْلُوقُ الرَّأْسِ مُشَمَّرُ الْإِزَارِ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ اتَّقِ اللَّهَ قَالَ وَيْلَكَ أَوَلَسْتُ أَحَقَّ أَهْلِ الْأَرْضِ أَنْ يَتَّقِيَ اللَّهَ قَالَ ثُمَّ وَلَّى الرَّجُلُ قَالَ خَالِدُ بْنُ الْوَلِيدِ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَلَا أَضْرِبُ عُنُقَهُ قَالَ لَا لَعَلَّهُ أَنْ يَكُونَ يُصَلِّي فَقَالَ خَالِدٌ وَكَمْ مِنْ مُصَلٍّ يَقُولُ بِلِسَانِهِ مَا لَيْسَ فِي قَلْبِهِ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِنِّي لَمْ أُومَرْ أَنْ أَنْقُبَ عَنْ قُلُوبِ النَّاسِ وَلَا أَشُقَّ بُطُونَهُمْ صحيح البخاري ، البخاري ، ج 5 ، ص 110 – 111 مردي با چشمان گرد کرده ، گونه هاي بلند ، چهره درهم کشيده بود پر ريش و با سر تراشيده و در حاليکه لباس خود را بر دور خويش پيچيده بود ايستاده و گفت : اي محمد از خدا بترس!!! رسول خدا فرمودند : واي برتو آيا من سزاوار ترين مردم براي خداترسي نيستم ؟ پس مرد بازگشت ؛ خالد بن وليد گفت : اي رسول خدا اجازه بده گردن او را بزنم ؛ حضرت فرمودند : خير ، زيرا شايد او نماز مي خواند ؛ خالد پاسخ داد : چه بسيار نماز خواني که با زبان خويش چيزي را مي گويد که در قلبش نيست ؛ رسول خدا فرمودند : من مامور نيستم که دل هاي مردمان را بشکافم و شکم هاي ايشان را بدرم . با اين حال خالد در ماجراي مالک ، دستور رسول خدا را دراين زمينه مراعات ننمود . در اين كه مالك بن نويره مرتد نشده بود ، شكي نيست ؛ چرا كه خود فرياد مي زند كه من مسلمانم و حكمي از احكام خدا را تغيير نداده‌ام . ابوقتاده و عبد الله بن عمر نيز بر مسلمان بودن او شهادت داده بودند ؛ اما حقيقت ماجرا اين است که مالک بن نويره ، به خاطر ارتداد و يا ندادن زکات کشته نشد ؛ بلکه چشم ناپاک خالد بن وليد به همسر بسيار زيياي مالک افتاد و زيبايي همسر مالک باعث شد که خالد تصميم به قتل مالک و تمامي مردان قبيله اش بگيرد . ابن حجر عسقلاني در اين باره مي‌نويسد : أن خالدا رأى امرأة مالك وكانت فائقة في الجمال ، فقال مالك بعد ذلك لامرأته : قتلتيني يعني سأقتل من أجلك . الإصابة ، ابن حجر ، ج 5 ، ص 561 . خالد همسر مالک را ديد در حاليکه او در نهايت جمال بود ؛ پس مالک بعد از آن به همسر خويش گفت : تومن را کشتي ، يعني من به خاطر تو کشته خواهم شد . و نيز ابو الفداء و ابن خلکان در تاريخشان مي نويسند : وكان عبد الله بن عمر وأبو قتادة الانصاري حاضرين فكلما خالدا في أمره فكره كلامهما . فقال مالك : يا خالد : ابعثنا إلى أبي بكر فيكون هو الذي يحكم فينا فإنك بعثت إليه غيرنا ممن جرمه أكبر من جرمنا . فقال خالد : لا أقالني الله إن أقلتك . وتقدم إلى ضرار بن الازور بضرب عنقه . فالتفت مالك إلى زوجته وقال لخالد : هذه التي قتلتني . وكانت في غاية الجمال . فقال خالد : بل الله قتلك برجوعك عن الاسلام . فقال مالك : أنا على الاسلام . فقال خالد : يا ضرار اضرب عنقه ، فضرب عنقه. تاريخ أبي الفداء ص 158، وفيات الاعيان 5 / 66 بترجمة وثيمة وقد ذكر ذلك ابن شحنة في تاريخه ص 114 من هامش الكامل ج 11 وفي فوات الوفيات 2 / 627 ، عن ردة ابن وثيمة وردة الواقدي . عبد الله بن عمر و ابو قتاده انصاري در آنجا حاضر بودند ؛ و با خالد در مورد مالک سخن گفتند ؛ اما خالد کلام ايشان را نپسنديد ؛ پس مالک گفت : اي خالد ما را به نزد ابو بکر بفرست تا اودر مورد ما حکم بنمايد ؛ زيرا تو کساني را که جرم ايشان از ما بيشتر بوده است را نيز به نزد او فرستاده اي ؛ خالد گفت : خدا من را نبخشد اگر تو را ببخشم ؛ و او را به نزد ضرار بن الازور فرستاد تا گردنش را بزند . همچنين يعقوبي در تاريخش مي نويسد : فأتاه مالك بن نويرة يناظره واتبعته امرأته فلما رآها أعجبته فقال : والله ما نلت ما في مثابتك حتى أقتلك . تاريخ اليعقوبي ، ج2 ، ص110. مالک بن نويره به نزد وي آمد تا با او گفتگو نمايد ؛ همسرش نيز به دنبال وي بود ؛ وقتي که خالد همسر او را ديد در شگفت فرو رفته و گفت : قسم به خدا به آنچه در دست توست نمي رسم مگر آنکه تو را بکشم!!! و خالد بن وليد با کمال بي شرمي در همان شب با همسر مالک بن نويره همبستر شد . يعقوبي در تاريخش مي نويسد : وتزوج خالد بامرأة مالك ، أم تميم بنت المنهال ، في تلك الليلة. تاريخ اليعقوبي ، ج2 ، ص 110 . و خالد با همسر مالک – ام تميم دختر منهال- در همان شب ازدواج کرد . اما ابو بکر به جايي اين که خالد بن وليد را محاکمه کند ، از او پشتيباني و تمامي کارهاي او را تأييد کرده و مي گويد : او مجتهد بوده و در اجتهادش اشتباه كرده است ! طبري ، داستان را اين گونه نقل مي كنند : وقال عمر لأبي بكر إن في سيف خالد رهقا فإن لم يكن هذا حقا حق عليه أن تقيده وأكثر عليه في ذلك وكان أبو بكر لا يقيد من عماله ولا وزعته فقال هيه يا عمر تأول فأخطأ فارفع لسانك عن خالد . تاريخ الطبري ، ج 2 ، ص 503 و الكامل في التاريخ ، ابن الأثير ، ج 2 ، ص 358 – 359 و وفيات الأعيان وأنباء أبناء الزمان ، ابن خلكان ، ج 6 ، ص 15 و تاريخ الإسلام ، الذهبي ، ج 3 ، ص 36 – 37 و إمتاع الأسماع ، المقريزي ، ج 14 ، ص 239 و كنز العمال ، المتقي الهندي ، ج 5 ، ص 619 و ... . عمر به ابوبكر گفت به درستي كه در شمشير خالد خونريزي وجود دارد ؛ پس اگر اين مطلب (خونريز خالد ) سزاوار نيست ، اما سزاوار اوست که او را به خاطر کشتن مالک به زنجير بکشي ( محدود گرداني ) و بر اين مطلب بسيار تاکيد کرد ؛ اما ابو بکر کارمندان و زير دستان خود را محدود نمي نمود ؛ پس گفت : نه چنين نيست اي عمر ؛ او اجتهاد نموده و اشتباه کرده است ؛ پس زبانت را از خالد بردار . نكته جالب در اين قضيه ، اختلاف نظر شديدي است كه ميان خليفه اول و خليفه دوم وجود داشته است . عمر بن الخطاب ، خالد را عدو الله ، مستحق رجم ، زنا كار و قاتل نفس محترمه مي‌داند ؛ اما ابوبكر او را شمشير خدا و مجتهد خطاب مي كند ! فلما بلغ قتلهم عمر بن الخطاب تكلم فيه عند أبي بكر فأكثر وقال عدو الله عدا على امرئ مسلم فقتله ثم نزا على امرأته . تاريخ الطبري ، ج 2 ، ص 504 وقتي خبر کشته شدن ايشان به عمر بن خطاب رسيد ، در اين زمينه با ابوبکر سخن گفته و بسيار تاکيد کرد ؛ و گفت : دشمن خدا بر مردي مسلمان تجاوز کرده و او را کشته است ، سپس با همسر او نزديکي کرده است !!! همچنين نوشته اند : وأقبل خالد بن الوليد قافلا حتى دخل المسجد وعليه قباء له عليه صدأ الحديد معتجرا بعمامة له قد غرز في عمامته أسهما فلما أن دخل المسجد قام إليه عمر فانتزع الأسهم من رأسه فحطمها ثم قال أرئاء قتلت امرءا مسلما ثم نزوت على امرأته والله لأرجمنك بأحجارك . تاريخ الطبري ، ج 2 ، ص 503 – 504 و الكامل في التاريخ ، ج 2 ، ص 359 و إمتاع الأسماع ، المقريزي ، ج 14 ، ص 239 – 240 و ... . خالد بن وليد بدون توجه به مسجد آمد و روي دوش او قبايي بود كه جاي شمشير در آن بود و عمامه اي پوشيده بود كه در آن تيرهايي قرار داده بود پس زماني كه داخل مسجد شد عمر بلند شد و تيرها را از عمامه او در آورد و شكست سپس به او گفت آيا ريا مي كني مرد مسلماني را كشتي و با همسرش همبستر شدي به خدا قسم تو را با سنگي كه خود درست كردي سنگسار خواهم كرد . اما ابوبكر با مهرباني و عطوفت با خالد برخورد مي كند و متأسفانه كار خالد توجيه و حتي آن را به خداوند نسبت مي دهد و مي گويد : من هرگز شمشيري كه خداوند آن را از نيام كشيده ، در نيام نخواهم كرد .! فقال : [ هيه ] يا عمر ! تأول فأخطأ فارفع لسانك عن خالد فإني لا أشيم سيفا سله الله على الكافرين . الكامل في التاريخ ، ابن الأثير ، ج 2 ، ص 358 – 359 . جناب آقاي ابوبكر ! آيا خداوند به شما دستور داده بود كه يك مسلمان را فقط به اين خاطر كه زكات را در ميان فقراي قومش تقسيم كرده ، با اين وضع فجيع بكشيد ، از سر او به عنوان هيزم استفاده كنيد و با زن او قبل از تمام شدن عده همبستر شويد ؟ و آيا نمي شد همين جمله (تأول فأخطأ ) را در باره مالک بن نويره گفت ؟ اگر قرار باشد که خالد مجتهد باشد ، مالک هم مجتهد بوده است . آيا مالک بن نويره اجازه اجتهاد نداشت و خالد بن وليد داشت ؟ چه فرقي است ميان ندادن زکات به ابوبکر و قتل و زناي محصنه ؟ آيا جرم ندادن زکات بالاتر از قتل نفس محترمه و زناي محصنه است ؟! مالک هم نمي گفت که من زکات نمي دهم و دادن زکات واجب نيست ؛ بلکه خلافت ابوبکر را قبول نداشت و نمي خواست که زکات را به او بپردازد و همان رويه‌اي را که در زمان رسول خدا داشت ، ادامه دهد . ابن حجر عسقلاني در اين باره مي نويسد : وكان النبي صلى الله عليه وسلم استعمله على صدقات قومه فلما بلغته وفاة النبي صلى الله عليه وسلم أمسك الصدقة وفرقها في قومه وقال في ذلك . الإصابة ، ابن حجر ، ج 5 ، ص 560 . پيامبر او را مسئول زکات گرفتن از قومش کرده بود ؛ وقتي که خبر رحلت رسول خدا به او رسيد ، زکات را نگه داشته و آن را در بين قومش تقسيم نموده و از اين کار کناره گيري کرد . حتي اگر او از دادن زكات امتناع كرده بود ، با چه مجوزي كشته شد ؟ آيا هر كس كه زكات نداد ، بايد خود و تمام افراد قبيله اش كشته ، زنانش اسير و فروج آن‌ها بر لشكريان مسلمان مباح شود ؟ آيا چنين كاري با اخلاق اسلامي در تضاد نيست ؟ آيا در زمان رسول خدا چنين كشتاري سابقه داشته است ؟ نهايتش اين است که او نيز همانند خالد و ديگر صحابه ، اجتهاد کرده و در اجتهادش خطا کرده بود ، آيا سزاوار بود که او را با آن وضع فجيع بکشند و بعد هم از سر او به عنوان هيزم استفاده کنند ؟ طبري مي نويسد : كان مالك بن نويرة من أكثر الناس شعرا وان أهل العسكر أثفوا برؤوسهم القدور فما منهم رأس إلا وصلت النار إلى بشرته ما خلا مالكا فان القدر نضجت وما نضج رأسه من كثرة شعره تاريخ الطبري ، الطبري ، ج 2 ، ص 503 . مالك بن نويره از کساني بود که موي ( در سرشان ) بسيار بود ؛ سربازان سرهاي ايشان را به جاي پايه ديگ قرار دادند ؛ پس آتش به پوست تمامي سر ها رسيد غير از سر مالک ؛ زيرا غذاي داخل ديگ قبل از قبل از سوختن پوست سر او – به خاطر زياد بودن موهاي سرش – آماده شد . و ابو نعيم اصفهاني نيز مي نويسد : عن ابن شهاب : أن مالك بن نويرة كان من أكثر الناس شعرا ، وأن خالد لما قتله أمر برأسه فجعل أثفية يقدر فنضج فيها قبل أن تبلغ النار إلى شواته . الأغاني ، ج 15 ، ص 239 . از ابن شهاب نقل شده است که مالک بن نويره از کساني بود که موي ( در سرشان ) بسيار بود ؛ و خالد وقتي او را کشت ، دستور داد که سر او را به جاي پايه ديگ نهادند ؛ پس غذاي داخل ديگ قبل از رسيدن آتش به پوست سر او آماده شد . آيا کسي که يک مسلمان و صحابي بزرگ رسول خدا را به خاطر اشتباه در اجتهادش ( بنا بر اعتقاد اهل سنت در مجتهد بودن كل صحابه ) با اين وضع بسيار فجيع مي کشد ، زنان مسلمان را اسير و فروج آن‌ها را بر لشكريانش مباح مي‌كند ، مي تواند « أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ » باشد ؟ معاذ الله
72   نام و نام خانوادگي:  مالكي     -   تاريخ:  17 شهريور 89 - 22:18:05
لعنت خدا بر عايشه! كي به شما اين اجازه رو داده كه بيايين احاديث سني‌ها رو زير سوال بيريد؟!! وقتي خودشون گفتنند چه لزومي داره منه وليه عصري بيام اونها را برسي كنم و زير سوال ببرم، اينها همش صحت داره. چرا كه ناقلش بحمدالله خودشون هستند. شما با اين كارتون دشمن شادمون كرديد. خدا ازتون نگذره. من كه نفرين مي‌كنم به مديريت سايت. اميدوارم با عايشه محشورت كنه. اميدوارم با عمر محشور بشيد. لعنت خدا و رسول خدا بر عايشه و رهرو عايشه. چرا كه خون به دل رسول خدا و وصيش كرد.
73   نام و نام خانوادگي:  مسلم     -   تاريخ:  19 شهريور 89 - 03:47:11
بسم الله الرحمن الرحيم و اياه نستعين برادر عزيز! طبق قرآن، زن پيامبر فساد اخلاقي ندارد، ولي فساد اعتقادي، آن هم بدترين نوعش. يعني كفر مي‌تواند داشته باشد (مثل زن نوح و لوط) و براي كفار خدا آنها را مثال زده، منظور از كفار عايشه و حفصه است. ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِلَّذِينَ كَفَرُوا امْرَأَتَ نُوحٍ وَامْرَأَتَ لُوطٍ كَانَتَا تَحْتَ عَبْدَينِ مِنْ عِبَادِنَا صَالِحَينِ فَخَانَتَاهُمَا فَلَمْ يغْنِيا عَنْهُمَا مِنَ اللَّهِ شَيئًا وَقِيلَ ادْخُلَا النَّارَ مَعَ الدَّاخِلِينَ خداوند براي کساني که کافر شده‌اند به همسر نوح و همسر لوط مثل زده است، آن دو تحت سرپرستي دو بنده از بندگان صالح ما بودند، ولي به آن دو خيانت کردند و ارتباط با اين دو (پيامبر) سودي به حال‌شان (در برابر عذاب الهي) نداشت، و به آنها گفته شد: «وارد آتش شويد همراه کساني که وارد مي‌شوند!» «التحريم/10» والسلام
74   نام و نام خانوادگي:  بنده     -   تاريخ:  22 شهريور 89 - 03:00:40
در حقيقت كسانى كه آن بهتان [داستان افك] را [در ميان] آوردند دسته‏اى از شما بودند آن [تهمت] را شرى براى خود تصور مكنيد بلكه براى شما در آن مصلحتى [بوده] است براى هر مردى از آنان [كه در اين كار دست داشته] همان گناهى است كه مرتكب شده است و آن كس از ايشان كه قسمت عمده آن را به گردن گرفته است عذابى سخت‏خواهد داشت (11) إِنَّ الَّذِينَ جَاؤُوا بِالْإِفْكِ عُصْبَةٌ مِّنكُمْ لَا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَّكُم بَلْ هُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُم مَّا اكْتَسَبَ مِنَ الْإِثْمِ وَالَّذِي تَوَلَّى كِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذَابٌ عَظِيمٌ ﴿11﴾ چرا هنگامى كه آن [بهتان] را شنيديد مردان و زنان مؤمن گمان نيك به خود نبردند و نگفتند اين بهتانى آشكار است (12) لَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بِأَنفُسِهِمْ خَيْرًا وَقَالُوا هَذَا إِفْكٌ مُّبِينٌ ﴿12﴾ چرا چهار گواه بر [صحت] آن [بهتان] نياوردند پس چون گواهان [لازم] را نياورده‏اند اينانند كه نزد خدا دروغ‌گويانند (13) لَوْلَا جَاؤُوا عَلَيْهِ بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاء فَإِذْ لَمْ يَأْتُوا بِالشُّهَدَاء فَأُوْلَئِكَ عِندَ اللَّهِ هُمُ الْكَاذِبُونَ ﴿13﴾ و اگر فضل خدا و رحمتش در دنيا و آخرت بر شما نبود قطعا به [سزاى] آنچه در آن به دخالت پرداختيد به شما عذابى بزرگ مى‏رسيد (14) وَلَوْلَا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ لَمَسَّكُمْ فِي مَا أَفَضْتُمْ فِيهِ عَذَابٌ عَظِيمٌ ﴿14﴾ آنگاه كه آن [بهتان] را از زبان يكديگر مى‏گرفتيد و با زبانهاى خود چيزى را كه بدان علم نداشتيد مى‏گفتيد و مى‏پنداشتيد كه كارى سهل و ساده است با اينكه آن [امر] نزد خدا بس بزرگ بود (15) إِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِكُمْ وَتَقُولُونَ بِأَفْوَاهِكُم مَّا لَيْسَ لَكُم بِهِ عِلْمٌ وَتَحْسَبُونَهُ هَيِّنًا وَهُوَ عِندَ اللَّهِ عَظِيمٌ ﴿15﴾ و [گر نه] چرا وقتى آن را شنيديد نگفتيد براى ما سزاوار نيست كه در اين [موضوع] سخن گوييم [خداوندا] تو منزهى اين بهتانى بزرگ است (16) وَلَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ قُلْتُم مَّا يَكُونُ لَنَا أَن نَّتَكَلَّمَ بِهَذَا سُبْحَانَكَ هَذَا بُهْتَانٌ عَظِيمٌ ﴿16﴾ خدا اندرزتان مى‏دهد كه هيچ گاه ديگر مثل آن را اگر مؤمنيد تكرار نكنيد (17) يَعِظُكُمُ اللَّهُ أَن تَعُودُوا لِمِثْلِهِ أَبَدًا إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ﴿17﴾ و خدا براى شما آيات [خود] را بيان مى‏كند و خدا داناى سنجيده‌‏كار است (18) وَيُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمُ الْآيَاتِ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ ﴿18﴾ كسانى كه دوست دارند كه زشت‌كارى در ميان آنان كه ايمان آورده‏اند شيوع پيدا كند براى آنان در دنيا و آخرت عذابى پر درد خواهد بود و خدا[ست كه] مى‏داند و شما نمى‏دانيد (19) إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَن تَشِيعَ الْفَاحِشَةُ فِي الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَاللَّهُ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ﴿19﴾
75   نام و نام خانوادگي:  نجات قاضي پور     -   تاريخ:  25 شهريور 89 - 05:24:16
سلام اگر هيچ‌يك از زنان پيامبران مرتكب فحشا نشدند؟ جريان همسر حضرت لوط چيست؟
جواب نظر:

با سلام

دوست گرامي

همانطور كه در اين همين مقاله به صورت مفصل پاسخ داده شده است ، هيچ يك از زنان انبيا دچار فاحشه نشدند (فاحشه بر گناهاني خاص اطلاق مي‌شود) اما كفر يا نفاق در دل برخي از همسران انبيا مانند نوح و لوط بوده است و منافاتي با عدم فحشا ندارد ! خداوند مانع فحشاي آنان شده است اما مانع كفر و نفاق آنان نشده است !

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

76   نام و نام خانوادگي:  حسين     -   تاريخ:  31 شهريور 89 - 11:10:50
سلام چرا ما فکر مي‌کنيم فاحشه‌بودن بالاترين گناه براي يک زن است؟ چه بسا زن‌هايي که از بدبختي فقر به اجبار و ظلم زمانه تن به اين گناه داده‌اند! فاحشه بودن گناه بزرگي‌ست، اما نه بزرگ‌ترين گناه. اما واقعيت اين است که در فاحشگي همسر يک مرد، براي آن مرد نقصي است. و اما ساير گناهان اين‌گونه نيست و نقصي براي نوح و لوط و پيامبر صلي الله عيلهم و آلهم در شرک زنان‌شان از جانب خدا متوجه آنان نيست. و خدا اين نقص را براي انبياء عليهم السلام نخواسته است. حتي خدا براي پيامبر صلي الله عليه و آله ازدواج پس از شهادت ايشان را نخواسته و اين به خاطر حرمت پيامبران است لذا عدم انتساب اين افعال به عايشه، (که از طرف علامه بيان شد) به دليل حرمت انبياء !!!! است نه عفت زنان خيانت‌کار (به حکم صريح قران).
77   نام و نام خانوادگي:  زهرا     -   تاريخ:  31 شهريور 89 - 14:14:19
با سلام خدمت مديريت سايت و تشکر از مطالب مفيد آقا يا خانم وهابي کاش از اين‌همه حرفي که زدين يه منبع درست و حسابي مي‌آوردين...خدا به‌تون انصاف بده... آقا يا خانم مسلمان(فکر مي‌کنم بايد اسم‌تونو اصلاح کنين) به نظرم چيزايي که نوشتين هيچ ربطي به محتواي مطلب نداشت!!اين‌قدر کينه دل‌هاتون رو پر کرده که فکر مي‌کنين مقابل هر مطلبي که تو سايت‌هاي شيعه هست بايد گارد بگيرين! کاش يه کم از مطلب رو مي‌خوندين ببينين قضيه چيه! در ضمن کسايي که به مطلب اعتراض کردن عرض مي‌کنم: عايشه از نظر شيعيان مورد تاييد نيست ولي اين باعث نمي‌شه که بهش تهمت بزنيم و مطلب فوق هم داره تهمت‌هاي ظالمانه رو رفع مي‌کنه و اين رفع اتهام دليل نمي‌شه که ما از عايشه خوش‌مون مياد و داريم ازش دفاع مي‌کنبم...ما شيعيان فقط حق رو قبول داريم و از افراط و تفريط بيزاريم.چون از عايشه خوش‌مون نمياد هر مطلب بدي رو هم در موردش نمي‌پذيريم ...تعصب تو مذهب ما جايي نداره. خدا به همه‌مون چشم‌هاي بينا عنايت فرمايد ياحق
78   نام و نام خانوادگي:  رضا     -   تاريخ:  02 مهر 89 - 22:01:28
در شبکه‌ي نور آقاي عقيل هاشمي مي‌گفت در جنگ جمل، نه علي بين ابي طالب (سلام الله عليه) و نه عايشه مقصر در جنگ نبودند. بلکه عده‌اي شورش کردند و آن‌ها مجبور به دخالت شدند، خواهش مي‌کنم اسناد جنگ جمل و اين که شروع کننده در آن چه کساني بودند را بفرمائيد.
جواب نظر:

با سلام

دوست گرامي

1- اگر واقعا حضرت علي و عائشه براي دفع شورش ، وارد شدند ، چرا هر دو در يك جهت نبودند ؟ و چرا با هم متحد نشدند تا شورشيان را بكشند ؟

2- آيا با وجود حضرت علي ، دستور صريح خداوند مبني بر «وقرن في بيوتكن» را فراموش كرده بودند ؟

3- اگر مقصود اين است كه عائشه و حضرت علي هر كدام در يك طرف رفتند تا آرامش ايجاد كنند ، اين سخن نيز با تاريخ مطابقت ندارد ! چون قطعا حضرت علي فرمانده سپاه جانب خود بود ؛ و طبق روايت صحيح بخاري ، عائشه فرمانده سپاه طرف مقابل ! پس اين چه جور وارد شدن براي اصلاحي است كه هر دو فرمانده‌اند و با هم مي‌جنگند ؟!
4163 حدثنا عُثْمَانُ بن الْهَيْثَمِ حدثنا عَوْفٌ عن الْحَسَنِ عن أبي بَكْرَةَ قال لقد نَفَعَنِي الله بِكَلِمَةٍ سَمِعْتُهَا من رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم أَيَّامَ الْجَمَلِ بَعْدَ ما كِدْتُ أَنْ أَلْحَقَ بِأَصْحَابِ الْجَمَلِ فَأُقَاتِلَ مَعَهُمْ قال لَمَّا بَلَغَ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم أَنَّ أَهْلَ فَارِسَ قد مَلَّكُوا عليهم بِنْتَ كِسْرَى قال لَنْ يُفْلِحَ قَوْمٌ وَلَّوْا أَمْرَهُمْ امْرَأَةً

صحيح البخاري  ج 4   ص 1610 ، اسم المؤلف:  محمد بن إسماعيل أبو عبدالله البخاري الجعفي الوفاة: 256 ، دار النشر : دار ابن كثير , اليمامة - بيروت - 1407 - 1987 ، الطبعة : الثالثة ، تحقيق : د. مصطفى ديب البغا

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

79   نام و نام خانوادگي:  مجيد     -   تاريخ:  19 مهر 89 - 13:35:05
هر حديثي که با عقل وقرآن متناسب نباشد ياطل است.
درود خدابرمادرمومنان جهان حضرت ام المومنين عائشه سلام الله عليها
80   نام و نام خانوادگي:  عبدالستار يلمه     -   تاريخ:  08 آبان 89 - 18:47:15
با سلام از همه دستان اهل سنت مي خواهم كه هيچ اعتنايي به مطالب اين سايت و سايتهاي مشابه نكنند. ما اهل تسنن كه مسئول ؟؟؟؟اهل تشيع نيستيم. اينها از پاكي دل و تعصب مومنين واقعي كه اهل سنت هستند سو استفاده مي كنند و با طرح اين مطالب مثلا در مورد حضرت عايشه فضا را مسموم ميكنند. شما ببينيد همين كه سعي ميكنند ابتدا سوال اين گونه در مورد حضرت عايشه طرح كنند و با زرنگي خاصي سعي مي كنند كه دوباره خود حضرت ام المومنين را تبرئه كنند. اينها فقط از يك ذهن فاسد كه بعضي از همين شيعيان دارند بروز مي كند. خواهش من از تمام دوستان تسنن اين است كه نه فقط در اين جا بلكه در هيچ سايت يا شبكه ماهواره اي با جوجه طلبه ها ؟؟؟؟عقده اي مانند اين ق ز و ي ن ي كه ؟؟؟؟است بحث نكنند. اگر هم ميخواهيد انها را قانع كنيد بهتر است؟؟؟؟؟ . بنده لازم است بگويم كه سني هستم اما دلم مي خواهد اسلام جوابگوي نياز جامعه امروزي باشد . نه اين كه هر روز از اين مزخرفات بشنوم . با تشكر
جواب نظر:

!!!

دوست گرامي

اين مطالب از كتب اهل سنت جمع آوري شده است ! اگر مزخرف است ، نوشته علماي شما است !

در صورتي كه پاسخي براي آنها نداريد ، بهتر است خود را براي نوشتن نظر خسته نكنيد و بحث علمي را به علما واگذار كنيد (البته اگر جرات بحث علمي با ما را دارند)

گروه پاسخ به شبهات





  صفحه بعد [1] [2] [3] [4]   صفحه قبل

آموزش رجال | مناظرات | فتنه وهابيت | آرشيو اخبار | آرشيو يادداشت | پايگاه هاي برتر | گالري تصاوير | خارج فقه مقارن | درباره ما | شبکه سلام |  ارتباط با ما