عدنان عرعور، شيخ سلفي سوري كه مقيم عربستان است، طي سخناني از تريبون تبليغاتي خود موسوم به شبكه "شذا" گفت: اميدواريم ان شاء الله زير لواي پرچم لشكر سفياني باشيم..

احاديث و روايات درباره السفياني متعدد و متواتر است. او «عثمان بن عنبسه» از فرزندان «خالد بن يزيد بن معاويه است و چون از نسل ابوسفيان است، معروف به «سفيان» است. او مردي است با چهره اي ترسناك و آبله روست و چشماني كبود دارد. او از سرزميني خشك به نام «بيدا» كه سرزميني بي آب و علف در بين مكه و شام است، خروج مي كند.

سفياني از فرزندان يزيد بن معاويه بن ابوسفيان ـ لعنة الله عليهماـ است. در حديثي از امام صادق (عليه السلام) آمده است كه فرمود: «آنگاه كه خورشيد به مغرب خود نزديك مي شود، كسي از مغرب فرياد مي زند: اي مردم، مولاي شما در بيابان خشك (بيدا) ظهور كرد و او عثمان بن عنبسه از فرزندان خالد بن يزيد بن معاويه بن ابوسفيان است. با او بيعت كنيد تا هدايت شويد و با او مخالفت نكنيد كه گمراه مي شويد. پس ملائكه و جن او را تكذيب مي كنند. هر آن كه در شك و ترديد است و هر كافر و منافقي با نداي او گمراه مي شود».

شيخ صدوق از ابو منصور البحبي نقل كرده است كه مي گويد: از امام صادق (عليه السلام) درباره اسم سفياني سؤال كردم. فرمود: «تو را با اسمِ او چه كار؟ هر گاه مناطق پنج گانه شام: دمشق، حمص، فلسطين، اردن و حلب را تصرف كرد، منتظر فرج باشيد.» گفتم: آيا 9 ماه اين را در تصرف دارد؟ فرمود: «خير بلكه تصرف او 8 ماه است كه يك روز هم بر آن اضافه نمي شود.»

بعد از اين كه سفياني تسليم پيشنهاد اطرافيان خود مي شود، در مقابل امام مهدي (عليه السلام) مي ايستد و آن حضرت (عليه السلام) را به مبارزه مي خواند. پس امام مهدي (عليه السلام) او را از جنگ بيم مي دهد. اما سفياني بر جنگ عليه امام (عليه السلام) پا فشاري مي كند. بدين ترتيب بين لشكر سفياني و لشكر امام (عليه السلام) جنگي در مي گيرد، كه پيروز آن مهدي (عليه السلام) است. حكم راني سفياني پايان مي يابد و اسير مي شود و امام (عليه السلام) او را به درك واصل مي كند. و اين گونه امام (عليه السلام) بر عراق مسلط مي شود.

[قول ديگر دربارة كشته شدن سفياني] اين است كه او به شام فرار مي كند و امام (عليه السلام) عده اي از ياران خود را به دنبال او روانه مي كند و آنان پس از دستگيري سفياني او را به قتل مي رسانند.

يكي از رويدادهاي مهم زمان سفياني فرو رفتن لشكر سفياني در زمين است.

اين واقعه ـ خسف ـ چند روز پس از ظهور صورت مي گيرد و معجزة بزرگي است كه امدادي الهي براي قيام مهدي (عليه السلام) است و با اين رخداد مردم به صراحت به عدالتِ دعوت اما (عليه السلام) و حقانيت قيامش ايمان مي آورند و حتي اين امر سفياني را هم تحت تاثير قرار مي دهد كه مهم ترينِ نتايج آن فتح عراق بدون خون ريزي است.

اندكي بعد سفياني به شام فرار مي كند و امام مهدي (عليه السلام) عده اي را به دنبال او روانه مي كند. اين افراد در بيت المقدس به سفياني مي رسند و در آن جا بر روي صخره اي او را گردن مي زنند.

سفياني پس از خروج پس از خروج مناطق پنج گانه شام: دمشق و حمص در سوريه، فلسطين، اردن و حلب را تصرف مي كند.

او به اين مناطق اكتفا نمي كند بلكه لشكريان خود را به اطراف گسيل مي دارد كه بخش بزرگي از لشكريان او به طرف بغداد و كوفه مي روند و در آنجا قتل و فساد به راه مي اندازند و اهل آنجا را تارومار مي كنند. در كوفه و نجف اشرف نيز قتل عام مي كنند. پس از آن، قسمتي از لشكر آن ملعون به شام و قسمتي ديگر به مدينه مي روند. بخشي از لشكر سفياني كه به شام مي رود [با لشكر امام (عليه السلام) مواجه مي شود كه]، لشكر حضرت حجت (عليه السلام) بر آن پيروز شده و آن را نابود مي كند و اموال آنان به غنيمت گرفته مي شود.

با رسيدن لشكر سفياني به مدينه، به مدت سه روز هر عملي را در اين شهر مباح اعلام مي كنند و در آن به قتل و ويراني مشغول مي شوند. اما در راه مكه و در منطقه بيداء در زمين فرو مي روند و جز سه نفر از آنان كسي زنده نمي ماند.

فتنه سفياني در نواحي مختلف بلاد اسلامي گسترش مي يابد و در اين فتنه به طور خاص بر اصحاب اميرالمومنين (عليه السلام) و شيعيان آن حضرت (عليه السلام) سخت مي گذرد تا جايي كه ندا دهنده اي از سوي سفياني ندا مي دهد: «آگاه باشيد هر كس سرِ شيعه اي از شيعيان اميرالمومنين (عليه السلام) را بياورد هزار درهم جايزه مي گيرد.» در اين اوضاع همسايه بر همسايه اش هجوم مي برد و مي گويد: او از شيعيان اميرالمومنين (عليه السلام) است. پس گردنِ او را مي زند و هزار درهم جايزه مي گيرد.

منبع:العالم