«ابو يوسف» مكث كوتاهي كرد و با تبسم گفت: اي متوكل! به خدا قسم، «قنبر» غلام مولايم علي (ع) نزد من برتر از توست. او اين سخن را گفت و حكم شهادت خويش را امضا كرد.

ابو يوسف، يعقوب بن اسحاق دورقي معروف به «ابن سكيت نحوي» از معدود ايرانيان نحوي و صاحب كرسي تدريس ادبيات عرب به شمار مي رفت.
تبحر و تخصص او تا جايي بود كه «متوكل» خليفه وقت عباسيان او را به عنوان معلم فرزندان خود برگزيد. ابو يوسف كه از خواص شيعيان امامان جواد و هادي عليهم السلام بود؛ با اكراه اين مسئوليت را بر عهده گرفت.

روزي از روزها متوكل عباسي، سرخوش و شادان، بادي در غبغب انداخت و رو به «ابن سكيت» گفت: پسران من (معتز و مؤيد) نزد تو برتر هستند يا پسران علي بن ابي طالب (حسن و حسين)؟

ابو يوسف كه از اين پرسش جاهلانه و قياس هتاكانه متوكل بر افروخته شده بود، گفت: به خدا سوگند! «قنبر» غلام مولايم علي، نزد من از تو و پسرانت محبوب تر است.
خليفه ستمگر عباسي كه عيشش منقّص شده بود، ابروان را در هم كشيد و نعره برآورد: اين نادان را تنبيه كنيد و زبانش را از قفا بيرون بكشيد!

به گواه تاريخ (جلد يك صفحه 24 كتاب كافي) غلامان دربار متوكل روز پنجم رجب سال 244 هجري «ابن سكيت» شيعه علوي و مدافع حريم ولايت را شكم دريدند و به شهادت رساندند